Αγρυπνώντας στην «Πλατεία της Κομμούνας»

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

του Μανώλη Κοζαδίνου

Το κίνημα πλατειών που γεννήθηκε εδώ και περίπου δυόμισι μήνες στο Παρίσι προσπαθεί να μεταβάλει τη ροή του πολιτικού χρόνου.

Στις 31 του Μάρτη, μετά από μια ογκώδη διαδήλωση φοιτητών και εργαζομένων, αρχίζει η κατάληψη της πλατείας Δημοκρατίας (République) στο Παρίσι, με αίτημα όχι μόνο την απόσυρση του αντεργατικού νομοσχεδίου που προσπαθεί να επιβάλει η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Βαλς-Ολάντ, αλλά και με ευρύτερη πολιτική στόχευση.

Η δράση είχε προετοιμαστεί κρυφά καιρό πριν από επιτροπή συλλογικοτήτων και προσωπικοτήτων.

Σύνθημα η «σύγκλιση των κοινωνικών αγώνων» («convergence des luttes»), που μαζί με το γνωστό «Ολονύχτιος ξεσηκωμός» - «Nuit Debout» - είναι το επισκεπτήριο του κινήματος.

Η πλατεία μετονομάστηκε σε «Πλατεία της Κομμούνας». Σκηνές και πρόχειρες κατασκευές στήθηκαν στο άψε-σβήσε, ενώ η κουζίνα έδινε φαγητό σε «ελεύθερη τιμή».

Μετά την πρώτη ολονυχτία, η επόμενη μέρα ονομάστηκε 32 Μάρτη.

Προβάλλεται έτσι η αξίωση για μεταβολή του πολιτικού και κοινωνικού χρόνου.

Η εξουσία όμως δεν μπορεί να συνυπάρξει με την αμφισβήτησή της. Το σχέδιο εκκένωσης της πλατείας μπήκε σε εφαρμογή.

Μετά τα ρόπαλα και τα χημικά, ήρθαν οι μπουλντόζες της «σοσιαλιστικής» δημοτικής αρχής για να ισοπεδώσουν ό,τι στεκόταν όρθιο.

Την άλλη μέρα όμως όλα ξαναστήθηκαν από τους πολίτες. Αυτό επαναλήφθηκε πολλές ημέρες ώσπου επιβλήθηκε διά της βίας η παύση της κατάληψης κάθε μέρα στις 11 το βράδυ.

Ο «Ολονύχτιος ξεσηκωμός» λειτουργεί με γενικές συνελεύσεις και θεματικές επιτροπές που συνεδριάζουν τακτικά.

Το κίνημα έχει βρει θιασώτες σε αντίστοιχες πρωτοβουλίες περίπου 300 πόλεων της Γαλλίας και του κόσμου.

Πολλοί τομείς της γαλλικής κοινωνίας έχουν δικές τους κλαδικές πρωτοβουλίες «ξεσηκωμένων», με πρωτοστάτη πάντα τη νεολαία.

Η πλατεία είναι χώρος ζύμωσης και οργάνωσης κάθε είδους κινητοποιήσεων.

Μαζί με Ελληνες και αλληλέγγυους στήσαμε με μεγάλη επιτυχία στις 24 Απρίλη (55 Μάρτη) το περίπτερο «Ξεσηκωμένη Ελλάδα» («Grèce Debout»).

Δημιουργήσαμε επίσης την επιτροπή «Ξεσηκωμένη Ευρώπη» («Europe Debout»), που μαζεύεται 2 φορές την εβδομάδα και πρότεινε στη γενική συνέλευση ψήφισμα μομφής ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Το αίτημα για δημοκρατία είναι κεντρικό για το κίνημα της πλατείας και η καταπάτησή της στην Ελλάδα από το καθεστώς των μνημονίων θέμα που συζητιέται ευρύτατα.

Σήμερα, 95 Μάρτη, ο «Ολονύχτιος ξεσηκωμός» εξακολουθεί να δρα και να οργανώνεται.

Συζητά τις αδυναμίες του και τη μη καθορισμένη ακόμη προοπτική του.

Αν αναλογιστεί κανείς πως πριν από τρεις μήνες το συναίσθημα που κυριαρχούσε στο Παρίσι, μετά τις επιθέσεις και το έκτακτο καθεστώς, ήταν ο φόβος και η καχυποψία, μπορεί να βεβαιώσει πως κάποια επανάσταση έχει ήδη συντελεστεί.

Εδώ και περίπου 30 χρόνια στη Γαλλία, οι διαδοχικές κυβερνήσεις του δικομματισμού επιβάλλουν σταδιακά, σε όλους τους τομείς της οικονομικής, πολιτικής και πολιτισμικής ζωής, μέτρα που αναιρούν τις κατακτήσεις που η γαλλική κοινωνία είχε πετύχει με αρχή το 1945.

Το αντεργατικό νομοσχέδιο, επισφραγίζοντας αυτήν την πορεία, προσπαθεί κυριολεκτικά να βάλει ταφόπλακα στις εργατικές διεκδικήσεις.

Παλαιότερα, από το 1958, ο Ντε Γκολ κληροδότησε ένα πολιτειακό σύστημα (5η Δημοκρατία) που θεωρείται «προεδρική μοναρχία».

Οι έκτοτε συνταγματικές μεταρρυθμίσεις ενισχύουν τον αυταρχικό χαρακτήρα του πολιτεύματος: οποιαδήποτε λοιπόν ανανέωση των πολιτικών θεσμών και προσώπων μοιάζει ανέφικτη.

Το ποσοστό της ανεργίας των νέων υπερβαίνει το 30%, οι δημόσιες υπηρεσίες σταδιακά αποδομούνται εξαιτίας της λιτότητας, ενώ σε συγκεκριμένες μεγάλες αγροτικές ή περιαστικές περιοχές οι κοινωνικοί δείκτες είναι πολύ χειρότεροι.

Μεγάλα κομμάτια της νεολαίας βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση, ενώ γίνονται διακρίσεις στην αγορά εργασίας προς όφελος μιας ελίτ.

Η αστυνομία πανταχού παρούσα, ενώ η δικαιοσύνη παραμένει αίτημα.

Να σημειωθεί πως από τις 14 Νοέμβρη έχει επιβληθεί «καθεστώς έκτακτης ανάγκης» που, με πρόσχημα τις τρομοκρατικές επιθέσεις, στοχεύει παράλληλα τις κοινωνικές διεκδικήσεις και κινητοποιήσεις.

Ολα αυτά εξηγούν το δυναμικό οργής που η νεολαία και οι εργαζόμενοι της Γαλλίας έχουν συσσωρεύσει τα τελευταία χρόνια.

Οι Γάλλοι είναι όμως ένας φιλειρηνικός και υπομονετικός λαός και οι δυσκολίες των δυνάμεων της αριστερής αντιπολίτευσης (κόμματα, συνδικάτα) για επεξεργασία κοινού προγράμματος εξηγούν τη μέχρι χθες απουσία πραγματικής αντιπολίτευσης.