Αναρτήσεις
Δημοσιεύουμε Ανακοίνωση φορέων και συλλογικοτήτων των Αμπελοκήπων
Ο Δημήτρης Χριστούλιας, ο γείτονάς μας, δε μας είναι άγνωστος. Τον συναντήσαμε στους αγώνες των κατοίκων της περιοχής, στις ανοιχτές συνελεύσεις, στους αγώνες ενάντια στα χαράτσια, στις πολιτικές συγκεντρώσεις της αριστεράς. Πάλεψε μια ζωή ενάντια στην τυραννία και για την κοινωνική απελευθέρωση. Και αυτή η έσχατη πράξη του είναι μια πράξη βαθειά πολιτική, όπως βαθειά πολιτικό είναι και το μήνυμά του:
«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα επιβίωσής μου που στηριζόταν σε μια αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνο (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι' αυτή. Επειδή έχω μια ηλικία που δε μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Ελληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος να ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για τη διατροφή μου. Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στο Μουσολίνι (πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου).»
Το αίμα του συναγωνιστή μας αφήνει βαριά την ευθύνη πίσω του. Η θυσία σου δε θα πάει χαμένη.
Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις ενάντια σ’ όλους και όλα που μας στερούν τη ζωή, ενάντια στην οικονομική, πολιτική και αστυνομική τρομοκρατία της κυβέρνησης και του κράτους, την λεηλασία των δανειακών συμβάσεων, την ξένη «κηδεμονία». Ο αγωνιζόμενος λαός μπορεί να ανατρέψει το μαύρο μέτωπο συγκυβέρνησης και τρόικας, να διεκδικήσει μια ζωή άξια να τη ζεις και τον πλούτο που του ανήκει.
• ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ
• ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ
• ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΧΡΕΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ
• ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΤΩΡΑ! ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ
Συγκέντρωση διαμαρτυρίας τιμής και μνήμης,
Σάββατο 7/4/12, 11πμ, Μετρό Πανόρμου.
Κάτοικοι, Σωματεία, Φορείς και συλλογικότητες των Αμπελοκήπων
Μόνο που είμαι απασιόδοξος. Δυστυχώς η οργή που γέμισε τη δική μου και μερικών ακόμα ψυχή, δεν έφτανε. Ήθελε κι άλλο αίμα η καρδιά μας για να ζωντανέψει. Η προπαγάνδα μας βρυκολάκιασε. Μόνο με αίμα ζωντανεύουμε πάλι. Και ακόμα το αίμα λίγο. Δεν έφταναν ούτε η Ζακυνθινή γριά, ούτε η νέα Κρητικιά, ούτε ο νεαρός Χιώτης. Τόσοι είναι οι τιμητές της αυτοκτονίας, που το αίμα τους δεν έφτασε ακόμα. Στο φέρετρο μένουμε. Φοβόμαστε μήπως κι εμείς επιλέξουμε τέτοιο δρομο από απόγνωση...
ΑπάντησηΔιαγραφή"...σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνο (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι' αυτή" Τα είπε όλα.
ΑπάντησηΔιαγραφή"..Στο φέρετρο μένουμε. Φοβόμαστε μήπως κι εμείς επιλέξουμε τέτοιο δρομο από απόγνωση..", και θα παραμένουμε, κι όσο η οργή, δε γίνετε συνειδητά συλλογικός αγώνας σα νεκρόφιλοι οι δικαιοβάτες θα επιδίδονται στη εκτόνωση της κτηνωδίας τους, στην ασυλία των δικαιοθάλαμων της δικαιοσύνης τους.
ΑπάντησηΔιαγραφή"άλογα" όντα αποφασίζουν για το ΑΝΤΙευνομούμενο της Εκκλησίας του Δήμου.
Ο φόβος να διαβούμε τον πραγματικό Αχέροντα, να βρεθούμε δίπλα στους πραγματικούς κολασμένους, δίπλα σ' όσους χωρίς "αξιοπρέπεια" ψάχνουν τα σκουπίδια για την επιβίωσή τους. Ο φόβος αυτός, που αποτυπώνεται στο πολιτικό μανιφέστο του αυτόχειρα, όλο και περισσότερο μου φαίνεται ότι είναι αυτό που πραγματικά χωρίζει τον κόσμο, οριοθετεί "την ταξική αντίθεση". Ο κόσμος των καλοζωισμένων προλετάριων φαρμακοποιών συνανθρώπων, ο κόσμος της στρωμένης δουλίστας και της αξιοπρεπούς σύνταξης... ο κόσμος μας, που τώρα η "κρίση" τον συγκλονίζει και φαίνεται να γκρεμίζει μερικούς στην άβυσσο των άλλων.... Και οι "άλλοι": οι χωρίς αξιοπρέπεια, τα αποβράσματα που βέβαια ναι, οφείλουμε να κατανοούμε και να συμπονάμε, όπως ένας φιλόζωος συμπονά την κατσαρίδα. Αλλά όχι και να ζήσουμε μαζί τους, να κοινωνήσουμε μαζί τους από τα σκουπίδια, να μοιραστούμε το ίδιο πεζοδρόμιο και το ίδιο βρώμικο νερό, τις ίδιες τρώγλες. Προτιμότερος ο θάνατος από αυτό! Όπως μας το εξηγεί στο μανιφέστο του το 77χρονος: "δεν μπορώ να βρω άλλο αγώνα αντίδρασης εκτός απο ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για τη διατροφή μου"
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ας έχουμε κάπου στον πάτο της συνείδησής μας την παράφραση του γνωστού στίχου του Χατζή:
πως θα υπήρχαμε εμείς, αν δεν υπήρχανε οι "άλλοι";
Πώς θα υπήρχαν οι "μικροί", αν δεν υπήρχανε οι σκλάβοι;
Έχει πολλά καλά η κρίση, ένα καλό είναι ότι πέφτουν οι μάσκες και τα πλουμιστά φορέματα. Ο βασιλιάς μένει γυμνός, για όποιον θέλει να τον δει.
Όσες συγκεντρώσεις, πορείες και αγώνες γίνουν στη λογική του πολιτικού μανιφέστου του αυτόχειρα, ενάντια στους "ξένους και τους ντόπιους (Τσολακοδήμους) λακέδες τους" τόσο περισσότερο θα εντείνεται ο φανατισμός, η μισαλλοδοξία, ο εθνικισμός και ο φασισμός. Και τόσο θα παραμένει η άβυσσος που χωρίζει τον κόσμο μας με τον κόσμο των "αναξιοπρεπών" που εξασφαλίζουν την διατροφή τους από τα σκουπίδια. Οι καημενούληδες...
Αν θέλουμε να αλλάξουμε "το σύστημα" μου φαίνεται λογικό να σταματήσουμε πρώτα να ζούμε με τους όρους του, δηλαδή να σταματήσουμε να το στηρίζουμε στην καθημερινότητά μας.
Και τότε ένα ερώτημα που μπαίνει είναι: Μπορούμε να διαβούμε τον Αχέροντα για να συναντήσουμε επιτέλους αυτόν τον κόσμο των "αναξιοπρεπών υπανθρώπων"; Μπορούμε κατά χιλιάδες να αφήσουμε τη θαλπωρή των σπιτιών μας και να ζούμε στον δρόμο μέχρι να φύγει ο τελευταίος άστεγος από τον δρόμο; Περισσότερο, μπορούμε να ανοίξουμε τα σπίτια μας για να δεχτούμε μέσα τους τον "δρόμο";
Πολύ χριστιανικά θα σας ακούγονται όλα αυτά. Ίσως είναι.
Καλή επιτυχία με τις εκλογές (σας) και προσοχή στα ρεύματα, μη συναχωθείτε.
mikavour