Τι φοβάται σήμερα το ΚΚΕ;

Μια κριτική στο άρθρο του ριζοσπάστη:

«Καταστολή και ενσωμάτωση: Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος»

Ο φόβος της “ενσωμάτωσης” κατατρέχει το ΚΚΕ. Μπορεί όμως για να την αποτρέψει;

Η απάντηση θα πρέπει να αναζητηθεί στο ερώτημα: Γιατί το ΚΚΕ ενώ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα κόμμα που έχει ενσωματωθεί ιδεολογικά στο πολιτικό σύστημα, έχει μετατραπεί πολιτικά σε “ακίνδυνη αριστερά”;

Ο τίτλος του κειμένου που δημοσιεύεται στον ριζοσπάστη, αν και χρησιμοποιεί δυο λέξεις που έχουν συγκεκριμένη ιδεολογική και πολιτική φόρτιση στην συγκυρία, από άποψη περιεχομένου παραπέμπει σε κάτι αρκετά παλιό. Πρόκειται για μια παραλλαγή της γνωστής παροιμίας, που προϋπήρχε πριν δημιουργηθούν τα αστικά κράτη: «όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος» (ὃν οὐ τύπτει λόγος τύπτει ράβδος) η οποία λέγεται για κάποιον που δε συνετίζεται με τα λόγια και απαιτούνται δραστικότερα μέτρα για να συμμορφωθεί. Το νόμισμα λοιπόν είναι η “συνέτιση” (συμμόρφωση, σωφρονισμός).

Η αξία αυτού του “νομίσματος” στο χρηματιστήριο κάθε εξουσίας, αποτυπώνει το μέτρο της ομαλής αναπαραγωγής της. Όταν η τιμή του μειώνεται (όταν δηλαδή ούτε ο λόγος, ούτε η ράβδος δεν επιφέρουν τα αναμενόμενα), τότε κινδυνεύει η εξουσία…

Στην γενική του μορφή θα μπορούσε να διατυπωθεί, σε σχέση με την αναπαραγωγή εξουσιαστικών μηχανισμών, ως εξής: «Βία και ιδεολογία: Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος».Το αντίπαλο δέος που προκαλεί “ρωγμές” στην κυκλοφορία αυτού του νομίσματος είναι η “ανυπακοή”...

Ο συντάκτης του κειμένου επικεντρώνεται στην κρατική εξουσία και στις λειτουργίες του αστικού κράτους και διατυπώνει την θέση: «Ο χαρακτήρας του αστικού κράτους λοιπόν δεν αλλάζει, δεν διορθώνεται ανάλογα με το κόμμα που βρίσκεται στην αστική διακυβέρνηση. Με το σύνολο των θεσμών και των λειτουργιών του, υπηρετεί έναν και μόνο σκοπό: Τη διασφάλιση της εξουσίας των καπιταλιστών, την καταπίεση, την καταστολή και τη χειραγώγηση των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας.»

Η θέση αυτή είναι σωστή στο χώρο της θεωρίας. Στο χώρο της πολιτικής όμως, για να παράγει αποτελέσματα, απαιτείται να “μεταφραστεί” με όρους πολιτικής συγκυρίας. Σε αυτό το πεδίο η μόνη πρόταση που υπάρχει είναι μια γενικόλογη γραμμή οριοθέτησης με όρους ιδεολογίας, η οποία θα μπορούσε να συνοψιστεί με μια άλλη γνωστή παροιμία “Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες...”. Γιαυτό υπάρχει μια ερμηνεία: στο παρελθόν το ΚΚΕ έχει καεί σε άλλες συγκυρίες απ’ τον “χυλό” γιαυτό φυσάει ακόμα και σήμερα το ...γιαούρτι.

Χαρακτηριστική η καταληκτική παράγραφος του κειμένου, όπου προβάλλεται ως “παράδειγμα” για το τι να κάνουμε, η πολιτική του ΚΚΕ:«Η ενδυνάμωση και πολιτική αντοχή ενός τέτοιου κινήματος κρίνεται στην ικανότητά του να μην εγκλωβίζεται στα εκάστοτε σχέδια των αστικών κομμάτων, στη σύγκρουση και αντιπαράθεση με τις φωνές συμβιβασμού και ενσωμάτωσης του οπορτουνισμού. Είναι η μάχη που καθημερινά δίνουν οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, σε κάθε χώρο δουλειάς και μόρφωσης, ώστε να χειραφετούνται μάζες εργαζομένων, λαού και νεολαίας από την αστική πολιτική και ιδεολογία.»

Το κείμενο περιλαμβάνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο με τίτλο “Αστικό κράτος: Η οργανωμένη βία των εκμεταλλευτών”. Όμως πουθενά δεν οριοθετεί την διάκριση ανάμεσα στην “καταστολή” και την “βία”. Η καταστολή είναι η νομιμοποιημένη βία που ασκεί το αστικό κράτος στο εσωτερικό της επικράτειάς του. Δεν είναι όμως μόνον χαρακτηριστικό των “αστικών” κρατών, Κάθε μορφή κράτους, όταν έχει προβλήματα με την “συναίνεση”, επιστρατεύει την “καταστολή” για να συνετίσει τους υπηκόους του.

Σε συνθήκες κανονικότητας η καταστολή και η συναίνεση λειτουργούν “παράλληλα” και όχι “εναλλακτικά”. Συνυπάρχουν στα πλαίσια πρακτικών που εμπεδώνουν τις λειτουργίες κρατικών μηχανισμών και πολλές φορές τα όρια  ανάμεσα στην βία και την ιδεολογία δεν είναι διακριτά: Η κύρια πλευρά της “καταστολής” σε συνθήκες κανονικότητας δεν εντοπίζεται στην “βία” που υφίστανται οι άμεσοι αποδεκτές της, αλλά στον “παραδειγματισμό” των υπολοίπων. Επιβάλει την “συνέτιση” μέσω του “φόβου”. Οι πολιτικές διαχείρισης του “φόβου” όμως, προσδιορίζονται πρώτιστα με όρους ιδεολογίας. Οι “κίνδυνοι” που κατασκευάζονται στο “φαντασιακό” είναι συνήθως ισχυρότεροι απ’ τον “μπαμπούλα” της καταστολής…

Σήμερα όμως βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο μιας γενικευμένης υπέρβασης των ορίων της “νόμιμης” βίας από τους μηχανισμούς καταστολής, όρια που έχει θέσει το ίδιο το κράτος στην λειτουργία αυτών των μηχανισμών. Οι συχνές δηλώσεις του Γενικού Γραμματέα Αστυνομικών Υπαλλήλων Δυτικής Αττικής Σπήλιου Κρικέτου στα ΜΜΕ τους τελευταίους μήνες είναι αποκαλυπτικές για το πως τώρα “έχουν λυθεί τα χέρια της αστυνομίας”. Δεν πρόκειται για μια “αυτονόμηση” των κατασταλτικών μηχανισμών αλλά για κυβερνητική πολιτική, στην οποία έχουμε αναφερθεί σε άλλα κείμενα (όπως εδώ: Τι φοβάται το γκουβέρνο; )

Τι προτείνει το ΚΚΕ απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση; Χαρακτηριστικός ο τίτλος ενός άλλου πρόσφατου δημοσιεύματος στον ριζοσπάστη: «Άγρια καταστολή και αντιπαράθεση που κρύβει τον πραγματικό ένοχο». Αν διαβάσει κανείς το κείμενο και ζητήσει την απάντηση για τον “πραγματικό ένοχο”, εκείνο που καταλαβαίνει είναι ότι αυτός εντοπίζεται στην “αντιλαϊκή στρατηγική του κεφαλαίου” δηλαδή στον ...“καπιταλισμό”. Όταν λοιπόν το ΚΚΕ καταλάβει την εξουσία, θα ανατραπεί αυτή η στρατηγική μαζί με τον καπιταλισμό ,και τότε που θα λυθούν όλα τα ζητήματα, θα λυθεί και το ζήτημα της “άγριας καταστολής”...

Όπως έχουμε επισημάνει σ’ άλλο κείμενο μας:

Με τον ΣΥΡΙΖΑ ξεδοντιασμένο και ενσωματωμένο στις πολιτικές των κυρίαρχων ελίτ και την παραδοσιακή αριστερά στο περιθώριο, το τελευταίο πράγμα που φοβάται το γκουβέρνο είναι μια «επανάσταση» όπως την φαντασιώνονται κάποιοι αριστεροί και εναπομείναντες κομμουνιστές…

Στις συγκυρίες που το “νέο” δεν έχει ακόμα γεννηθεί και το “παλιό” δεν έχει πεθάνει, οι ελίτ και το πολιτικό προσωπικό που εκπροσωπεί τα συμφέροντά τους, εκείνο που τρέμουν είναι η καταστροφική δύναμη των εξεγέρσεων και η αλλαγές που επιφέρουν στις κοινωνικές πρακτικές και τις συνειδήσεις...

Σ’ αυτή την συγκυρία, οι πραγματικοί φόβοι του ΚΚΕ είναι παρόμοιοι με αυτούς του “γκουβέρνου”. Παραθέτουμε παρακάτω ένα αποκαλυπτικό δημοσίευμα που  τους περιγράφει  και έχει τον τίτλο: “Φοράς την κουκούλα σου… και είσαι έτοιμος να αλλάξεις τον κόσμο…”. Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτό το κείμενο θα το συνυπέγραφαν ακόμα και οι “νοικοκυραίοι” του Σύριζα.

Φοράς την κουκούλα σου… με τις πέτρες και τις μολότοφ στο σακίδιο… και είσαι έτοιμος να αλλάξεις τον κόσμο…

Είσαι έτοιμος, πεισμένος και το θέλεις πολύ… να φωνάξεις «Νενικήκαμεν»…

Αντικρίζεις απέναντί σου το «βασικό» σου εχθρό… τους μπάτσους…

Ξεκινάς τη δράση… Πετάς τις πέτρες και τις μολότοφ… σπας και καμιά βιτρίνα… βάζεις φωτιά σε μερικά σταθμευμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια… καις και μερικούς κάδους σκουπιδιών… και έτοιμη η ανατροπή…

Δίπλα σου και άλλοι σαν κι εσένα… μπορεί και όχι όμως…

Αυτοί είναι σε ειδική αποστολή… Προετοιμάστηκαν με μεγάλη προσοχή από την ασφάλεια, να κάνουν αυτό που κι εσύ κάνεις…

Πιστεύεις πως κρατάς το μέλλον των εργαζόμενων της Γης, στα νεανικά σου χέρια…

Είσαι βαθιά πεπεισμένος πως δεν χρειάζεται οργάνωση, δεν χρειάζεται επίπονος, σκληρός και συνεχής ταξικός αγώνας για να αλλάξει η κοινωνία…

Ξεχνάς όμως κάτι βασικό…

Αυτό πιστεύουν και αυτό επιδιώκουν και αυτοί που θέλεις να ανατρέψεις… Δεν φοβούνται εσένα και τους τρόπους αγώνα που χρησιμοποιείς… Την οργανωμένη πάλη και την ταξική συνειδητοποίηση των εργαζόμενων φοβούνται…

Αυτό τους τρομάζει…

Σε χρησιμοποιούν και δεν το έχεις καταλάβει…

Γελάνε και σχεδιάζουν την επόμενη φορά… πίσω από την πλάτη σου…

Μην τους κάνεις τη χάρη… Δεν αξίζει να είσαι «πιόνι» τους…

Πίστεψέ με…