Ο καχύποπτος κ. Δελαστίκ

Αναδημοσίευση από το "RedNoteBook"

Ο Γ. Δελαστίκ κάνει πολεμική, με τον παλιό γνωστό τρόπο, δηλαδή διαστρεβλώνοντας, συσκοτίζοντας, συκοφαντώντας

Του Χριστόφορου Παπαδόπουλου

Στο Έθνος της Πέμπτης, 5/7/20012, ο Γιώργος Δελαστίκ στο άρθρο του με τίτλο «Σκιές πολιτικής καχυποψίας» ασχολείται με τη «σκιώδη κυβέρνηση» του ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας οξεία κριτική και κατηγορώντας τον ότι αντιγράφει αστικές κοινοβουλευτικές πρακτικές.  Αναφαίρετο δικαίωμά του, στον βαθμό μάλιστα που η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ οργανώθηκε ιεραρχικά, στη βάση των έμπειρων και «προβεβλημένων» στελεχών του… Ανεξάρτητα αν, επισήμως, η «σκιώδης κυβέρνηση» δεν περιλαμβάνεται στο λεξιλόγιο του ΣΥΡΙΖΑ, οι διαρροές και τα εξ αυτών δημοσιεύματα όλων των εφημερίδων, άλλα λένε. Ας προσέχαμε!

Παρακάτω όμως, στο ίδιο άρθρο, ο Γ. Δελαστίκ το χοντραίνει. Κατηγορεί τον Ευκλείδη Τσακαλώτο και τον Γιώργο Σταθάκη ότι εκπροσωπούν τη δεξιά πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ και ότι επιλέχθηκαν από τον Τσίπρα για να καθησυχάσουν τις ελίτ. Συνεχίζει δε ο ίδιος, ακάθεκτος, ισχυριζόμενος ότι και οι δύο είναι φανατικοί υποστηρικτές της Ε.Ε., ότι δεν διακατέχονται από πάθος κατά του Μνημονίου και ότι δεν ασκούν καμιά επιρροή στον κόσμο, στους δρόμους και τις πλατείες, σε αντίθεση με άλλους.

Ας δεχθώ ότι ο Σταθάκης είναι για τον Δελαστίκ «αταξινόμητος», ότι ο δημοσιογράφος δεν γνωρίζει ούτε το ακαδημαϊκό του έργο, ούτε τη διαδρομή, ούτε την πολιτική και κοινωνική του προσφορά στα Χανιά. Ας δεχθώ, επίσης, ότι δέχεται α πριόρι την ταξινόμηση των κυρίαρχων καθεστωτικών ΜΜΕ περί «σοβαρών και εξτρεμιστών» στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να το πολυψάξει. Με τον Τσακαλώτο όμως;

Ο Γ. Δελαστίκ δεν είναι μόνο γνωστός δημοσιογράφος –αρθρογράφος παλαιότερα στην Καθημερινή, σήμερα στο Έθνος, με μόνιμη στήλη στην εφημερίδα Πριν του ΝΑΡ. Είναι ταυτόχρονα και διανοούμενος της Αριστεράς, συγγραφέας πολλών βιβλίων, υποψήφιος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και προβεβλημένο στέλεχος του ΝΑΡ. Όλες οι ιδιότητες του είναι δημόσιες, αλλά οι δύο τελευταίες συνιστούν τη νομιμοποιητική βάση αυτού του κειμένου.

Φαντάζομαι ότι ο Δελαστίκ, ως πολιτικό στέλεχος, γνωρίζει την πολιτική καταγωγή του Τσακαλώτου από το Κοκκινοπράσινο Δίκτυο του ΣΥΝ - εξάλλου ο τελευταίος αρθρογραφούσε πολλά χρόνια με αυτή την ιδιότητα, και η εφημερίδα του Δελαστίκ, το Πριν, του είχε αφιερώσει πολλά σχόλια και αναφορές. Σκέφτομαι ότι ο διανοούμενος Δελαστίκ ενδεχομένως να μην έχει διαβάσει κάποιο βιβλίο του Τσακαλώτου, όπως ας πούμε το «Οι Αξίες και η Αξία της Αριστεράς». Θα έπρεπε, όμως, να είχε διαβάσει το τελευταίο, το «Χωρίς επιστροφή», που ο Τσακαλώτος έγραψε πρόσφατα με τον Χρήστο Λάσκο - ένα βιβλίο που, εκτός από εκδοτική επιτυχία, αποτέλεσε σημείο αναφοράς, τόσο για την ανάλυση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, όσο και για την ανάδειξη μιας συνεκτικής στρατηγικής απάντησης από τη μεριά της Αριστεράς. Αν μη τι άλλο, διαβάζοντας το βιβλίο, ο διανοούμενος Δελαστίκ θα καταλάβαινε την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ για την κρίση και τα Μνημόνια, ώστε να μην αυθαιρετεί. Όσο για τον δημοσιογράφο Δελαστίκ, αυτός θα έπρεπε να γνωρίζει ότι Τσακαλώτος όργωσε την ενδοχώρα, προσκεκλημένος από κάθε πλατεία και λαϊκή συνέλευση, από το Σύνταγμα και την Αριστοτέλους μέχρι τον Έβρο και τα νησιά - και σε αυτό το σημείο θα αποφεύγονταν οι αυθαιρεσίες.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι απλή, σχεδόν αυτονόητη: Ο Γ. Δελαστίκ κάνει πολεμική, με τον παλιό γνωστό τρόπο, δηλαδή διαστρεβλώνοντας, συσκοτίζοντας, συκοφαντώντας. Γνωρίζει όλα τα προηγούμενα, μόνο που δεν εξυπηρετούν την πολεμική του, δεν εξυπηρετούν τη διαιρετική τομή «αριστερά-δεξιά» (τον αριστερό εμφύλιο), με την οποία επιχειρεί να στήσει επιχειρήματα και να εμπεδώσει χαρακτηρισμούς. Στην πραγματικότητα, η πολεμική του έχει την αφετηρία της στις ιδεολογικές διαιρέσεις που διαπερνούν οριζόντια τις οργανώσεις της Αριστεράς: διαπερνούν τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, φαντάζομαι ακόμα και το ΚΚΕ. Ο Δελαστίκ ανήκει σε εκείνο το ιδεολογικό ρεύμα το οποίο, παραμένοντας εγκιβωτισμένο στο έθνος-κράτος, κατανοεί κάθε έννοια μετασχηματισμού ως μια εθνικοαπελευθερωτική διαδικασία απέναντι στα κέντρα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Με τον ίδιο τρόπο κατανοεί και την καπιταλιστική κρίση ως κρίση της Ε.Ε. και, ως εκ τούτου, για τον ίδιο και πολλούς άλλους –ακόμα και στον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ– η έξοδος από το ευρώ και την Ε.Ε. και η ανάκτηση  του εθνικού νομίσματος είναι ο μοναδικός δρόμος για την Αριστερά. Όλοι οι άλλοι είναι συστημικοί, άρα εξ ορισμού δεξιοί και αντίπαλοι. Είναι για τους λόγους αυτούς που ο Δελαστίκ δεν πολυκαταλαβαίνει την κρίση υπερσυσσώρευσης, ούτε την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση: για τον ίδιο (αλλά και για τους άλλους), ο διεθνισμός είναι η έκδοση ψηφισμάτων αλληλεγγύης, η δε διαδικασία μετασχηματισμού ολοκληρώνεται σε κάθε χώρα ξεχωριστά, και μία χώρα γίνεται το φωτεινό παράδειγμα για να την μιμηθούν και οι άλλες. Η στρατηγική αμηχανία του σοβιετικού μαρξισμού, με λίγα λόγια.

Πολιτικά ο Δελαστίκ γνωρίζει ότι αυτό το ρεύμα ηττήθηκε: ηττήθηκε πολιτικά και συνετρίβη εκλογικά. Διατηρεί βέβαια τις προσδοκίες του για ανάκαμψη, αφενός γιατί πιστεύει (εύλογα, εδώ που τα λέμε) ότι η τάση του καπιταλισμού για αναδιανομή υπέρ του -των εισοδημάτων και των δικαιωμάτων της μισθωτής εργασίας- θα συνεχιστεί. Αφετέρου, πιστεύει ότι, στον βαθμό που δεν διαλυθεί το ευρώ εξαιτίας των αντινομιών του, σε κάθε περίπτωση η τάση αυταρχοποίησης του καπιταλισμού και ολιγαρχικού ελέγχου της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ενταθεί, με συνέπεια οποιοσδήποτε ισχυρισμός τμημάτων της Αριστεράς για τον μετασχηματισμό της να καθίσταται αδύναμος πολιτικά και ανεδαφικός στρατηγικά. Με αυτά τα δεδομένα οργανώνει τις συμμαχίες του, το τόξο των εν δυνάμει συμμάχων για την «έξοδο», που εκτείνεται από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, «τσιμπολογώντας» μέχρι και από τον ΣΥΡΙΖΑ - εκθειάζοντας λοιπόν τους ομοϊδεάτες φίλους του και στοχοποιώντας τους αντιπάλους.

Φαντάζομαι ότι όλα αυτά θα κριθούν στο βάθος του χρόνου. Μέχρι τότε θα συνυπάρχουμε, αν και, λογικά μιλώντας, θα έπρεπε να εργαζόμαστε από κοινού για την αντιμετώπιση του συμβάντος, του Μνημονίου και της κοινωνικής καταστροφής.

Δεν προτείνω την αναστολή της ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Και να τη συνομολογούσαμε, είναι σίγουρο ότι αυτή θα επέμενε, ακόμα και από τις γραμμές του ίδιου κομματικού φορέα. Αυτό που εισηγούμαι είναι ότι το να καιροφυλακτείς για να αποκαλύψεις τις συντηρητικές ιδέες και τις συστημικές πρακτικές του Άλλου (του ΣΥΡΙΖΑ και των στελεχών, του εν προκειμένω) είναι μια άδοξη πρακτική της Αριστεράς, που ποτέ δεν απέδωσε πολιτικά, ούτε βέβαια επαναπάτρισε  ψήφους.