Αναρτήσεις
Του Γιώργου Καλαντζόπουλου
Η κυβέρνηση αν πίστευε - όπως διαλαλούσαν διάφοροι κυβερνητικοί παράγοντες τον τελευταίο καιρό - πως πραγματικά βρισκόμαστε μπροστά σε μια συμφωνία, με πλαίσιο/άξονα το περιεχόμενό που αποτυπώνεται στην πρόταση των 47 σελίδων, τότε αυτό σημαίνει ότι παράλληλα σκόπευε:
1. Να απεμπολήσει τις προεκλογικές της διακηρύξεις και τις προγραμματικές της δηλώσεις με αντάλλαγμα να παραμείνει στην κυβερνητική εξουσία ως σταθεροποιητικός παράγοντας του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος με την στήριξη των “θεσμών” αναδιατυπώνοντας τα νέα συμβόλαια της “εθνικής ενότητας”.
2. Να μεταλλάξει και να “εκσυγχρονίσει” τους πολιτικούς της μηχανισμούς και κυρίως τους κομματικούς για να ανταποκρίνονται στις πολιτικές συνθήκες της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικότητας, απομονώνοντας και εξοντώνοντας τις κριτικές στάσεις και συμπεριφορές.
Το έδαφος και προς τις δύο αυτές κατευθύνσεις ήδη έχει καλλιεργηθεί καιρό πριν, από την εποχή της έναρξης της παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου, με την ανοχή της “αριστερής αντιπολίτευσης” των εσωκομματικών μηχανισμών. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Την απουσία συλλογικών αποφάσεων για τις “συμμαχίες”; Την συγκρότηση των ψηφοδελτίων από πρόσωπα του φθαρμένου πολιτικού συστήματος, φαινόμενο που πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις στην συγκρότηση του κυβερνητικού σχήματος και στον διορισμό πολιτικών προσώπων σε κρατικές θέσεις; Το στιγμιαίο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ; Την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας; Την απαξίωση των κομματικών λειτουργιών του ΣΥΡΙΖΑ και την πλήρη πολιτική του περιθωριοποίηση σε όλη την πορεία των διαπραγματεύσεων;
Σήμερα κρίνεται κάτι πολύ πιο σημαντικό στη χώρα μας από την παραμονή της στο ευρώ και στην ΕΕ: Αν ένας “άλλος κόσμος” είναι εφικτός. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 4% γιγαντώθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα και αναδείχτηκε κυβερνητική δύναμη, γιατί στηρίχτηκε πάνω σ' αυτή την ελπίδα. Το μέλλον του είναι συνυφασμένο με την πραγμάτωση της.
Σήμερα αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να υπερασπιστούμε. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στους μηχανισμούς που σήμερα βρίσκονται στην “αντιπολίτευση”, γιατί είναι συνυπεύθυνοι για την επιβολή πρακτικών που άνοιξαν τον δρόμο για την μετάλλαξή του. Πρώτα απ' όλα, όσοι εντός του ΣΥΡΙΖΑ αυτοπροσδιορίζονται σήμερα ως “αριστερή αντιπολίτευση”, οφείλουν να κάνουν μια έντιμη αυτοκριτική που θα συνοδεύεται και με τις αντίστοιχες πρακτικές που θα έχουν πεδίο εφαρμογής τους όχι μόνον το εσωκομματικό πεδίο, αλλά την κοινωνία. Η υπεράσπιση αυτού του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πρώτιστα ένα ζήτημα εσωκομματικό. Είναι ζήτημα πολιτικής απεύθυνσης την κοινωνία, αυτονομημένη από τις πολιτικές του κράτους και της κυβέρνησης. Η υπεράσπιση αυτού του ΣΥΡΙΖΑ είναι υπόθεση των μελών, των ψηφοφόρων και των οπαδών του και αν χρειαστεί θα πρέπει να είναι έτοιμοι να βγουν και στο δρόμο, ακόμα και ενάντια στην κυβέρνηση...
Η πληρωμή (ή όχι) των μισθών και των συντάξεων και η λειτουργία των ΑΤΜ (ή όχι), είναι δύο παράγοντες πολύ πιο καθοριστικοί για το άμεσο μέλλον και πολύ πιο αποφασιστικοί απο την οποιαδήποτε στάση της “αριστερής αντιπολίτευσης”.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν νομίζω οτι οι Έλληνες ψήφιζαν Συριζα διότι ήθελαν να φτιάξουν έναν άλλο καλύτερο κόσμο (αν πραγματικά ήθελαν κάτι τέτοιο θα οδηγούσαν διαφορετικά). Γνώμη μου είναι οτι είχαν συγκεκριμμένα αιτήματα. Έτσι και αυτά τα αιτήματα ικανοποιηθούν μπορούμε να μιλάμε για παραπέρα, χωρίςτα βασικά απ' αυτά Game Over.
Γι αυτό πιστεύω οτι έτσι και κλείσουν οι Τράπεζες θα έχουμε ξαφνικό θάνατο. Όσο και να το επιθυμεί, καμία Κυβέρνηση, με “αριστερή αντιπολίτευση” ή χωρίς, δεν θα μπορεί να αντέξει τις συνέπειες. Λυπάμαι αλλά αυτό μου λέει η κοινή λογική.
Αυτή είναι η γνωστή λογική του ραγιαδισμού.
ΔιαγραφήΗ απειλή του "ξαφνικού θάνατου" είναι μια πραγματική απειλή - γνωστή από παλιά, πριν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβει στην κυβερνητική εξουσία, που μπορούν να την υλοποιήσουν όποτε θέλουν αυτοί που την προβάλλουν ως κίνδυνο. Δεν γλυτώνει κανείς με το να υποκύπτει στις πιέσεις τους.
Λυπάμαι, αλλά η ζωή δεν έχει ιδεολογία και έχει την κακή συνήθεια να ξαφνιάζει δυσάρεστα αυτούς που το ξεχνάνε. Στην παρούσα φάση νομίζω πως το τελευταίο πράμα που χρειάζεται η Αριστερά είναι μιά τελετουργική αυτοκτονία. Διότι περι αυτού πρόκειται, έτσι και γίνει η στραβή, οι πρώην Πασόκοι θα φύγουν όπως ήρθαν, γι αυτό να είσαι περισσότερο απο σίγουρος . Όσο για τα εσωτερικά τραύματα που θα υποστούν ο Συριζα και οι Ανελ, μην την ψάχνεις θα είναι θαύμα η Κυβέρνηση να βγάλει μήνα. Αν στεναχωριέσαι να τα σκέφτεσαι αυτά, μην τα σκέφτεσαι. Η Κυβέρνηση όμως δεν μπορεί να μην τα σκέφτεται εξ'ού και η πολιτική της
ΔιαγραφήΑληθεια (αλλε) ανωνυμε; Το 30% των ανεργων που -πολύ διακιολογημενα- δεν βλέπουν καμια προοπτική μεσα στις υφεσιακες νεοφιλελευθερες πολιτικές στις οποιες απο "ρεαλισμο" φαινεται να προσχωρεις, το ρώτησες; Μήπως ο "ρεαλισμος" σου συνισταται στο να υπερασπιστείς το δικο σου προνόμιο, αδιαφορώντας για τις επιπτωσεις σε αυτους που τους λείπει το όποιο αυτό προνομιο; Πολύ αριστερή στάση....
Διαγραφήhttp://costaslapavitsas.blogspot.gr/2015/06/blog-post.html
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνδιαφέρουσα η ανάλυση του Λαπαβίτσα. Προσωπικά διαφωνώ κάθετα με τα συμπεράσματα του, αλλά επιτέλους κάποιος έκατσε και έβαλε κάτω μια συλλογιστική κι ένα μπούσουλα για να αρχίσουμε να συζητάμε σοβαρά γι αυτά τα πράγματα. Απο τη στιγμή που εκτίθενται τα επιχειρήματα τα πράγματα ευκολεύουν, διότι ο καθένας μπορεί πλέον να κάνει μια λογική ανάλυση. Μπορεί δηλαδή να αναλύσει τη δομή και την πορεία της επιχειρηματολογίας, στο σύνολο της και στα επιμέρους της κομμάτια και να δεί πού στέκεται, πού συμφωνεί, πού διαφωνεί και αν μπορεί να προσθέσει κάτι δικό του. Με μπούσουλα τη λογική δεν χάνεσαι κι αν χαθείς ξαναβρίσκεις το δρόμο. Αντίθετα με την ιδεοληψία και την εμμονή είναι σίγουρο οτι θα χαθείς. Η Αριστερά πρέπει πάντα να στηρίζεται στη λογική και να γκρεμίζει τα ταμπού, ακόμα και τα δικά της. Μπράβο του Λαπαβίτσα.
Διαγραφή