Εκλογές δεν μπορεί να γίνουν αν δεν παροπλιστούν τα ΜΑΤ...

ΤΗΝ ΦΡΑΣΗ "ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΚΒΙΑΖΕΤΑΙ" ΝΑ ΤΗΝ ΠΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΤΡΟΪΚΑ, ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ!» 

Η επίσπευση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας επιταχύνει την κατάρρευση της μνημονιακής κυβέρνησης Όμως δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια εναλλαγή όπως αυτή που σημειώθηκε όταν “κατέρρευσε” η κυβέρνηση του Γιωργάκη και ήρθε στην θέση της η κυβέρνηση Παπαδήμου. Το πολιτικό προσωπικό είναι “αναλώσιμο” υλικό, μερικές φορές μόνον μιας χρήσης.Όμως την επόμενη μέρα αυτών των εκλογών το πολιτικό σκηνικό θα είναι εντελώς διαφορετικό: Μαζί με την κατάρρευση της μνημονιακής κυβέρνησης θα καταρρεύσουν και τα πολιτικά μορφώματα που την στηρίζουν.

Είναι φανερό ότι οι πρώτοι που εγκαταλείπουν την μνημονιακή κυβέρνηση είναι οι “προστάτες” της, αυτοί που την στήριζαν μέχρι χθες. Τώρα αναζητούν άλλες εναλλακτικές λύσεις στα πλαίσια διατήρησης των στρατηγικών τους επιλογών. Το μήνυμα που στέλνουν με αυτή την κίνηση είναι σαφές: Αν θέλαμε να διαπραγματευτούμε κάποιες μικρές υποχωρήσεις, αυτό θα το κάναμε στους “δικούς μας” ανθρώπους, δίνοντάς τους ένα χέρι βοήθειας για να επιβιώσουν στην δύσκολη θέση που βρίσκονται...

Με αυτά τα δεδομένα η σημερινή κυβέρνηση είναι η πρώτη φορά που στηρίζεται αποκλειστικά στις “ίδιες της της δυνάμεις” για να διαχειριστεί τα πολιτικά προβλήματα που έχει μπροστά της. Η μόνη δυνατότητα που έχει είναι να εκμεταλλευτεί δευτερεύουσες αντιθέσεις και να τις αναδείξει ως κύριες στην πολιτική σκηνή. Είναι η ταχτική των “πολιτικών εκτροπών”.

Δεν αναφερόμαστε στην στενή έννοια της “προβοκάτσιας”, όπως την αντιλαμβάνεται ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς, αλλά στην δημιουργία ενός κλίματος πολιτικής όξυνσης και παράλληλης καταστολής που αποβλέπει στην περιθωριοποίηση της δράσης του λαϊκού παράγοντα και της συμμετοχής του στα πολιτικά δρώμενα. Τα πρώτα δείγματα που είδαμε στην μεγάλη πορεία του πολυτεχνείου (Τα "στενά των Δερβενακίων" και η "άλωση της Τριπολιτσάς" στην χθεσινή πορεία του Πολυτεχνείου...), επαναλήφθηκαν διευρυμένα στις διαδηλώσεις της 6ης Δεκέμβρη (αστυνομικές θηρωδίες της 6/12/2014) και κεντρικοποιούνται στην αντιμετώπιση του απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού.

Η κεφαλαιακή σχέση μπορεί να μην διαταραχθεί καθόλου από μια κυβερνητική εναλλαγή, όμως ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος θα πάνε σπίτι τους . Με δεδομένη την πολιτική τους ανικανότητα να διαχειριστούν την ήττα τους και έχοντας ως μόνο προσόν τον ψευτοτσαμπουκά, επιλέγουν να υπερασπιστούν το πολιτικό τους μέλλον, όπως ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες. Όμως δεν θα καταγραφούν στην σύγχρονη ιστορία ως ήρωες, αλλά ως εφιάλτες...