Αγαπητέ Γιώργο Κιμούλη και αγαπητέ Λάκη Λαζόπουλε ...

Σχετικά με τις διαδόσεις για πιθανές υποψηφιότητες στον Δήμο της Αθήνας

Αναδημοσίευση από τον "δρόμο"

της Έλενα Πατρικίου

Είναι πολλοί μήνες τώρα που τα ονόματα σας «σέρνονται» υπό μορφήν διαδόσεων, σε έντυπα παραδοσιακού ή ηλεκτρονικού Τύπου, σε ψιθυριστές διά ζώσης εκμυστηρεύσεις, ακόμα και σε λιγότερο ή περισσότερο κρυφές δημοσκοπήσεις, ως επιλογές του ηγετικού ΣΥΡΙΖΑ (ή κάποιων ηγετικών ομάδων του ΣΥΡΙΖΑ) για την επίσημη αριστερή ριζοσπαστική υποψηφιότητα στον Δήμο Αθηναίων.

Προφανώς οποιαδήποτε ανοιχτή αναφορά στο ενδεχόμενο η ενδεχόμενη υποψηφιότητα σας να αποτελεί, ενδεχομένως, σοβαρή σκέψη, απορρίπτεται μετά αγανακτήσεως. Κι όμως, το απώτερο αλλά και το πρόσφατο παρελθόν της συνολικής Αριστεράς στην επιλογή υποψηφίων, καθιστά εντελώς πιθανό ένα τέτοιο ενδεχόμενο, το οποίο για ένα μεγάλο μέρος των επισήμων και ημιεπισήμων της Αριστεράς, δυστυχώς, θα είναι και ευπρόσδεκτο: γιατί η Αριστερά θα έχει από αυτό να κερδίσει (κατ' αυτούς) την δική σας αίγλη μεταφρασμένη σε ψήφους θαυμαστών, αποποιούμενο ταυτοχρόνως το ενδεχόμενο μίας αρνητικής έκθεσης των πολιτικών της στελεχών.
Σε απλή κομματική γλώσσα: Αν ο ενδεχόμενος Κιμούλης ή ο ενδεχόμενος Λαζόπουλος μας φέρει τις ψήφους του κοινού του, έχει καλώς• αν με τον ενδεχόμενο Κιμούλη ή τον ενδεχόμενο Λαζόπουλο χάσουμε και τις δικές μας ψήφους, τουλάχιστον δεν θα έχει εκτεθεί ένα δικό μας κομματικό στέλεχος και η ευθύνη θα είναι των άτυχων μη κομματικών μας υποψηφίων σε όλες τις περιπτώσεις, εμείς (οι κομματικοί εμείς) κερδίζουμε τον πόντο της επαφής μας με τον κόσμο του πνεύματος και της τέχνης, τον οποίο, ως εκ της ιστορίας και της φύσεως μας, τον έχουμε περί πολλού, ειδικώς όταν μας επιτρέπει να τον μεταχειριζόμαστε. Άρα, η ενδεχόμενη επιτυχία θα είναι όλη δική μας και την ενδεχόμενη αποτυχία να την λουστεί, ως συνήθως, η πραγματικότητα, η οποία δεν εννοεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Αλλά μ' αυτήν την λογική, εσείς, αγαπητέ Γιώργο Κιμούλη και αγαπητέ Λάκη Λαζόπουλε, τι σχέση έχετε; Γιατί θα πρέπει εσείς να προσφέρετε το όνομα και τη συμπυκνωμένη πορεία της ζωής σας προκειμένου να τεθούν, ως ονόματα ψιλά, σε μία ιστορία που τίποτα δεν έχει να κάνει με τη δική σας ουσία και την δική σας καλλιτεχνική και πολιτική στάση, και να εκτεθείτε άοπλοι και ανυποψίαστοι (αλλά όχι τελικά αθώοι) σε μία υπόθεση στην οποία θα χρησιμοποιηθείτε ως προσχήματα;

Στα τρία χρόνια της μνημονιακής κρίσης, το αριστερό αυτοδιοικητικό κίνημα της Αθήνας (και ασφαλώς όχι μόνον αυτό) έχει διαγράψει μία πορεία η οποία, ακόμα κι αν δεν είναι ένδοξη, πάντως έχει πολύ μεγάλο πολιτικό και κοινωνικό ενδιαφέρον. Μπορεί να μην κατάφερε να συγκροτήσει μία μεγάλη αυτόνομη παράταξη, έχει πάντως συγκροτήσει έναν κινηματικό ιστό, μετρίου μεν μεγέθους, σταθερής όμως και ενεργητικής παρουσίας, στα μεγάλα και στα μικρά του δήμου και των γειτονιών του. Μπορεί να μη συσπείρωσε στις δράσεις του μεγάλες μάζες, συγκέντρωσε όμως ομάδες πολιτικών και κοινωνικών «ενζύμων», που δρουν όχι απλώς με αυτοθυσία, αλλά, κυρίως, με μία διαρκώς αυξανόμενη πολιτική συνειδητοποίηση. Για πρώτη φορά, η ριζοσπαστική Αριστερά (δηλαδή, για να είμαστε σαφείς, κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα της ριζοσπαστικής Αριστεράς κι όχι κάποια γενικευτική λογική κατηγορία ή ένας κομματικός μηχανισμός) κατάφερε να συνδυάσει το «μερικό» με το «γενικό»: τη συλλογική «από τα κάτω» δράση πάνω στο τοπικό πρόβλημα με την επεξεργασία θέσεων πάνω στο συνολικό αυτοδιοικητικό ζήτημα.

Η πολυπλοκότητα των προβλημάτων, που έχουν κληρονομηθεί από ένα συγκεκριμένο πολιτικό και κοινωνικό παρελθόν και που έχουν καταστεί, κατά τρόπον αφόρητο, δυσεπίλυτα με την επέλαση των μνημονιακών πολιτικών, αντιμετωπίστηκε και αντιμετωπίζεται από κάποιες τουλάχιστον δημοτικές παρατάξεις, μέσα στις οποίες έχουν από χρόνια συναντηθεί άνθρωποι της ευρύτερης (έως ευρύτατης) Αριστεράς, με έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα και ελπιδοφόρο τρόπο και, κυρίως, με μία σπάνια συνδυαστική ικανότητα κινηματικής δραστηριοποίησης, τεχνογνωστικής επάρκειας και αριστερής εχέφρονος οραματικότητας.

Αυτά τα απολύτως ουσιαστικά χαρακτηριστικά αυτών των συγκεκριμένων αριστερών παρατάξεων, που ξεπερνούν τα όρια του ΣΥΡΙΖΑ ορίζοντας ουσιαστικά την δυνατότητα των οριζόντων του, δεν είναι δυνατόν σήμερα να θυσιαστούν με πρόσχημα ένα επιφανειακό «κοκκίνισμα» του εκλογικού χάρτη που, τάχα, θα αποτελέσει το προανάκρουσμα της κυβερνητικής επέλασης της Αριστεράς. Ούτε είναι δυνατόν άνθρωποι όπως εσείς, αγαπητέ Γιώργο και αγαπητέ Λάκη, να χρησιμοποιηθείτε ως προσχήματα σ' αυτήν την ουσιαστικά αντι-αριστερή θυσία.

Η Αριστερά χρησιμοποίησε πλείστες όσες φορές στις εκλογικές της λίστες ανθρώπους σαν εσάς, για να πασπαλίσει με «διανόηση και τέχνη» την διανοητική και καλλιτεχνική της ένδεια και για να προσποριστεί τις ψήφους ενός κοινού που η ίδια θεωρεί πως δεν μπορεί να προσεγγίσει διαφορετικά. Αλλά ώς πότε αυτή η υποτίμηση του κοινού ακόμα και της εμπορικής τέχνης, η υποτίμηση του κοινού της ίδιας της Αριστεράς, και η υποτίμηση των διανοούμενων και των καλλιτεχνών, θα στηρίζεται από την ναρκισσιστική αφέλεια ανθρώπων που, άκρως στοχαστικοί στην καλλιτεχνική τους πράξη, ουδόλως δικαιούνται να είναι αφελείς στις πολιτικές τους χειρονομίες;

Αγαπητέ Γιώργο και αγαπητέ Λάκη, ελπίζω πως δεν θα επιτρέψετε τα ονόματα και τα πρόσωπα σας να χρησιμοποιηθούν ως κενά προσχήματα για την εξυπηρέτηση εκλογικών λογικών που μόνον αριστερές δεν είναι.

Με μεγάλη και ειλικρινή εκτίμηση στο έργο σας και πολλή αγάπη...