η "Παρέμβαση" για τις εκλογές της 17ης Ιούνη

προεκλογική αφίσα του ΜΑΑ

Η "Παρέμβαση" - διαχωρίζοντας την θέση της από το ΜΑΑ, το οποίο  πλέον ενδιαφέρεται πρώτιστα να αποκτήσει ο τόπος μια κυβέρνηση της "δραχμής" και όχι για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, όπως φαίνεται και από την προεκλογική του αφίσα - με ανακοίνωσή της δηλώνει ότι

 “Στις 17 Ιουνίου ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ”, αφού προηγουμένως τονίζει:

 Η στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να είναι και συντροφική αντιπαράθεση στον ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να είναι και απαίτηση για πλήρη ακύρωση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων και πολιτικών. Πρέπει να γίνεται με γνώση της δυσκολίας, της σκληρότητας της μάχης, των αναγκαίων ρήξεων και ανατροπών. Πρέπει να γίνει με πλήρη συνείδηση ότι μια μεγάλη πολιτική αλλαγή στις 17 Ιούνη μπορεί να γίνει η απαρχή μιας δύσκολης πορείας ρήξεων και συγκρούσεων, με το λαό παρόντα και ενεργό, και τελικό έπαθλο την ανεξαρτησία και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Ολόκληρη η ανακοίνωση εδώ:

Να μην αναστηθεί το μνημόνιο – έξω η Τρόικα από την Ελλάδα

Στις 17 Ιουνίου ψήφο σε αριστερή, αντιμνημονιακή κυβέρνηση

Αναγκαίο ένα πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο διεξόδου από την κρίση

Από τις εκλογές της 6 Μαΐου το λαϊκό κίνημα και η αριστερά έχει μπει σε μια νέα φάση. Η κατακρήμνιση του πάλαι ποτέ δικομματισμού, με την ταυτόχρονη εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ στην δεύτερη θέση, κάτω από το σύνθημα της αριστερής κυβέρνησης που θα απαλλάξει τον λαό και την χώρα από τα μνημόνια, έχει δημιουργήσει ένα κοινωνικό ρεύμα ελπίδας ότι αυτή η βαθιά λαϊκή επιθυμία είναι άμεσα εφικτή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η δυνατότητα αριστερής αντιμνημονιακής κυβέρνησης συναντιέται με μια πανίσχυρη λαϊκή απαίτηση να μπει πάτος στο βαρέλι, που φωνάζει δεν πάει άλλο, που αναζητά ελπίδα. Είναι ίσως θολή, συχνά σε σύγχυση ή σε αμηχανία, διαθέτει όμως ανυποχώρητο πείσμα και αγανάκτηση. Η πολιτικοποίηση αυτού του ρεύματος δεν θα γίνει με καταγγελία του. Σήμερα τίθεται το ερώτημα αν είναι εφικτό να έχουμε μια μεταβατική φιλολαϊκή κυβέρνηση, η οποία μαζί με το λαό θα αντιπαρατεθεί στις καταστροφικές απαιτήσεις των δανειστών και της ΕΕ. Αν μια τέτοια εξέλιξη βοηθάει το λαϊκό κίνημα και τον μακροχρόνιο αγώνα για μια διέξοδο από την κρίση.

Το μνημονιακό στρατόπεδο δεν έχει να προσφέρει καμία θετική προοπτική και πρόταση στην ελληνική κοινωνία. Βασίζεται στον φόβο, την τρομοκρατία, το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, τις εκβιαστικές παρεμβάσεις απ’ έξω, τον πόλεμο στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν διαθέτει οικονομική πρόταση πέρα από τις απαιτήσεις της Μέρκελ, των δανειστών και των κρατικοδίαιτων αετονύχηδων του ΣΕΒ. Και αυτή η πολιτική είναι μισητή στον λαό, έχει δημιουργήσει ανυπολόγιστη καταστροφή και αδιέξοδα σε εκατομμύρια εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους, μικρομεσαίους. Κυρίως όμως έχει δημιουργήσει την βεβαιότητα ότι αν συνεχίσουμε έτσι, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής και κοινωνικής ανάτασης. Δεν διαθέτει πολιτική λύση και καταλήγει σε γελοιότητες με την συσπείρωση όλου του εσμού της δεξιάς στον νυν υπέρ πάντων αγώνα ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα πολιτικό προσωπικό αναξιόπιστο στα μάτια της κοινωνίας. Ταυτισμένο με την χρεοκοπία, το σκύψιμο στην μέση προς τους Ιμπεριαλιστές, την ρεμούλα και την διαφθορά, την διαπλοκή.

Το αστικό μπλοκ βρίσκεται σε αδιέξοδο. Αυτός είναι ο λόγος των λυσσαλέων επιθέσεων απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Τραπεζίτες, επιχειρηματικοί κύκλοι, εκδοτικά συγκροτήματα, οι βασικές πολιτικές δυνάμεις του επίσημου πολιτικού συστήματος και κυρίως οι πραγματικοί κυβερνήτες μας, οι δανειστές και οι χώρες του ευρωπαϊκού κέντρου έχουν ενωθεί στον αγώνα να μην βγει μια αριστερή αντιμνημονιακή κυβέρνηση στην Ελλάδα, που θα δημιουργήσει προβλήματα στην απρόσκοπτη συνέχεια των μνημονιακών πολιτικών και πιθανά και ανεξέλεγκτες, γι’ αυτούς, ανατροπές.

Η προοπτική της αριστερής αντιμνημονιακής κυβέρνησης εμπεριέχει ελπίδες λαϊκής επιβίωσης, αλλά έχει και πολλές αντιφάσεις και προβλήματα. Απέχει από το σχηματισμό μιας εξουσίας που θα αντιπαρατίθεται στο αστικό πλαίσιο. Και αυτό γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα κόμμα με μαζικούς δεσμούς με τον κόσμο και κυρίως με τους εργαζόμενους και τις οργανώσεις τους, δεν στηρίζεται πάνω σε ένα κοινωνικό μέτωπο μέσα στον λαό. Απέχει επιπλέον από τη δυνατότητα θετικής έκβασης στη μάχη της ακύρωσης του μνημονίου, του χρέους, της διεξόδου από την κρίση. Κι αυτό γιατί ηγεμονεύει η δογματική αυταπάτη ότι είναι εφικτή η μεταρρύθμιση της ΕΕ και των συνιστωσών της τρόικας σε μια κατεύθυνση χωρίς λιτότητα και μνημόνια.

Ειδικά σήμερα, με την πρόσφατη Ισπανική κρίση, οι εναλλακτικές για την ευρωζώνη έχουν τεθεί. Η μία είναι η ευρωζώνη να διαλυθεί ή να διασπαστεί. Η άλλη είναι να μετατραπεί σε μια Γερμανική αυτοκρατορία με ενιαία οικονομική διακυβέρνηση, με την Ελλάδα και τον υπόλοιπο Νότο αποικία. Τρίτη λύση για την λογική, την πολιτική και οικονομική επιστήμη δεν υπάρχει, πέρα από το να αγοράσουν λίγο ακόμα χρόνο για την διατήρηση της ευρωζώνης ως έχει.

Όσο δεν ανατρέπεται αυτή η δογματική αυταπάτη, σε μια ευρωζώνη που καταρρέει και μας τραβάει στην δίνη της, οι ελπίδες που δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ και το πρόγραμμά του, θα συρρικνώνονται και θα αυτοακυρώνονται: Και η ανατροπή του μνημονίου και η ακύρωση των επαίσχυντων δανειακών συμβάσεων και πολύ περισσότερο ένα εθνικό σχέδιο ανόρθωσης της χώρας και της οικονομίας που θα ανατρέπει την λιτότητα, την φτώχεια, την ανεργία, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.

Η στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να είναι και συντροφική αντιπαράθεση στον ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να είναι και απαίτηση για πλήρη ακύρωση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων και πολιτικών. Πρέπει να γίνεται με γνώση της δυσκολίας, της σκληρότητας της μάχης, των αναγκαίων ρήξεων και ανατροπών. Πρέπει να γίνει με πλήρη συνείδηση ότι μια μεγάλη πολιτική αλλαγή στις 17 Ιούνη μπορεί να γίνει η απαρχή μιας δύσκολης πορείας ρήξεων και συγκρούσεων, με το λαό παρόντα και ενεργό, και τελικό έπαθλο την ανεξαρτησία και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Η εκλογική στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ για μια αντιμνημονιακή αριστερή κυβέρνηση, οφείλει να συνδυάζεται με την προετοιμασία για μέρες πιο δύσκολες, για πιο μεγάλες συγκρούσεις. Η ρήξη με το μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση και η διαχείριση της χρεοκοπίας δεν θα είναι ένας εκλογικός περίπατος. Δεν έχει νόημα η αναμονή να απογοητεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ, να ηττηθεί, ή να ενσωματωθεί. Στον παρατεταμένο λαϊκό, πολιτικό αγώνα για ένα μέτωπο διεξόδου από την κρίση έχει σημασία αυτή η στήριξη να οδηγεί σε έναν καλύτερο και όχι σε έναν χειρότερο συσχετισμό υπέρ των δυνάμεων της αριστεράς, της δημοκρατίας και της εργασίας, για την επόμενη μέρα. Αυτό σημαίνει πρώτα και κύρια την συγκρότηση ενός ρεύματος, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ που θα δίνει πολιτικές μάχες έτσι ώστε:

- στο δίλημμα ευρώ ή λαός να δίνονται αποφασιστικές απαντήσεις για το δεύτερο

- στο δίλημμα δημοκρατική παράταξη ή συμπαράταξη της αριστεράς να οικοδομεί το δεύτερο

- στο δίλημμα κυβερνητισμός ή οργάνωση και ενεργοποίηση του λαού να επιλέγει το δεύτερο.

Στις 17 Ιουνίου ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ και από την επόμενη μέρα είναι απαραίτητο και αναγκαίο να ενταθεί η διεργασία συγκρότησης ενός μετώπου διεξόδου από την κρίση που μέσα από όλες τις αναγκαίες ανατροπές και συγκρούσεις να φτάσει μέχρι τη δικαίωση της αντιμνημονιακής ψήφου του ελληνικού λαού.