Το χρώμα του φασισμού είναι δεξιό

Η κυρίαρχη ιδεολογία βλέπει μόνον δύο μόνο χρώματα, τα χρώματα της εξουσίας: Το «υπέρ» και το «κατά». Όταν παθαίνει «αχρωματοψία», επιχειρεί απλά να κάνει το μαύρο …άσπρο.

Η ακροδεξιά ιδεολογία στην χώρα μας, από την μεταπολίτευση και μετά ήταν πάντα υπαρκτή, ανεξάρτητα αν την διαμεσολαβούσαν στο χώρο της πολιτικής διακριτοί ακροδεξιοί πολιτικοί μηχανισμοί ή τα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα. Όσο η ακροδεξιά ιδεολογία έχει κοινωνικά ερείσματα, τόσο θα υπάρχουν και διαμεσολαβήσεις στον χώρο της πολιτικής.

Η «καταδίκη» της χρυσής αυγής είναι φανερό ότι θέτει με άλλους όρους αυτό το ζήτημα. Είναι φανερή η προσπάθεια πολιτικής εκπροσώπησης της πολιτικής πελατείας της χρυσής αυγής από την ΝΔ και άλλους συντηρητικούς δεξιούς πολιτικούς σχηματισμούς. Αυτό, όσο και να θέλουν, δεν μπορούν να το κρύψουν: Οι διαμεσολαβητές της ακροδεξιάς στο χώρο της πολιτικής έχουν χρώμα «δεξιό»

Γιαυτό, κάνουν την τρίχα, τριχιά. Αναζητώντας νέους «βαρβάρους», στην θέση αυτών που «καταδίκασαν» ως χρυσή αυγή, επιχειρούν να επανασηματοδοτήσουν την έννοια του φασισμού με αυθαίρετες ταυτίσεις πρακτικών και γενικεύσεις, για να αποδείξουν πως «ο φασισμός δεν έχει χρώμα».

Εκείνο όμως που δεν μπορούν να κρύψουν είναι ο τρόμος τους απέναντι σε αυτό που έρχεται. Ο φόβος που καταγράφεται στις πρακτικές των «δύο μέτρων και δύο σταθμών» που εφαρμόζουν – εκτός από το γέλιο που προξενεί – καταδεικνύει πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει είναι μια εξουσία που αισθάνεται τρομοκρατημένη και ανασφαλής.