Ο αστικός μύθος της “παραγωγικής ανασυγκρότησης” της χώρας...

Η σημερινή δύσκολη περίοδος που διέρχονται οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές επιβάλλει όσο ποτέ την ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας ώστε να μη βγουν χαμένα τα νοικοκυριά, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και το λιανεμπόριο. Η ελληνική οικονομία είναι ήδη επιβαρυμένη από την αδιέξοδη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης τα πέντε τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα η ανάγκη αυτή να γίνεται ακόμη πιο επιτακτική.

Το παραπάνω κείμενο δεν είναι απόσπασμα από ομιλία του Π. Λαφαζάνη στην Βουλή. Είναι από το άρθρο “Το βάρος στην πραγματική οικονομία” της κ.Λούκα Κατσέλη, και έχει γραφτεί ένα χρόνο πριν, την εποχή που ήταν υπεύθυνη του Τομέα Οικονομίας του ΠαΣοΚ.

Η έκφραση “ Έκαναν μπάχαλο την πραγματική οικονομία και τώρα δεν μπορούν να βρουν λύση!” η οποία είναι αποδεκτή σε όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους, δεν είναι παρά άλλο ένα ιδεολόγημα που λειτουργεί συναινετικά στους αστικούς μύθους για την οικονομία. Ιδεολόγημα που λειτουργεί αποπροσανατολιστικά όχι μόνον για χαρακτήρα της κρίσης αλλά και γιατί υποδεικνύει στο ποιοι θα πρέπει να είναι υπεύθυνοι για να την διαχειριστούν: οι τεχνικοί της εξουσίας. Ανεξάρτητα αν φοράνε δεξιά ή αριστερή προβιά. Ο “λαϊκός παράγοντας” απουσιάζει από τα δρώμενα, είναι ένας απλός θεατής σε μια ταινία καταστροφής... 

 

Οι αστικές αυτές αντιλήψεις για την “πραγματική οικονομία” έχουν μεγάλη διεισδυτικότητα σε χώρους της Αριστεράς, ιδιαίτερα σε εκείνους που είχαν διαπαιδαγωγηθεί από τον “οικονομισμό” και τον “παραγωγισμό” του υπαρκτού σοσιαλισμού. Δώσε τους εργοστάσια και βαριά βιομηχανία και είναι έτοιμοι να πάθουν σοσιαλιστικές ονειρώξεις για “αυτοδύναμη εθνική ανάπτυξη”. Η χρήση της έννοιας “πραγματική οικονομία” υποδηλώνει ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ένα ενιαίο οικονομικό σύστημα με την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά υπάρχει ένα υγιές κομμάτι του που αφορά την παραγωγή και την κυκλοφορία των προϊόντων σε σχέση με ένα διεφθαρμένο και κερδοσκοπικό που αφορά την κυκλοφορία του χρήματος, τις μετοχοποιήσεις, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και άλλα συναφή.

Κατά βάθος είναι οι ίδιες οι αντιλήψεις που θεωρούν ότι το ζήτημα της μετάβασης στον σοσιαλισμό είναι ένα απλό θέμα διαχείρισης. Πως αρκεί να αλλάξει η ιδιοκτησία ενός εργοστασίου, για να γίνει σε μια μέρα από καπιταλιστικό, σοσιαλιστικό. Όμως η επιστήμη και η τεχνική δεν είναι ταξικά ουδέτερες. Δεν αρκεί λοιπόν μια αλλαγή της τυπικής μορφής της ιδιοκτησίας για να πραγματοποιηθεί αυτή η κοινωνική αλλαγή. Θα πρέπει να σημειωθούν αλλαγές και στην ίδια την παραγωγική διαδικασία, όχι μόνον για ζητήματα που σχετίζονται με τον τεχνικό και κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας. Αλλαγές που αφορούν σε τεχνικές πλευρές της ίδιας της διαδικασίας παραγωγής, ώστε τα προϊόντα που παράγονται να είναι διαφορετικά από τα καπιταλιστικά: θα πρέπει να ανταποκρίνονται σε άλλα καταναλωτικά πρότυπα και να καλύπτουν διαφορετικές κοινωνικές ανάγκες.

Εννέα αισιόδοξες σκέψεις για εννέα πολύ απαισιόδοξες καταστάσεις

Του Αλέκου Αλαβάνου

«Αναπλαισίωση» στη φωτογραφία σημαίνει: αλλάζω την εστίαση ή την προοπτική μιας θέας μέσω αλλαγών στο φακό. Αυτό που φωτογραφίζεται δεν αλλάζει, η αποτύπωση είναι διαφορετική.

Ο όρος από την τεχνολογία πέρασε στις κοινωνικές επιστήμες, ιδιαίτερα στην ψυχοθεραπεία. «Αναπλαισίωση» σημαίνει: αλλάζω το εννοιολογικό ή το συναισθηματικό τρόπο προσέγγισης βιωμένων καταστάσεων . Επιλέγω άλλο πλαίσιο αφήγησης. Τα γεγονότα δεν αλλάζουν, αλλά το τραύμα μπορεί να γίνει δύναμη, μια κακή σχέση καλή.

Στον πολιτικό λόγο στην Ελλάδα σήμερα χρησιμοποιούνται συνεχώς ψυχιατρικοί όροι: άγχος, κατάθλιψη, σχιζοφρένεια. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και την «αναπλαισίωση». Με ένα νόημα όμως ακόμα πιο διευρυμένο. Όχι μόνο να αλλάξουμε τον τρόπο που κάνουμε ανάγνωση των γεγονότων, ώστε να κάνουμε την κρίση ευκαιρία, κάτι που ακούμε συνέχεια, αρκετές φορές ανόητα. Αλλά να αλλάξουμε τα ίδια το γεγονότα. Δεν αλλάζω μόνο την εικόνα που τραβάω από μια σκηνή που εγώ δεν έχω καθόλου τη δύναμη να επηρεάσω, αλλάζω την ίδια τη σκηνή. Δεν αλλάζω τη φωτογραφία, αλλάζω και αυτό που φωτογραφίζεται. Αλλάζω το πλαίσιο.

Όποιος διαθέτει αυτή την ικανότητα σημαίνει ότι διαθέτει και αξιόλογη δύναμη. Άς το υπογραμμίσουμε λοιπόν εξαρχής. Ο λαός της Ελλάδας - περιφρονημένης, εξαθλιωμένης, ετοιμόρροπης -  κρατάει την τύχη στα χέρια του, περισσότερο από κάθε στιγμή τις προηγούμενες δεκαετίες. Κι όχι μόνο. Σε μεγάλο βαθμό και την τύχη της ίδιας της Ευρώπης.

Πρώτο, ειρωνεία της ιστορίας: μια χώρα ερείπια, ένας λαός με δύναμη

Ποτέ στην ιστορία της, από την ανεξαρτησία, η Ελλάδα δεν έχει βρεθεί τόσο επίμονα, τόσο συνεχόμενα στο κέντρο του πλανητικού σκηνικού. Οι ανατροπές στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη έρχονται και παρέρχονται στην επικαιρότητα. Η Ελλάδα καθημερινά πρώτο θέμα στην πρώτη σελίδα, δυο χρόνια τώρα.

Η μοίρα το έφερε ώστε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που ξεσπάει από το 2007 να εμπλέξει στον πρωταγωνιστικό ρόλο του «ρεμαλιού» ή του «ηλίθιου» την Ελλάδα. Δεν είναι η μοίρα, βέβαια.

Ο φακός ευρυγώνιος στην αρχή καλύπτει ένα ολόκληρο πλανήτη με κυρίαρχο ένα εκδικητικό καπιταλισμό με τις υπερφίαλες αγορές του να κατεδαφίζει κάθε εργατική κατάκτηση, αλλά να παγιδεύεται ο ίδιος στην φάκα του. Ο φακός μικραίνει το πλάνο  στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τράπεζες γιγαντιαίες κομπίνες χωρίς κεφάλαια. Εστιάζει κατόπιν στην περιφέρεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης που υφίσταται μια πολιτική ακραίας πόλωσης, του Βορρά σε βάρος του Νότου. Το τελικό ζουμ εντοπίζει τη χώρα εκείνη με την πιο δουλική, παρασιτική, αντιπαραγωγική και διεφθαρμένη άρχουσα τάξη: την Ελλάδα. 

Η μπίλια της ρουλέτας σταματάει στo GR. Mε βάση όμως τις καταγγελίες για πλαστή στατιστική μεγέθυνση του ελλείμματος του 2009 ο κρουπιέρης των Βρυξελλών είναι μαφιόζος. Σπρώχνει με το χέρι τη μπίλια από  το IRL στο  GR.

Kukutza: Η απάντηση του κράτους

Εικόνες από την εισβολή στο χώρο της κατάληψης της Kukutza,την Τετάρτη, 21 Σεπτεμβρίου 2011.

Ένα video από την κατάληψη, εδώ: Αλληλεγγύη στην Kukutza

Ποιός θυμάται τον Λεων. Αυδή;

Πάνε 11 χρόνια από τον θάνατο του. Όταν πέθανε, ο “ριζοσπάστης” την Τρίτη 26 Σεπτέμβρη 2000, δεν έγραψε ούτε 50 λέξεις για αυτόν. Σήμερα το κόμμα του και μαζί μ' αυτό, τον έχει ξεχάσει όλη η Αριστερά.

Εμείς συνεχίζουμε να τον θυμόμαστε για δύο πράγματα:

1. Για την “συμπαράταξη”, το πλατύ μετωπικό σχήμα με το οποίο διεκδίκησε την δημαρχία του Δήμου Αθηναίων. Με την “συμπαράταξη¨του Λ. Αυδή είχε εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος ο Περικλής Κοροβέσης. Όσοι σήμερα αναζητούν πλατιά μετωπικά σχήματα, συγκροτημένα σε ισότιμη συνεργασία χωρίς υστεροβουλίες και μικροπολιτικές, έχουν να διδαχτούν πολλά από την “συμπαράταξη” του Λ. Αυδή...

2. Η κηδεία του Λεωνίδα Αυδή ήταν πολιτική, είναι η πρώτη που έγινε στη χώρα μας και έγινε σύμφωνα με την δική του επιθυμία.

Η Αριστερά, δεν ακολούθησε τον δρόμο του, ούτε αυτόν που χάραξε ζωντανός, ούτε αυτόν που χάραξε πεθαμένος...

Πώς η "άρνηση πληρωμής" έριξε τη Θάτσερ

 Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της ΔΕΑ

«Αν ο poll tax πέθανε, είναι γιατί τον σκότωσε η άρνηση πληρωμής, μια τακτική που και τα τρία μεγάλα κόμματα επέμεναν πως δεν είχε νόημα και ήταν λάθος. Η εξωκοινοβουλευτική δράση, ο εφιάλτης των πολιτικών του Γουέστμινστερ, δικαιώθηκε και καθώς ξεδιπλωνόταν εξέθεσε τους κούφιους μας ισχυρισμούς περί δημοκρατίας... αυτό το σαββατοκύριακο ο καθένας από αυτούς που δεν πλήρωσε θα πρέπει να νιώθει περήφανος για τον εαυτό του».

Observer, 1991

Του Πέτρου Τσάγκαρη

Ο τριετής αγώνας του βρετανικού λαού ενάντια στον poll tax, τον κεφαλικό φόρο που επέβαλε η Θάτσερ το 1987, αποτέλεσε μία από κορυφαίες στιγμές του εργατικού κινήματος στη Γηραιά Αλβιόνα. Παραμένει μέχρι σήμερα υπόδειγμα αντίστασης σε ένα απολύτως καθολικό και προκλητικά άδικο ταξικό μέτρο, όπως τα χαράτσια που επιβάλλει η κυβέρνηση Παπανδρέου μέσω της ΔΕΗ και της εφορίας. Η αναδρομή στην οργάνωση της αντίστασης και στην τελική νίκη του κινήματος στη Βρετανία είναι, νομίζουμε, χρήσιμη στις προσπάθειες που κάνουμε στην Ελλάδα σήμερα.

Η καπηλεία του ΕΑΜ από την κρατικοδίαιτη Αριστερά

Η έλλειψη πολιτικής φαντασίας είναι άλλο ένα δείγμα της χρεοκοπίας των πολιτικών μηχανισμών της Αριστεράς. Σήμερα κάποιοι απ' αυτούς προσπαθούν να εξασφαλίσουν την πολιτική τους επιβίωση προβάλλοντας το όραμα ενός “νέου” ΕΑΜ. Όμως, τίποτα το καινούργιο δεν έχουν να επιδείξουν με αυτό το  πολιτικό τους σχέδιο. Αναπαράγουν πιστά μια άλλη ανάλογη προσπάθεια που είχε γίνει τον καιρό της χούντας της 21ης Απριλίου. Στην πραγματικότητα αυτό που αντιγράφουν δεν είναι το ΕΑΜ αλλά τον Λ. Κύρκο! Ο Κύρκος με την περίφημη ΕΑΔΕ (Εθνική Αντιδικτατορική Δημοκρατική Ενότητα) ένα νέο ΕΑΜ ονειρευόταν και αυτός, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το ονειρεύονται σήμερα και οι νέοι ζηλωτές του:  Μια διευρυμένη πολιτική συμμαχία και με αστικές πολιτικές δυνάμεις, η οποία, τότε θα ανέτρεπε την χούντα  του Παπαδόπουλου και των Αμερικανών, σήμερα την χούντα του ΔΝΤ, της ΕΕ και των Γερμανών...

Η βασική διαφορά του “νέου ΕΑΜ” -  όπως και της “ΕΑΔΕ” - από το ΕΑΜ εντοπίζεται στο πως θα γίνει αυτή η ανατροπή. Το ΕΑΜ είχε επιλέξει ως βασικό μέσο για να πραγματοποιηθούν οι στόχοι του τον ένοπλο αγώνα. Γιαυτό εξάλλου στο ιδρυτικό του δεν κάνει καμία αναφορά σε δημοκρατικές διαδικασίες και στον τρόπο που λαμβάνονται οι αποφάσεις, αλλά μόνον σε κανόνες συνωμοτικότητας, πως εδώ: "συγκροτείται επί τη βάσει των πλέον αυστηρών συνωμοτικών κανόνων. Τούτο σημαίνει:

α) Ότι τηρείται αυστηρώς μυστική η συμμετοχή των οιωνδήποτε κομμάτων ή οργανώσεων που το αποτελούν ή προσχωρούν εις αυτό.

Αλληλεγγύη στην Kukutza

Την Τετάρτη, 21 Σεπτεμβρίου 2011, η αστυνομία εισέβαλλε στο χώρο της κατάληψης της Kukutza χτυπώντας και τραβώντας βίαια όσους προστάτευαν τον χώρο. Μέτα την αστυνομική επιχείρηση έγινε πορεία όπου χιλιάδες κόσμου διαδήλωσαν στους δρόμους του Errekalde ζητώντας το άνοιγμα της κατάληψης και κατά της αστυνομικής βίας. Περισσότερες πληροφορίες  εδώ: Κοινωνικές Δομές Αλληλεγγύης και Αγώνα Παντού – Αλληλεγγύη στην Kukutza και εδώ: http://kukutza.blogspot.com/

Αλληλεγγύη στην Kukutza και σε όλους όσους πραγματώνουν συλλογικά τα όνειρά τους και αγωνίζονται για μία ζωή πέρα από τον καπιταλισμό.

Εικόνες από την επιχείρηση της αστυνομίας εδώ: Kukutza: Η απάντηση του κράτους

Τα "κεφάλια" της Ε.Ε. μίλησαν: Αναπόφευκτα εκτός ευρώ η Ελλάδα...

Αναπόφευκτα η Ελλάδα θα οδηγηθεί εκτός ευρωζώνης, υποστηρίζει ο κ. Otmar Issing, πρώην επικεφαλής ανάλυσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Με δηλώσεις του στο γερμανικό περιοδικό "Stern", ο κ. Issing αναφέρει πως η Ελλάδα θα αναγκαστεί σε αυτήν την επιλογή γιατί θα της είναι αδύνατον να σταθεί ξανά στα πόδια της με την εφαρμογή του προγράμματος λιτότητας.

Παράλληλα, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του, η Ελλάδα χρειάζεται επίσης haircut του χρέους της κατά τουλάχιστον 50%.

Επίσης, ο Σόρος εκτιμά πως αναπόφευκτα κάποια χώρα θα βρεθεί εκτός ευρώ.«Ας το παραδεχτούμε, είμαστε στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης που ξεκινά, ας πούμε, στην Ελλάδα, αλλά θα μπορούσε εύκολα να εξαπλωθεί. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά ευάλωτο», παρατήρησε, ο δισεκατομμυριούχος Τζόρτζ Σόρος, στη διάρκεια συζήτησης στρογγυλής τράπεζας στη Βιέννη.

Πρόσθεσε δε την εκτίμησή του πως αναπόφευκτα ένα κράτος θα βγει κάποια στιγμή από τη ζώνη του ευρώ.Σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters, o μεγαλοεπενδυτής δεν κατονόμασε τη χώρα στην οποία αναφέρθηκε, ενώ επανέλαβε την άποψή του ότι το ευρώ είχε ένα βασικό ελάττωμα από την αρχή και αυτό, όπως εξήγησε είναι ότι το νόμισμα δεν υποστηρίζεται από μια πολιτική ένωση ή ένα κοινό ταμείο.

Η κρίση και η Κοινωνική Αλληλέγγυα Οικονομία

Απέναντι στον παγκόσμια αποτυχημένο και καταρρέοντα νεοφιλελευθερισμό, δηλαδή, της σύγχρονης έκφρασης του καπιταλισμού, αλλά και στο αποτυχημένο μοντέλο του κρατικού καπιταλισμού, που έφερε το ψευδώνυμο του «υπαρκτού σοσιαλισμού» με το σοσιαλισμό να είναι ανύπαρκτος, αναδύεται ως ιστορική αναγκαιότητα η κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία.

Η κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία μπορεί να αποτελέσει ένα ρεαλιστικό δρόμο για την κοινωνικά δίκαιη έξοδο από την κρίση, διότι εξ ορισμού στηρίζεται στην ισότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, τη συλλογική ιδιοκτησία της συνεργατικής επιχείρησης (ένας εργαζόμενος - μία μετοχή - μία ψήφος) με κίνητρα προς τα άτομα., την άμεση δημοκρατία, το λαϊκό έλεγχο των συλλογικών αποφάσεων (αποφάσεις από τις συνελεύσεις και όχι από αντιπροσώπους σε διοικήσεις που εκλέγονται μια φορά στα 2-4 χρόνια), τη φιλική στο περιβάλλον δραστηριότητα, τη δημιουργία συνθηκών όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων.

Το οικονομικό μοντέλο παραγωγής και διανομής της κοινωνικής αλληλέγγυας οικονομίας διαμέσου ενός περιφερειακού και εθνικού συντονισμού των συνεργατικών δραστηριοτήτων και της διεθνούς αλληλεγγύης, αντιστρατεύεται τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, διότι δεν στηρίζεται στην κερδοσκοπία, αλλά στην ικανοποίηση των πραγματικών ανθρώπινων αναγκών, υλικών και άυλων.

Η κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία, η συνεργατική οικονομία δεν είναι ένα θεωρητικό κατασκεύασμα κάποιων διανοουμένων. Υπάρχει ήδη εδώ και δεκαετίες σε όλον τον κόσμο με 800.000.000 μέλη σε συνεργατικές επιχειρήσεις, με πάνω από 100.000.000 θέσεις εργασίας (20% περισσότερες από αυτές που προσφέρουν οι πολυεθνικές επιχειρήσεις), με την κρίση να μην την αγγίζει (οι μεγαλύτερες συνεργατικές επιχειρήσεις στον κόσμο παρουσίασαν σταθερότητα ή/και αύξηση παρά την κρίση).

Ολόκληρο το κείμενο, καθώς και ο σχολιασμός του, είναι δημοσιευμένο εδώ: "Η κρίση και η Κοινωνική Αλληλέγγυα Οικονομία"

Συνελήφθη ο blogger ΧΑΡΗΣ ΜΟΧΛΑΣ και θα οδηγηθεί αύριο στον εισαγγελέα για δυσφήμιση κομματικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ!...

Η Θούλη Σιδηροπούλου, γνωστό κομματικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ της Ημαθίας και μέλος του μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ έκανε μήνυση για "ανώνυμη δυσφήμιση στο facebook" και συνελήφθη ο Χάρης Μόχλας. Περισσότερα εδώ: [Χρονικά]