Αναρτήσεις
16 Μάη 1966: Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας εκδίδει την «Αγγελία της 16ης Μαΐου», με την οποία ξεκινά «επίσημα» η Πολιτιστική Επανάσταση, η πιο συνταρακτική σελίδα στην ιστορία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Κι όμως, αν και ηττήθηκε η “Πολιτιστική Επανάσταση”, σήμερα σφραγίζει με τον δικό της τρόπο τις εξελίξεις στον πλανήτη.
Αν δούμε όμως και στα αντίστοιχα video (τα οποία ουδόλως έτυχαν ανάλογης προβολής εκείνη την εποχή) πως αποτυπώνεται όλη την πλοκή του, η εικόνα που σχηματίζεται είναι εντελώς διαφορετική. Αν το συγκρίνουμε με τις συνήθεις παρεμβάσεις των ΜΑΤ στις διαδηλώσεις στην χώρα μας, μάλλον θα γελάμε…
Οι Αριστεροί στην Δύση θεωρούν ότι με την κατάρρευση της ΕΣΔΔ επισφραγίστηκε οριστικά το τέλος της Οκτωβριανής επανάστασης και κρίθηκε η τύχη του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Στην πραγματικότητα όμως τα κρίσιμα ζητήματα για την σοσιαλιστική οικοδόμηση που «άνοιξαν» με την επιτυχία της Οκτωβριανής επανάστασης, κρίθηκαν από την ήττα της Πολιτιστικής Επανάστασης: Τότε τέθηκαν με τον πιο καθαρό τρόπο όλα τα ζητήματα αυτής της οικοδόμησης που αφορούν στις σχέσεις της πρωτοπορίας με τις μάζες και την «ταξική πάλη» στο εσωτερικό του κόμματος, στον κοινωνικό και τεχνικό καταμερισμό της εργασίας και άλλα παρόμοια.
Αν η «πολιτιστική επανάσταση» είχε γίνει στην ΕΣΔΔ και είχε και εκεί ηττηθεί, παρ όλα αυτά, σήμερα η πορεία του «υπαρκτού κομμουνισμού» πιθανόν να ήταν παρόμοια με αυτή της Κίνας. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο το ότι οι Κινέζοι σήμερα θεωρούν τους εαυτούς τους άξιους συνεχιστές της Οκτωβριανής Επανάστασης…
Στην Ρωσία σήμερα, εκτός από ορισμένους κομμουνιστές, που εξακολουθούν να αναφέρονται στην «Σοσιαλιστική Επανάσταση του Οκτώβρη», πολλοί Ρώσοι πολίτες και τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης, ονοματοδοτούν την επανάσταση που συντάραξε τον κόσμο τον 20ο αιώνα ως «πραξικόπημα του Οκτώβρη» ή «ρώσικη επανάσταση» και η δημοφιλία του «πατριώτη» Στάλιν είναι σαφώς μεγαλύτερη από αυτή του «επαναστάτη» Λένιν…
Αντίθετα στην Κίνα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το ΚΚΚ - που έχει απαγορεύσει οποιαδήποτε έρευνα για την «πολιτιστική επανάσταση» - είναι περήφανο για την Οκτωβριανή επανάσταση και διακηρύσσει ότι είναι ο άξιος συνεχιστής της. Πριν 3 χρόνια, στην επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης, ο πρόεδρος της Κίνας, Xi Jinping στην ομιλία του στο τελευταίο συνέδριο του κόμματος είχε επισημάνει ότι «πριν από εκατό χρόνια το πυροβόλο όπλο της Οκτωβριανής επανάστασης ήταν αυτό που έστειλε στην Κίνα μαρξισμό-λενινισμό». Τότε, οι κινέζοι φίλοι του Πούτιν, αναρωτιούνται «Γιατί ο Πούτιν αποφεύγει την 100ή επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης;» και επισημαίνουν ότι το ρωσικό καθεστώς σε σχέση με το παρελθόν του αν και αποδίδει μεγάλη σημασία στην προβολή της νίκης ενάντια στην ναζιστική Γερμανία, την οποία τιμά με μεγάλη στρατιωτική παρέλαση και άλλες εορταστικές εκδηλώσεις στην Κόκκινη Πλατεία, έχει αποστασιοποιηθεί από την Οκτωβριανή επανάσταση.
Η κινεζική αντιπροσωπεία που έφτασε τότε στη Μόσχα για να παρευρεθεί στην εορτή για τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση, την οποία οργάνωσε σε ένα σχετικά απομονωμένο σημείο της πόλης το ΚΚ Ρωσίας, έκανε και άλλη μια συμπληρωματική διαπίστωση, η οποία δυσαρέστησε τους Ρώσους κομμουνιστές: Ο Ρωσικός λαός δεν είναι περήφανος για την Οκτωβριανή επανάσταση...
Η ήττα της Πολιτιστικής Επανάστασης σημαδεύτηκε απ’ ένα σημαντικό δεδομένο - καθοριστικό για την πορεία του “υπαρκτού κομμουνισμού” - το οποίο συχνά στην Δύση υποτιμάται από τους χώρους της παραδοσιακής Αριστεράς: Η αξιοποίηση της εμπειρίας που αποκόμισε το ΚΚΚ από την «Πολιτιστική Επανάσταση» στις τεχνικές χειραγώγησης των λαϊκών μαζών, ήταν ο βασικός παράγοντας που του επέτρεψε να είναι σήμερα ο μεγαλύτερος πολιτικός οργανισμός στον κόσμο και στην Κίνα να διεκδικεί την παγκόσμια ηγεμονία. Πρόκειται για έναν «εκσυγχρονισμό» στα πλαίσια του «υπαρκτού κομμουνισμού», ο οποίος ουδέποτε συνέβη στην ΕΣΔΔ…
Στην Δύση προβάλλεται συχνά η άποψη ότι το καθεστώς της Κίνας, σε αντίθεση με τις δυτικές δημοκρατίες, είναι «ολοκληρωτικό» και χειραγωγεί τους πολίτες του με την «βία» και όχι με την «συναίνεση». Δυστυχώς για την Δύση, ο «αστικός κοινοβουλευτισμός» δεν το μοναδικό καθεστώς που λειτουργεί με την συναίνεση. Εξαιρέσεις υπάρχουν ακόμα στην Δύση. Ας θυμηθούμε ότι ο ναζισμός και ο φασισμός στην Ευρώπη είχαν ευρύτατη κοινωνική αποδοχή στις χώρες που γεννήθηκαν…
Χαρακτηριστική είναι η χρήση της παρακάτω φωτογραφίας, που αποτυπώνει την «εικόνα» που έχει η Δύση για το Κινέζικο καθεστώτος:
Αντίθετα στην Κίνα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το ΚΚΚ - που έχει απαγορεύσει οποιαδήποτε έρευνα για την «πολιτιστική επανάσταση» - είναι περήφανο για την Οκτωβριανή επανάσταση και διακηρύσσει ότι είναι ο άξιος συνεχιστής της. Πριν 3 χρόνια, στην επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης, ο πρόεδρος της Κίνας, Xi Jinping στην ομιλία του στο τελευταίο συνέδριο του κόμματος είχε επισημάνει ότι «πριν από εκατό χρόνια το πυροβόλο όπλο της Οκτωβριανής επανάστασης ήταν αυτό που έστειλε στην Κίνα μαρξισμό-λενινισμό». Τότε, οι κινέζοι φίλοι του Πούτιν, αναρωτιούνται «Γιατί ο Πούτιν αποφεύγει την 100ή επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης;» και επισημαίνουν ότι το ρωσικό καθεστώς σε σχέση με το παρελθόν του αν και αποδίδει μεγάλη σημασία στην προβολή της νίκης ενάντια στην ναζιστική Γερμανία, την οποία τιμά με μεγάλη στρατιωτική παρέλαση και άλλες εορταστικές εκδηλώσεις στην Κόκκινη Πλατεία, έχει αποστασιοποιηθεί από την Οκτωβριανή επανάσταση.
Η κινεζική αντιπροσωπεία που έφτασε τότε στη Μόσχα για να παρευρεθεί στην εορτή για τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση, την οποία οργάνωσε σε ένα σχετικά απομονωμένο σημείο της πόλης το ΚΚ Ρωσίας, έκανε και άλλη μια συμπληρωματική διαπίστωση, η οποία δυσαρέστησε τους Ρώσους κομμουνιστές: Ο Ρωσικός λαός δεν είναι περήφανος για την Οκτωβριανή επανάσταση...
Η ήττα της Πολιτιστικής Επανάστασης σημαδεύτηκε απ’ ένα σημαντικό δεδομένο - καθοριστικό για την πορεία του “υπαρκτού κομμουνισμού” - το οποίο συχνά στην Δύση υποτιμάται από τους χώρους της παραδοσιακής Αριστεράς: Η αξιοποίηση της εμπειρίας που αποκόμισε το ΚΚΚ από την «Πολιτιστική Επανάσταση» στις τεχνικές χειραγώγησης των λαϊκών μαζών, ήταν ο βασικός παράγοντας που του επέτρεψε να είναι σήμερα ο μεγαλύτερος πολιτικός οργανισμός στον κόσμο και στην Κίνα να διεκδικεί την παγκόσμια ηγεμονία. Πρόκειται για έναν «εκσυγχρονισμό» στα πλαίσια του «υπαρκτού κομμουνισμού», ο οποίος ουδέποτε συνέβη στην ΕΣΔΔ…
Στην Δύση προβάλλεται συχνά η άποψη ότι το καθεστώς της Κίνας, σε αντίθεση με τις δυτικές δημοκρατίες, είναι «ολοκληρωτικό» και χειραγωγεί τους πολίτες του με την «βία» και όχι με την «συναίνεση». Δυστυχώς για την Δύση, ο «αστικός κοινοβουλευτισμός» δεν το μοναδικό καθεστώς που λειτουργεί με την συναίνεση. Εξαιρέσεις υπάρχουν ακόμα στην Δύση. Ας θυμηθούμε ότι ο ναζισμός και ο φασισμός στην Ευρώπη είχαν ευρύτατη κοινωνική αποδοχή στις χώρες που γεννήθηκαν…
Χαρακτηριστική είναι η χρήση της παρακάτω φωτογραφίας, που αποτυπώνει την «εικόνα» που έχει η Δύση για το Κινέζικο καθεστώτος:
Αν δούμε όμως και στα αντίστοιχα video (τα οποία ουδόλως έτυχαν ανάλογης προβολής εκείνη την εποχή) πως αποτυπώνεται όλη την πλοκή του, η εικόνα που σχηματίζεται είναι εντελώς διαφορετική. Αν το συγκρίνουμε με τις συνήθεις παρεμβάσεις των ΜΑΤ στις διαδηλώσεις στην χώρα μας, μάλλον θα γελάμε…
Τα video εδώ:
Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι οι θέσεις του προέδρου Μάο για τον “δημοκρατικό συγκεντρωτισμό” μετασχηματίστηκαν μέσω αυτού του "εκσυγχρονισμού" και οδήγησαν σήμερα στο σύγχρονο ηλεκτρονικό σύστημα παρακολούθησης των πολιτών, με το οποίο το κόμμα “αφουγκράζεται” τις ανάγκες και επιθυμίες των λαϊκών μαζών και “φροντίζει” γι αυτές, πριν καν προλάβουν οι ίδιες εκφράζουν τις απαιτήσεις τους…
Οι νικητές γράφουν την ιστορία, είναι φανερό λοιπόν γιατί: Ο «υπαρκτός κομμουνισμός» συνεχίζει να τιμά την Οκτωβριανή επανάσταση... Η επίσημη θέση του καθεστώτος της Κίνας είναι ότι το 1917 ο Λένιν καθοδήγησε τη μπολσεβίκικη ένοπλη επανάσταση και ίδρυσε την πρώτη σοσιαλιστική χώρα στον κόσμο, η οποία έκανε πράξη την κομμουνιστική θεωρία που ίδρυσε ο Μαρξ. Τις επόμενες δεκαετίες, ο κομμουνισμός σάρωσε δεκάδες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας, αλλά από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα υπέστη μια υποχώρηση, αφήνοντας την Κίνα, μερικές μοναχικές κομμουνιστικές χώρες να συνεχίσουν το δρόμο της κομμουνιστικής υπόθεσης. Κατά τα τελευταία 40 χρόνια, η αξιοσημείωτη απόδοση της οικονομίας της Κίνας προήλθε από την "προσήλωση στον σοσιαλιστικό δρόμο" και τις αρχές του μαρξισμού – λενινισμού, όπως αυτός εξειδικεύτηκε από το κομμουνιστικό κόμμα στις ιδιαίτερες συνθήκες της Κίνας.
Τώρα, στην Κίνα με την χρήση των νέων τεχνολογικών και τεχνητής νοημοσύνης «Ο Μεγάλος Αδελφός» φέρνει τη νέα εποχή στην χειραγώγηση των πολιτών. Η μόνη διαφορά που υπάρχει με την Δύση εντοπίζεται ότι στο ότι ένα σημαντικό μερίδιο από αυτόν το ρόλο του «Μεγάλου Αδελφού» έχει αναληφθεί από ιδιωτικές εταιρείες, ενώ στην Κίνα γίνεται από το «κράτος – εταιρεία», η οποία καθοδηγείται από το κομμουνιστικό κόμμα.
Στην ΕΣΔΔ την εποχή του «υπαρκτού κομμουνισμού» ανάλογες αρμοδιότητες είχαν αναλάβει οι μυστικές υπηρεσίες. Αντίθετα στην Κίνα το καθεστώς προσπαθεί να διαμορφώσει και τους όρους συναίνεσης των λαϊκών στρωμάτων και σε αυτό το πεδίο, με την χειραγώγηση των επιθυμιών και των απαιτήσεων τους.
Όπως επισημαίνει ο Ματία Στεπάν (από το κινεζικό Ινστιτούτο Merics στο Βερολίνο): «Στο μυαλό της ηγετικής κινεζικής πολιτικής τάξης οι αντιθέσεις δεν αποτελούν πρόβλημα, η εκμετάλλευση και η κοινωνική ένδεια αντανακλούν απλά τις αρνητικές επιπτώσεις του σημερινού οικονομικού συστήματος, όπως αυτό λειτουργεί».
Πράγματι ο Κινέζος Πρόεδρος Xi Jinping έχει ανάγει σε «αρετή» αυτές τις ταξικές αντιθέσεις, εκτιμώντας ότι το κομμουνιστικό κόμμα της Κίνας μπορεί να τις διαχειριστεί προς όφελος του κινέζικου λαού. Στο συνέδριο του κόμματος τόνισε: “Μόνο μέσα από αντιφάσεις μπορεί να προοδεύσει μια κοινωνία. Όπου υπάρχουν αντιφάσεις, υπάρχει και κόπος”, επαναλαμβάνοντας μια γνωστή θέση του κυρίαρχου μαρξισμού, η οποία θεωρεί ότι οι αντιθέσεις αυτές δίνουν κίνητρο για την πρόοδο και την εξέλιξη των κοινωνικών συστημάτων. Πρόκειται για την κοινή σημασία που έχει η έννοια της "προόδου" στον καπιταλισμό, αλλά και στον "υπαρκτό κομμουνισμό"...
Ένα συστατικό της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικότητας για την διαχείριση αυτών των αντιθέσεων είναι οι πολιτικές «διαχείρισης κινδύνων». Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά για να αντιληφθούμε την έκταση αυτών των πολιτικών, Η χώρα μας έχει γεμίσει από «μπανιστήρια» (Παρατηρητήρια” είναι η τεχνοκρατική ορολογία) που έχουν στόχο να παρακολουθούν τις εξελίξεις, να εντοπίζουν τους πιθανούς κινδύνους και να προτείνουν δράσεις για την πρόληψη τους: «Παρατηρητήρια» για την οικονομία, παρατηρητήρια για το περιβάλλον, παρατηρητήρια για την δόμηση, για τους μετανάστες, πρόσφατα και για την πανδημία, έχουν υποκαταστήσει τους «μηχανισμούς σχεδίασης» της κεντρικής κρατικής διοίκησης.
Στην Κίνα αυτό το «μπανιστίρι» της κοινωνίας γίνεται με πολύ πιο αποτελεσματικό τρόπο, αλλά παράλληλα διατηρείται και ο κεντρικός μηχανισμός σχεδιασμού, οι οποίος δεν είναι άλλος από το «κομμουνιστικό κόμμα». Ο νεοφιλελευθερισμός την εποχή της παγκοσμιοποίησης φαίνεται πως είναι πολύ πιο ισχυρός και ανταγωνιστικός σε συνθήκες «κρατικού καπιταλισμού» σε αντίθεση με τα καθεστώτα των κοινοβουλευτικών δημοκρατιών της Δύσης…
Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι οι θέσεις του προέδρου Μάο για τον “δημοκρατικό συγκεντρωτισμό” μετασχηματίστηκαν μέσω αυτού του "εκσυγχρονισμού" και οδήγησαν σήμερα στο σύγχρονο ηλεκτρονικό σύστημα παρακολούθησης των πολιτών, με το οποίο το κόμμα “αφουγκράζεται” τις ανάγκες και επιθυμίες των λαϊκών μαζών και “φροντίζει” γι αυτές, πριν καν προλάβουν οι ίδιες εκφράζουν τις απαιτήσεις τους…
Οι νικητές γράφουν την ιστορία, είναι φανερό λοιπόν γιατί: Ο «υπαρκτός κομμουνισμός» συνεχίζει να τιμά την Οκτωβριανή επανάσταση... Η επίσημη θέση του καθεστώτος της Κίνας είναι ότι το 1917 ο Λένιν καθοδήγησε τη μπολσεβίκικη ένοπλη επανάσταση και ίδρυσε την πρώτη σοσιαλιστική χώρα στον κόσμο, η οποία έκανε πράξη την κομμουνιστική θεωρία που ίδρυσε ο Μαρξ. Τις επόμενες δεκαετίες, ο κομμουνισμός σάρωσε δεκάδες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας, αλλά από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα υπέστη μια υποχώρηση, αφήνοντας την Κίνα, μερικές μοναχικές κομμουνιστικές χώρες να συνεχίσουν το δρόμο της κομμουνιστικής υπόθεσης. Κατά τα τελευταία 40 χρόνια, η αξιοσημείωτη απόδοση της οικονομίας της Κίνας προήλθε από την "προσήλωση στον σοσιαλιστικό δρόμο" και τις αρχές του μαρξισμού – λενινισμού, όπως αυτός εξειδικεύτηκε από το κομμουνιστικό κόμμα στις ιδιαίτερες συνθήκες της Κίνας.
Τώρα, στην Κίνα με την χρήση των νέων τεχνολογικών και τεχνητής νοημοσύνης «Ο Μεγάλος Αδελφός» φέρνει τη νέα εποχή στην χειραγώγηση των πολιτών. Η μόνη διαφορά που υπάρχει με την Δύση εντοπίζεται ότι στο ότι ένα σημαντικό μερίδιο από αυτόν το ρόλο του «Μεγάλου Αδελφού» έχει αναληφθεί από ιδιωτικές εταιρείες, ενώ στην Κίνα γίνεται από το «κράτος – εταιρεία», η οποία καθοδηγείται από το κομμουνιστικό κόμμα.
Στην ΕΣΔΔ την εποχή του «υπαρκτού κομμουνισμού» ανάλογες αρμοδιότητες είχαν αναλάβει οι μυστικές υπηρεσίες. Αντίθετα στην Κίνα το καθεστώς προσπαθεί να διαμορφώσει και τους όρους συναίνεσης των λαϊκών στρωμάτων και σε αυτό το πεδίο, με την χειραγώγηση των επιθυμιών και των απαιτήσεων τους.
Όπως επισημαίνει ο Ματία Στεπάν (από το κινεζικό Ινστιτούτο Merics στο Βερολίνο): «Στο μυαλό της ηγετικής κινεζικής πολιτικής τάξης οι αντιθέσεις δεν αποτελούν πρόβλημα, η εκμετάλλευση και η κοινωνική ένδεια αντανακλούν απλά τις αρνητικές επιπτώσεις του σημερινού οικονομικού συστήματος, όπως αυτό λειτουργεί».
Πράγματι ο Κινέζος Πρόεδρος Xi Jinping έχει ανάγει σε «αρετή» αυτές τις ταξικές αντιθέσεις, εκτιμώντας ότι το κομμουνιστικό κόμμα της Κίνας μπορεί να τις διαχειριστεί προς όφελος του κινέζικου λαού. Στο συνέδριο του κόμματος τόνισε: “Μόνο μέσα από αντιφάσεις μπορεί να προοδεύσει μια κοινωνία. Όπου υπάρχουν αντιφάσεις, υπάρχει και κόπος”, επαναλαμβάνοντας μια γνωστή θέση του κυρίαρχου μαρξισμού, η οποία θεωρεί ότι οι αντιθέσεις αυτές δίνουν κίνητρο για την πρόοδο και την εξέλιξη των κοινωνικών συστημάτων. Πρόκειται για την κοινή σημασία που έχει η έννοια της "προόδου" στον καπιταλισμό, αλλά και στον "υπαρκτό κομμουνισμό"...
Ένα συστατικό της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικότητας για την διαχείριση αυτών των αντιθέσεων είναι οι πολιτικές «διαχείρισης κινδύνων». Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά για να αντιληφθούμε την έκταση αυτών των πολιτικών, Η χώρα μας έχει γεμίσει από «μπανιστήρια» (Παρατηρητήρια” είναι η τεχνοκρατική ορολογία) που έχουν στόχο να παρακολουθούν τις εξελίξεις, να εντοπίζουν τους πιθανούς κινδύνους και να προτείνουν δράσεις για την πρόληψη τους: «Παρατηρητήρια» για την οικονομία, παρατηρητήρια για το περιβάλλον, παρατηρητήρια για την δόμηση, για τους μετανάστες, πρόσφατα και για την πανδημία, έχουν υποκαταστήσει τους «μηχανισμούς σχεδίασης» της κεντρικής κρατικής διοίκησης.
Στην Κίνα αυτό το «μπανιστίρι» της κοινωνίας γίνεται με πολύ πιο αποτελεσματικό τρόπο, αλλά παράλληλα διατηρείται και ο κεντρικός μηχανισμός σχεδιασμού, οι οποίος δεν είναι άλλος από το «κομμουνιστικό κόμμα». Ο νεοφιλελευθερισμός την εποχή της παγκοσμιοποίησης φαίνεται πως είναι πολύ πιο ισχυρός και ανταγωνιστικός σε συνθήκες «κρατικού καπιταλισμού» σε αντίθεση με τα καθεστώτα των κοινοβουλευτικών δημοκρατιών της Δύσης…
Η αλήθεια στην ουσία της είναι συνήθως απλή. Οι λαοί σπρώχνουν τον τροχό της ιστορίας. Ούτε οι κάμερες ούτε τα καθεστώτα. Κι αν η τελική μάχη θα είναι μεταξύ φυσικής και τεχνητής νοημοσύνης, πάλι οι άνθρωποι θα είναι αυτοί που θα νικήσουν ή θα ηττηθούν. Μιλώντας λοιπόν για την Κίνα, καλό θα είναι να σκεφτούμε πως μπορεί να υπάρχει ένα κράτος με το 1/4 του πληθυσμού του πλανήτη σε ένα σχετικά περιορισμένο εδαφικό χώρο. Γιατί όλα γίνονται πιο απλά αν έχεις αρκετό χώρο σύμφωνα με τον πληθυσμό σου και έχεις πετύχει να εκμεταλλεύεσαι ποσό ενέργειας που θα έπρεπε να αντιστοιχεί σε πολλές φορές πολλαπλάσιο πληθυσμό όπως κάνει η Δύση- η έξυπνη, η λαμπερή κουκλίτσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Δύση, η εξουσία απέκτησε αρκετή "τεχνογνωσία" στην χειραγώγηση μαζικών λαϊκων εξεγέρσεων από την εμπειρία της τον Μάη του 68, ο οποίος, ας μην ξεχνάμε πως ήταν ο απόηχος της Πολιτιστικής Επανάστασης στην Δύση....
ΑπάντησηΔιαγραφή