Αναρτήσεις
Την ίδια περίοδο που ο Αλέξης Τσίπρας αλλάζει πουκάμισο, γιατί το παλιό λερώθηκε, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σιδερώνει το παλιό της κοστούμι, που τσαλακώθηκε στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις...
Ποιό είναι αυτό το κοστούμι; Περιγράφεται παραστατικά – για μια ακόμα φορά - στο παρακάτω απόσπασμα (Από την ΑΠΟΦΑΣΗ του Π.Σ.Ο. ΑΝΤΑΡΣΥΑ 29/9/2019 ), όπου σε πρώτο ενικό πρόσωπο μιλάει η ιδία, η “αντικαπιταλιστική αριστερά”:
«Το ζήτημα επομένως που τίθεται σήμερα μπροστά σε όλο τον κόσμο του κινήματος και της αριστεράς είναι η σαφής απάντηση στο ερώτημα αν η αντικαπιταλιστική αριστερά θα παλεύει να οικοδομήσει ένα αυτοτελές κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα, το οποίο φυσικά θα επικοινωνεί και θα επιδιώκει συμμαχίες με κάθε ριζοσπαστική τάση του κινήματος, ή αν θα ακολουθεί, θα «διαλύεται» και τελικά θα «συγχωνεύεται» με τα ρεφορμιστικά ρεύματα στο όνομα της επίδρασης σε αυτά!
Η αντικαπιταλιστική αριστερά απευθύνεται με όρους αυτοτέλειας στα πολυποίκιλα ρεφορμιστικά ρεύματα και τα καλεί σε κοινή δράση, σε λογική ταξικής αγωνιστικής ενότητας για την υπεράσπιση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων και την ανατροπή της επίθεσης. Δεν επιδιώκει πολιτικο - προγραμματικές και εκλογικές συνεργασίες μαζί τους αναζητώντας ένα μέσο όρο ανάμεσα στο αντικαπιταλιστικό και το ρεφορμιστικό πρόγραμμα.»
Αναπάντητο παραμένει το εύλογο και προφανές ερώτημα: γιατί η “ανάταση” της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής αριστεράς, που δεν πραγματώθηκε τα προηγούμενα χρόνια, μπορεί να πραγματοποιηθεί την νέα περίοδο;
Ο Παναγιώτης Μαυροειδής επιχειρεί ( «Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την πολιτική της φυσιογνωμία») να απαντήσει επικαλούμενος τα “καθήκοντα” που έχουν οι κομμουνιστές απέναντι στην εργατική τάξη. Όλοι οι άλλοι απέτυχαν, διεθνώς αλλά και στον τόπο μας. Στις πλάτες λοιπόν της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (με την καθοδήγηση του ΝΑΡ) έχει απομείνει η πραγμάτωση αυτού του καλέσματος της ιστορίας. Το ΝΑΡ και η Κομμουνιστική Απελευθέρωση στρατεύονται «στην κατεύθυνση τρίτου πόλου στην αριστερά, αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής επαναστατικής στόχευσης».
Το βαρύ αυτό το καθήκον, γίνεται ακόμα βαρύτερο αφού δεν υπάρχει ...παγκοσμίως υπαρκτή Αριστερά που μπορεί να την επικαλεστεί ως “παράδειγμα” ο συντάκτης του κειμένου. Όλες οι αναφορές που υπάρχουν στο κείμενο, προς οποιαδήποτε εκδοχή υπαρκτής (έστω και σαν ρινίσματα) αριστεράς, είναι απαξιωτικές. Οι απαξιωτικές αναφορές στρέφονται και προς συγκατοίκους (πρώην και νυν) στην ίδια πολιτική στέγη...
Μεγάλη η μοναξιά για την “αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική αριστερά” στη χώρα μας.
Γιαυτό ο Π.Μ. κρίνει αναγκαίο να διευκρινίσει: “ Αυτή είναι η δική μας δέσμευση και το πολιτικό «όριο», αφήνοντας στην άκρη λογικές αναχωρητισμού και παραίτησης”. Πράγματι, μετά από μια μακροχρόνια σειρά ηττών, το ηθικόν του “στρατεύματος” δεν είναι “ακμαιότατον”.
Η απόφαση του Π.Σ.Ο. ΑΝΤΑΡΣΥΑ (και το κείμενο του Π.Μ) δεν απευθύνονται γενικά στον λαό, στους από κάτω, στην εργατική τάξη κλπ, κλπ, αλλά στους κομμουνιστές που πιστεύουν πως “έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη...”. Χαρακτηριστικό το παρακάτω απόσπασμα από την ΑΠΟΦΑΣΗ του Π.Σ.Ο. ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που εξειδικεύει τους αποδέκτες:
«Προετοιμάζουμε πλατιά απεύθυνση σε όλο το δυναμικό που αναζητά σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, ανεξάρτητα από την στάση που κράτησε στις εκλογές, που δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένη και οριστική. Αναπτύσσουμε πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και προς τον κόσμο του κινήματος και προς οργανωμένες δυνάμεις (πχ πρωτοβουλία των 4, Κομμουνιστικός Συντονισμός, Κόκκινο Νήμα, ΕΕΚ κλπ) επιδιώκοντας να βαθύνουν τα συμπεράσματα του μαχόμενου δυναμικού από την εμπειρία ΣΥΡΙΖΑ να ενισχύεται έμπρακτα η αντικαπιταλιστική λογική και να διαμορφώνεται η πεποίθηση ότι είναι δυνατός ένας ισχυρός αντικαπιταλιστικός πόλος».
Αυτό που καταλαβαίνει όποιος διαβάζει το παραπάνω απόσπασμα είναι ότι όλες αυτές οι ...αντικαπιταλιστικές κορώνες κινούνται στην λογική “μπας και γίνει τίποτα...” αν καταφέρουν και συναντηθούν πολιτικά με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάποιες ομαδούλες (που κατονομάζονται) με συγγενικά πολιτικά χαρακτηριστικά… Στην ίδια λογική έχουν συγκροτηθεί (συνήθως πριν ή μετά τις εκλογές) διαφορά πολιτικά μορφώματα στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, όπως και η η ίδια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Κάπως έτσι συγκροτήθηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Όμως τα πολιτικά μορφώματα που συμμετείχαν σ’ αυτόν πήραν πολιτικά ρίσκα γι’ αυτό το “στοίχημα” και διακινδύνευσαν όχι μόνον την φυσιογνωμία τους αλλά και την υπάρξή τους (μέχρι ενός σημείου..). Όχι μόνον οι εξωκοινοβουλευτικές ομάδες αλλά ακόμα και ο ΣΥΝ. Με αιχμή αυτά τα ρίσκα και όχι το “πρόγραμμά” του, ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να μετασχηματιστεί σε μια διακριτή δύναμη και ανταγωνιστική απέναντι στο δικομματισμό που διαμορφώθηκε την περίοδο της μεταπολίτευσης. Στηρίχθηκε απ’ τους “από κάτω” και αναδείχτηκε με όρους ταξικής πόλωσης σε κυβερνητικό κόμμα. Παράλληλα ενσωματώθηκε στο πολιτικό σύστημα. Η πορεία του έβαλε την σφραγίδα της στην ταξική πάλη και κρίθηκε απ’ αυτήν.
Στην πολιτική δεν ισχύει “και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος”. Απαιτεί τόλμη και ρίσκα. Η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει κανένα ρίσκο, αντίθετα περιφρουρεί τα κεκτημένα, όπως αυτά αποτυπώνονται στην φυσιογνωμία της και το πρόγραμμά της. Η διατύπωση: “Στηριζόμαστε πάνω στις πολιτικές και προγραμματικές κατακτήσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και τη γνώση ότι αυτές δεν επαρκούν” είναι σαφής, δεν προμηνύει “τομές” αλλά την “συνέχεια”.
Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ πιστεύουν πως δεν έχουν πάρει λάθος δρόμο. Σωστά κτίζουν το σπίτι τους. Έχει γερά θεμέλια. Έχουν ρίξει τα μπετά και μένουν κάποιοι τοίχοι και τα ..κουφώματα για να ολοκληρωθεί το έργο. Γιαυτό, στην νέα συγκυρία, βάζουν το σκούρο τους, ανάβουν το πούρο τους και ...εντάξει τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου