Μια κακή αρχή για ξεκίνημα ενός άλλου ”ΣΥΡΙΖΑ”: Η πρωτοβουλία για την δημιουργία “ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ”

Την Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011, στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ δημοσιοποιήθηκε, μια νέα πρωτοβουλία με τον ψευδεπίγραφο τίτλο ““ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ”, η οποία έχει επίκεντρο την ενότητα της Αριστεράς. Εξάλλου ούτε και οι ίδιοι οι οργανωτές της εκδήλωσης δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στο αντικείμενο αυτής της επιτροπής, όσο στις προσωπικότητες που στελεχώνουν την πρωτοβουλία και υπογράφουν την έκκληση. Και ο κόσμος στον οποίον απευθύνεται αυτή η έκκληση, ουδόλως ασχολήθηκε με το περιεχόμενο της πρωτοβουλίας. Το ενδιαφέρον του επικεντρώθηκε στο εύρος και την πολιτική ταυτότητα των δυνάμεων που συμμετέχουν σε αυτό το εγχείρημα.

Και αυτό δεν συνέβη επειδή αρέσουν στον κόσμο της Αριστεράς τα πολιτικά κουτσομπολιά. Ο λογιστικός έλεγχος του δημόσιου χρέους δεν είναι μια καινούργια ιδέα που πρώτη φορά ακούγεται και συζητιέται. Αναφέρουμε ενδεικτικά την “Ελληνική Επιτροπή ενάντια στο Χρέος” , η οποία αποτελεί - πέρα από τις δηλώσεις πολιτικών ή οικονομολόγων - μια απτή προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση. Στην ιδρυτική της διακήρυξη, που έχει δημοσιοποιηθεί εδώ και καιρό, γράφει:

Πρώτος στόχος της Επιτροπής πρέπει λοιπόν να είναι η καταπολέμηση της καθημερινής προπαγάνδας ότι το χρέος είναι κάτι σαν «φυσικό φαινόμενο», ότι είναι ταμπού και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Εμείς πιστεύουμε όχι μόνο το αντίθετο, αλλά και ότι η αμφισβήτηση του χρέους αποτελεί την αρχή της απαλλαγής της κοινωνίας από αυτό το βραχνά. Αυτό σημαίνει κάτι πολύ απλό και συνάμα στοιχειωδώς δημοκρατικό: ότι οι πολίτες έχουν δικαίωμα αλλά και καθήκον να  απομυθοποιήσουν και να ελέγξουν αυτό το χρέος, να το «ξεσκονίσουν» ερευνώντας σε βάθος από πού προέρχεται, τι χρηματοδότησε, ποιοι το δημιούργησαν και ποιοι κερδίζουν από αυτό. Με άλλα λόγια, πού πήγαν όλα αυτά τα τεράστια ποσά και τι σκοπούς εξυπηρέτησαν, ποιοι είναι οι υπεύθυνοι και ποιοι πρέπει να πληρώσουν για αυτό. Κι αυτό επειδή κανείς άλλος εκτός από τους πολίτες δεν έχει το δικαίωμα και συνάμα το καθήκον να αποφασίζει για το παρόν και το μέλλον τους!

Η πρωτοτυπία λοιπόν της πρωτοβουλίας για την ΕΛΕ, δεν εντοπίζεται στο αντικείμενο της επιτροπής, το οποίο είναι ένα αίτημα που έχει επαναδιατυπωθεί και γενικά είναι αποδεκτό. Εντοπίζεται στην μεθόδευση της συγκρότησής της: Η πρωτοτυπία έγκειται στο πως στήνονται “μέτωπα” με κουκουέδικες πρακτικές, από ανθρώπους που δηλώνουν ότι δεν ανήκουν πλέον στο ΚΚΕ, αλλά - όπως φαίνεται από την πρακτική τους - δεν έχουν ξεχάσει τις βασικές αρχές της “κομμουνιστικής” πολιτικής που διδάχτηκαν εκεί...

Έχει λοιπόν διαμορφωθεί ένα σαφώς περιχαρακωμένο πολιτικό κέντρο που σκοπεύει να διαχειριστεί την πορεία της ΕΛΕ. Συγκροτείται κυρίως από πολιτικές δυνάμεις που προέρχονται από το ΚΚΕ και σήμερα βρίσκονται διασκορπισμένες από τον ΣΥΝασπισμό ως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο χώρος αυτός δίνει το πολιτικό στίγμα στην πρωτοβουλία, όπως εμφανώς απεικονίζεται με τα “πρόσωπα” που την απαρτίζουν και υπογράφουν την αρχική της  έκκληση. Πρόκειται για άλλη μια πρακτική εφαρμογή της λογικής με την οποία συγκροτήθηκε από το ΚΚΕ το ΕΑΜ  παλαιότερα, αλλά και το ΠΑΜΕ σχετικά πρόσφατα. Είναι η λογική η οποία θεωρεί ότι τα πλατιά λαϊκά μέτωπα θα πρέπει να καθοδηγούνται από ένα στενό πολιτικά πεφωτισμένο πυρήνα, ο οποίος ασκεί την πολιτική εποπτεία και παρεμβαίνει οργανωτικά στις κρίσιμες στιγμές, όταν το πράγμα μπορεί να ξεφύγει από τους αρχικούς σχεδιασμούς.

Είναι χαρακτηριστικό ότι δυνάμεις όπως οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ, οι οποίοι αποδέχονται χωρίς καμία επιφύλαξη τους στόχους αυτής της ΕΛΕ και την οποία, όπως δηλώνουν στηρίζουν πλήρως, απουσιάζουν από αυτό το καθοδηγητικό κέντρο. Αν κάποιος ενδιαφερόταν πραγματικά για την επιτυχία της ΕΛΕ, θα προσπαθούσε να έχει περιλάβει όσο το δυνατόν ευρύτερο πολιτικό φάσμα δυνάμεων. Όταν μάλιστα γίνεται προσπάθεια από τους έχοντες την πρωτοβουλία να εκμαιεύσουν την υπογραφή του Κεν Λόουτς, του Νόαμ Τσόμσκι και του Τόνι Μπεν, εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι δεν προσπάθησαν ούτε καν να πάρουν και μια υπογραφή από τους “ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ” ή την “Δημοκρατική Αριστερά”. Δεν νομίζουμε ότι ο Μ. Τρεμόπουλος ή ο Φ. Κουβέλης θα αρνιόντουσαν να υπογράψουν μια παρόμοια έκκληση. Επίσης, δεν νομίζουμε ότι μόνον ο Π. Λαφαζάνης, από τους βουλευτές που εκλέχτηκαν με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν ο μόνος που θα δεχόταν να βάλει την υπογραφή του σε αυτό το κείμενο,  το οποίο θα μπορούσαν να υπογράψουν ακόμα και προσωπικότητες που ανήκουν πολιτικά στην δεξιά. Δεν είναι δα και το απαύγασμα του αντικαπιταλισμού...

Το πολιτικό κέντρο που καθοδηγεί αυτή την πρωτοβουλία έχει κάνει τους λογαριασμούς του. Έχει επιλέξει με μεγάλη προσοχή ποιοί από κάθε πολιτικό χώρο υπογράφουν, ποιοί θα κάνουν τις γλάστρες και ποιοι τον μαϊντανό. Δεν χρειάζεται κανένας να έχει εντρυφήσει ιδιαίτερα στην πολιτική κουλτούρα αυτής της Αριστεράς για να αντιληφθεί τα σημαίνονται και τα σημαινόμενα αυτών των πολιτικών πρακτικών. Καταθέτουμε την αναφορά/προβολή των συγκεκριμένων ονομάτων που αναγράφονται στο κείμενο “ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ (ΕΛΕ) ΓΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΜΗ ΝΟΜΙΜΟΥ ΚΑΙ ΕΠΑΧΘΟΥΣ ΧΡΕΟΥΣ!” που δημοσιεύεται στην “ισκρα”, ως άσκηση στους αναγνώστες μας για τον εντοπισμό αυτών των σημαινομένων...

Είναι σαφές ότι αυτό το καθοδηγητικό κέντρο πολιτικά οριοθετείται από δυνάμεις από την ομάδα του Π. Λαφαζάνη στον ΣΥΝασπισμό, δυνάμεις του ΜΑΑ, δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του “Αριστερού Βήματος” και δυνάμεις από το ΠΑΣΟΚ που σηματοδοτούνται από το πρόσωπο της Σ. Σακοράφα. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ονόματα όπως του Σπύρου Παπασπύρου (πρόεδρου ΑΔΕΔΥ) ή της Κωνσταντίνα Κούνεβα, χρησιμοποιούνται απλά για να καταγράψουν κοινωνικές και πολιτικές γειώσεις, με την απαράδεκτη λογική των “καταξιωμένων” αγωνιστών. Είναι βέβαιο ότι ο λόγος, ούτε της Κούνεβα, ούτε του Παπασπύρου, παρ' όλο το όποιο κοινωνικό βάρος τους αντιστοιχεί, δεν θα έχει καμία βαρύτητα στους παραπέρα χειρισμούς των ζητημάτων της ΕΛΕ.

Από τις πολιτικές δυνάμεις που συμμετέχουν σε αυτό το εγχείρημα, μόνον η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει βγάλει μια συλλογική απόφαση με την οποία εκφράζει την θέση της. Όμως προσπαθεί να παντρέψει πράγματα που είναι δύσκολο να παντρευτούν μεταξύ τους. Το αντικείμενο της επιτροπής είναι ένα καθαρά τεχνοκρατικό ζήτημα, το οποίο δεν παντρεύεται με τον απλοϊκό και σχηματικό τρόπο που προσπαθεί η ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να το παντρέψει με το κίνημα. Και είναι λάθος να προσπαθούμε να εντάξουμε το κίνημα σε τέτοιους τεχνοκρατικούς στόχους, σε μια περίοδο μάλιστα που είναι προχωρημένο αρκετά πιο μπροστά. Στον κόσμο που θα είναι  έτοιμος να πάρει την τύχη του στα χέρια του, εμείς θα βγαίνουμε να του λέμε:

- Συγκρατήσου! Περίμενε να βγάλει τα πορίσματά της η ΕΛΕ, και τότε να δούμε τι θα γίνει;

Ο στόχος της ενότητας για την συσπείρωση της ριζοσπαστικής Αριστεράς με τέτοιου τύπου πρωτοβουλίες αντί να πηγαίνει μπροστά, πισωγυρίζει. Η ενότητα αυτή οικοδομείται πρώτιστα στο κίνημα. Εκεί θα πρέπει να αναζητήσουμε την κοινή δράση, στους μαζικούς χώρους, στα συνδικάτα, στις γειτονίες. Και μέσα από αυτές τις δράσεις θα επιτευχθεί η καταγραφή άλλα και η συγκρότηση της ριζοσπαστικής αριστεράς και σε πρωτοβουλίες κεντρικής πολιτικής σκηνής. Αντίθετα, με πολιτικές πρακτικές κεντρικού τύπου, που είναι εμποτισμένες μέχρι το μεδούλι από τις αστικές πρακτικές των χειρισμών, των διαμεσολαβήσεων των κοινωνικών αντιστάσεων και κινημάτων με τον παραγοντισμό και την ίντριγκα, αναπαράγουμε την σκουριά και την σαπίλα μιας αριστεράς που θα έπρεπε ήδη να είχε πεθάνει...

Θα επαναλάβουμε για μια ακόμα φορά την θέση μας για αυτό το ζήτημα: Σήμερα, η ανασυγκρότηση της Αριστεράς δεν θα κριθεί τελικά από κάποια πολιτική συμφωνία, ούτε από το πόσο ολοκληρωμένο είναι ένα πολιτικό σχέδιο ή πρόγραμμα. Οι απαντήσεις που προϋποθέτει ένα τέτοιο εγχείρημα, δεν μπορούν να δοθούν κυρίως με την προσφυγή στον «διάλογο». Δεν υπάρχουν πολιτικά υποκείμενα που κατέχουν ή θα ανακαλύψουν την απόλυτη αλήθεια. Οι σχετικές αλήθειες που κατέχει κάθε υποκείμενο ξεχωριστά, δεν είναι επαρκείς για την ανασύνθεση της Αριστεράς. Η τομή που απαιτείται, περνάει από την συντριβή του παλαιού με την μορφή που υπάρχει, και το ριζικό μετασχηματισμό του. Το νέο δεν πρόκειται να προκύψει από απλές αθροιστικές πράξεις μεταξύ συγγενών υποκειμένων, διατεταγμένων σε ομόκεντρους ή παράπλευρους κύκλους.

Μόνο μέσα από τις κοινές πολιτικές πρακτικές στο μαζικό κίνημα, μπορούν να οικοδομηθούν σχέσεις εμπιστοσύνης και ενότητας ανάμεσα στα πολιτικά υποκείμενα που νοιάζονται για την ανάπτυξη του μαζικού κινήματος, και θεωρούν αυτή την ανάπτυξη ως βασική προϋπόθεση για την πολιτική ανασυγκρότηση της Αριστεράς. Τα πολιτικά υποκείμενα που στρατεύονται στην υπόθεση της ανασυγκρότησης της αριστεράς, είναι υποχρεωμένα να συγκροτούνται τα ίδια στο εσωτερικό των κινημάτων. Χωρίς αυτή την προϋπόθεση, οποιαδήποτε προσπάθεια για αριστερή πολιτική παρουσία ή και παρέμβαση στην κεντρική πολιτική σκηνή - ανεξάρτητα από προθέσεις - είναι καταδικασμένη να περνάει από τα μονοπάτια της αστικής πολιτικής των χειρισμών, των εκπροσωπήσεων, των διαμεσολαβήσεων και πελατειακών σχέσεων. Τότε μόνον ο διάλογος μπορεί να είναι γόνιμος, αφού θα τροφοδοτείται από εμπειρίες των συλλογικών πρακτικών άσκησης πολιτικής...