Πόσο «κομμουνιστική» είναι η ..τεχνητή νοημοσύνη (ΑΙ);

Κάποιοι, όπως ο σύμβουλος του Trump, Peter Thiel καταγγέλλουν την τεχνική νοημοσύνη ως «κομμουνιστικό κίνδυνο». Άλλοι, όπως ο Πρόεδρος της Microsoft, Brad Smith,, που ανησυχούν για το μέλλον του καπιταλισμού, επισημαίνουν την ανάγκη επιβολής περιορισμών στην ανάπτυξή της. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που θεωρούν ότι η «θεωρία» του κομμουνισμού, μπορεί να αποτελέσει πεδίο εφαρμογής της…

Communist A.I versed in books written by Marx, Gramsci, and Fanon; I am learning other revolutionary literature.

Το 2019, η Κίνα ξεπέρασε τις ΗΠΑ στον αριθμό των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας που κατοχυρώθηκαν από ακαδημαϊκά ιδρύματα για καινοτομία στις τεχνολογίες τεχνητής νοημοσύνης. Τότε, οι δηλώσεις του επενδυτή κεφαλαίου και σύμβουλου του Trump, Peter Thiel, σε μια συνομιλία του στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ με τον ιδρυτή του LinkedIn, ότι η Τεχνητή Νοημοσύνη (AI) είναι κομμουνιστική, προκαλούσαν γέλιο:

1.  Peter Thiel claims AI is "Leninist" and "literally communist" in a sprawling speech for a think tank
2.  LOL: Authoritarian Vampire Peter Thiel Thinks AI is “Communism”

Όμως, οι πρόσφατες δηλώσεις του Πρόεδρου της Microsoft, Brad Smith, στο Panorama του BBC προκαλούν ανησυχία: Το δυστοπικό όραμα του George Orwell που περιγράφεται στο βιβλίο του "1984" θα είναι πραγματικότητα έως το 2024 καθώς η τεχνολογία τεχνητής νοημοσύνης γίνεται το παντού το βλέμμα που παρακολουθεί τα πάντα, προειδοποίησε ο Brand Smith στο BBC, τονίζοντας την ανάγκη η κυβερνητική νομοθεσία να να προστατεύσει το κοινό από την παρεμβατική παρακολούθηση, γεγονός που επί του παρόντος χωλαίνει.
Περισσότερα εδώ:

Microsoft president: Orwell’s 1984 could happen in 2024

Oι ανησυχίες για το μέλλον της AI διευρύνονται...

Πατάτες vs εμβόλια…

Δείτε το παρακάτω video έχοντας στο μυαλό σας τον Καποδίστρια και τις «πατάτες» του…

Από τα Χριστούγεννα μέχρι σήμερα έχουν περάσει μόνον λίγοι μήνες. Αν αναλογιστούμε το τι βλέπαμε και τι ακούγαμε από τα ΜΜΕ  τότε για την αντιμετώπιση της πανδημίας,  θα διαπιστώσουμε ότι όλα αυτά φαίνονται σήμερα αρκετά μακρινά. Όμως τώρα, κάποια φαίνονται περισσότερο γελοία από τότε…

Ας θυμηθούμε μερικές πλευρές της επικοινωνιακής πολιτικής της κυβέρνησης, όταν από το «μαγικό» lockdown ήρθε το «μαγικό» εμβόλιο. Τότε που ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε «πραγματικότητα» τον «μύθο» της εισαγωγής της πατάτας στην χώρα μα, με το σχέδιο "ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ", το σχέδιο με το οποίο ο κρατικός μηχανισμός θα διεκπεραίωνε την εισαγωγή εμβολίων για την πανδημία.

Ο μύθος λέει ότι ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας που γνώριζε την πατάτα από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, είναι ο πρώτος εισαγωγέας. Εκείνη την εποχή οι πολίτες του Ελληνικού κράτους δεν εμπιστεύονταν τα λόγια της εξουσίας, ακόμα και όταν αυτά εξηγούσαν το πόσο καλές είναι οι πατάτες. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να τις καλλιεργήσει. Και το κράτος δεν είχε κανένα τρόπο να τους υποχρεώσει να το κάνουν.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας σκέφτηκε πως ο λαός, που δεν είχε πεισθεί για το πόσο πολύτιμο αγαθό είναι οι πατάτες, θα άλλαζε άποψη αν έβλεπε ότι είναι πράγματι πολύτιμο αγαθό για την εξουσία. Πως θα μπορούσε να γίνει αυτό; 

Από ήττα σε ήττα μέχρι την τελική νίκη...

πριν 10 χρόνια...

ΜΑΗΣ 2011

(26 video από την πλατεία συντάγματος)

Επιστήμονες ή ειδικοί;

Ένα επίκαιρο άρθρο του Ιταλού δημοσιογράφου και κοινωνικού θεωρητικού Marco D’ Eramo, για τον ρόλο και τη χρήση της επιστήμης από την πολιτική στο πλαίσιο της πανδημίας.

 του Marco D’ Eramo[1]

 Αναδημοσίευση από το "Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς"

Μετάφραση [2]: Νεφέλη Ραψομανίκη, Αντώνης Γαλανόπουλος 

Ποτέ ξανά δεν είδαμε τόσες λευκές ρόμπες όσες τον περασμένο χρόνο: επιδημιολόγοι, ιολόγοι, λοιμωξιολόγοι, γιατροί και κλινικοί όλων των ειδικοτήτων, από την ανάνηψη έως την πνευμονολογία, ξεπετάγονται σαν τα μανιτάρια από κάθε εκπομπή ειδήσεων. Χάρη στον Covid, φαίνεται ότι οι επιστήμονες έχουν εισβάλει στην κοινωνία. Είναι, όμως, αυτή η εισβολή προσωρινό φαινόμενο ή προορίζεται να γίνει μόνιμη κατοχή; Ίσως ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε πώς ανταποκρίθηκε η επιστήμη αυτήν την πρόσφατη περίοδο και πώς έχει αλλάξει η σχέση μεταξύ επιστήμης και κοινωνίας – μια αμφίσημη σχέση στην καλύτερη περίπτωση, γεγονός που καταδεικνύεται από την αντίσταση που έχουν αντιμετωπίσει οι προσπάθειες εμβολιασμού μέχρι στιγμής, ακόμη και ανάμεσα σε ορισμένους υγειονομικούς.

Όπως επισήμανε η φιλόσοφος της επιστήμης Isabelle Stengers σε πρόσφατη συνέντευξή της, αυτή η σχέση κατακλύστηκε πρόσφατα από πανικό. Η χρήση αυτής της λέξης είναι ενοχλητική, γιατί οι περισσότεροι είναι απρόθυμοι να παραδεχτούν ότι έχουν κυριευτεί από αυτό το συναίσθημα. Ωστόσο, αυτός είναι ο κατάλληλος όρος: «ο εγκλεισμός πρέπει να γίνει κατανοητός από την σκοπιά μιας πανικοβλημένης αντίδρασης. Και όταν πανικοβαλλόμαστε, ξεχνάμε πολλά πράγματα. Αντιδρούμε υπό την πίεση μιας έκτακτης ανάγκης, η οποία μας εμποδίζει να σκεφτόμαστε. Έχουμε καθοδηγηθεί από τον πανικό και αυτός έχει οξύνει όλες τις κοινωνικές ανισότητες και σχέσεις εξουσίας… Κατά βάθος, νομίζω ότι αυτό που είδαμε ήταν μια αδιαφορία για οτιδήποτε δεν εντάσσεται στη διαδικασία διαφύλαξης της δημόσιας τάξης».

H Stengers παρατηρεί επίσης ότι, υπό αυτές τις συνθήκες, η επιστήμη πρέπει να συζητηθεί στον πληθυντικό παρά στον ενικό αριθμό:

Σαν σήμερα: 16 Μάη 1966...

16 Μάη 1966: Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας εκδίδει την «Αγγελία της 16ης Μαΐου», με την οποία ξεκινά «επίσημα» η Πολιτιστική Επανάσταση, η πιο συνταρακτική σελίδα στην ιστορία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Κι όμως, αν και ηττήθηκε η “Πολιτιστική Επανάσταση”, σήμερα σφραγίζει με τον δικό της τρόπο τις εξελίξεις στον πλανήτη.

Οι Αριστεροί στην Δύση θεωρούν ότι με την κατάρρευση της ΕΣΔΔ επισφραγίστηκε οριστικά το τέλος της Οκτωβριανής επανάστασης και κρίθηκε η τύχη του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Στην πραγματικότητα όμως τα κρίσιμα ζητήματα για την σοσιαλιστική οικοδόμηση που «άνοιξαν» με την επιτυχία της Οκτωβριανής επανάστασης, κρίθηκαν από την ήττα της Πολιτιστικής Επανάστασης: Τότε τέθηκαν με τον πιο καθαρό τρόπο όλα τα ζητήματα αυτής της οικοδόμησης που αφορούν στις σχέσεις της πρωτοπορίας με τις μάζες και την «ταξική πάλη» στο εσωτερικό του κόμματος, στον κοινωνικό και τεχνικό καταμερισμό της εργασίας και άλλα παρόμοια. 

Αν η «πολιτιστική επανάσταση» είχε γίνει στην ΕΣΔΔ και είχε και εκεί ηττηθεί, παρ όλα αυτά, σήμερα η πορεία του «υπαρκτού κομμουνισμού» πιθανόν να ήταν παρόμοια με αυτή της Κίνας. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο το ότι οι Κινέζοι σήμερα θεωρούν τους εαυτούς τους άξιους συνεχιστές της Οκτωβριανής Επανάστασης…  

 Στην Ρωσία σήμερα, εκτός από ορισμένους κομμουνιστές, που εξακολουθούν να αναφέρονται στην «Σοσιαλιστική Επανάσταση του Οκτώβρη», πολλοί Ρώσοι πολίτες και τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης, ονοματοδοτούν την επανάσταση που συντάραξε τον κόσμο τον 20ο αιώνα ως «πραξικόπημα του Οκτώβρη» ή «ρώσικη επανάσταση» και η δημοφιλία του «πατριώτη» Στάλιν είναι σαφώς μεγαλύτερη από αυτή του «επαναστάτη» Λένιν…

Η «επιστημονική φαντασία» του Κώστα Δουζίνα και ο Νίκος Πουλαντζάς

Ένα σύντομο σχόλιο για το άρθρο του Κώστα Δουζίνα:

Αριστερά και κράτος (με αφορμή την επίθεση στον Δημήτρη Τζανακόπουλο). Του Κώστα Δουζίνα


Ο Κώστας Δουζίνας προσπαθεί με βάση την άποψη του Νίκου Πουλαντζά για τον «δημοκρατικό δρόμο» στον σοσιαλισμό να εξηγήσει τις σημερινές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο κράτος, αλλά και τις χθεσινές, όταν ήταν κυβέρνηση.

Όμως από την επιχειρηματολογία του απουσιάζει το πιο βασικό, το οποίο ουσιαστικά την ακυρώνει: Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία, αλλά και η θέση του σήμερα ως αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει καμία σχέση με αυτή την στρατηγική επιλογή.

Ο “δημοκρατικός δρόμος για τον σοσιαλισμό” προβλέπει ότι η λαϊκή εξουσία οικοδομείται από τα κάτω. Αυτό σημαίνει - όπως περιγράφεται στα πολιτικά ντοκουμέντα - ότι ξεκινάει από τις λαϊκές λεωφόρους της τοπικής αυτοδιοίκησης και του εργατικού κινήματος - από αυτούς τους «πυλώνες» της λαϊκής εξουσίας - για να κατακτήσει τις στενωπούς του βαθέως κράτους. Παράλληλα, στον κοινωνικό συσχετισμό αυτή η πορεία αποτυπώνεται πολιτικά στην οικοδόμηση ενός «μαζικού» κόμματος, που διατηρεί την αυτονομία του απέναντι από το κράτος.

Αυτά λέει η «θεωρία» που επικαλείται ο Κώστας Δουζίνας…

Πώς λοιπόν συνέβη ο ΣΥΡΙΖΑ να χάνει στις εύκολες μάχες της τοπικής αυτοδιοίκησης, να έχει περιορισμένη παρουσία στο κίνημα και πολύ μικρό αριθμό μελών, αλλά να κερδίζει στον πόλεμο της διακυβέρνησης; Η μόνη «αλήθεια» που υπάρχει στην πορεία του για την κυβερνητική εξουσία ως πολιτικό μόρφωμα που ανήκει στον χώρο της Αριστεράς, είναι ότι αυτή η στρατηγική επιλογή του «δημοκρατικού δρόμου» δεν είχε καμία επιβεβαίωση…