Η «φράξια» του Μαυρίκου δέχεται το οριστικό κτύπημα από τον Αλέξη Τσίπρα!

Μια προσφορά του "ριζοσπάστη"
εκείνης της εποχής

Αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο από το athens.indymedia.org το οποίο, αν και έχει γραφτεί πριν 5 χρόνια (21 Δεκεμβρίου 2007) διατηρεί την επικαιρότητά του.

Οι εξελίξεις στον ΣΥΝ δημιουργούν νέα δεδομένα για την αριστερά. Ήδη, από την στιγμή της αναγγελίας της διεκδίκησης της ηγεσίας του ΣΥΝ από τον Α. Τσίπρα πυροδοτήθηκαν εξελίξεις στο ΚΚΕ. Ανατρέπεται η προώθηση του Κουστούμπα στην θέση του Γ.Γ. του κόμματος. Θεωρείται πλέον και αυτός «λίγος» για ένα τέτοιο αξίωμα. Η Αλέκα σκέφτεται να παραμείνει στην θέση της, αφού δεν υπάρχει καμιά καλύτερη πρόταση. Η κόρη της εξάλλου είναι ακόμα μικρή και μπορεί να περιμένει.

Το πραγματικό πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει το ΚΚΕ με την εκλογή του Γ.Γ. είναι η ανάδειξη στην ηγεσία του ενός προσώπου που θα εκφράζει τους εσωτερικούς συσχετισμούς αλλά και θα σηματοδοτεί το «δημόσιο» πρόσωπο του κόμματος, ώστε να μην ανατραπεί η σαφής υπεροχή σε ψήφους του ΚΚΕ απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Ήδη - παρ’ ότι το ΚΚΕ δηλώνει ότι δεν λαμβάνει υπόψη του τις δημοσκοπήσεις και επιμένει δημοσίως να κάνει δηλώσεις παρόμοιες με αυτές που έκανε και ο Γιωργάκης προεκλογικά - κατά βάθος τις λαμβάνει σοβαρά υπόψη του. Και με βάση και αυτές τις δημοσκοπήσεις, διαμορφώσει τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά της πολιτικής του: Αποτέλεσμα αυτών των πρακτικών είναι εκείνο το ιδιαίτερο άρωμα του κομμουνισμού με λιβάνι και τσάμικο που φέρνει συντηρητικούς ψηφοφόρους στο ΚΚΕ. Και αυτές οι δημοσκοπήσεις λένε δυο πράγματα:

Το πρώτο είναι ότι η Λ. Κανέλλη είναι καταγεγραμμένη ως η δημόσια αποδεκτή έκφραση του ΚΚΕ στην ελληνική κοινωνία και επομένως και στο «εκλογικό σώμα» και όχι βέβαια ο ..Μαυρίκος. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι το ΚΚΕ χωρίς την Λιάνα δεν μπορεί να έχει την διείσδυση σε αυτά τα συντηρητικά λαϊκά στρώματα που με την ψήφο τους έφεραν στο ΚΚΕ πάνω από το 8%. Επομένως, είναι σίγουρο ότι κανένας δεν μπορεί να την κουνήσει από την θέση της. Ότι και να λένε τα συντρόφια του ΚΚΕ, όσο και να τους ενοχλεί με τις δηλώσεις της, το τσιγάρο στο χέρι της, ο υπέρμετρος πατριωτισμός της, η πίστη της στην χριστιανική ορθοδοξία, οι υστερικές της κραυγές όταν «συζητεί» με οποιονδήποτε άλλο, , τελικά θα τα κάνουν όλα αυτά γαργάρα. Θα σκύψουν το κεφάλι και θα ακούσουν τις εκκλήσεις της καθοδήγησης για τον «κύριο στόχο»: Το ζήτημα είναι να συντρίψουμε τον ΣΥΝ, και να μαζεύουμε παραπάνω ψήφους. Μπροστά σε αυτό το καθήκον, αν κάνουμε – προσωρινά -καμιά μικρή υποχώρηση, δεν πειράζει. Όταν λιώσουμε τους οπορτουνιστές , τότε, θα έρθει και η σειρά της Λιάνας. Μέχρι τότε όμως την χρειαζόμαστε…

Το δεύτερο είναι ότι με τον Α. Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΝ και τον Α. Αλαβάνο στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να βρεθεί εκλογικά το ΚΚΕ κάτω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το ενδεχόμενο δημιουργεί τρόμο και πανικό στην ηγεσία του ΚΚΕ. Αν συμβεί αυτό, θα πυροδοτηθούν ανεξέλεγκτες εξελίξεις στο εσωτερικό του κόμματος γιατί θα έχει αποτύχει πλήρως. Η συντριβή του φαντάσματος του «δεξιού οπορτουνισμού» είναι ο στόχος ο οποίος σηματοδοτεί και επικαθορίζει όλες τις επί μέρους πολιτικές του κόμματος: από το εργατικό κίνημα και τα διεθνή ως τις σχολικές παρελάσεις και την καύση των νεκρών. Δείγμα αυτού του πανικού είναι και οι δηλώσεις της Κανέλλη για τον Φ. Κουβέλη. Τώρα ανακάλυψε την διαφορά ανάμεσα στα μπρόκολα και τα …λάχανα! Και δηλώνει μάλιστα δημόσια πόσο «συμπαθητικός» και «πολιτικά σωστός» είναι ο ένας «δεξιός οπορτουνιστής», σε σχέση με τον άλλο!...

Επίσης, μετά τις πρόσφατες κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό, εντάθηκαν οι αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΚΚΕ για την πολιτική του ΠΑΜΕ. Επικρίθηκε από μέλη, αλλά κυρίως και από ψηφοφόρους η επιλογή της ξεχωριστής συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ στις 12/12. Και ήταν η πρώτη φορά που καταγράφηκε με μαζικούς όρους, ότι τα λαϊκά στρώματα και οι εργαζόμενοι συντάσσονται με τον κορμό του συνδικαλιστικού κινήματος (ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ) και θεωρούν αναξιόπιστες και διασπαστικές τις πρακτικές του κόμματος, όπως αυτές εκφράζονται με τις πρωτοβουλίες του ΠΑΜΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην επόμενη συγκέντρωση της 19/12 που έγινε από τους ασφαλισμένους των ταμείων που η κυβέρνηση θέλει να ενοποιήσει, το ΠΑΜΕ προσπάθησε να κάνει ξεχωριστή συγκέντρωση στην οδό Κοραή, μαζί με κάποιους αξιοθρήνητους ναρίτες. Δεν τους ακολούθησαν ούτε καν τα μέλη τους, γι αυτό και κατέβηκαν γρήγορα στο κατάστρωμα της Πανεπιστημίου. Πάλι καλά που δεν πρόλαβαν να στήσουν και ξεχωριστή μικροφωνική εγκατάσταση, όπως είχαν κάνει στο σύνταγμα στην μεγάλη συγκέντρωση των εκπαιδευτικών, που είχαν στήσει στα 50μ άλλη εξέδρα!..

Κάτω από αυτές τις εξελίξεις, το μέλλον της ομάδας του Μαυρίκου προβλέπεται μαύρο και άραχνο. Πρώτα απ’ όλα περιορίζεται ο πολιτικός του ρόλος. Η Λιάνα μένει ακλόνητη στη θέση της, όπως βέβαια και η Αλέκα, που αποτελεί την βασική εγγυήτρια αυτής της επιλογής. Όσο για τα αδιέξοδα της πολιτικής του ΠΑΜΕ, έχουν ήδη αρχίσει να γίνονται ορατά με όρους κινήματος: Όσο καιρό το κίνημα είναι στο σπίτι του, οι ταρζανιές του ΠΑΜΕ - που γίνονταν με όρους που υπαγορεύει το «θέαμα» και η «προβολή» του μέσω των ΜΜΕ – απολαμβάνει της επιδοκιμασίας μεγάλης μερίδας λαϊκών μαζών. Όμως τώρα, που οι μάζες βγήκαν στους δρόμους δεν πήγαν στο ΠΑΜΕ. Γι’ αυτό και το ΠΑΜΕ, έβαλε την ουρά στα σκέλια και προσπαθεί να πάει μαζί τους στη κινητοποίηση της 19/12. Το ίδιο είχε κάνει βέβαια και στις κινητοποιήσεις για τα ζητήματα της παιδείας και του άρθρου 18, αλλά δεν έβαλε μυαλό. Ο Μαυρίκος και αν γεράσει, μυαλά δεν αλλάζει… Εξάλλου, φοβάται μήπως στα γεράματα γίνει λινάτσα σαν τον Φλωράκη, γι αυτό και παίρνει όλα τα μέτρα του. Μια και μιλάμε για «μέτρα», η μόνη πολιτική αρχηγός που κυκλοφορεί με τόσους σωματοφύλακες στις πορείες και τις διαδηλώσεις είναι η Αλέκα. Ούτε ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος να ήτανε!

Η υποψηφιότητα του Α. Τσίπρα δεν τάραξε τα νερά μόνο στο ΚΚΕ, αλλά στο σύνολο της αριστεράς, ακόμα και στον ίδιο τον ΣΥΝ. Δεν μιλάω για κάτι παππούδες αριστεριστές που όλα έτσι και αλλιώς όλα τους βρωμάνε, ή για κάτι Χατζησωκράτηδες που προσεύχονται καθημερινά στους «θεσμούς» της αστικής δημοκρατίας. Αυτό συμβαίνει, γιατί οι πραγματικές διαφορές που χωρίζουν όλους αυτούς που αναφέρονται στην αριστερά, στην πραγματικότητα είναι πολύ μικρότερες από αυτές που φαντασιώνονται. Δεν έχουν και μεγάλες διαφορές οι μηχανισμοί που λειτουργούν για την αναπαραγωγή των ηγετικών ομάδων στον ΣΥΝ με αυτούς που λειτουργούν και στο ΚΚΕ. Και συνήθως αυτοί οι μηχανισμοί μεθοδεύουν τις εναλλαγές των προσώπων στις ηγετικές θέσεις. Εδώ όμως, το πρόβλημα προέκυψε από την «παραίτηση» του Α. Αλαβάνου. Ήταν μια απρόσμενη κίνηση, έξω από τις πάγιες λειτουργίες αυτών των μηχανισμών. Γι αυτό και βρέθηκαν απροετοίμαστοι. Ακόμα και το «αριστερό ρεύμα» του ΣΥΝ, το οποίο σε ένα μεγάλο βαθμό δεν έχει αποστασιοποιηθεί από τις «παραδόσεις», αλλά και τις «πρακτικές» του ΚΚΕ, και το οποίο στηρίζει τον Α. Αλαβάνο, βρέθηκε αδύναμο να απαντήσει με τον δικό του τρόπο και να βάλει την σφραγίδα του στις εξελίξεις. Οι εξελίξεις που πυροδοτούνται από την «παραίτηση» του Αλαβάνου και την «υποψηφιότητα» του Τσίπρα ξεπερνούν κατά πολύ τις πολιτικές και ιδεολογικές συντεταγμένες του «αριστερού ρεύματος». Και όχι μόνο.

Συνολικά καταγράφεται μια ρήξη με το παρελθόν του ΣΥΝ με όρους που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε συχνά. Και αυτό έρχεται να προωθήσει το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και με το δεδομένο ότι ο Α. Αλαβάνος παραμένει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Γίνεται πλέον αντιληπτό και στους πιο δύσπιστους ότι διαμορφώνεται ένας νέος πολιτικός χώρος με αριστερά χαρακτηριστικά που διεκδικεί την αυτονομία του απέναντι στον δικομματισμό. Αυτή η πραγματικότητα δυστυχώς δεν μπορεί να κρυφτεί από την εθελοτυφλία και τις συκοφαντίες του ΚΚΕ. Οι λαϊκές μάζες δεν είναι χαζές και ηλίθιες για να μην αντιλαμβάνονται αυτές τις αλλαγές. Και σε αυτό το επίπεδο το παιχνίδι είναι χαμένο για το ΚΚΕ, αλλά και για κάθε δήθεν «αριστερή αντιπολίτευση» στο εσωτερικό του όπως είναι ο Μαυρίκος και η παρέα του, που θυμίζουν την εξωκοινοβουλευτική αριστερά της μεταπολίτευσης. Από την άλλη, η γραμμή της Αλέκας που θέλει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, έχει φτάσει στα όρια της: Το ΚΚΕ απεκόμισε όσα οφέλη μπορούσε να αποκομίσει από την κρίση του δικομματισμού. Με την Κανέλλη να κρατά την μια άκρη του δικτυού και τον Μαυρίκο την άλλη, έκανε την καλύτερη δυνατή ψαριά που θα μπορούσε να κάνει. Και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά. Όπως γνωρίζει ότι είναι πολύ δύσκολο να καρπωθεί την δυσαρέσκεια των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στις πολιτικές των ηγεμονικών αστικών πολιτικών σχηματισμών, ιδιαίτερα όταν αυτή η δυσαρέσκεια τα οδηγεί σε μαζικούς αγώνες.