Φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές...

Τις τελευταίες ημέρες η δήλωση του Α. Αλαβάνου στην γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ότι προτίθεται να παραιτηθεί από κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και βουλευτής δημιούργησε μεγάλη αναταραχή στον χώρο του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτοι απ' όλους ταράχτηκαν εκείνοι που έχουν συνηθίσει να λειτουργούν με ίντριγκες και κομπεμί. Αυτοί που αντιλαμβάνονται την λειτουργία των οργάνων ως μια απλή διαδικασία επικύρωσης προειλημμένων αποφάσεων. Γι αυτό αιφνιδιάστηκαν και ζήτησαν αναβολή, όταν διαπίστωσαν ότι η τοποθέτηση του Α. Αλαβάνου δεν ήταν ενταγμένη σε αυτόν τον τρόπο λειτουργίας της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ…

Η ενέργεια αυτή του Αλ. Αλαβάνου έχει αναδειχθεί στην κοινή γνώμη από τα ΜΜΕ ως η κορύφωση της “μονομαχίας” ανάμεσα στον Αλέκο και τον Αλέξη. Και θα ήταν το πρώτο θέμα στην επικαιρότητα, αν δεν είχε συμβεί η εκτέλεση του αστυνομικού της αντιτρομοκρατικής. Σχεδόν όλοι αναρωτιούνται για τις πολιτικές διαφωνίες που υποκρύπτονται πίσω από αυτή την αντιπαλότητα. Το μυστήριο εντείνεται ακόμα περισσότερο από τις ανακοινώσεις που προέρχονται πηγές – επίσημες και ανεπίσημες - του ΣΥΝ, αλλά και των άλλων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Μερικές φορές οι ερμηνείες που κυκλοφορούν, ξεφεύγουν από το πολιτικό κουτσομπολιό. Στην Σοβιετική Ένωση το καθεστώς έστελνε τους “διαφωνούντες” στα ψυχιατρεία. Εδώ, κάποιοι που δεν έχουν την εξουσία να επιβάλουν ανάλογα μέτρα, αρκούνται σε ψυχαναλυτικές ερμηνείες της πολιτικής συμπεριφοράς του σ. Αλαβάνου.

Μια άλλη παραίτηση του Α. Αλαβάνου είχε προκαλέσει μεγάλη αναταραχή και είχε ταράξει τα λιμνάζοντα νερά όχι μόνο στον ΣΥΝ, αλλά στο σύνολο της αριστεράς. Ήταν η παραίτηση που οδήγησε τον Α. Τσίπρα στην αρχηγία του ΣΥΝ. Οι εξελίξεις που πυροδοτήθηκαν τότε από την αλλαγή ηγεσίας στον ΣΥΝ, ξεπέρασαν κατά πολύ τις πολιτικές και ιδεολογικές συντεταγμένες του «αριστερού ρεύματος» και κατέγραψαν μια ρήξη με το παρελθόν του ΣΥΝ, με όρους που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε συχνά στα κόμματα της αριστεράς. Η ρήξη αυτή ανέτρεψε τότε το καθεστώς συναλλαγής με το οποίο προσδιορίζονταν οι ισορροπίες εντός του ΣΥΝ ανάμεσα στο αριστερό ρεύμα τους ανανεωτικούς. Οι εξελίξεις που ακολούθησαν διαμόρφωσαν τα πολιτικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ ως ενός νέου πολιτικού χώρου με αριστερά χαρακτηριστικά που διεκδικεί την αυτονομία του απέναντι στον δικομματισμό. Αυτή ήταν - και παραμένει - η μεγάλη πολιτική κατάκτηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Η δυναμική που απόκτησε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, ξεπέρασε πολύ σύντομα την απλή εκλογική συνεργασία και ανέδειξε την ανάγκη για πολιτική συγκρότηση που υπερβαίνει τις συνιστώσες και να ακυρώνει τους παγιωμένους συσχετισμούς ανάμεσα στους μηχανισμούς που συγκρότησαν τον ΣΥΡΙΖΑ ως εκλογική συμμαχία. Σήμερα, που διακυβεύεται η ηγεμονία τους, αυτοί οι μηχανισμοί, ετοιμάζονται να πάρουν την ρεβάνς. Η ανάδειξη του Ν. Χουντή στην 1η θέση του Ευρωψηφοδέλτιου μέσα από μια διαδικασία δημοσιοϋπαλληλίστικης προαγωγής όπως και η ανάδειξη προσώπων όπως του Ν. Βούτση και του Αλ. Φλαμπουράρη ως βασικών στηριγμάτων του Α. Τσίπρα στον κομματικό κατεστημένο, καταγράφουν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο την κυριαρχία αυτών των μηχανισμών. Στο στόχαστρο αυτών των μηχανισμών έχει βρεθεί αυτή την στιγμή ο σ. Α. Αλαβάνος και κυρίως το μέλλον του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Η φραξιονιστική πάλη δίχως αρχές που διεξάγεται σήμερα ανάμεσα στο αριστερό ρεύμα και τους ανανεωτές στον χώρο του ΣΥΝ δεν κυριαρχείται από πολιτικά χαρακτηριστικά. Παράγει όμως πολιτικά αποτελέσματα. Όλοι επικαλούνται την ενότητα και στηρίζονται τον κομματικό πατριωτισμό. Το επίδικο αντικείμενο της συναλλαγής βρίσκεται εκτός του ΣΥΝ: είναι το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ...

Οκτώ σημεία για μια πρώτη αποτίμηση της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ

1.Στο εκλογικό αποτέλεσμα αποτυπώνονται:

• α) Η κρίση του πολιτικού συστήματος, όπως εκφράστηκε από τα μεγάλα ποσοστά αποχής.
• β) Η συντηρητική μετατόπιση της κοινωνίας που φαίνεται να ζητά «νόμο και τάξη» και κοινωνική ομαλότητα ώστε οι πολίτες κατά μόνας και με την ψευδαίσθηση του ατομικού βολέματος να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της κρίσης. Αυτό εκφράστηκε με τη βουβή και δημοσκοπικά απρόβλεπτη ψήφο προς το ΛΑΟΣ.
• γ) Η αντιφατική ευαισθησία ενός κόσμου για ζητήματα περιβάλλοντος, η οποία διακηρύσσεται έντονα εκεί που είναι ανώδυνη για τον καθένα μας αλλά όταν φτάνει στις πρακτικές συνέπειες της, συγκρούεται με το περιβαλλοντοκτόνο μικροαστικό όνειρο. Αυτή η ευαισθησία στις ευρωεκλογές. συσχετίστηκε με την κρίση του πολιτικού συστήματος και παρήγαγε την ψήφο αλλά όχι τον “γάμο” ενός κόσμου με τους Ο-Π.
• δ) Η αδυναμία της αριστεράς να αποτελέσει αντίβαρο στη συντηρητική μετατόπιση, να πείσει ότι δεν αποτελεί μέρος του υπό κρίσιν πολιτικού συστήματος και ότι υπάρχει ανάγκη για μια διαφορετική πολιτική κατεύθυνση.

2.Ας έρθουμε τώρα συγκεκριμένα στον ΣΥΡΙΖΑ. Καταρχήν είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη εκλογική ήττα. Όποιος αρνείται αυτό το γεγονός ή είναι αφελής ή υφίσταται εκούσια τύφλωση για να δικαιολογήσει πολιτικές γραμμές, ηγεσίες και μηχανισμούς. Σε κάθε περίπτωση, η άρνηση του γεγονότος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη εκλογική ήττα οδηγεί στην πολιτική περιθωριοποίηση της αριστεράς και στην απόσχισή της από κάθε έννοια μαζικής πολιτικής. Αν κανείς συμβιβαστεί με την ιδέα ότι το 4,7% είναι η απεύθυνση της αριστεράς στην κοινωνία, με πρόσχημα το να είναι συνεπής, αντικαπιταλιστική, ριζοσπαστική ή να φέρει οποιονδήποτε άλλο χαρακτηρισμό, τότε στις επόμενες εκλογές το αποτέλεσμα θα είναι ακόμα χαμηλότερο. Παραπέρα, ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη ήττα και σε επίπεδο εντυπώσεων. Συγκεκριμένα, η διάψευση καλλιεργούμενων προσδοκιών για υψηλότερα ποσοστά, που με ψύχραιμες εκτιμήσεις κινούνταν στο 6-7%, αποτελεί πηγή απογοήτευσης τόσο για τον κόσμο που στρατεύθηκε στο εγχείρημα όσο και για τους ψηφοφόρους.

3.Υπάρχει ένα άλλοθι για την εκλογική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό αφορά την επίθεση που δέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τον προηγούμενο Δεκέμβρη από συμφέροντα, δημοσιογράφους και ΜΜΕ. Το γεγονός είναι αληθές. Όμως η επίκλησή του ως εξήγηση της εκλογικής αποτυχίας έχει ως συνέπεια τη θέση ότι κάθε μαχόμενη αριστερά, που ενοχλεί το σύστημα, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβει μεγάλα εκλογικά ποσοστά και κατά συνέπεια οι εκλογές δεν θα πρέπει να την ενδιαφέρουν. Και αυτή η αντίληψη πιστεύω ότι οδηγεί αυτομάτως εκτός πολιτικής σκηνής.

4.Επίσης, προτείνεται ως αίτιο της εκλογικής αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ η μη εκπομπή ενιαίου πολιτικού στίγματος προς την κοινωνία. Πολλές φορές μειοψηφικές φωνές στον ΣΥΡΙΖΑ εξέφραζαν, με το κύρος του βουλευτή, απόψεις διαφορετικές από τη συμφωνημένη πολιτική γραμμή. Μάλιστα, συχνά αυτή η εκπεφρασμένη διχογνωμία έγινε αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης για να πληγεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί κανείς παρά να συμφωνήσει ότι η μη ενιαία απεύθυνση αποτελεί πρόβλημα για κάθε πολιτικό οργανισμό. Ο μη ενταγμένος κόσμος, που δεν ξέρει παρασκήνια, πλειοψηφίες και μειοψηφίες, αναγνωρίζει αναξιοπιστία σε κάθε πολιτικό οργανισμό που εκφράζει παραπάνω από μία απόψεις για το ίδιο θέμα. Όμως το ζητούμενο εδώ δεν είναι μόνο να αλλάξει η αριστερά απέναντι σε αυτό, αλλά και η κοινωνία – το ακροατήριο μας. Είναι πλούτος για την αριστερά η ύπαρξη διαφορετικών απόψεων και ρευμάτων στο εσωτερικό της καθώς και αρετή η δημόσια πολυφωνία. Ιδιαιτέρως σήμερα που η στρατηγική της αριστεράς είναι θολή, που ο σοσιαλισμός και ο κομουνισμός είναι οράματα επιβαρυμένα από την ιστορική αποτυχία της αριστεράς στον εικοστό αιώνα. Αυτό ο κόσμος θα πρέπει να το χωνέψει και να το κατανοήσει. Ωστόσο, και η αριστερά θα πρέπει να αλλάξει. Ακόμα και σε έναν πολυφωνικό πολιτικό οργανισμό υπάρχουν μειοψηφίες και πλειοψηφίες, υπάρχουν συμφωνημένες και μη απόψεις και ό,τι εκφράζεται δημόσια θα πρέπει να εκφράζεται ως αυτό που είναι. Οι απόψεις μιας συνιστώσας ως απόψεις μιας συνιστώσας, οι απόψεις ενός βουλευτή ως απόψεις ενός βουλευτή και οι απόψεις της πλειοψηφίας, ή οι συναινετικές απόψεις ως απόψεις της πλειοψηφίας, ή ως συναινετικές απόψεις. Επίσης, κανείς δεν μπορεί να προσπαθεί να επιβάλλει απόψεις, εκβιασμούς και διλήμματα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ «κάνοντας παιχνίδι» μέσω των ΜΜΕ που εξυπηρετούν δικά τους συμφέροντα. Θα πει κανείς ότι τώρα μας λες ένα ευχολόγιο ενώ στην πράξη αυτά δεν γίνονται. Αν όμως είναι έτσι, και αυτά δεν γίνονται, ούτε και αξίζει να τα προσπαθήσουμε, τότε καλύτερα να πάμε σπίτι μας ή … ο καθένας σπίτι του αν προτιμάται.

5.Την εποχή του δημοσκοπικού φουσκώματος του ΣΥΡΙΖΑ, παρά πολύς κόσμος κυρίως από το ΠΑΣΟΚ μας προσέγγιζε σε επίπεδο δυνητικής ψήφου. Όμως ο κόσμος αυτός είχε ένα βασικό χαρακτηριστικό το οποίο επί χρόνια καλλιεργούνταν, τον κυβερνητισμό. Θεωρούσε δηλαδή ότι όλες οι κοινωνικοπολιτικές αλλαγές πραγματοποιούνται από ένα κόμμα που ασκεί κυβερνητική εξουσία. Γι αυτό και αυτός ο κόσμος έβλεπε στον ΣΥΡΙΖΑ την προοπτική ενός συνεταίρου του ΠΑΣΟΚ, τη συγκρότηση μιας κεντροαριστερής κυβέρνησης. Εμείς τότε σε όλους τους τόνους διακηρύξαμε ότι τέτοια συνεργασία δεν πρόκειται να γίνει. Και πολύ καλά κάναμε! Ωστόσο, κάναμε παιχνίδι με αυτούς τους δυνητικούς ψηφοφόρους; Παρουσιάσαμε συγκεκριμένες προτάσεις για μια αριστερή μεταρρύθμιση σε ριζοσπαστική κατεύθυνση; Προτάσεις που να απαντούν άμεσα στα προβλήματα του κόσμου; Απευθύναμε συγκεκριμένες προτάσεις σε άλλους πολιτικούς χώρους, του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένου; Προσπαθήσαμε να ανοίξουμε συγκεκριμένα μέτωπα; Όχι για να αυτοεπιβεβαιωθούμε, αλλά για να πιέσουμε και ενδεχομένως να κερδίσουμε και καμιά νίκη. Για παράδειγμα, ακόμα και μέσα στην κρίση όταν όλοι μιλούσαν για τα εργοστάσια που κλείνουν και την αύξηση της ανεργίας εμείς θέσαμε μαχητικά το ζήτημα του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για όσους κατοικούν στην Ελλάδα; Στις λίγες περιπτώσεις που έγιναν αυτά, οι περισσότεροι στον ΣΥΡΙΖΑ στραβοκοίταζαν και ψιθύριζαν ότι κάποιοι πάνε να το «πουλήσουν». Ή ακόμα και όταν γίνονταν κάποιες προτάσεις αυτό που εξετάζαμε δεν ήταν η ορθότητα της πρότασης αλλά πως θα διατυπωθεί έτσι ώστε να μην χωράει κανείς άλλος εκτός από εμάς. Εφόσον ορθά δεν θέλαμε συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ πόσο επεξεργαστήκαμε και ζυμώσαμε την άποψη για αριστερή διακυβέρνηση; Πόσο σοβαρά προτείνεται σήμερα η πρωτοβουλία για τη δημιουργία τρίτου πόλου; Απ’ όσο καταλάβαινα και καταλαβαίνω όλα αυτά γίνονταν και γίνονται δειλά, με το φόβο μήπως πάμε «δεξιά». Η αριστερή διακυβέρνηση παρουσιάζονταν στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις ως κόλπο απέναντι στο πλεύρισμα του ΠΑΣΟΚ και ο τρίτος πόλος λέγεται ότι δεν απευθύνεται στις ηγεσίες αλλά στη βάση, λες και οι βάσεις και τα ακροατήρια στα κόμματα είναι ανεξάρτητες από τις ηγεσίες. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε δηλαδή… Αυτά όμως δυστυχώς πέραν από τον γράφοντα τα βλέπει και τα καταλαβαίνει και ο κόσμος. Και όταν εσύ του δίνεις μόνο υποσχέσεις για κινήματα και σοσιαλισμό, είναι σαν να του λες ότι δεν θέλεις ούτε την ψήφο του αν δεν έρθει να γραφτεί στο κόμμα.

6.Όμως ο κόσμος που απογοητεύτηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο οι δυνητικοί ψηφοφόροι του αλλά και κόσμος ανένταχτος ο οποίος βρίσκονταν σκόρπιος εκτός πολιτικών οργανώσεων και κομμάτων, δραστηριοποιούνταν σε κοινωνικούς χώρους και κινήματα ή ακόμα ήταν σπίτι του. Πολλοί από αυτούς στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν με βαριά καρδιά, ενώ όταν έγινε η πρώτη πανελλαδική σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν γεμάτοι ορμή και διάθεση για πολιτική δουλειά. Και ο κόσμος αυτός δεν είναι απλός ψηφοφόρος, είναι κόσμος ο οποίος φέρνει ψήφους. Τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ για να κρατήσει αυτόν τον κόσμο; Προσπάθησε οργανωμένα να συγκροτήσει παντού τοπικές επιτροπές; Αλλά και όπου υπήρξαν τοπικές επιτροπές, έγιναν αυτές ζωντανά κύτταρα παραγωγής πολιτικής; Η απάντηση είναι αρνητική. Στις περισσότερες περιπτώσεις, και κυρίως οι εξαιρέσεις αφορούν την επαρχία, οι τοπικές επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίστηκαν είτε ως ιμάντες μεταβίβασης γραμμής και προπαγανδιστικοί μηχανισμοί των κεντρικών αποφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ είτε ως περιβάλλοντα αλίευσης μελών για τις διάφορες συνιστώσες. Και όπου υπήρχαν ανέντακτοι αυτοί ήταν το αναγκαίο ντεκόρ, ίσα για να λέμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι άθροισμα συνιστωσών. Κάναμε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αντικείμενο ευρείας πολιτικής διαβούλευσης σημείο προς σημείο στις τοπικές επιτροπές; Πότε έγινε σοβαρή συζήτηση, εσωτερική ζύμωση και παρέμβαση για ένα ζήτημα; Πότε συνδέθηκαν οι θεματικές με τις τοπικές επιτροπές για να γίνει κάποιου τύπου πολιτικός διάλογος. Και με ποιον άλλον τρόπο θα δεθεί ένα πολιτικό δυναμικό, αν όχι στη βάση ενός πολιτικού διαλόγου που οδηγεί σε συγκεκριμένες πρακτικές. Θα πρέπει να γίνει σε όλους κατανοητό ότι ο ανέντακτος κόσμος δεν είναι νεροκουβαλητής για καμιά συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, θέλει να ενταχθεί, να έχει θέση και λόγο στην διαμόρφωση της γραμμής, στην πρακτική αλλά και στις αποφάσεις ενός ενιαίου δημοκρατικού πολυτασικού σχήματος της αριστεράς.

7.Ένα κομμάτι της αποχής, ιδιαιτέρως στη νεολαία, είχε αριστερό πρόσημο. Ενδεχομένως ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι ο επόμενος, μετά τον δικομματισμό, που επλήγη από την αποχή. Άνθρωποι με τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ συναντήθηκε σε κινήματα και αγώνες του γύρισαν την πλάτη στις εκλογές. Αυτός ο κόσμος πρέπει να προσεγγισθεί και ο μόνος τρόπος για να πεισθεί να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές είναι να δει εμπράγματα ότι η εκπροσώπηση στους θεσμούς δεν είναι μόνο καταγραφή κουκιών, αλλά ότι μπορούν να υπάρξουν και πρωτοβουλίες και να επιτευχθούν θεσμικές νίκες οι οποίες να είναι συμπληρωματικές προς όποια κινηματική κατεύθυνση. Θα πρέπει να δει ότι σε κεντρικό επίπεδο και γύρω από τους θεσμούς δεν αναπτύσσεται μια γραφειοκρατία και ένα κυνήγι θέσεων και εδράνων. Θα πρέπει να δει ότι οι βουλευτές δεν ορίζονται με βάση την κομματική επετηρίδα. Θα πρέπει να δει στην πράξη και αποτελεσματικά την εφαρμογή της εναλλαγής των βουλευτών. Αρχίζοντας μάλιστα άμεσα από τον ένα ευρωβουλευτή που εξελέγη. Ο κόσμος αυτός θα πρέπει να διαπιστώσει ότι θέλουμε μια αριστερά που κανένα στέλεχος της δεν διεκδικεί να γίνει βουλευτής και ότι η παρουσία κάποιων στα βουλευτικά έδρανα είναι άχθος.

8.Τέλος, δεν θεωρώ ότι κανείς περισσεύει στην αριστερά! Ο στόχος μας πρέπει να παραμείνει η συνεχής προσπάθεια εμβάθυνσης και πλατέματος της ενότητας της αριστεράς. Εμβάθυνση σε σχέση με τα πολιτικά χαρακτηριστικά με τις διαδικασίες πολιτικού διαλόγου, με τις διαδικασίες πρακτικού πειραματισμού και εξαγωγής συμπερασμάτων και πλάτεμα σε σχέση με τη συμμετοχή διαφορετικών ρευμάτων και συνιστωσών. Ο στόχος μας δεν μπορεί να είναι η διαχείριση των ανθρώπων που είναι ήδη αριστεροί, ούτε η κατανίκηση των άλλων αριστερών σχηματισμών, όπως το ΚΚΕ, αλλά το να εντάσσονται όλο και περισσότεροι άνθρωποι που μέχρι σήμερα δεν συγκινούνταν από την αριστερά, στο εγχείρημά της και το να διεισδύει ο αριστερός λόγος σε όλο και ευρύτερα ακροατήρια. Υπό αυτό το πρίσμα, ο αριστερός ρεφορμισμός, η αριστερή σοσιαλδημοκρατία θα πρέπει να αποτελούν ένα ρεύμα αυτού του εγχειρήματος. Επίσης υπό το ίδιο πρίσμα θα αποτελούσε τεράστιο πισωγύρισμα για την ενωτική προσπάθεια της αριστεράς η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε αυλόγυρο και εκλογική σανίδα σωτηρίας του ΣΥΝ, όπως ήταν επί προεδρίας Κωνσταντόπουλου. Το πολιτικό στοίχημα για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που απαιτεί αρετή και τόλμη, είναι η προσπάθεια υπέρβασης των συνιστωσών ως αυτόνομων πολιτικών οντοτήτων. Με ποιον τρόπο θα γίνει αυτό, με ποια επιμέρους βήματα με ποιον ρυθμό, αυτό πρέπει να συζητηθεί. Ωστόσο, η κατεύθυνση δεν μπορεί να είναι διαφορετική.

Τοποθέτηση στην τοπική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ΠΕΤΡΑΛΩΝΩΝ-ΘΗΣΕΙΟΥ
Βαλάντης Στεργίου (17/6/09)

Αλέκο είμαστε μαζί σου....

Πριν μερικούς μήνες, στο κείμενο μας με τίτλο “Αναπαραγωγή ή μετασχηματισμός;" γράφαμε:

Τι καινούργιο μπορεί να γεννήσει μια αριστερά, που η στάση της απέναντι σε οποιοδήποτε ζήτημα που αναδεικνύει η συγκυρία, είναι γνωστή εκ των προτέρων ή μπορεί εύκολα να προβλεφθεί από τον οποιονδήποτε, μέχρι την πιο μικρή της λεπτομέρεια; Τίποτα απολύτως! Η τομή που έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ και ανέδειξε νέα στοιχεία, εντοπίζεται στην “απρόβλεπτη” συμμετοχή των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Τα ρίσκα που πήραν αυτές οι δυνάμεις ήταν μεγάλα, γι αυτό δέχτηκαν και τους μεγαλύτερους κλυδωνισμούς από το αβέβαιο και τολμηρό άλμα προς τα εμπρός. Μια κοινή εκλογή κάθοδος της ΑΚΟΑ με τον ΣΥΝ θα φαινόταν απλά ως ένα φυσικό και “προβλέψιμο” συμβάν, που δεν θα μπορούσε να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της αριστεράς. Μάλιστα, ήδη είχε καθυστερήσει να γίνει, αφού είναι αρκετοί αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται τον χαρακτήρα των πολιτικών και ιδεολογικών διαφορών ανάμεσα στην ΑΚΟΑ και τον ΣΥΝ και θεωρούν αδικαιολόγητη την ύπαρξή τους ως διακριτών πολιτικών οργανισμών.

O ΣΥΝ δεν πήρε κανένα ρίσκο με την συμμετοχή του σε αυτή την ιστορία. Είχε μόνον οφέλη. Πρέπει να επισημανθεί ότι αρκετοί ήταν οι αριστεροί που είχαν επιφυλάξεις για το μέλλον του εγχειρήματος. Οι επιφυλάξεις αυτές αφορούσαν στον ΣΥΝ. Επικεντρώνονταν στις συνδιαχειριστικές πολιτικές που κυριαρχούσαν στο πολιτικό του προφίλ. Η Μ. Δαμανάκη και ο Ν. Κωνσταντόπουλος δεν ήταν ότι το καλύτερο έχει να επιδείξει αυτή η αριστερά στην πρόσφατη ιστορία της…

Παρ’ όλα αυτά, το επόμενο βήμα του ΣΥΡΙΖΑ προς τα εμπρός, έγινε από τον ΣΥΝ. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε νέους οπαδούς στο χώρο της αριστεράς και διεύρυνε την επιρροή του και την απήχησή του, από τις αλλαγές που καταγράφηκαν στο εσωτερικό του ΣΥΝ. Η παραίτηση του Α. Αλαβάνου και η υποψηφιότητα του Α. Τσίπρα για την αρχηγία του ΣΥΝ, δεν τάραξαν τα νερά μόνο στον ΣΥΝ αλλά στο σύνολο της αριστεράς. Οι εξελίξεις που πυροδοτήθηκαν από την αλλαγή ηγεσίας στον ΣΥΝ, ξεπέρασαν κατά πολύ τις πολιτικές και ιδεολογικές συντεταγμένες του «αριστερού ρεύματος» και κατέγραψαν μια ρήξη με το παρελθόν του ΣΥΝ, με όρους που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε συχνά στα κόμματα της αριστεράς. Οι εξελίξεις που ακολούθησαν έκαναν αντιληπτό - ακόμα και στους πιο δύσπιστους - ότι διαμορφώνεται ένας νέος πολιτικός χώρος με αριστερά χαρακτηριστικά που διεκδικεί την αυτονομία του απέναντι στον δικομματισμό. Αυτή ήταν - και παραμένει - η μεγάλη πολιτική κατάκτηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Σήμερα η στάση του σ. Αλέκου Αλαβάνου αποτελεί άλλη μια “απρόβλεπτη”, αλλά αναγκαία τομή στη βαλτωμένη λειτουργία της “πολιτικής γραμματείας” του ΣΥΡΙΖΑ. Τα πράγματα στον ΣΥΡΙΖΑ αύριο δεν θα είναι όπως ήταν πριν. Αλέκο είμαστε μαζί σου....

Το μετέωρο βήμα του ΣΥΡΙΖΑ και η κρίση των ημερών

H συζήτηση που άνοιξε και συνεχίζεται βάσει και των δύο προτάσεων της προηγούμενης ανάρτησης, έφερε στο προσκήνιο μιαν απλή αλήθεια:

Ότι το πρόβλημα στην πραγματικότητα δεν βρίσκεται στον Συνασπισμό όπως πχ τεχνηέντως προσπαθεί να αποδείξει η ΚΟΕ, αλλά στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ και σε όσους κωλυσιεργούν το άνοιγμά του στην κοινωνία με μέλη και διαδικασίες όπως πχ, όλως τυχαίως (;) η ΚΟΕ αναμεταξύ άλλων!

Η ευκαιρία που ορισμένες ομάδες άδραξαν νομίζοντας ότι έτσι θα παρατείνουν την ασάφεια και θα ρίξουν αλλού τις ευθύνες θα γυρίσει σύντομα μπούμερανγκ.

Τι αναρωτιόταν ο Μανώλης Γλέζος στην προηγούμενη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ: «ήρθαμε να επικυρώσουμε προειλημμένες αποφάσεις;» και τι απαιτεί ο Περικλής Κοροβέσης στην τελευταία Εποχή: «να βάλει η γραμματεία μια ημερομηνία λήξης..ιδρυτικό συνέδριο στο άμεσο μέλλον…ιδιότητα του μέλους και δημοκρατικές διαδικασίες»

Για να μην υπάρχουν λοιπόν σκόπιμες παρεξηγήσεις, ότι πχ ζητάμε την διάλυση του Συνασπισμού, και να μην χρειάζονται διευκρινήσεις στα αυτονόητα οι προηγούμενες δύο προτάσεις μπορούν κάλλιστα να συμπυκνωθούν στην εξής μία:

Να αποκτήσει οργανωτική δομή ο ΣΥΡΙΖΑ με μέλη, δημοκρατικές διαδικασίες και εκλεγμένα όργανα ( η ιστορία της ΕΔΑ στην Ελλάδα, του Μπλόκου στην Πορτογαλία, της Ενωμένης Αριστεράς στην Ισπανία και του Αριστερού Κόμματος στην Γερμανία δείχνουν τον δρόμο της συνύπαρξης, παλιά και σήμερα)

Όλα τα άλλα ακολουθούν φυσιολογικά. Δεν χρειάζονται δραματικές ανησυχίες στις συνιστώσες για το τι θα απογίνουν. Ας κάνουν ότι νομίζουν – είναι δικό τους θέμα.

Όταν αποκτηθεί η ιδιότητα του μέλους όσοι το επιθυμούν θα συμμετάσχουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί πλέον είναι ανοιχτός ο δρόμος για νέες συνθέσεις τάσεων και ρευμάτων.

Πως πχ θα εμφανιστούν στις εκλογές για ανάδειξη ηγεσίας οι διάφορες τάσεις και συνιστώσες; Προφανώς με κοινά ψηφοδέλτια, νέες συσπειρώσεις ή και αυτόνομα αν θέλουν.

Άρα δεν υπάρχει καμιά βία να εγκρίνει πχ ο Συνασπισμός το να γίνουν οι τάσεις του συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ – θα γίνουν από μόνες τους, δεν χρειάζεται καν κάποια απόφαση! Και σίγουρα με νέα ονόματα, νέες συμμαχίες με ιδεολογικά συγγενείς δυνάμεις και ούτω καθεξής ..

Το μόνο λοιπόν εκκρεμές πρόβλημα που δημιουργεί εντάσεις , καχυποψίες και σύγχυση είναι η παράταση του μετέωρου βήματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Τέθηκε το θέμα, ξανά και ξανά και στις δύο συνδιασκέψεις του. Ποιοι αντέδρασαν; Κάποιες συνιστώσες ..

Ο κόσμος είναι έτοιμος να «εισβάλλει» μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ εδώ και ενάμισυ χρόνο τουλάχιστον – ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ ! Ποιόν εξυπηρετεί η καθυστέρηση;

Μήπως κάποιοι επιθυμούν να το καθυστερήσουν αυτό όσο γίνεται ώστε στο μεταξύ να πλαγιοκοπείται ο Συνασπισμός ως βασικός υπεύθυνος για πάσα νόσο και πάσα μ…κία του χώρου ή να φθείρεται από τον εσωτερικό του εμφύλιο - για τον οποίο τελικά ο λόγος δεν είναι άλλος από τα παιχνίδια κορυφής που παίζονται στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και στα οποία μεγάλο μέρος του Συνασπισμού δεν έχει λόγο και παρουσία;

Αριστερή Στρουθοκάμηλος

Δεν μπορούμε πια να κρυφτούμε πίσω από το δάκτυλό μας, που δείχνει τους …άλλους!

Πριν δυο μήνες ένα κείμενό μας (Ο Λεωνίδας Κύρκος και το …φάντασμά του) που αναφερόταν στον χαρακτήρα των αντιθέσεων στο χώρο του ΣΥΝ, τελείωσε ως εξής:

Ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα νέο πολιτικό σχηματισμό είναι μια υπέρβαση με την οποία μπορεί να ξεπεραστεί αυτό το παρελθόν με γόνιμο και δημιουργικό τρόπο. Το ανακάτεμα της τράπουλας ήδη έχει γίνει. Έχει έρθει η ώρα να αρχίσει το παιχνίδι…

Σήμερα, με το κλίμα που έχει διαμορφωθεί μετά τις ευρωεκλογές, αυτό το αίτημα γίνεται ακόμα πιο επιτακτικό και βρίσκει ευρύτερη απήχηση.

Λυπόμαστε, οι πάνες τελείωσαν …

Δήλωσε στον ρ/σ City ο σ. Παπαδημούλης: «Το ζητούμενο είναι να αλλάξουμε στο σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ το ρόλο που παίζει ο ΣΥΝ. Δεν μπορεί το 80-90% αυτού του σχήματος να έχει ρόλο κομπάρσου μέσα στο σχήμα.» (15/6).

Θα πρέπει να αποφασίσουν οι σύντροφοι στο ΣΥΝ ή θα είναι όπως λέει ο Παπαδημούλης το «το 80-90% αυτού του σχήματος» ή θα είναι μια συνιστώσα σαν κι όλες τις άλλες. Για να είναι όμως ποσοστό θα πρέπει να το υπολογίσουμε επί του συνόλου των μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Και ποια είναι τα μέλη; Έλα μου ντε!

Άσε λοιπόν τα ποσοστά σύντροφε και ομολόγησε κι εσύ όπως κι ο πρόεδρος… Αχμαντινετζάντ ότι θέλετε ειδική μεταχείριση στον ΣΥΡΙΖΑ , στοργή και τρυφερότητα.

Όμως τις πάνες που είχαμε τις ... χέσατε όλες!

Μολών λαβέ !

Κάποιος από τους 300 ας σταματήσει αυτή την φορά τον ... Λεωνίδα για να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του αξιοπρεπώς ως ιστορικός ηγέτης της αριστεράς και όχι ως νεροκουβαλητής της δημοκρατικής παράταξης. Όσο για τις θέσεις που υποστήριξε, δεν θα πάνε χαμέμες. Υπάρχουν πολλοί καθοθελητές με ....κύρος αντίστοιχο αυτών των θέσεων, για να τις υποστηρίξουν!

Και πρόεδρος ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ο ... Αχμαντινετζάντ

Ο πρόεδρος του ΣΥΝ θέλει να επαναβεβαιώσει «την ενιαία ηγετική λειτουργία του ΣΥΝ και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.». Ξεχνάει όμως ότι ο ΣΥΝ είναι μόνο μια συνιστώσα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Και όσο ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. παραμένει η ιδιότυπη πολιτική συμμαχία που είναι τώρα, το μόνο που μπορεί να επαναβεβαιώσει είναι η συμβατότητα της ηγετικής λειτουργίας του ΣΥΝ και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Μόνο συμβατά μπορούν να είναι όσα δεν είναι ενιαία...

Μια πρόταση δημιουργική (;) και σωτήρια (;;) !

Μετά και την αδιέξοδη εισήγηση Τσίπρα στην ΚΠΕ του Συνασπισμού η εσωστρέφεια καλά κρατεί και μάλλον θα κρατήσει όλο το καλοκαίρι .. και ποιός ξέρει για πόσο ακόμα!

Ο καθένας το τραβάει προς την κατεύθυνση που τον συμφέρει ή που τον «εμπνέει». Όλοι έχουν κι ένα παράπονο από όλους και προφανώς κανείς δεν θα κάνει πίσω (παράδοση αυτό στην αριστερά ..)

Όμως, αυτό που κινδυνεύει είναι η ίδια η αριστερά και το έργο της στην κοινωνία!

Κι επειδή όλοι έχουν και κάποιο δίκιο από την σκοπιά τους, η μόνη λύση είναι φυγή προς τα εμπρός, ΤΩΡΑ!

Προτείνουμε λοιπόν να γίνουν άμεσα και ταυτόχρονα δύο κινήσεις:

1. Να αποκτήσει οργανωτική δομή ο ΣΥΡΙΖΑ με μέλη, δημοκρατικές διαδικασίες και εκλεγμένα όργανα ( η ιστορία της ΕΔΑ δείχνει τον δρόμο της συνύπαρξης )

Να εγγραφούν μέλη τώρα και οι επόμενες συνδιασκέψεις να είναι αποφασιστικές κι όχι συμβουλευτικές όπως οι δύο προηγούμενες.

Οι συνιστώσες να εκλέγουν αντιπροσώπους ανάλογα με τα μέλη τους μέσα στον ΣΥΡΙΖΑκαι οι ενταγμένοι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ ανεξάρτητοι - οι κακώς μέχρι σήμερα αποκαλούμενοι ανένταχτοι ή «οπαδοί», επίσης.

Αυτή η μέθοδος θα μαζικοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και θα αποτυπώσει καθαρά τις αναλογίες και τη συμμετοχή, για μια δημοκρατική αντιπροσώπευση κι όχι συμφωνίες κορυφής και θα επιτρέψει επίσης μεγάλες ανασυνθέσεις ρευμάτων και ιδεών, συνεισφορά και ζωντάνια στις τάξεις του.

2. Να συμμετάσχουν στον ΣΥΡΙΖΑ ως διακριτές συνιστώσες, όλες ξεχωριστά οι τάσεις του Συνασπισμού.

Αυτό δημιουργεί κάποιο πρόβλημα ίσως στον Συνασπισμό αλλά απελευθερώνει τον ΣΥΡΙΖΑ από τα «εσωτερικά» του.

Έτσι θα αποτυπωθεί μέσα στο ενωτικό σχήμα με σαφήνεια η δύναμη σε συμμετοχή των ανανεωτικών και της «αριστερής πλειοψηφίας» και δεν θα χρειάζεται να γίνονται υποθέσεις, σπέκουλα και δίκη προθέσεων.

Έτσι πχ ο Παπαδημούλης θα μπορούσε νομιμότατα να διεκδικήσει τη δεύτερη θέση αν οι ανανεωτικοί αποδεικνυόντουσαν δεύτερη δύναμη μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα η μειοψηφική τάση του Συν που όμως αγγίζει το 35-40% της συνιστώσας αυτής, εξαφανίζεται ως ανεξάρτητη φωνή στις διεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό δημιουργεί εντάσεις, τριβές, παράπονα και υποψίες ένθεν κακείθεν για ύποπτες στοχεύσεις.

Αφού ο Τσίπρας αδυνατεί να εκφράσει τον όλο Συνασπισμό ας αντιπροσωπευτούν οι ανανεωτικοί μόνοι τους.

Καθαρές κουβέντες!

Με την πρόταση αυτή, από εσωτερικός εχθρός για μερικούς, η ανανεωτική πτέρυγα μπορεί σε μια βραδιά να μετατραπεί σε μια πολύτιμη και καλοδεχούμενη σοσιαλιστική συνιστώσα!

Η πρόταση απευθύνεται στους πάντες μέσα και έξω από τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικότερα σε όσους παρά τις μεταξύ τους διαφωνίες προκρίνουν μια δημιουργική αριστερά με διαφορετικότητα, διάλογο και κοινή δράση αντί με μιζέρια, γκρίνια και καθεστωτισμούς και συμφωνίες κορυφής.

Ζητάμε τις απόψεις σας και την υποστήριξή σας στην παραπάνω πρόταση!

Αριστερή Στρουθοκάμηλος και Σκόρπια Αριστερή Σύναξη (ΣΑΣ)

(http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/)

Ένα βήμα αριστερά, δύο βήματα δεξιά;

Ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να θυμίζει εκκρεμές που δεν ξέρεις προς τα πού θα γείρει. Μετά τις ατέλειωτες παλινδρομήσεις εδώ και ένα χρόνο στα κεντρικά ζητήματα (κινήματα, κεντροαριστερά, εξέγερση, τρίτος πόλος), η μετεκλογική περίοδος φαίνεται να δίνει νέα, ισχυρή ώθηση στο κινούμενο εκκρεμές.

Η ηγεσία του ΣΥΝ πιεσμένη –ως συνήθως- από την εκλογική πραγματικότητα, είναι αποφασισμένη να διατηρήσει την εξουσία, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ένα πονηρό θάψιμο της επίπονης εσωκομματικής συζήτησης και -ένας ακόμη- άνευ αρχών συμβιβασμός ανάμεσα στην πλειοψηφία και την μειοψηφία.

Ο Αλέξης τσουρουφλίστηκε ισχυρά, είδε το όνομά του να ξεθωριάζει και αντικειμενικά χρεώνεται την ήττα. Η αμφισβήτηση των ανανεωτικών στο πρόσωπό του δεν αφορά αυτή καθαυτή την καρέκλα (οι συσχετισμοί όπως είπε και ο Φώτης είναι καθορισμένοι), όσο την μετατόπιση προς τα δεξιά του ΣΥΝ και κατ’ επέκταση του ΣΥΡΙΖΑ. Στο βάθος του ορίζοντα της ανανεωτικής αριστεράς είναι άλλωστε το πλήθος των βουλευτικών εδρών.

Το χώνεμα του αρνητικού αποτελέσματος κατά πάσα πιθανότητα θα σημάνει ένα νέο «συμβόλαιο» συνύπαρξης και σύγκρουσης ανάμεσα στις δύο πτέρυγες (έπος που ομολογουμένως αρχίζει να γίνεται κουραστικό), με σημαντικές παραχωρήσεις της πλειοψηφίας στη μειοψηφία: 1. Ο νέος γραμματέας της ΚΠΕ θα εκφράζει (;) έναν συμβιβασμό, 2. Μετατόπιση σε πιο «εποικοδομητικό-συναινετικό» σημείο του λόγου του ΣΥΡΙΖΑ, 3. Ατέλειωτους τεμενάδες στο ιστορικό (αν και χρεοκοπημένο) ρεύμα της «ανανεωτικής αριστεράς».

Έτσι λοιπόν το επόμενο διάστημα θα είναι θερμό για τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι λόγω καυτού καλοκαιριού.

Τα ερωτήματα λοιπόν είναι:

Αλέξης ή Αλέκος;

Ο διχασμός φαίνεται να γεννήθηκε πολύ πριν την προεκλογική περίοδο. Ο Αλέξης έχει μαζί του την κομματική πλειοψηφία, αλλά ο Αλέκος είναι το ισχυρό χαρτί στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, αναγνωρίζεται σαν ο φυσικός αρχηγός του εγχειρήματος και με την πλατύτητά του και τα σάλτα μορτάλε του μπορεί να ικανοποιήσει μέχρι και τους ανανεωτικούς. Η αλήθεια είναι ότι όταν ο Αλέκος έδωσε το δαχτυλίδι δεν ανακοίνωσε όρους και προϋποθέσεις υπό τις οποίες θα λειτουργεί ο Αλέξης. Δεν ανακηρύχθηκε ο νέος ως «πρόεδρος υπό κηδεμονία». Φυσιολογικά διεκδίκησε ρόλο, έφτιαξε μηχανισμό και «ομάδα» και η πλειοψηφία είδε στο πρόσωπό του την δυνατότητα να καθαρίσουν μια και καλή με τον ανεξέλεγκτο Αλέκο. Ο Αλέκος από τη μεριά του δεν μίλησε, κράτησε στάση αποχής από τον προεκλογικό αγώνα, επιστρατεύτηκε το τελευταίο 10μερο με έναν εξ’ ανάγκης συμβιβασμό και βέβαια δεν έχει μιλήσει μετεκλογικά. Η αποστροφή του «μην κοιτάτε τους πάνω, κοιτάξτε τους κάτω» είναι πάντως δήλωση διεκδίκησης ρόλου και όχι απόσυρσης. Ο Αλέξης με τον πιο έξυπνο τρόπο παρουσίασε στη σημερινή ΚΠΕ ένα δεσμευτικό πακέτο – τελεσίγραφο του ΣΥΝ προς τον υπόλοιπο ΣΥΡΙΖΑ: «Αν θέλετε πλουραλισμό και όχι μοναχοφαγία του ΣΥΝ, δεχτείτε το τετελεσμένο ότι επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο πρόεδρος του ΣΥΝ». Είναι το εκβιαστικό σχήμα ότι «ο ΣΥΝ έχει δύο δικαιώματα και μία υποχρέωση». Φυσικά δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά ποιος θα ρισκάρει να το αμφισβητήσει; Πάντως η ρήξη είναι οριστική και φάνηκε από το κάρφωμα –για πρώτη φορά- του Αλέξη στον Αλέκο ότι λειτουργεί μη συλλογικά, αιφνιδιαστικά και χωρίς λογοδοσία.

Η πρόκληση φυσικά για τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι να επιλέξει τον αγαπημένο μας Αλέκο απέναντι στον άχρωμο Αλέξη, αλλά να απαιτήσει και από τους δύο να παρουσιάσουν το πολιτικό τους σχέδιο. Τότε η αντιπαράθεση θα είναι θετική και θα αφορά το πολύπαθο πρόβλημα του πολιτικού προσανατολισμού και όχι την ηγετική καρέκλα.

Δεξιά μετατόπιση ή στροφή στον τρίτο πόλο;

Το κόμμα ΣΥΝ παντού και πάντα έκρινε και κρίνει τα πάντα από τα εκλογικά ποσοστά. Η ανάγκη κοινοβουλευτικής επιβίωσης ήταν η ισχυρή –έως και μοναδική- συγκολλητική ουσία για ένα κόμμα με τόσο αλλοπρόσαλλους και αντιφατικούς προσανατολισμούς. Η εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα φαίνεται να οδηγεί τον ΣΥΝ δεξιότερα. Φυσικά η αιτία της ήττας μπορεί να αναζητηθεί παντού: Για τους ανανεωτικούς φταίνε οι αριστερισμοί, για τους Συριζικούς φταίνε οι Πασοκισμοί, για το Ρεύμα φταίνε ολίγον οι ανανεωτικοί, ολίγον οι αντιευρωπαϊστές του ΣΥΡΙΖΑ και βασικά το άτιμο το σύστημα που τους πολέμησε. Ανάλογα με το πού στέκεται έκαστος, δίνει και τη δικιά τους ερμηνεία. Το κακό είναι ότι καμιά δεν έχει απόλυτη αντικειμενική ισχύ.

Πάντως είναι δεδομένο ότι οι επελαύνοντες ανανεωτικοί, η τρομακτική μιντιακή πίεση και απαξίωση και το γεγονός ότι στον ΣΥΝ τρέμει η καρδούλα τους για τα εκλογικά ποσοστά, θα φέρουν μάλλον μια δεξιά μετατόπιση. Ο τρίτος πόλος είναι έκκληση και σύνθημα που εύκολα καίγεται γιατί δεν στοιχειοθετείται πειστικά: Μαζί με ποιες κοινωνικές δυνάμεις, ενάντια σε ποιες κοινωνικές δυνάμεις και άρα και με ποια πολιτική.

Ο Αλέξης θα εξαναγκαστεί, παρά τις δηλώσεις πίστης στην αριστερή στροφή να συμμαζέψει τον αριστερισμό, να έχει πιο υπεύθυνη στάση, να μετράει το πολιτικό κόστος, να κάνει εποικοδομητικές προτάσεις, να τροποποιηθεί απέναντι στο ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε η κοινή γνώμη των μελών του ΣΥΝ (αριστερών και δεξιών), αυτά περίπου καταλογίζει ως τα αίτια της ήττας. Τα περί ευρωπαϊκού στίγματος που χάθηκε είναι τρίχες και προφάσεις του εσωκομματικού ανταγωνισμού.

Ρήξη ή συμβιβασμός;

Το εκλογικό αποτέλεσμα, αν και συνιστά ήττα θα μπορούσε να λειτουργήσει από την ανάποδη: Να αποτελέσει πεδίο ξεκαθαρίσματος με ποιους πάμε και ποιους θα αφήσουμε. Εδώ η υποκρισία χτυπάει κόκκινο: οι τάσεις του ΣΥΝ μαζί δεν κάνουνε – αλλά σίγουρα χώρια δεν μπορούνε. Εκπλήσσεται κανείς από το σκυλοβρίσιμο και την πρωτοφανή απαξίωση αναμεταξύ τους, αλλά και από την «προγραμματική» – «συνταγματική» τους δέσμευση να προχωρήσουν μαζί. Και φυσικά αυτό εντείνει την αναξιοπιστία της πλειοψηφίας, καθώς και τη γενικευμένη αίσθηση ότι ποτέ των ποτών δεν πρόκειται να δώσουν μια πραγματική κόντρα.

Η ΚΠΕ έδωσε σε όλους τους τόνους τον συμβιβασμό και το σχέδιο: Ένας μήνας εσωτερική συζήτηση να ξεδώσει ο πικραμένος κόσμος και μετά πάμε να κάνουμε καμπάνια (χωρίς το κα) για να ξεχαστούμε. Από Σεπτέμβρη με υγεία, όλοι μαζί, μαυρισμένοι από τον ήλιο και τον λαό, ενωμένοι μολαταύτα, εφορμούμε προς τις βουλευτικές έδρες.

Ο Αλέξης εμφανίζεται περισσότερος φοβισμένος από ποτέ. Ξεκίνησε με αξιώσεις και προσδοκίες να γράψει ιστορία και κινδύνεψε να μετατραπεί σε καμένο χαρτί. Δεν έχει κριθεί το τι θα γίνει, όμως το πιθανότερο είναι να επιλεγεί ένας ατιμωτικός συμβιβασμός και όχι μια ρήξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη περίπτωση δεν θα ξεφύγει από το αδύναμο και άχρωμο 4, 5, το πολύ 6%. Στη δεύτερη περίπτωση τα ρίσκα θα ήταν περισσότερα, αλλά και οι πιθανότητες για μια άλλη πολιτική εξέλιξη μεγαλύτερες.

Εγχείρημα ενότητας της αριστεράς ή αναβίωση της ανανεωτικής αριστεράς;

Ο Αλέξης το βράδυ των εκλογών αναφέρθηκε στο σύντομο μήνυμά του δύο (2) φορές στην «ανανεωτική αριστερά». Και να λιβανίζει την ανανεωτική αριστερά πριν τις εκλογές μπας και τη συγκινήσει ώστε να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, πάει στο καλό. Αλλά μετά τις εκλογές γιατί τη λιβανίζει; Στην εισήγησή του στην ΚΠΕ μίλησε για την «αριστερή γραμμή πλεύσης μας, η γραμμή του αριστερού ριζοσπαστισμού, που είναι και ανανεωτικός και δημοκρατικός και οικολογικός και κινηματικός και ουμανιστικός και διεθνιστικός, είναι αδιαπραγμάτευτη».

Τα πάντα όλα που λέει και ο Αλέφαντος. Όλοι ευχαριστημένοι. Όλος ο αχταρμάς μαζί. Και εξακολουθεί να μπαίνει το ερώτημα: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η αναβίωση της απόπειρας ρεβάνς των ανανεωτικών έναντι των δογματιστών από το 1968 (ω, ναι, 40 χρόνια πριν), ή ένα νέο, πρωτότυπο, ενωτικό εγχείρημα της αριστεράς που στέκεται πάνω από τα ρεύματα του ιστορικού κομμουνισμού, όχι γιατί δεν έχουν σημασία, αλλά γιατί η ενότητα είναι βασικά ενότητα πολιτικής;

Όσοι βαφτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν ανανεωτική αριστερά, είτε ονειρεύονται ακόμη τις ανέμελες μέρες του Ρήγα κι ας εξηντάρισαν, είτε απλά γλείφουν την πτέρυγα να κάτσει καλά. Πέρα από την υποτίμηση του μισού ΣΥΝ και των υπολοίπων του ΣΥΡΙΖΑ που δεν δήλωσαν ποτέ παιδιά του Κύρκου (και καλά κάναν), αυτός ο περιορισμός είναι καταστροφικός για την ευρύτητα, την πλατύτητα, τη διεισδυτικότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κοινό μας σπίτι, δεν είναι δήλωση μετανοίας όλων των άλλων ιστορικών ρευμάτων της αριστεράς στον κομπλεξισμό της πάλαι ποτέ πολλά υποσχόμενης, αλλά τελικώς πολλαπλά χρεοκοπημένης ανανέωσης…

"Σκέψεις για τον ΣΥΡΙΖΑ"