Αναρτήσεις
 |
| Άντα Κολάου, δήμαρχος της Βαρκελώνης |
Στις δημοτικές εκλογές στο δήμο της Βαρκελώνης το ενωτικό κινηματικό ψηφοδέλτιο που είχε ως υποψήφια δήμαρχο την Άντα Κολάου εξέλεξε 11 δημοτικούς συμβούλους, το αριστερό CUP 3, η καταλανική δημοκρατική αριστερά 5 και οι σοσιαλιστές 4, παίρνοντας τη πλειοψηφία από τους νεοφιλελεύθερους Καταλανούς εθνικιστές CiU και το Λαϊκό Κόμμα.
Η δήμαρχος της Βαρκελώνης, Άντα Κολάου ξεχώρισε μέσα από τα κινήματα των πολιτών. Μια από τις πρώτες αλλαγές που ανακοίνωσε όταν ανέλαβε την δημαρχία ήταν η περικοπή του μισθού της. Δεν έμεινε, όμως, μέσα σε αυτό: δωρεάν μετακίνηση στα μέσα μεταφοράς για όσους είναι κάτω των 16 ετών, μετατροπή των άδειων σπιτιών σε κοινωνικές κατοικίες, μείωση της τιμής του νερού, του ηλεκτρικού, καθώς και του φυσικού αερίου.
Η Βαρκελώνη είναι από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς στην Ευρώπη μαζί με το Λονδίνο, το Παρίσι, τη Βενετία και το Αμστερνταμ. Η θεαματική ανάπτυξη της πόλης μετά το 1992 έφερε τεράστιο αριθμό επισκεπτών, που είναι πλέον υπερπολλαπλάσιοι του τοπικού πληθυσμού, αφήνοντας πάνω από 12 δισ. ευρώ τζίρο στην πόλη. Ο τουρισμός συντηρεί περίπου 100.000 θέσεις εργασίας. Ωστόσο υπάρχει κριτική κυρίως από ομάδες πολιτών, καθώς και από την Αριστερά, που θεωρούν ότι η πόλη έχει παραδοθεί στους τουρίστες. Αυτό το πνεύμα εκφράζει σε θεσμικό επίπεδο η Αντα Κολάου, που δηλώνει με έμφαση ότι «η Βαρκελώνη δεν θα καταντήσει Βενετία», εννοώντας ότι στη Βενετία οι μόνιμοι κάτοικοι υποχωρούν προς όφελος των τουριστικών υποδομών.
Βαρκελώνη των πολιτών, όχι των επισκεπτών
Ηδη, υπάρχει μια ολόκληρη επιχειρηματολογία από διανοούμενους, ακτιβιστές και δημοσιογράφους (και όχι από ανθρώπους της αγοράς) που υποστηρίζει ότι η Βαρκελώνη του μεγάλου μπουμ είναι ένα αδιέξοδο μοντέλο με πολλά προβλήματα. Η δημοσιογράφος Μάρτα Μονεδέρο που επιμελήθηκε το βιβλίο με τίτλο «Το όνειρο της Βαρκελώνης: Μια πόλη για να ζήσεις ή για να επισκεφθείς;», μαζί με την επίσης δημοσιογράφο Νούρια Κουαδράδο, έκαναν μεθοδολογική έρευνα με ερωτηματολόγιο σε κατοίκους της πόλης. Διαπίστωσαν τεράστιες μεταβολές στη σύνθεση του πληθυσμού, καθώς το 17% των κατοίκων έχει γεννηθεί σε άλλη χώρα και το πρόβλημα με τους ανθρώπους που χάνουν τα σπίτια τους τα τελευταία χρόνια είναι μεγάλο. Αυτή η ανάγνωση της πόλης συγκλίνει με τις πολιτικές στοχεύσεις της Αντα Κολάου, που θέλει να αλλάξει το ύφος της Βαρκελώνης. «Η Βαρκελώνη δεν θα μετατραπεί σε θεματικό πάρκο», .
Αγνοώντας την οικονομία της αγοράς και τον τουριστικό κλάδο, η δήμαρχος υποστήριξε ηθικά την κατάληψη ομάδας υποστηρικτών αστέγων σε υπό ανέγερση ξενοδοχείο στην περιοχή Γράθια. Η κατάληψη έληξε έπειτα από τρεις μήνες, αλλά η δήμαρχος δήλωσε πως θα επιβάλει αυστηρά κριτήρια για την έκδοση αδειών για νέα ξενοδοχεία και τουριστικά διαμερίσματα ανάλογα με το τι μπορεί να απορροφήσει κάθε γειτονιά. Ο τουριστικός φόρος, που ενισχύει την προώθηση του τουρισμού στην πόλη, θα διοχετεύεται εφεξής σε βασικές υποδομές στις γειτονιές που επηρεάζονται από μεγάλα κύματα τουριστών
Μερικές πλευρές για την πολιτική της Άντα Κολάου στο κείμενο του Steven Forti
Η Άντα Κολάου και το δημοψήφισμα
Όλα αυτά τα κρίσιμα ζητήματα έχουν μετατεθεί σήμερα σε θέματα δεύτερης προτεραιότητας αφού κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή της Καταλονίας το πρόταγμα "πρώτα η ανεξαρτησία, κι έπειτα όλα τα υπόλοιπα".
Σε αυτή την συγκυρία, η δήμαρχος της Βαρκελόνης Άντα Κολάου δήλωσε πρόσφατα ότι «η υπεράσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών της Καταλονίας απέναντι σε ένα κύμα καταστολής που εφαρμόζεται από το ισπανικό κράτος είναι αναγκαία. Απέχοντας πολύ από το να είναι «θεσμική διαμάχη», το θέμα της ανεξαρτησίας έχει μετατραπεί σε «κοινωνική και πολιτική σύγκρουση»,
Η ίδια είναι αντίθετη με την ανεξαρτητοποίηση της Καταλονίας και επικριτική με τις «μονομερείς ενέργειες» της τοπικής κυβέρνησης, κατηγορεί ωστόσο την « αδιάλλακτη κυβέρνηση του ισπανού πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι» ως υπεύθυνη για την «επιδείνωση της κατάστασης»: «Οι ελευθερίες και τα θεμελιώδη δικαιώματα διακυβεύονται από τις απειλές σύλληψης 700 δημάρχων, το κλείσιμο ιστοσελίδων του διαδικτύου και οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών και τις συλλήψεις υψηλόβαθμων στελεχών της καταλανικής κυβέρνησης»
και συνέχισε:
«Ξεπέρασε όλα τα όρια», «είναι ένας δειλός και δεν βρίσκεται στο ύψος της ευθύνης του (…) Κατά συνέπεια ο Μαριάνο Ραχόι οφείλει να παραιτηθεί»
Όπως εξηγεί ο καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης (UB) Αντόνιο Γκόμεθ Βιλιάρ:
- Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο πως η υπόσχεση για ανεξαρτησία απέκτησε μία κάθετη διαπερατότητα σε πολλούς τομείς της καταλανικής κοινωνίας, λειτουργώντας ως ένα χιμαιρικό όνειρο για μία πιθανή έξοδο από την οικονομική κρίση, που ξεκίνησε το 2008. Το σύνθημα "η Ισπανία μάς κλέβει" αποδείχθηκε λειτουργικό και σηματοδότησε έναν εξωτερικό καταστατικό δείκτη για τη δημιουργία ενός συλλογικού "εμείς". Κάτω από αυτό το σύνθημα, η ιδέα της ανεξαρτησίας μετατράπηκε πρωτίστως σε μία οικονομική λύση έναντι της ταυτότητας. Το επιχείρημα στη συζήτηση περί ανεξαρτησίας ήταν απλό: η Καταλονία, όπως και η Γερμανία, είναι μία πλούσια χώρα, που την εκμεταλλεύεται ο νότος.
- Μολαταύτα, η όλη συζήτηση για την ανεξαρτησία ουδέποτε έφθασε να αρθρώσει μία ανάλυση και μία πρόταση για την οικονομική διάσταση της κρίσης, πέραν του να δείχνει την Ισπανία ως πηγή όλων των δεινών της. Το τουριστικο-κατασκευαστικό μοντέλο της ανάπτυξης, που απετέλεσε την πρώτιστη παραγωγική βάση της Ισπανίας, είναι ταυτόσημο με την ευημερία της Καταλονίας κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Εάν προ δεκαετιών, η περιοχή της Καταλονίας κατόρθωσε να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος για τη βιομηχανική συγκέντρωση του κράτους, η βιομηχανική αναδιάρθρωση της καταλανικής οικονομίας ακολούθησε κατά πόδας το χρηματοοικονομικό-κατασκευαστικό μοντέλο της υπόλοιπης οικονομίας των μεσογειακών περιοχών της Ισπανίας.
- Η μετατροπή τούτη είχε ως επακόλουθο τη σταδιακή αποδιάρθρωση των "μεσαίων τάξεων", αυξάνοντας την προσωρινή εργασία και την καταστροφή των ποιοτικών επιπέδων της εργατικής δύναμης.
- Η CiU με το πρόταγμα "πρώτα η ανεξαρτησία, κι έπειτα όλα τα υπόλοιπα" στάθηκε ικανή να αναστρέψει τη σειρά των διεκδικήσεων του κινήματος των "αγανακτισμένων" τη 15ης Μαΐου. Και υπό την οπτική γωνία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ της Καταλονίας, η απόκτηση περισσότερης αυτοδιοίκησης σημαίνει πως θα αποκτήσουν ακόμη μεγαλύτερη φορολογική αυτονομία, κάτι που είναι εξόχως σημαντικό μέσα στις συνθήκες της αύξουσας ανταγωνιστικότητας στο πλαίσιο της γενικευμένης κρίσης.
- Από την άλλη πλευρά, αφ’ ότου δρομολογήθηκε το Procés, ένα κομμάτι της καταλανικής αριστεράς προσπάθησε, "καβαλώντας" το κύμα της λαϊκής βούλησης, να το μεταστρέψει σε μία δυνατότητα για τη δημοκρατική αλλαγή. Κατά κάποιον τρόπο, αυτές οι δυνάμεις αναπαράγουν το κλασικό σχήμα των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων της δεκαετίας του ’70, με γνώμονα το ότι η λαϊκή κινητοποίηση "από τα κάτω" θα κατόρθωνε να ανατρέψει τον καιροσκοπικό τρόπο με τον οποίο οι καταλανικές ελίτ προσπαθούν να αδράξουν "άνωθεν" την πλημμυρίδα των κινητοποιήσεων. Εν τούτοις, ακόμη αν θεωρήσουμε ως έγκυρη την υπόθεση τούτη, παραμένει έκδηλη η παραδοξότητα που διέπει την ύπαρξη ενός κινήματος που αναδύεται "από τα κάτω" αλλά που από το ξεκίνημά του είχε συγκροτηθεί και διαμορφωθεί "από τα πάνω", από τους ίδιους τους καταλανικούς θεσμούς και διαμέσου των ηγεμονικών μέσων ενημέρωσης, που σε επίπεδο πληροφόρησης υπεραμύνονταν των κυβερνητικών απόψεων, υπηρετώντας τα συγκυριακά συμφέροντα της καταλανικής κυβέρνησης.
Αναλυτικά η άποψη του Αντόνιο Γκόμεθ Βιλιάρ, εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου