Μια ελληνική κωμωδία: «είσαι η ελπίδα μας, πήδα, πήδα, πήδα μας... »

Πρωταγωνιστής: ο Α. Τσίπρας
Κομπάρσοι: οι «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ
Παραγωγή: Γενάρης 2015

Πέτρος Σταύρου: «Οι κυρίαρχες τάξεις της Ευρώπης βλέπουν την οικονομική κρίση στενά σαν κρίση αναπαραγωγής της κοινωνικής τους ισχύος»

Αλλά πιστεύω, ότι ακόμα και στο σημερινό πλαίσιο, υπάρχει ένα ρεαλιστικό ριζοσπαστικό αίτημα – πλαίσιο για οικονομική αλλαγή. Μια τέτοια πολιτική που θα έχει ως στόχο να θέσει σε λειτουργία μια διαφορετικού είδους αναδιανομή κεφαλαίων και εισοδημάτων. Μια τέτοια οικονομική στρατηγική, η οποία, φυσικά, εξαρτάται και από την κυβερνητική εξουσία, θα παρέμβει με τρεις τρόπους: με μία μονομερή στάση στην εξυπηρέτηση του χρέους, με τον πολιτικό έλεγχο της Τράπεζας της Ελλάδας και την έξοδο από το Ευρωσύστημα, με τη λεπτομερή και αποτελεσματική άσκηση πολιτικής των capital control για την παρακολούθηση και τον έλεγχο των εισροών και εκροών του συναλλαγματικού κυκλώματος και του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Αν υπάρχει μια συνεπής και πειθαρχημένη δράση σε αυτούς τους τρεις τομείς, τότε μπορεί το Ευρώ να μετατραπεί σε «εθνικό» νόμισμα. Δεν χρειάζεται ένα νέο εθνικό νόμισμα. Μπορείς να πας ενάντια στην πολιτική της ΕΕ, αλλά δεν υπάρχει ανάγκη να αλλάξεις το νόμισμα σου πριν από την απόκτηση του ελέγχου των κεντρικών θεσμών του οικονομικού κυκλώματος. Με τον τρόπο αυτό το Ευρώ μπορεί να μετατραπεί σε ένα νέο νόμισμα. Δεν θα πρέπει να υπάρξει άμεση καταφυγή στην έκδοση ενός νέου νομίσματος, επειδή δεν μπορεί να ελεγχθεί η αξία του ακόμη και αν υπάρχει έλεγχος της ποσότητας του. Δυστυχώς, νομισματική κυριαρχία δεν σημαίνει απλά ο έλεγχος της ποσότητας του νομίσματος. Ένα νόμισμα χαρακτηρίζεται όχι μόνο από την ποσότητα, αλλά και από την αξία του. Είναι, λοιπόν, δυνατόν να αποκτήσεις το εκδοτικό δικαίωμα ενός νέου νομίσματος, αλλά να μην μπορείς να αγοράσεις τίποτα με αυτό. Αντιθέτως, με τον έλεγχο της ποσότητας και της ροής των πιστώσεων (η βασική μορφή του χρήματος στον καπιταλισμό είναι η πιστωτική), μπορεί να ασκηθεί μια νομισματική πολιτική παράλληλα με την ανασύσταση της παραγωγικής βάσης.

Δήλωση του Μανώλη Γλέζου για την Κωνσταντίνα Κούνεβα

Αιδώς Αργείοι

«Γιγνώσκω, και μοι φρενός ένδοθεν άλγεα κείται »

"Γνωρίζω, και πόνος είναι μέσα στην ψυχή μου" αναφώνησε ο Σόλων, όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης στην Αθηναίων Πολιτεία 5.2

Αντίκρισα όπως είναι το χτυπημένο από βιτριόλι πρόσωπο της Κωνσταντίνας Κούνεβα κι' όσες φορές το φέρνω στη μνήμη μου ανατριχιάζω σύγκορμα.
Υπήρξα μάρτυρας των επώδυνων θεραπειών της κι' είναι ως να πονάω ο ίδιος.
Γνωρίζω τις δωρεές που έχουν γίνει για να τη στηρίξουν στο Γολγοθά των θεραπειών της
Ρωτάω λοιπόν όλους τους επικριτές της.
Σε ποια ακριβώς Λογιστική πράξη βρίσκουν έλλειμμα;
Και αν το τελικό αποτέλεσμα δεν έχει έλλειμμα, το καλύπτουν αυτοί;
Όταν δείχνεις έμπρακτα την αλληλεγγύη σου, ακόμα και σε αυτούς που διαφωνείς, περιμένεις ανταπόδοση;
Πως και πόσο κοστολογείται η Αλληλεγγύη;

Δημοκρατία από τα κάτω, εν μέσω πολέμου

Διαβάζεις αναλύσεις πολλών αριστερών για την κρίση, που με το “Κεφάλαιο” παρα πόδας, πυροβολούν τις κυρίαρχες πολιτικές του κεφαλαίου με τροχιοδεικτικές σφαίρες την «αυξανόμενη οργανική σύνθεση του κεφαλαίου», την «μείωση του ποσοστού κέρδους» την «κρίση υπερσυσσώρευσης» και άλλα φαντεζί μαρξιστικά, για να καταλήξουν ότι ο καπιταλισμός στην χώρα μας επιφυλάσσει αύξηση των ωρών εργασίας, μισθούς Κίνας και άλλα παρόμοια. Πράγματα που συμβαίνουν γύρω σου και τα γνωρίζεις από πρώτο χέρι. Αισθάνεσαι πως έχασες την ώρα σου με το να τις διαβάζεις και σκέφτεσαι πως η γνωστική αξία αυτών των αναλύσεων είναι ανάλογη αυτής του αποφθέγματος του Λεβέντη: “Την νύχτα δεν βγαίνει ο ήλιος”...

Κάπου πέφτει στο μάτι σου ότι η Κίνα, με τα μεροκάματα της Κίνας, είναι η χώρα που εισάγει τα περισσότερα ρομποτικά συστήματα και ότι η apple στήνει το καινούργιο της εργοστάσιο στο Όστιν του Τέξας που θα δουλεύει μόνο με ρομπότ. Σε πιάνει κατάθλιψη και αναρωτιέσαι “μήπως δεν μας χρειάζονται;”

Ρωτάς τον φίλο σου τον μαρξιστή τι έχει να πει γι' όλα αυτά. Σου κτυπάει καθησυχαστικά την πλάτη και σου λέει: Μην ανησυχείς, σε έχουν ανάγκη. Η υπεραξία που καρπώνονται βγαίνει από την εργατική σου δύναμη και όχι από τα ρομπότ. Έχεις όμως κάποιες αμφιβολίες και αναρωτιέσαι, όπως στο γνωστό ανέκδοτο: “εντάξει, εγώ το ξέρω ότι δεν είμαι καλαμπόκι, η κότα όμως το γνωρίζει;”

Περσινά ξινά σταφύλια…

Άνευ ουσιαστικού ενδιαφέροντος οι νέες αναζητήσεις αριστερής εκλογικής ενότητας

Αναδημοσίευση από τον "δρόμο της Αριστεράς"

του Γιώργου Παπαϊωάννου

Κανείς δεν θα αμφισβητούσε ότι το σχετικό «τέλμα» στο οποίο οι κινήσεις αμφισβήτησης έχουν περιέλθει τα τελευταία χρόνια, πρέπει να ξεπεραστεί και καθένας να συμβάλλει όπως μπορεί σε αυτό. Δεν υπάρχει όμως μία μόνο άποψη για το πώς αυτό μπορεί να επιτευχθεί, ούτε είναι «αγνωστικιστής» όποιος δεν αποδέχεται την σχεδόν μοναδική ως τώρα προσφερόμενη «λύση». Το σχήμα που υποστηρίζει ότι οι υπαρκτές οργανωμένες δυνάμεις της «πέραν του ΣΥΡΙΖΑ» Αριστεράς θα ενωθούν πάνω σε μια πλατφόρμα, θα μπουν «κουτσά-στραβά» στη Βουλή και μετά βλέπουμε για τα υπόλοιπα, «μπάζει» από παντού.

Ήταν μία Ένωση που την έλεγαν Σοβιετική ...

Θα μπορούσε να συμβεί και στην ΕΣΣΔ αυτό που συνέβη και στην Κίνα: Εκεί κυματίζει ακόμα η κόκκινη σημαία, είναι στα πράγματα το κομμουνιστικό κόμμα και οι καπιταλιστικοί εκσυγχρονισμοί συνεχίζουν να προχωράνε με επιτυχία.
Όμως γιατί δεν συνέβη αυτό στην ΕΣΣΔ;

Πριν 25 χρόνια, τα μεσάνυχτα της 25ης Δεκεμβρίου του 1991 υποστέλλεται, από το Κρεμλίνο, η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο και το αστέρι. Στη θέση της υψώνεται η τρίχρωμη προεπαναστατική. Πολλοί κομμουνιστές σε όλο τον κόσμο εκείνη την εποχή δάκρυσαν, γιατί θεώρησαν ότι κατέρρευσε η μεγάλη πατρίδα του σοσιαλισμού,

Όμως η υποστολή της σημαίας δεν είναι παρά ένα ασήμαντο γεγονός στην παλινόρθωση του καπιταλισμού στην πρώην ΕΣΣΔ, το οποίο σχετίζεται με δευτερεύοντα ζητήματα αυτής της πορείας. Η παλινόρθωση είχε επιτευχθεί με ομαλό τρόπο αρκετά χρόνια πριν. Αν η επανάσταση του 17 ήταν μια ιστορική τομή στο κράτος με την παρουσία και την συμμετοχή των λαϊκών μαζών, η διάλυση της ΕΣΣΔ ήταν στιγμή στην συνέχεια του κράτους που καταγράφει με συμβολικό τρόπο έναν ακόμα “αστικό εκσυγχρονισμό” του.

Έξοδο την από ΕΕ, το ευρώ και ΝΑΤΟ προαναγγέλλει η ακροδεξιά Λεπέν και ζητά την κατάργηση του ΔΝΤ...

Η Λεπέν υπόσχεται ότι αυτό που η Αριστερά χαρακτηρίζει ως “μεταβατικό πρόγραμμα” για τον σοσιαλισμό, κάλλιστα μπορεί να πραγματοποιηθεί εντός του καπιταλιστικού συστήματος:

► «Η δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα και δεν πρέπει να πεθάνει στην Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσε τη χώρα σας. Ενώ ο λαός ψήφισε ΟΧΙ, υπέκυψε στους εκβιασμούς και υπέγραψε τους όρους της Ευρ. Ενωσης. Σας δανείζουν χρήματα που δεν φτάνουν στην κοινωνία, αλλά στις γαλλικές και τις γερμανικές τράπεζες»

► «Το ευρώ δεν είναι μόνο νόμισμα, αλλά εργαλείο εκβιασμού. Όπου πήγε το ευρώ, επισημαίνει, αυξήθηκαν οι τιμές, οι φόροι και η ανεργία, μειώθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις και οι πολίτες έγιναν φτωχότεροι. Στη Βρετανία, όταν δημιουργήθηκε οικονομική κρίση, προχώρησαν σε μια υποτίμηση της λίρας και σύντομα άρχισε και πάλι η οικονομική ανάπτυξη»

► «το ΔΝΤ πρέπει να καταργηθεί. Όπου πήγε το ΔΝΤ ζήτησε μείωση μισθών και συντάξεων, αύξηση φόρων, ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ και δημιούργησε εξαθλίωση των πληθυσμών. Το ΔΝΤ εμποδίζει κάθε ανάπτυξη»

► « Η Γαλλία δεν θα παραμείνει στο ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ δεν χρειάζεται πλέον. «Ιδρύθηκε όταν υπήρχε ο κίνδυνος του Συμφώνου της Βαρσοβίας και του επεκτατισμού της κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης. Η Σοβιετική Ένωση δεν υπάρχει πλέον, όπως δεν υπάρχει και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Η Ουάσιγκτον διατηρεί την ύπαρξη του ΝΑΤΟ για να εξυπηρετεί τους στόχους της στην Ευρώπη »
(Μαρίν Λεπέν)

Γιάνης Βαρουφάκης: «Η ρήξη θα γίνει, είναι νομοτελειακά δεδομένη»

Ο Γ. Βαρουφάκης εκθέτει την άποψη του ότι χωρίς αναδιάρθρωση του χρέους (με συμφωνία ή στάση πληρωμών) τα μνημόνια θα συνεχίζονται και διευκρινίζει πλευρές των παρασκηνίων από την θέση του στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Εξηγεί ότι πρόταση για την αντιμετώπιση της διαφαινόμενης επιβολής των capital controls μετά από μια ρήξη τους δανειστές φορούσε σε ένα παράλληλο σύστημα πληρωμών σε ευρώ και όχι σε ένα παράλληλο νόμισμα. Όμως, δεν κατονομάζει τον δεύτερο από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που συντάχτηκε με τις προτάσεις του στην τελική απόφαση (4-2), η οποία πρακτικά τον οδήγησε εκτός κυβέρνησης και στην υπογραφή του 3ου μνημονίου. Στο τέλος διευκρινίζει την προσωπική του στάση σε σχέση με την πολιτική του δράση και τους τους όρους ένταξής του σε ένα πολιτικό κόμμα ή κάποιο εκλογικό σχήμα αν προκύψουν άμεσα εκλογές.


  

Magic Money

- Είναι το Bitcoin είναι η μεγαλύτερη καινοτομία στην νομισματική επιστήμη μετά τον κανόνα του χρυσού;

Μια απάντηση, εδώ:

Magic Money

Γεμίζουν με ράβδους χρυσού τα θησαυροφυλάκια της Μπούντεσμπανκ - Τι φοβάται το Βερολίνο;

( ένα σχόλιο για τα διπλά νομίσματα )

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Για αρκετά χρόνια πριν καταρρεύσει ο “υπαρκτός”, όταν οι Κνίτες εκείνης της εποχής επισκεπτόταν την μεγάλη πατρίδα του υπαρκτού ή άλλες σοσιαλιστικές χώρες, είχαν ερμητικά κλειστά τα μάτια τους μπροστά ένα φαινόμενο που αντιμετώπιζαν μόλις πατούσαν το πόδι τους εκεί: Ήταν η μαύρη αγορά του συναλλάγματος. Το δολάριο ήταν το παράλληλο νόμισμα σε αυτές τις ...σοσιαλιστικές οικονομίες. Όσοι απ' αυτούς σήμερα στηρίζουν σήμερα την «δραχμή», όπως τότε το «ρούβλι»,  κλείνουν με τον ίδιο ακριβώς ερμητικό τρόπο τα μάτια τους στο ενδεχόμενο εισαγωγής στην οικονομία παράλληλων νομισμάτων στη χώρα της δραχμής, όπου η διαπλοκή τους με την οικονομία της χώρας δεν μπορεί να αποφευχθεί από κανένα κεντρικό κρατικό έλεγχο της οικονομίας. Ότι δεν κατάφερε ολόκληρος “υπαρκτός, θα το καταφέρει στην χώρα μας ο Λαφαζάνης και ο Λαπαβίτσας;

Ήδη μετά την επιβολή των capital controls βρίσκεται η χώρα σε καθεστώς διπλού νομίσματος (το πλαστικό ευρώ και το χαρτονόμισμα) καθεστώς το οποίο σήμερα διευρύνεται με την καταναγκαστική επέκταση του πλαστικού χρήματος.

Όμως δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Από τον μεσοπόλεμο και για αρκετές δεκαετίες μετά, η “χρυσή λίρα” ήταν το δεύτερο νόμισμα, στο οποίο τα λαϊκά στρώματα αποταμίευαν τον πλούτο τους ώστε να διατηρήσει την αξία του σε σχέση με την δραχμή.

Απ' ότι φαίνεται ο Σόιμπλε έχει μικρότερη εμπιστοσύνη στο “εθνικό νόμισμα”ως εργαλείου κρατικής παρέμβασης στην οικονομία απ' ότι ο Λαφαζάνης και ο Λαπαβίτσας. Ενδιαφέρον έχει η παρακάτω είδηση:

Στην ίδια βάρκα...

Trailer - Μια συναρπαστική έρευνα σχετικά με την παγκοσμιοποίηση και το μέλλον της οικονομίας

Ντέιβιντ Χάρβεϊ: «Δεν υπάρχει τρόπος να αλλάξεις τον κόσμο αν δεν αλλάξεις τις ιδέες σου!»

Αναδημοσίευση από το "δρόμος της αριστεράς"

Συνέντευξη στους Ιμρέ Αζέμ και Γκαγιέ Γκιουνάι

Αναδημοσιεύουμε ένα μέρος από τη συνέντευξη που παραχώρησε ο γνωστός Βρετανός διανοούμενος και πανεπιστημιακός Ντέιβιντ Χάρβεϊ στους Ιμρέ Αζέμ και Γκαγιέ Γκιουνάι ως μέρος ενός ντοκιμαντέρ σχετικά με την παγκόσμια οικονομία. Δημοσιεύτηκε στα τουρκικά στο τεύχος του Δεκεμβρίου 2016 του Express Magazine στην Τουρκία και αναδημοσιεύτηκε από την ιστοσελίδα www.criticatac.ro/lefteast από όπου την αλιεύσαμε. Ολόκληρη την συνέντευξη μπορείτε να την βρείτε στα αγγλικά στην ιστοσελίδα μας, εδώ

Διαβάζοντας τα βιβλία σας, αυτό που πραγματικά κάνει εντύπωση είναι πως δεν κάνετε μια στεγνή ανάλυση της κατάστασης, αλλά, παράλληλα, ψάχνετε και λύσεις. Τι είδους εργαλεία μπορούμε να δώσουμε στους ανθρώπους που, κατά έναν τρόπο, είναι παγιδευμένοι σε αυτό το σύστημα, ώστε να τους επιτρέψουμε να δώσουν νόημα στις δομές, στις φυσικές δομές μέσα στις οποίες ζουν, όπως η πόλη;

Δεν ανήκω σε εκείνους που πιστεύουν ότι οι ιδέες από μόνες τους μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Αλλά πιστεύω ότι δεν είναι δυνατόν να αλλάξεις τον κόσμο αν δεν αλλάξεις τις ιδέες σου. Έτσι, ένα από τα καθήκοντα που θα έθετα στη σημερινή κατάσταση, θα ήταν να προσπαθήσω να βοηθήσω τους ανθρώπους να αντιληφθούν τη φύση της κοινωνίας που παράγει έναν κόσμο δυσαρέσκειας, απογοήτευσης και ματαίωσης. Το να προσπαθήσω να δώσω ένα πλαίσιο κατανόησης μέσα στο οποίο οι άνθρωποι να μπορούν να εντοπίσουν τη φύση του προβλήματος, αποτελεί για μένα ένα σημαντικό κομμάτι της πολιτικής πάλης. Αυτό που βλέπουμε γύρω μας, αυτή τη στιγμή, είναι μια σειρά από παρανοήσεις. Έτσι, για παράδειγμα, αν υπάρχει δυσφορία, οφείλεται στους μετανάστες, ή στους φτωχούς, ή σε οτιδήποτε άλλο εκτός από το κεφάλαιο. Και το κεφάλαιο έχει εξεζητημένους τρόπους να απομακρύνει τις πιέσεις από πάνω του και να τις μεταφέρει αλλού.