Το κρυφό χέρι του Καρατζαφέρη

Οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΑΡΡΑ

Το κρυφό χέρι του Καρατζαφέρη

Η τηλεοπτική αναγέννηση της ελληνικής Ακροδεξιάς

την Τρίτη 15 Μαρτίου 2011, στις 7.00 μ.μ.

στην αίθουσα της Ε.Σ.Η.Ε.Α (Αίθουσα Γεωργίου Καράντζα)

Ακαδημίας 20 (1ος όροφος), Αθήνα

Θα μιλήσουν οι:

Αλέκος Αλαβάνος,

Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής

Βασιλική Γεωργιάδου

Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Θάλεια Δραγώνα

Καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Αθηνών

Θανάσης Κούρκουλας

Κίνηση Απελάστε τον Ρατσισμό

Νίκος Φίλης

Διευθυντής της εφημερίδας Αυγή

και ο συγγραφέας

Τη συζήτηση θα συντονίσει ο Δημήτρης Χριστόπουλος,

Πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου,

Επίκουρος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Τι είναι τελικά το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη; Πώς κατάφερε ο ίδιος και οι συνεργάτες του να αναδειχτούν σε πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής; Πόσο δίκιο έχει ο αρχηγός του ΛΑΟΣ όταν διαμαρτύρεται κάθε φορά που τον αποκαλούν ακροδεξιό; Ποια σχέση έχει το κόμμα αυτό με τους χουντικούς, τον Γλίξμπουργκ, τη Χρυσή Αυγή, τον Λεπέν, τον Φίνι και τον Χίτλερ;

Αυτά τα ερωτήματα προκαλούν ακόμη αμηχανία στους τηλεπαρουσιαστές που φιλοξενούν όλο και πιο συχνά τα στελέχη του ΛΑΟΣ στις εκπομπές τους. Απάντηση δεν μπορεί να δοθεί παρά μόνο αν εξετάσει κανείς όσα γράφουν στα έντυπά τους και κυρίως όσα λένε από τις δικές τους τηλεοπτικές εκπομπές αυτά τα στελέχη. Όπως συμβαίνει σε όλα τα κόμματα της σύγχρονης ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς, οι συνεργάτες του Καρατζαφέρη ακολουθούν την τακτική του «διπλού λόγου». Όταν εμφανίζονται στο δικό τους ακροατήριο από τις δικές τους τηλεοπτικές εκπομπές τις οποίες παρακολουθούν οι «μυημένοι», ξεδιπλώνουν όλο το πολιτικό και ιδεολογικό τους πρόγραμμα. Είναι αυτό που ο ίδιος ο αρχηγός του ΛΑΟΣ έχει παρομοιάσει με πολιτική «Δούρειου Ίππου».

Βασισμένος σ’ ένα πλούσιο αρχείο κειμένων και εκπομπών, ο συγγραφέας αναλύει το ιστορικό της αναγέννησης της ελληνικής Ακροδεξιάς και αναδεικνύει το κρυφό περιεχόμενο της πολιτικής ατζέντας του ΛΑΟΣ.

Για τον απροκάλυπτο θαυμασμό του Αλέξη Παπαχελά για την πολιτική «σοβαρότητα» του Γ. Καρατζαφέρη και όχι μόνο...  μια ματιά εδώ:

Ο "Βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας" του Αλέξη Παπαχελά

Και πάλι για τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις....

 Το εργατικό κίνημα όχι μόνον δεν μπορεί να δώσει την δική του πολιτική λύση στην σημερινή κρίση αλλά ούτε να προστατεύσει στοιχειωδώς τις εργατικές κατακτήσεις και τα εργατικά δικαιώματα από την γενικευμένη επίθεση που υφίστανται.  Τα όποια πολιτικά σχέδια της Αριστεράς  αυτοακυρώνονται από αυτή την κατάσταση. Τα πολιτικά της στρατηγεία καταστρώνουν τα επιτελικά τους σχέδια, χωρίς όμως να έχουν ένα αξιόμαχο στρατό, ο οποίος θα δώσει τις μάχες που σχεδιάζουν. Μερικές φορές για να αντιμετωπίσουν αυτό το σοβαρό ζήτημα  της έλλειψης  "μαχίμων δυνάμεων",  ορισμένα επιτελεία της Αριστεράς, προσπαθούν να ηγηθούν "στρατευμάτων"που ανήκουν στον αντίπαλο στρατό, τα οποία επιχειρούν να τα προσεταιρισθούν με την χρήση εθνικοπατριωτικών ή σοσιαλδημοκρατικών προσωπείων...

Όμως, το πρόβλημα με την Αριστερά, δεν περιορίζεται στον συσχετισμό δύναμης που καθιστά περιθωριακή και αναποτελεσματική την δράση της. Ο προβληματισμός στα πολιτικά επιτελεία του αστισμού, που έχουν επιφορτιστεί να διαχειριστούν την κρίση του καπιταλισμού, βρίσκεται πολύ πιο μπροστά από τις δικές της αναλύσεις,  οι οποίες  συνήθως  παραμένουν πίσω τουλάχιστον μισό αιώνα...

Αναδημοσιεύουμε ένα ενδιαφέρον άρθρο που περιέχει στοιχεία από τον προβληματισμό που αναπτύσσεται στις γραμμές του αντιπάλου. Αφήνουμε στον αναγνώστη να κάνει την δική του αντιπαραβολή με τις αναλύσεις των πολιτικών επιτελείων της Αριστεράς.  Το άρθρο είναι από την ιστοσελίδα "Σοφοκλέους 10", και οι υπογραμμίσεις δικές μας: 

ΔΝΤ: τα κράτη αφήνουν τις τράπεζες στο απυρόβλητο…

Σε ένα συμπέρασμα που εκπλήσσει – όχι κατά την ουσία του αλλά επειδή συνιστά στροφή 180 μοιρών έναντι των θέσεων του ίδιου οργανισμού κατά την τελευταία 30ετία – καταλήγει μελέτη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σχετικά με την αντιμετώπιση των προβλημάτων του τραπεζικού τομέα μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση: τα κράτη επιδεινώνουν τα προβλήματα, υποστηρίζεται, εξαιτίας των πολύ αργών ταχυτήτων με τις οποίες κινούνται προς την αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος, σε σύγκριση με προηγούμενες κρίσεις!.. 

Ο Α. Τσίπρας ανέλαβε το ρόλο του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της “ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ”

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει πλέον την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της ΕΛΕ. Ο Πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας και οι Κοινοβουλευτικοί Εκπρόσωποι Παναγιώτης Λαφαζάνης και Θοδωρής Δρίτσας επισκέφθηκαν σήμερα στο γραφείο του, τον Πρόεδρο της Βουλής κ. Πετσάλνικο και του επέδωσαν επιστολή με το αίτημα για σύσταση κοινοβουλευτικής επιτροπής σύμφωνα με το άρθρο 44 του Κανονισμού της Βουλής, για τον έλεγχο του δημόσιου χρέους.

«Προς τον Αξιότιμο Πρόεδρο της Βουλής

κ. Φ. Πετσάλνικο

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε,

Το συσσωρευμένο δημόσιο χρέος της χώρα μας αποτελεί γόρδιο δεσμό για τον ελληνικό λαό, που καλείται να υποβληθεί σε οδυνηρές θυσίες για την αποπληρωμή του.

Ήδη εδώ και αρκετό καιρό, τα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και εγώ προσωπικά, έχουμε εκφράσει την εκτίμηση πως το συσσωρευμένο υπέρογκο δημόσιο χρέος είναι σε σημαντικό βαθμό αποτέλεσμα της άνισης διανομής και αναδιανομής των εισοδημάτων, της φοροασυλίας των ισχυρών, της διάχυτης φοροδιαφυγής και των ετεροβαρών συμβάσεων.

Αποτελεί σημαντική έκφραση της άρνησης του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος να επιβάλει ένα στοιχειωδώς δίκαιο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα και μια αποτελεσματική διαχείριση σημαντικών πόρων, εθνικών και ευρωπαϊκών, που είχε στη διάθεσή του όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Και βεβαίως σημαντική συμβολή στη δημιουργία του είχαν και οι επί σειρά ετών υπέρογκες στρατιωτικές και εξοπλιστικές δαπάνες, οι «ύποπτες» υπερτιμολογήσεις στις προμήθειες και στα δημόσια έργα, καθώς και το όργιο σπατάλης των Ολυμπιακών αγώνων του 2004.

Η ουσία όμως είναι πως το δημόσιο χρέος που στο τρέχον έτος αναμένεται να υπερβεί το 160% του ΑΕΠ, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί παρά μόνο μέσα από μια διαδικασία δίκαιης ρύθμισης του, που θα είναι αποτέλεσμα μιας διαδικασίας πολυμερούς διαπραγμάτευσης.

Απαραίτητη διαδικασία που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ώστε μια τέτοια εξέλιξη να είναι προς όφελος του ελληνικού λαού, είναι η αποσαφήνιση των όρων της δημιουργίας του χρέους, που ενδεχομένως σε σημαντική του έκταση είναι παράνομο και επαχθές.

Σας ζητώ λοιπόν βάσει του άρθρου 44 του Κανονισμού της Βουλής τη σύσταση επιτροπής από το Ελληνικό Κοινοβούλιο για το εθνικό θέμα του δημόσιου χρέους που θα ασκήσει αυστηρό έλεγχο της προέλευσης και της σύστασης του, ώστε να μάθει ο ελληνικός λαός πως δημιουργήθηκε αυτό και ποιο μέρος του είναι παράνομο, άκυρο και επαχθές, ώστε η Ελλάδα να αρνηθεί την αποπληρωμή του.

Αρμοδιότητα της επιτροπής θα πρέπει να είναι επίσης η διερεύνηση και απόδοση ευθυνών σε όσους εκμεταλλεύτηκαν τις δανειακές συμβάσεις, καθώς και η σαφής αποτύπωση των αιτιών δημιουργίας του χρέους, τόσο στο σκέλος των πραγματοποιούμενων δαπανών όσο και στην υστέρηση των εσόδων.

Παράλληλα σας ενημερώνω πως βρίσκεται σε εξέλιξη μία μεγάλη διεθνής πρωτοβουλία, ώστε να δημιουργηθεί μία Διεθνής Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου επί του ελληνικού δημόσιου χρέους, στα πρότυπα αντίστοιχων επιτροπών που συστήθηκαν για άλλες χώρες, ώστε να ελεγχθεί η νομιμότητα του χρέους.

Θεωρώ πως η Βουλή των Ελλήνων, μέσα στα πλαίσια που καθορίζει ο Κανονισμός της Βουλής, θα πρέπει να συνδράμει στο έργο κάθε έγκυρης επιτροπής ελέγχου, ώστε να συμβάλει αποτελεσματικά σε έναν πλήρη και εξονυχιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους.

Με εκτίμηση

Αλέξης Τσίπρας

Πρόεδρος της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ»

Οι " θέσεις" του Μετώπου Α-Α και η πολιτική συγκυρία (Μέρος 4ο)

Δ. Στρατηγοί ιδού ο στρατός σας!

Τα “πολιτικά σχέδια” της Αριστεράς θα πρέπει να τροφοδοτούνται από την εμπειρία της συλλογικής πολιτικής δράσης και να στοχεύουν στο να δώσουν απαντήσεις πρώτιστα στα ζητήματα που αναδεικνύονται από τις συλλογικές πρακτικές του μαζικού κινήματος και όχι ζητήματα που αφορούν την διαχείριση του αστικού κράτους. Να αποβλέπουν δηλαδή στην ανάπτυξη ενός μαζικού και αυτόνομου κινήματος από το κράτος και το κεφάλαιο, το οποίο προβάλει τις δικές του διακριτές απαιτήσεις στα πεδία της ταξικής πάλης.

Χωρίς την ύπαρξη του μαζικού κινήματος αλλά και αυτών των συλλογικών πρακτικών δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική παρέμβαση, η οποία θα οδηγεί σε ανατροπές που ανοίγουν τον δρόμο “για τον άλλο κόσμο, που είναι εφικτός”. Χωρίς την ύπαρξη αυτού του κινήματος, η όποια πολιτική δράση αναγκαστικά περιορίζεται σε ερμηνείες τούτου του κόσμου, οι οποίες καταλήγουν σε διαχειριστικές πρακτικές για την επιβίωσή του. Αν η συγκρότηση των πολιτικών υποκειμένων της Αριστεράς είναι ελλειμματική στο εσωτερικό των κινημάτων, τότε το έλλειμμα που υπάρχει δεν μπορεί να αναπληρωθεί από το έργο και από τις θέσεις που θα παράγουν οι “ειδικοί” της πολιτικής των κομματικών επιτελείων για να “διαφωτίσουν” τα κινήματα...

Ο λόγος της αριστεράς τροφοδοτείται και ανανεώνεται από τις κατακτήσεις των μαζικών αγώνων και των εξεγέρσεων. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως έχουν διαρρηχθεί οι σχέσεις τους με την Αριστερά. Η ιστορία τους δεν είναι και δική της ιστορία. Η Αριστερά παρακολουθεί τις εξελίξεις, και πολλές φορές δεν μπορεί καν να αντιληφθεί το νόημά τους. Ο “Δεκέμβρης” αποκάλυψε έντονα αυτή την διάσταση στην χώρα μας, όμως η αριστερά φαίνεται ότι δεν διδάχτηκε τίποτε από αυτό το σημαντικό συμβάν, που τρόμαξε τους καπιταλιστές της Δύσης.

Η πολιτική συγκρότηση λοιπόν, δεν είναι μια διαδικασία παραγωγής πολιτικών θέσεων, από κάποια πολιτικά επιτελεία ή οι ειδικούς της πολιτικής, που απευθύνονται με γενικό τρόπο στην κοινωνία ή στο κίνημα, με την μορφή ηθικών εκκλήσεων ή με τη χρήση του ορθού λόγου. Σήμερα – με αυτά τα δεδομένα - όσο και αν θεωρούμε αναγκαίο το να υπάρξει ένα “ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ” πρόγραμμα - είτε αυτοπροσδιοριζόμαστε ως “ανοικτό πολιτικό σχέδιο”, είτε ως πολιτική οργάνωση που λειτουργεί με τον “δημοκρατικό συγκεντρωτισμό” - δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτός ο στόχος...

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας, είναι πολύ ζαχαρωμένα...

Η 1η θέση του σχεδίου απόφασης του ΜΑΑ επιχειρεί να διατυπώσει τους “αρμούς” ενός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΥ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ. Ακριβώς αυτό το εγχείρημα βρίσκεται σε ρήξη με τις επόμενες 8 θέσεις και πρώτα απ' όλα με την 9η θέση, με την οποία το ΜΑΑ προσδιορίζεται ως “ένα ανοικτό πολιτικό σχέδιο”.

Ο πολιτικός σχεδιασμός για την Αριστερά, όπως εξηγήσαμε προηγούμενα, δεν εξαντλείται στην διαμόρφωση κάποιων διακηρυκτικών στόχων. Είναι άρρηκτα δεμένος με συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές συλλογικής δράσης που έχουν ως αντικείμενο την πραγμάτωση αυτών των σχεδίων. Αν λοιπόν πραγματικά πιστεύαμε ως ΜΑΑ ότι έχουμε την δυνατότητα να προτείνουμε ένα “ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ”, τότε το ΜΑΑ δεν θα ήταν ένα “ανοικτό πολιτικό σχέδιο”, αλλά ένας συγκεκριμένος πολιτικός μηχανισμός που είχε καθορίζει πολιτικά καθήκοντα για την συγκυρία και είχε οργανώσει την δράση του με βάση αυτά τα καθήκοντα.

Η θέση, για παράδειγμα, που διατυπώνεται στο σχέδιο του προγράμματος: “Η κοινωνική συμμετοχή στον έλεγχο και τον σχεδιασμό της οικονομίας, η συγκρότηση θεσμών και οργάνων λαϊκού και εργατικού ελέγχου.” παραμένει μια ευχή, αφού δεν μπορεί να πάρει σάρκα και οστά. Είναι προφανές ότι σήμερα δεν μπορεί να ενταχθεί με υλικές/πρακτικές μορφές στους όρους της καθημερινότητας του κόσμου της εργασίας. Ο κοινωνικός έλεγχος μπορεί να υπάρχει μόνον από την παρουσία του μαζικού κινήματος στους θεσμούς, ενός κινήματος το οποίο διατηρεί την αυτονομία του από το κράτος.

Δεν μπορεί να γίνει με διαμεσολάβηση του κοινωνικού υποκειμένου, είτε μέσα από μορφές αντιπροσωπευτικής αστικής δημοκρατίας σε εκλεγμένους αντιπροσώπους, είτε με την παραχώρηση εν λευκώ της ευθύνης χειρισμού του ζητήματος σε αυτούς που κρατάνε στο χέρι τους και επιδεικνύουν την ταυτότητα της πολιτικής πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Ο κοινωνικός έλεγχος μπορεί να πραγματωθεί μόνον με την άμεση συμμετοχή του κοινωνικού υποκειμένου που τον ασκεί.

Η θέση αυτή λοιπόν για την “κοινωνική συμμετοχή”, λόγω απουσίας αυτών ακριβώς των στοιχείων που αναφέραμε προηγουμένως, επέχει θέση μιας ιδεολογικής παρέμβασης (προπαγάνδας). Όμως και σε αυτό το επίπεδο έχει περιορισμένη αποτελεσματικότητα επίσης, γιατί δεν μπορεί να ενταχθεί (ούτε και να συγκροτήσει) ένα διαφορετικό “όραμα” για την Αριστερά. Σήμερα, η απουσία αυτού του οράματος, είναι πολύ πιο καθοριστικό υπαρξιακό πρόβλημα για την Αριστερά, απ' ότι το “εναλλακτικό πρόγραμμα”.

Η αριστερά σήμερα δεν έχει ένα θετικό όραμα να προβάλει στην κοινωνία. Βρίσκεται αρκετά βήματα πίσω από την στιγμή της προβολής μιας πειστικής αναπαράστασης του άλλου “εφικτού” κόσμου που επαγγέλλεται. Δεν μπορεί καν η ιδία να αυτοπροσδιοριστεί επαρκώς, οριοθετούμενη – έστω και απορριπτικά - απέναντι, τόσο στον καπιταλισμό όσο και στον “υπαρκτό” σοσιαλισμό.

Η εναγώνια αναζήτηση λοιπόν του προγράμματος ως την λυδία λίθο που θα κρίνει τις σχέσεις της Αριστεράς με την κοινωνία οδηγεί σε πολιτικά αδιέξοδα. Συνήθως καταλήγει – πέρα από προθέσεις – σε πολιτικές πρακτικές συνδιαχείρισης. Πρακτικές, οι οποίες αυτονομούν την δράση εντός των θεσμών της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας από το επίπεδο ανάπτυξης και δράσης του μαζικού κινήματος. Θα πρέπει να βάλουμε καλά στο μυαλό μας ότι οι σχέσεις της Αριστεράς με την κοινωνία, αλλά και το μαζικό κίνημα, που έχουν διαρραγεί, δεν μπορούν να αποκατασταθούν στην σημερινή συγκυρία μέσω της αναζήτησης της “ορθής γραμμής” ως μιας λύσης με το μικρότερο κόστος για την “εθνική” οικονομία μπροστά στην χρεωκοπία της χώρας.

Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται την Αριστερά. Για να την εμπιστευτεί, θα πρέπει αποδείξει ότι είναι διαφορετική από τους πολιτικούς αντιπάλους της. Μπορεί όμως αυτό να γίνει εδώ και τώρα; Είναι σίγουρο ότι για να αποκτήσει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων και της νεολαίας δεν αρκεί να ισχυρίζεται ότι θα διαχειριστεί τα κοινά με διαφορετικό τρόπο, όταν θα καταλάβει την εξουσία. Η “σπορά” των οραμάτων και των διακηρύξεων της γίνεται σε τούτο τον κόσμο. Και εδώ θα πρέπει να φυτρώσουν. Αλλιώς θα παραμείνουν λόγια, που τα παίρνει και τα σκορπά ο αέρας.

Αυτά τα οράματα δεν είναι κάτι το εξωτερικό ως προς την ίδια την Αριστερά, το οποίο δύναται να το δανειστεί ή να το βρει κάπου αλλού – όπως ο Μωυσής πήρε τις 10 εντολές από τον Θεό - και να το οικειοποιηθεί. Αυτό το όραμα είναι η δικής της εικόνα, στην οποία αποτυπώνεται το πως υπάρχει και το πως δρα στην κοινωνία. Σε αυτή ακριβώς την εικόνα καταδεικνύονται και τα πραγματικά όρια του “άλλου” εφικτού κόσμου που επαγγέλλεται.

Πώς να εμπιστευτούν οι εργαζόμενοι το ΚΚΕ όταν βλέπουν ότι σε περίοδο οικονομικής κρίσης λειτουργεί με τους ίδιους κανόνες που λειτουργούν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις και απολύει εργαζόμενους από τις κομματικές επιχειρήσεις; Πώς να εμπιστευτούν ένα πολιτικό μηχανισμό να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας, όπως τον ΣΥΡΙΖΑ που ισχυρίζεται ότι “ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός”, όταν μετά από δέκα χρόνια από την ίδρυσή του, δεν έχει εμπιστοσύνη στον κόσμο του και είναι ανίκανος να διαχειριστεί με στοιχειώδη δημοκρατικό τρόπο τις εσωτερικές του αντιφάσεις;

Ποιά είναι τα οράματα της Αριστεράς; Ο σοσιαλισμός που επαγγέλλεται δεν εμπνέει τους φτωχούς και καταπιεσμένους τούτου του κόσμου, γιατί δεν είναι διακριτός από τον υπαρκτό σοσιαλισμό του προηγούμενου αιώνα. Αυτό το όραμα έχει ιστορικά χρεοκοπήσει και δεν μπορεί να εμπνέει τις λαϊκές μάζες. Εμπνέει ακόμα μόνον τους οπαδούς του κρατικού καπιταλισμού που ονειρεύονται ότι με παρόμοια συγκεντρωτικά μοντέλα κρατικής διαχείρισης της οικονομίας και της κοινωνίας, μπορούν να βάλουν “τάξη” στην καπιταλιστική “αναρχία”...

Δυστυχώς όμως το όραμα που λείπει από την Αριστερά, δεν μπορεί να υποκατασταθεί από τα διάφορα αντι, αντι αντι. Ο “ΑΝΤΙκαπιταλισμός” και ο “ΑΝΤΙευρωπαϊσμός” δεν μπορούν ούτε να συγκροτήσουν, ούτε να υποκαταστήσουν το θετικό όραμα που λείπει από την Αριστερά. Ούτε βεβαίως τα εθνικοπατριωτικά δάνεια από τον αστισμό μπορούν να αναπληρώσουν την έλλειψη του, ούτε τα αστικά σοσιαλδημοκρατικά οράματα ενός “υγιούς” καπιταλισμού που θα στηρίζεται σε μια “παραγωγική ανάπτυξη” και θα ενισχύει το “κοινωνικό κράτος”.

Η ανυπαρξία ενός άλλου οράματος καταγράφεται παραστατικά και στον κενό λόγο που εκφέρει η Αριστερά. Πρόκειται για ένα λόγο που ταλαντεύεται μονότονα ως εκκρεμές , με το ένα άκρο του έλκεται από την αναπτυξιολαγνεία και το άλλο από την θεσμολάγνεια. Όταν η Αριστερά μιλάει στο όνομα της υπεράσπισης της παραγωγικής υποδομής της χώρας, της ενίσχυση του παραγωγικού ιστού και άλλα παρόμοια “αναπτυξιακά”, στην πραγματικότητα ονειρεύεται έναν φαντασιακό καπιταλισμό, στον οποίο οι καπιταλιστές θα ενδιαφέρονται για το καλό της κοινωνίας και του κόσμου της εργασίας. Μερικές φορές μάλιστα φαντασιώνεται ότι προσδίδει άλλο περιεχόμενο στην καπιταλιστική ανάπτυξη επειδή την ψεκάζει και με ολίγον άρωμα οικολογίας... Αυτόν λοιπόν τον ουτοπικό καπιταλισμό τον ονομάζει υγιή και παραγωγικό, για να τον διακρίνει αντιθετικά από τον πραγματικό καπιταλισμό, ο οποίος θεωρεί ότι είναι κερδοσκοπικός, άπληστος και καταστροφικός!

Μερικές φορές το παρακάνει στις υπερβολές. Θεωρεί ότι ο καπιταλισμός είναι τόσο αυτοκαταστροφικός, ώστε ότι όπου ν' είναι θα καταρρεύσει από τις ίδιες του τις αντιφάσεις. Δυστυχώς, αυτό το τελευταίο δεν έχει ακόμα επιβεβαιωθεί ιστορικά. Έχει επιβεβαιωθεί όμως ότι οι κρίσεις που περνάει, είναι η πηγή που του δίνει ζωή. Ανανεώνεται με το αίμα που πίνει από τις ίδιες τις σάρκες του, από την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, άλλα και μερίδων ακόμα του ίδιου του κεφάλαιου...

Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε - ως πολιτικά υποκείμενα που θέλουμε να ανήκουμε στην Αριστερά - κάτω από το βάρος αυτών των αρνητικών διαπιστώσεων για την ίδια την Αριστερά. Αν δεν λαμβάνουμε υπόψη αυτά τα δεδομένα, ο λόγος μας δεν θα μπορεί να έχει μια στοιχειώδη αξιοπιστία στην κοινωνία και να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του κόσμου που επιμένει ακόμα αριστερά. Και αυτόν τον κόσμο δεν πρέπει να τον υποτιμάμε: είναι ότι το καλύτερο έχει σήμερα η Αριστερά...

Μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης

 Στο τεύχος Νο 64 (Ιούλιος- Αύγουστος 2010) του περιοδικού  New Left Review είχε δημοσιευθεί ένα άρθρο του Σλάβοϊ Ζίζεκ με τον τίτλο "Μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης". Αποσπάσματα από αυτό το άρθρο σε μετάφραση Π. Παπακωσταντίνου, είχαν δημοσιευθεί στο "ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ" τον Οκτώβρη του 2010, άλλα  και μια διαφορετική εκδοχή (λογοκριμένη) του στην ιστοσελίδα "ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ". 

Αναδημοσιεύουμε αυτό το άρθρο σήμερα γιατί θεωρούμε ότι ορισμένα σημεία του έχουν ιδιαίτερη σημασία με τις επιλογές της Αριστεράς στην χώρα μας, όπως αυτές διαμορφώνονται την τελευταία περίοδο και ιδιαίτερα για την Αριστερά που υποτίθεται πως έχει ανοικτά τα αυτιά της προς τις απόψεις του Σλάβοϊ Ζίζεκ. ( Οι υπογραμμίσεις στο κείμενο είναι δικές μας)

Μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης

Άρθρο του Σλοβένου φιλόσοφου Σλάβοϊ Ζίζεκ στη New Left Review.

Μετάφραση: Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Βρισκόμαστε σήμερα στο διαμετρικά αντίθετο σημείο από τις αρχές του εικοστού αιώνα, όταν η Αριστερά ήξερε «τι να κάνει» (να εγκαταστήσει τη δικτατορία του προλεταριάτου), αλλά έπρεπε να περιμένει υπομονετικά την κατάλληλη στιγμή. Σήμερα δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, αλλά οφείλουμε να δράσουμε τώρα, γιατί οι επιπτώσεις της μη δράσης θα είναι ολέθριες. Θα αναγκαστούμε να δράσουμε «σαν να είμαστε ελεύθεροι». Θα χρειαστεί να ρισκάρουμε κάνοντας βήματα στην άβυσσο, σε εντελώς απρόσφορες συνθήκες. (1)

Στις φετινές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας εναντίον των μέτρων λιτότητας στην ευρωζώνη- στην Ελλάδα και, σε μικρότερη έκταση, σε Ιρλανδία, Ιταλία και Ισπανία- ήρθαν σε αντιπαράθεση δύο διαφορετικές αφηγήσεις. Η κυρίαρχη αφήγηση του κατεστημένου προτείνει μια απο- πολιτικοποιημένη εκδοχή της κρίσης ως φυσικού γεγονότος: τα ρυθμιστικά μέτρα παρουσιάζονται όχι ως αποφάσεις στο έδαφος πολιτικών επιλογών, αλλά ως προσταγές μιας ουδέτερης οικονομικής λογικής- αν θέλουμε να σταθεροποιήσουμε την οικονομία μας, είμαστε υποχρεωμένοι να καταπιούμε το πικρό χάπι. Η άλλη αφήγηση, των εργατών, φοιτητών και συνταξιούχων που διαμαρτύρονται, βλέπει τα μέτρα λιτότητας ως άλλη μία απόπειρα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου να αποδιαρθρώσει τα υπολείμματα κοινωνικού κράτους (…).

Αν και υπάρχει δόση αλήθειας και στις δύο αφηγήσεις, στο θεμελιώδες περιεχόμενό τους είναι και οι δύο εσφαλμένες. Η αφήγηση του κατεστημένου αποσιωπά το γεγονός ότι τα τεράστια ελλείμματα συσσωρεύτηκαν ως αποτέλεσμα των τεραστίων κονδυλίων που διατέθηκαν για τη διάσωση των μεγάλων τραπεζών από τα κράτη και από την πτώση των δημοσίων εσόδων λόγω της ύφεσης. Αλλά και το γεγονός ότι το μεγάλο δάνειο που έλαβε η Αθήνα προορίζεται για την αποπληρωμή του ελληνικού χρέους στις μεγάλες γερμανικές και γαλλικές τράπεζες. Από την άλλη πλευρά, η αφήγηση των αντιφρονούντων αποτυπώνει από άλλη μία σκοπιά τη μιζέρια της σημερινής Αριστεράς: Οι διεκδικήσεις της δεν έχουν θετικό, προγραμματικό περιεχόμενο, αλλά μόνο μια γενικευμένη άρνηση απέναντι στις επιθέσεις που δέχεται το υπάρχον κράτος πρόνοιας. Η ουτοπία δεν βρίσκεται στη ριζοσπαστική αλλαγή του συστήματος, αλλά στην ιδέα ότι μπορεί κανείς να διατηρήσει ένα κράτος πρόνοιας εντός του συστήματος (…).

Ποια Ευρώπη;

Συχνά ακούμε ότι το πραγματικό νόημα της κρίσης στην ευρωζώνη είναι ότι όχι μόνο το ευρώ, αλλά και το ίδιο το σχέδιο της ενωμένης Ευρώπης είναι νεκρό. Πριν όμως υιοθετήσουμε αυτή τη γενική δήλωση, ας τη μεταμορφώσουμε επί το λενινιστικότερον: Η Ευρώπη είναι νεκρή- εντάξει, αλλά ποια Ευρώπη; Η απάντηση είναι: η μετα- πολιτική Ευρώπη της προσαρμογής στην παγκόσμια αγορά, η Ευρώπη που επανειλημμένα «μαυρίστηκε» στα δημοψηφίσματα, η Ευρώπη της τεχνοκρατίας των Βρυξελλών. Η Ευρώπη που παριστάνει τον εκπρόσωπο του ψυχρού, ευρωπαϊκού Λόγου απέναντι στο ελληνικό πάθος και την ελληνική διαφθορά, το μαθηματικό πνεύμα απέναντι στη συγκινισιακή μέθη. Ωστόσο, όσο ουτοπικό κι αν ακούγεται, το έδαφος είναι ακόμη ελεύθερο για μια άλλη Ευρώπη: μια εκ νέου πολιτικοποιημένη Ευρώπη, θεμελιωμένη πάνω σε ένα συλλογικό σχέδιο χειραφέτησης. Την Ευρώπη που γέννησε την αρχαία ελληνική Δημοκρατία, τη Γαλλική και τη Ρωσική Επανάσταση. Να γιατί πρέπει να αποφύγουμε τον πειρασμό να αντιδράσουμε στη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση με μια αναδίπλωση στα απολύτως κυρίαρχα έθνη- κράτη, εύκολη λεία στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο που δεν γνωρίζει σύνορα και ηπείρους και μπορεί εύκολα να φέρει το ένα έθνος- κράτος σε αντιπαράθεση με το άλλο. Περισσότερο από ποτέ, η απάντηση στην κρίση πρέπει να είναι περισσότερο διεθνιστική και οικουμενική από την οικουμενικότητα του παγκοσμίου κεφαλαίου.  (2)

Μια κακή αρχή για ξεκίνημα ενός άλλου ”ΣΥΡΙΖΑ”: Η πρωτοβουλία για την δημιουργία “ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ”

Την Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011, στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ δημοσιοποιήθηκε, μια νέα πρωτοβουλία με τον ψευδεπίγραφο τίτλο ““ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ”, η οποία έχει επίκεντρο την ενότητα της Αριστεράς. Εξάλλου ούτε και οι ίδιοι οι οργανωτές της εκδήλωσης δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στο αντικείμενο αυτής της επιτροπής, όσο στις προσωπικότητες που στελεχώνουν την πρωτοβουλία και υπογράφουν την έκκληση. Και ο κόσμος στον οποίον απευθύνεται αυτή η έκκληση, ουδόλως ασχολήθηκε με το περιεχόμενο της πρωτοβουλίας. Το ενδιαφέρον του επικεντρώθηκε στο εύρος και την πολιτική ταυτότητα των δυνάμεων που συμμετέχουν σε αυτό το εγχείρημα.

Και αυτό δεν συνέβη επειδή αρέσουν στον κόσμο της Αριστεράς τα πολιτικά κουτσομπολιά. Ο λογιστικός έλεγχος του δημόσιου χρέους δεν είναι μια καινούργια ιδέα που πρώτη φορά ακούγεται και συζητιέται. Αναφέρουμε ενδεικτικά την “Ελληνική Επιτροπή ενάντια στο Χρέος” , η οποία αποτελεί - πέρα από τις δηλώσεις πολιτικών ή οικονομολόγων - μια απτή προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση. Στην ιδρυτική της διακήρυξη, που έχει δημοσιοποιηθεί εδώ και καιρό, γράφει:

Πρώτος στόχος της Επιτροπής πρέπει λοιπόν να είναι η καταπολέμηση της καθημερινής προπαγάνδας ότι το χρέος είναι κάτι σαν «φυσικό φαινόμενο», ότι είναι ταμπού και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Εμείς πιστεύουμε όχι μόνο το αντίθετο, αλλά και ότι η αμφισβήτηση του χρέους αποτελεί την αρχή της απαλλαγής της κοινωνίας από αυτό το βραχνά. Αυτό σημαίνει κάτι πολύ απλό και συνάμα στοιχειωδώς δημοκρατικό: ότι οι πολίτες έχουν δικαίωμα αλλά και καθήκον να  απομυθοποιήσουν και να ελέγξουν αυτό το χρέος, να το «ξεσκονίσουν» ερευνώντας σε βάθος από πού προέρχεται, τι χρηματοδότησε, ποιοι το δημιούργησαν και ποιοι κερδίζουν από αυτό. Με άλλα λόγια, πού πήγαν όλα αυτά τα τεράστια ποσά και τι σκοπούς εξυπηρέτησαν, ποιοι είναι οι υπεύθυνοι και ποιοι πρέπει να πληρώσουν για αυτό. Κι αυτό επειδή κανείς άλλος εκτός από τους πολίτες δεν έχει το δικαίωμα και συνάμα το καθήκον να αποφασίζει για το παρόν και το μέλλον τους!

Η πρωτοτυπία λοιπόν της πρωτοβουλίας για την ΕΛΕ, δεν εντοπίζεται στο αντικείμενο της επιτροπής, το οποίο είναι ένα αίτημα που έχει επαναδιατυπωθεί και γενικά είναι αποδεκτό. Εντοπίζεται στην μεθόδευση της συγκρότησής της: Η πρωτοτυπία έγκειται στο πως στήνονται “μέτωπα” με κουκουέδικες πρακτικές, από ανθρώπους που δηλώνουν ότι δεν ανήκουν πλέον στο ΚΚΕ, αλλά - όπως φαίνεται από την πρακτική τους - δεν έχουν ξεχάσει τις βασικές αρχές της “κομμουνιστικής” πολιτικής που διδάχτηκαν εκεί...

Έχει λοιπόν διαμορφωθεί ένα σαφώς περιχαρακωμένο πολιτικό κέντρο που σκοπεύει να διαχειριστεί την πορεία της ΕΛΕ. Συγκροτείται κυρίως από πολιτικές δυνάμεις που προέρχονται από το ΚΚΕ και σήμερα βρίσκονται διασκορπισμένες από τον ΣΥΝασπισμό ως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο χώρος αυτός δίνει το πολιτικό στίγμα στην πρωτοβουλία, όπως εμφανώς απεικονίζεται με τα “πρόσωπα” που την απαρτίζουν και υπογράφουν την αρχική της  έκκληση. Πρόκειται για άλλη μια πρακτική εφαρμογή της λογικής με την οποία συγκροτήθηκε από το ΚΚΕ το ΕΑΜ  παλαιότερα, αλλά και το ΠΑΜΕ σχετικά πρόσφατα. Είναι η λογική η οποία θεωρεί ότι τα πλατιά λαϊκά μέτωπα θα πρέπει να καθοδηγούνται από ένα στενό πολιτικά πεφωτισμένο πυρήνα, ο οποίος ασκεί την πολιτική εποπτεία και παρεμβαίνει οργανωτικά στις κρίσιμες στιγμές, όταν το πράγμα μπορεί να ξεφύγει από τους αρχικούς σχεδιασμούς.

Είναι χαρακτηριστικό ότι δυνάμεις όπως οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ, οι οποίοι αποδέχονται χωρίς καμία επιφύλαξη τους στόχους αυτής της ΕΛΕ και την οποία, όπως δηλώνουν στηρίζουν πλήρως, απουσιάζουν από αυτό το καθοδηγητικό κέντρο. Αν κάποιος ενδιαφερόταν πραγματικά για την επιτυχία της ΕΛΕ, θα προσπαθούσε να έχει περιλάβει όσο το δυνατόν ευρύτερο πολιτικό φάσμα δυνάμεων. Όταν μάλιστα γίνεται προσπάθεια από τους έχοντες την πρωτοβουλία να εκμαιεύσουν την υπογραφή του Κεν Λόουτς, του Νόαμ Τσόμσκι και του Τόνι Μπεν, εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι δεν προσπάθησαν ούτε καν να πάρουν και μια υπογραφή από τους “ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ” ή την “Δημοκρατική Αριστερά”. Δεν νομίζουμε ότι ο Μ. Τρεμόπουλος ή ο Φ. Κουβέλης θα αρνιόντουσαν να υπογράψουν μια παρόμοια έκκληση. Επίσης, δεν νομίζουμε ότι μόνον ο Π. Λαφαζάνης, από τους βουλευτές που εκλέχτηκαν με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν ο μόνος που θα δεχόταν να βάλει την υπογραφή του σε αυτό το κείμενο,  το οποίο θα μπορούσαν να υπογράψουν ακόμα και προσωπικότητες που ανήκουν πολιτικά στην δεξιά. Δεν είναι δα και το απαύγασμα του αντικαπιταλισμού...

Το πολιτικό κέντρο που καθοδηγεί αυτή την πρωτοβουλία έχει κάνει τους λογαριασμούς του. Έχει επιλέξει με μεγάλη προσοχή ποιοί από κάθε πολιτικό χώρο υπογράφουν, ποιοί θα κάνουν τις γλάστρες και ποιοι τον μαϊντανό. Δεν χρειάζεται κανένας να έχει εντρυφήσει ιδιαίτερα στην πολιτική κουλτούρα αυτής της Αριστεράς για να αντιληφθεί τα σημαίνονται και τα σημαινόμενα αυτών των πολιτικών πρακτικών. Καταθέτουμε την αναφορά/προβολή των συγκεκριμένων ονομάτων που αναγράφονται στο κείμενο “ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ (ΕΛΕ) ΓΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΜΗ ΝΟΜΙΜΟΥ ΚΑΙ ΕΠΑΧΘΟΥΣ ΧΡΕΟΥΣ!” που δημοσιεύεται στην “ισκρα”, ως άσκηση στους αναγνώστες μας για τον εντοπισμό αυτών των σημαινομένων...

Είναι σαφές ότι αυτό το καθοδηγητικό κέντρο πολιτικά οριοθετείται από δυνάμεις από την ομάδα του Π. Λαφαζάνη στον ΣΥΝασπισμό, δυνάμεις του ΜΑΑ, δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του “Αριστερού Βήματος” και δυνάμεις από το ΠΑΣΟΚ που σηματοδοτούνται από το πρόσωπο της Σ. Σακοράφα. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ονόματα όπως του Σπύρου Παπασπύρου (πρόεδρου ΑΔΕΔΥ) ή της Κωνσταντίνα Κούνεβα, χρησιμοποιούνται απλά για να καταγράψουν κοινωνικές και πολιτικές γειώσεις, με την απαράδεκτη λογική των “καταξιωμένων” αγωνιστών. Είναι βέβαιο ότι ο λόγος, ούτε της Κούνεβα, ούτε του Παπασπύρου, παρ' όλο το όποιο κοινωνικό βάρος τους αντιστοιχεί, δεν θα έχει καμία βαρύτητα στους παραπέρα χειρισμούς των ζητημάτων της ΕΛΕ.

Από τις πολιτικές δυνάμεις που συμμετέχουν σε αυτό το εγχείρημα, μόνον η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει βγάλει μια συλλογική απόφαση με την οποία εκφράζει την θέση της. Όμως προσπαθεί να παντρέψει πράγματα που είναι δύσκολο να παντρευτούν μεταξύ τους. Το αντικείμενο της επιτροπής είναι ένα καθαρά τεχνοκρατικό ζήτημα, το οποίο δεν παντρεύεται με τον απλοϊκό και σχηματικό τρόπο που προσπαθεί η ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να το παντρέψει με το κίνημα. Και είναι λάθος να προσπαθούμε να εντάξουμε το κίνημα σε τέτοιους τεχνοκρατικούς στόχους, σε μια περίοδο μάλιστα που είναι προχωρημένο αρκετά πιο μπροστά. Στον κόσμο που θα είναι  έτοιμος να πάρει την τύχη του στα χέρια του, εμείς θα βγαίνουμε να του λέμε:

- Συγκρατήσου! Περίμενε να βγάλει τα πορίσματά της η ΕΛΕ, και τότε να δούμε τι θα γίνει;

Ο στόχος της ενότητας για την συσπείρωση της ριζοσπαστικής Αριστεράς με τέτοιου τύπου πρωτοβουλίες αντί να πηγαίνει μπροστά, πισωγυρίζει. Η ενότητα αυτή οικοδομείται πρώτιστα στο κίνημα. Εκεί θα πρέπει να αναζητήσουμε την κοινή δράση, στους μαζικούς χώρους, στα συνδικάτα, στις γειτονίες. Και μέσα από αυτές τις δράσεις θα επιτευχθεί η καταγραφή άλλα και η συγκρότηση της ριζοσπαστικής αριστεράς και σε πρωτοβουλίες κεντρικής πολιτικής σκηνής. Αντίθετα, με πολιτικές πρακτικές κεντρικού τύπου, που είναι εμποτισμένες μέχρι το μεδούλι από τις αστικές πρακτικές των χειρισμών, των διαμεσολαβήσεων των κοινωνικών αντιστάσεων και κινημάτων με τον παραγοντισμό και την ίντριγκα, αναπαράγουμε την σκουριά και την σαπίλα μιας αριστεράς που θα έπρεπε ήδη να είχε πεθάνει...

Θα επαναλάβουμε για μια ακόμα φορά την θέση μας για αυτό το ζήτημα: Σήμερα, η ανασυγκρότηση της Αριστεράς δεν θα κριθεί τελικά από κάποια πολιτική συμφωνία, ούτε από το πόσο ολοκληρωμένο είναι ένα πολιτικό σχέδιο ή πρόγραμμα. Οι απαντήσεις που προϋποθέτει ένα τέτοιο εγχείρημα, δεν μπορούν να δοθούν κυρίως με την προσφυγή στον «διάλογο». Δεν υπάρχουν πολιτικά υποκείμενα που κατέχουν ή θα ανακαλύψουν την απόλυτη αλήθεια. Οι σχετικές αλήθειες που κατέχει κάθε υποκείμενο ξεχωριστά, δεν είναι επαρκείς για την ανασύνθεση της Αριστεράς. Η τομή που απαιτείται, περνάει από την συντριβή του παλαιού με την μορφή που υπάρχει, και το ριζικό μετασχηματισμό του. Το νέο δεν πρόκειται να προκύψει από απλές αθροιστικές πράξεις μεταξύ συγγενών υποκειμένων, διατεταγμένων σε ομόκεντρους ή παράπλευρους κύκλους.

Μόνο μέσα από τις κοινές πολιτικές πρακτικές στο μαζικό κίνημα, μπορούν να οικοδομηθούν σχέσεις εμπιστοσύνης και ενότητας ανάμεσα στα πολιτικά υποκείμενα που νοιάζονται για την ανάπτυξη του μαζικού κινήματος, και θεωρούν αυτή την ανάπτυξη ως βασική προϋπόθεση για την πολιτική ανασυγκρότηση της Αριστεράς. Τα πολιτικά υποκείμενα που στρατεύονται στην υπόθεση της ανασυγκρότησης της αριστεράς, είναι υποχρεωμένα να συγκροτούνται τα ίδια στο εσωτερικό των κινημάτων. Χωρίς αυτή την προϋπόθεση, οποιαδήποτε προσπάθεια για αριστερή πολιτική παρουσία ή και παρέμβαση στην κεντρική πολιτική σκηνή - ανεξάρτητα από προθέσεις - είναι καταδικασμένη να περνάει από τα μονοπάτια της αστικής πολιτικής των χειρισμών, των εκπροσωπήσεων, των διαμεσολαβήσεων και πελατειακών σχέσεων. Τότε μόνον ο διάλογος μπορεί να είναι γόνιμος, αφού θα τροφοδοτείται από εμπειρίες των συλλογικών πρακτικών άσκησης πολιτικής...

καλές απόκριες!...

Παρουσίαση της έκκλησης για δημιουργία "ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ"

Δημοσιεύουμε Δελτίου Τύπου από την σημερινή εκδήλωση την ΕΣΥΕ για δημιουργία "ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ"

Με μεγάλη παρουσία κόσμου δόθηκε σήμερα στον Τύπο η έκκληση για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το δημόσιο χρέος. Την έκκληση υπογράφουν περισσότερες από 200 προσωπικότητες από την Ελλάδα και το εξωτερικό που υπογραμμίζουν την ανάγκη να ανοιχθούν τα βιβλία του δημόσιου χρέους.

Από το εξωτερικό την έκκληση υπογράφουν ο σκηνοθέτης Κεν Λόουτς, ο Νόαμ Τσόμσκι, ο πρώην βουλευτής των Βρετανών Εργατικών, Τόνι Μπεν, πρώην υπουργοί από τον Ισημερινό (όπου δημιουργήθηκε αντίστοιχη επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους) κι επίσης βουλευτές και ευρωβουλευτές από την ΕΕ. Από την Ελλάδα το κείμενο υπογράφουν βουλευτές, συνδικαλιστές, οικονομολόγοι, συνταγματολόγοι, πανεπιστημιακοί, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, κ.α.

Μετά την ανάγνωση της έκκλησης η ανεξάρτητη βουλευτής Σοφία Σακοράφα υπογράμμισε μεταξύ πολλών άλλων τον κινηματικό χαρακτήρα της Πρωτοβουλίας που ξεκινάει και την ανεξαρτησία της από κοινοβουλευτικές επιτροπές. Ο οικονομολόγος Κώστας Λαπαβίτσας αναφέρθηκε στη δυνατότητα που ανοίγεται κι άλλες χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Ελλάδας ζητώντας να ανοίξουν κι εκεί τα βιβλία του χρέους. Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, ανέφερε συγκεκριμένα παραδείγματα όπου θα πρέπει να στραφεί η έρευνά μας, όπως για παράδειγμα ακόμη και εκθέσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου, όπου τονίζεται ο παράνομος χαρακτήρας του χρέους. Η συγγραφέας Νάντια Βαλαβάνη τόνισε την ανάγκη να στηρίξει το αίτημα για σχηματισμό Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου όλος ο κόσμος που αγωνίζεται κατά του μνημονίου. Ο συνταγματολόγος, Γιώργος Κατρούγκαλος, μεταξύ άλλων ανέφερε τη δυνατότητα να απαιτήσουμε την μη αποπληρωμή του χρέους επικαλούμενοι τις καταστροφικές συνέπειες για την κοινωνική συνοχή που έχει η εξυπηρέτησή του. Ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, Σπύρος Παπασπύρος, μίλησε για την σημασία που έχει να υιοθετηθεί αυτό το αίτημα από τα συνδικάτα και τους κοινωνικούς φορείς και να μην είναι μόνο ένα αίτημα των ειδικών. Ο μουσικοσυνθέτης Διονύσης Τσακνής είπε πως αποτελεί στοιχειώδες δημοκρατικό μας δικαίωμα να μάθουμε τι χρωστάμε και υπό ποιους όρους δανειστήκαμε. Τέλος, ο Μανόλης Γλέζος πρότεινε στα οικονομικά τμήματα των πανεπιστημίων να στρέψουν την έρευνά τους προς το δημόσιο χρέος.

Από τη μεριά της Πρωτοβουλίας για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου ανακοινώθηκε ότι στο εξής θα λειτουργεί ιστοσελίδα, όπου θα συνεχιστεί η συγκέντρωση υπογραφών κι απ’ όπου θα υπάρχει ενημέρωση για τις περαιτέρω δραστηριότητες. Μεταξύ αυτών είναι η δημιουργία επιτροπών για την μελέτη του χρέους, η πραγματοποίηση διεθνούς συνεδρίου τον Μάιο, εκδόσεων, ανοιχτής δημόσιας εκδήλωσης με θέμα «ανοίξτε τα βιβλία του δημόσιου χρέους», κ.α.

Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα της πρωτοβουλίας εδώ: www.elegr.gr

Δημοσιεύουμε τις πρώτες υπογραφές:

Το "χρέος" στα χέρια του κινήματος!...

Σήμερα, Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011, στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ στις 12.00 το μεσημέρι παρουσιάστηκε στους εκπροσώπους του Τύπου η Πρωτοβουλία για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους. Η κίνηση αυτή καταγράφει την προσέγγιση δυνάμεων από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ (Σπύρος Παπασπύρος ) του ΣΥΝασπισμού (Παναγιώτης Λαγαζάνης) και ως τις παρυφές του ΚΚΕ (Διονύσης Τσακνής ).

Προαναγγελία αυτής της επιτροπής έγινε στο διήμερο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ “Κρίση του καπιταλισμού και κρίση του χρέους” (αναλυτική παρουσίαση στην ιστοσελίδα “Αφορμή”). Στο παρακάτω video ο Κ. Λαπαβίστας αναλύει τους σκοπούς αυτής της επιτροπής και εξηγεί το πολιτικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται αυτή η πρωτοβουλία:

Σε προηγούμενο δημοσίευμά μας (“Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός;”) είχαμε επισημάνει ότι:

Η πολιτική που στοχεύει στην “επόμενη μέρα”από την σκοπιά της υπεράσπισης των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας, δεν μπορεί να αρθρώνεται γύρω από το ζήτημα του χρέους και της διαγραφής (μερικής ή ολικής) ή της αναδιαπραγμάτευσής του. Αυτή η πολιτική στόχευση επειδή ακριβώς δεν αμφισβητεί το παρόν, αφορά εκείνους που θέλουν να διαχειριστούν την κρατική εξουσία από την μεριά του αστισμού. 

Μια πολιτική για την “επόμενη μέρα” που διεκδικεί να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των εργαζομένων, δεν μπορεί παρά να ξεκινάει μερικά βήματα πιο πίσω: Έχει για αφετηρία της την στιγμή που άρχισε η μεγάλη επίθεση εναντίων των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Μια νικηφόρα – μέχρι στιγμής - επίθεση έχει επιφέρει δραματικά αποτελέσματα σε βάρος του κόσμου της εργασίας. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ανατράπηκαν τις κατακτήσεις ενός αιώνα. Αυτή η ήττα είναι τετελεσμένη, όπως είναι οι υλικές καταστροφές που πραγματοποιούνται από ένα τσουνάμι; Το “τσουνάμι” που έφερε η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι αντιστρέψιμο; Σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να απαντήσουμε με ειλικρίνεια.

Και συνεχίζουμε να επιμένουμε σε αυτή την θέση μας. Το χρέος είναι πρόβλημα πολιτικό και ως τοιούτο θα πρέπει να αντιμετωπίζεται από την Αριστερά. Αν δεν αντισταθούμε και δεν ανατρέψουμε αυτές τις πολιτικές που το δημιούργησαν, όσες επιτροπές λογιστικού ελέγχου και αν συγκροτηθούν δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα το σημαντικό στο μαζικό κίνημα και στους εργαζόμενους που ήδη έχουν φορτωθεί τα βάρη αυτού του χρέους.

Αυτές οι πολιτικές μπορούν να ανατραπούν; “Εστιάζοντας στις εσωτερικές αιτίες, το πραγματικό πρόβλημα του χρέους είναι η διαρκώς διευρυνόμενη φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου, με τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, την υπόθαλψη της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής, τα χαριστικά πακέτα στις τράπεζες. Είναι ακόμα, η επιθετική πολιτική του ελληνικού κράτους και οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες που συνεπάγεται. Αν η άμεση φορολογία στην Ελλάδα βρισκόταν απλά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο κατά την περίοδο 2000-2008, το Δημόσιο θα είχε εισπράξει φορολογικά έσοδα της τάξης των 95 δισ. ευρώ. Συνυπολογίζοντας τα έτη 2009 και 2010, προκύπτει ότι το ελληνικό Δημόσιο παραιτήθηκε υπέρ των υψηλών εισοδημάτων από έσοδα που αντιστοιχούν στο δάνειο που έλαβε από την τρόικα. (απόσπασμα από το κείμενο: Ποια επαναδιαπραγμάτευση χρέους; )

Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι “δεν τα φάγαμε μαζί” και δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν κανένα χρέος. Αισθάνονται ότι έχουν υποστεί μια μεγάλη επίθεση στα εργασιακά και κοινωνικά τους δικαιώματα, και δεν βλέπουν φως για το πως θα αλλάξει αυτή η κατάσταση. Ούτε θα δουν από τα πορίσματα παρομοίων επιτροπών. Άλλες πρωτοβουλίες περιμένει ο κόσμος της εργασίας από τις δυνάμεις της Αριστεράς...

Για την ένοπλη συμπλοκή στου Ρέντη

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών

Ήταν αναμενόμενο σήμερα όλοι οι δημοσιογράφοι να μιλήσουν για την "αγαπητή σε όλην την κοινωνία" ομάδα ΔΙ.ΑΣ. και για τον χαμό δύο "παιδιών". Για άλλη μια φορά, πατώντας πάνω στη χαζομάρα αυτών των ανθρώπων, που επιλέγουν να γίνουν αστυνομικοί και να καβαλάνε τα μηχανάκια ουσιαστικά μόνο και μόνο για να προστατέψουν τα συμφέροντα των μεγάλων αφεντικών παίρνοντας για αντίτιμο έναν μισθό και παράσημα επιδεικνυόμενης εξουσίας, οι δημοσιογράφοι άρχισαν να μιλούν για την αναγκαιότητα της περεταίρω αστυνόμευσης.Τους χρειάζεται πλέον άλλωστε γιατί η οργή του κόσμου αρχίζει κι αυτούς να τους ακουμπάει για τα καλά...

Έρχεται όμως στο μυαλό αναπάντεχα μια φράση του Πάσαρη, από τις πολλές εκείνες που ειπώθηκαν σε μια συνέντευξή του μέσα στη φυλακή και διακατέχονταν συνάμα από μία κάποια μανία αλλά και μία απίστευτη, τρομακτική θα μπορούσε να πει κανείς, λογική. Όταν κρατάς όπλο, έλεγε ο Πάσαρης, σημαίνει πως είσαι έτοιμος να σκοτώσεις αλλά και να σκοτωθείς. Αυτό λοιπόν ισχύει εδώ.

Η ελληνική αστυνομία στάθηκε αρκετά τυχερή τα τελευταία χρόνια σε ένοπλες συμπλοκές. Η συμπλοκή του Ρέντη ήταν μία από τις ελάχιστες αιματηρές εξαιρέσεις. Οι πόλεμοι, οφείλει κάποιος να θυμίσει, διεξάγονται ως επί το πλείστον από νεαρούς ανθρώπους που έχουν τον ρόλο του στρατιώτη, που καλούνται να σκοτώσουν αλλά μπορεί και να σκοτωθούν.

Η ελληνική αστυνομία αλλά και τα μμε πάσχισαν πολύ να φτιάξουν τον μύθο των "άτρωτων" νέων μηχανοκίνητων μονάδων. Τα μέλη τους φαίνεται να ζουν αυτόν τον "μύθο", εγκλωβισμένα μέσα στη στολή και τον οπλισμό τους σε μία επίδειξη εξουσίας. Δεν είναι τυχαίο πως η πλειοψηφία τους, όταν έφτανε στον τόπο που έχασαν τη ζωή τους οι δύο συνάδερφοί τους, δεν έβγαλαν ούτε καν το κράνος και το full-face. Άραγε, μπροστά στο σημείο που κάποιος σκοτώθηκε, δεν είθισται να βγάζουμε ό,τι φοράμε στο κεφάλι μας, καπέλο ή ...κράνος; To "μάχιμο" όμως ύφος τους τους εγκλώβισε ακόμα κι εδώ...

Μιλάνε λοιπόν για εγκληματικότητα. Και όντως, το να ληστεύονται περίπτερα με καλάσνικοφ είναι κάτι πολύ ακραίο. Όμως ποιος έχει οδηγήσει σε όλον αυτόν τον εξοπλισμό του κόσμου της παραβατικότητας; 'Οταν κυκλοφορούν στους δρόμους τσούρμα πάνοπλων και έτοιμων να πυροβολήσουν αστυνομικών, τί περιμένει κάποιος να κάνουν αυτοί που πρόκειται σίγουρα να παρανομήσουν; Δεν πρόκειται κι αυτοί να εξοπλιστούν καλύτερα για να αντιμετωπίσουν τους εκπροσώπους του νόμου; Και πού οδηγείται αυτή η ιστορία; Ασφαλώς, σε αιματηρές συμπλοκές...

Η παραβατικότητα αυτού του τύπου δεν μπορεί να σταματήσει μέσα από τη γενικευμένη αστυνομοκρατία. Όσο η ταξικότητα επιβάλλεται όλο και πιο κάθετα, όσο κάθε κοινωνική μονάδα διαλύεται στο χάος των μητροπόλεων και τη μιζέρια των επαρχιών, η παραβατικότητα θα αυξάνεται με ταχύτατους ρυθμούς και θα γίνεται όλο και πιο βίαιη.

Κι όλοι αυτοί που καβαλάνε τις μηχανές κάνοντας τους σερίφηδες, το καλύτερο είναι να καθήσουν να σκεφτούν αν υπάρχει κάποιος παραπάνω λόγος, πέρα από το χιλιάρικο και τη μαγκιά, για να το κάνουν...

Τ.Κ.