Δημοκρατία από τα κάτω, εν μέσω πολέμου

Διαβάζεις αναλύσεις πολλών αριστερών για την κρίση, που με το “Κεφάλαιο” παρα πόδας, πυροβολούν τις κυρίαρχες πολιτικές του κεφαλαίου με τροχιοδεικτικές σφαίρες την «αυξανόμενη οργανική σύνθεση του κεφαλαίου», την «μείωση του ποσοστού κέρδους» την «κρίση υπερσυσσώρευσης» και άλλα φαντεζί μαρξιστικά, για να καταλήξουν ότι ο καπιταλισμός στην χώρα μας επιφυλάσσει αύξηση των ωρών εργασίας, μισθούς Κίνας και άλλα παρόμοια. Πράγματα που συμβαίνουν γύρω σου και τα γνωρίζεις από πρώτο χέρι. Αισθάνεσαι πως έχασες την ώρα σου με το να τις διαβάζεις και σκέφτεσαι πως η γνωστική αξία αυτών των αναλύσεων είναι ανάλογη αυτής του αποφθέγματος του Λεβέντη: “Την νύχτα δεν βγαίνει ο ήλιος”...

Κάπου πέφτει στο μάτι σου ότι η Κίνα, με τα μεροκάματα της Κίνας, είναι η χώρα που εισάγει τα περισσότερα ρομποτικά συστήματα και ότι η apple στήνει το καινούργιο της εργοστάσιο στο Όστιν του Τέξας που θα δουλεύει μόνο με ρομπότ. Σε πιάνει κατάθλιψη και αναρωτιέσαι “μήπως δεν μας χρειάζονται;”

Ρωτάς τον φίλο σου τον μαρξιστή τι έχει να πει γι' όλα αυτά. Σου κτυπάει καθησυχαστικά την πλάτη και σου λέει: Μην ανησυχείς, σε έχουν ανάγκη. Η υπεραξία που καρπώνονται βγαίνει από την εργατική σου δύναμη και όχι από τα ρομπότ. Έχεις όμως κάποιες αμφιβολίες και αναρωτιέσαι, όπως στο γνωστό ανέκδοτο: “εντάξει, εγώ το ξέρω ότι δεν είμαι καλαμπόκι, η κότα όμως το γνωρίζει;”

Συνεχίζεις να ζεις με προβλήματα για τα οποία δεν έχεις ικανοποιητικές απαντήσεις. Κάποια στιγμή πέφτει στ' αυτί σου ότι στην Σουηδία καθιερώνεται υποχρεωτικό το 6άωρο με νόμο στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, χωρίς μείωση των μισθών, και μονολογείς “τι γίνεται ρε πούστη!...” Θυμάσαι τους αγώνες της εργατικής τάξης τον προηγούμενο αιώνα για την καθιέρωση του 8ώρου και ψάχνεις να μάθεις πως και γιατί μια καπιταλιστική χώρα πάει κόντρα σ' αυτό που η Αριστερά σε έχει διδάξει πως είναι νομοτέλεια για τον καπιταλισμό την εποχή της παγκοσμιοποίησης. Ψάχνεις στις εκδηλώσεις, στα sites και στο facebook των αριστερών να δεις τι λένε γι' αυτό και δεν βρίσκεις τίποτα που να απαντά στις απορίες σου. Διαπιστώνεις πως το ζήτημα είναι ανύπαρκτο για την Αριστερά.

Οι αμφιβολίες σου μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο. Όμως επειδή παραμένεις ακόμα οπαδός της κριτικής σκέψης, θέτεις διαλεκτικά το ερώτημα: “είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε...”. Προσπαθείς να σκεφτείς και ολίγον μαρξιστικά: ο κύκλος του κεφάλαιου για να ολοκληρωθεί περνάει από την παραγωγή στην κατανάλωση. Αν δεν κλείσει ο κύκλος και οι καπιταλιστές παράγουν προϊόντα που δεν μπορούν να τα πουλήσουν, τότε καμία υπεραξία δεν πραγματοποιείται, ώστε να την καρπωθούν.

Η Αριστερά όμως με άλλα ζητήματα ασχολείται σήμερα και όχι με το 6άωρο. Όταν μυρίζονται οι Αριστεροί εκλογές,τότε ξεχνούν όλα τ' άλλα και θυμούνται το ΕΑΜ. Αλλά ξεχνούν την ιστορία του. Το ΕΑΜ ακούμπησε πράγματι την κρατική εξουσία σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ που ενσωματώθηκε σε αυτή πριν αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες. Όμως ξεχνούν πως το ΕΑΜ χωρίς τα «όπλα» του ΕΛΑΣ και την «καθοδήγηση» ΚΚΕ, θα ήταν ένα άδειο πουκάμισο. Τον ΕΛΑΣ τον θυμούνται στις ταβέρνες μετά από κάνα δυο ποτηράκια κρασί. Το ΚΚΕ το θυμούνται στις κομματικές συνεδριάσεις, όταν είναι ν' αποφασίζουν τι κριτική θα του κάνουν...

Ξεχνούν επίσης το πως το ΕΑΜ πήγε στην ΒΑΡΚΙΖΑ. με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που πήγε και ο ΣΥΡΙΖΑ στο 3ο μνημόνιο. Πήγε με την απόφαση της ηγεσίας του. Ο “λαός” του ΕΑΜ, όπως και ο “λαός” του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν καμία συμμετοχή στην λήψη αυτών των αποφάσεων. Ο “λαός” του ΕΑΜ δεν ρωτήθηκε καν, ο “λαός” του ΣΥΡΙΖΑ αν και ρωτήθηκε με το δημοψήφισμα του ΟΧΙ, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Οι ηγεσίες είναι αυτές που λαμβάνουν τις τελικές αποφάσεις...

Εκεί που συλλογίζεσαι όλα αυτά για το ΕΑΜ, και προβληματίζεσαι μήπως το “παράδειγμα” του συνθήματος “ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ” είναι τελικά  στη ...Σουηδία, το ανακαλύπτεις κάπου αλλού. Παίρνεις μάλιστα και απαντήσεις σε πολλές από τις απορίες που έχεις  με τρόπο πρακτικό και όχι θεωρητικό. Που βρίσκεται; Κάνε κλικ στην εικόνα για να το πληροφορηθείς: