Ο Λ. Κύρκος μιλάει για τον εαυτό του και όχι μόνο...

(κλικ στην εικόνα για να δείτε το video)

Λ. Κύρκος: Το μαύρο πρόβατο της Αριστεράς!

Σήμερα, 40 χρόνια μετά από την εποχή του άρχισε να κάνει την εμφάνισή του μαζικό κίνημα ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών, έχει ενδιαφέρον να δούμε τον προβληματισμό και τις θέσεις που είχαν εκείνη την εποχή οι πολιτικοί χώροι της Αριστεράς, και να κάνουμε τις συγκρίσεις με το τι προτείνεται σήμερα ενάντια στην “χούντα” του ΔΝΤ και της ΕΕ.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει επίσης για την κατηγορία των αριστερών που έχουν αναδείξει ως πρώτο στόχο τους την “εθνική ανάπτυξη” της χώρας και και ενδιαφέρονται για την αύξηση δεικτών της καπιταλιστικής οικονομίας,  όπως του ΑΕΠ,  των εισροών κεφαλαίων στην χώρα και άλλα παρόμοια, να κάνουν τις συγκρίσεις τους με την οικονομική πολιτική της χούντας των Συνταγματαρχών όπως τα δάνεια που χάρισε στους αγρότες, την μείωση του χρέους της χώρας ...

Ως γνωστόν, την ιστορία την γράφουν οι νικητές. Γιαυτό η εικόνα που έχει η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου αλλά και των αριστερών για την αριστερά εκείνης της εποχής δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Παρατηρείται μάλιστα το εξής παράδοξο: Ενώ σήμερα ο Λ. Κύρκος είναι το μαύρο πρόβατο για την μεγάλη πλειοψηφία της Αριστεράς, οι αντιλήψεις και οι απόψεις που εξέφραζε πριν 40 χρόνια ηγεμονεύουν σήμερα σε ένα μεγάλο κομμάτι της! Παρουσιάζουμε δύο ντοκουμέντα εκείνης της εποχής για να τεκμηριώσουμε αυτά που ισχυριζόμαστε.

Το ένα είναι η μπροσούσα “Για την ανάπτυξη του αντιδικτατορικού δημοκρατικού φοιτητικού κινήματος” της ΚΟΣ. Η ΚΟΣ ήταν η “Κομμουνιστική Οργάνωση Σπουδαστών” του ΚΚΕ εσωτ. Το κείμενο αυτό έχει γραφτεί το Οκτώβρη του 1972, πριν την πτώση της χούντας και έχει ενδιαφέρον για την μαρξιστική – λενινιστική προσέγγιση που επιχειρεί για να αναλύσει την συγκυρία και να προσδιορίσει τα καθήκοντα των κομουνιστών στο φοιτητικό κίνημα της εποχής. Το κείμενο είναι δημοσιευμένο εδώ:

Για την ανάπτυξη του αντιδικτατορικού δημοκρατικού φοιτητικού κινήματος – Θέσεις της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Σπουδαστών του ΚΚΕ (εσωτερικού)

Το άλλο κείμενο είναι "Οι ΣΤΟΙΧΟΙ του ΕΘΝΟΥΣ: Απόφαση-Διακήρυξη της κε του ΚΚΕ (εσ.)", στην συγγραφή του οποίου έχει βάλει σε μεγάλο βαθμό το χεράκι του ο Λ. Κύρκος. Σαφώς διαφοροποιημένο από το προηγούμενο και γράφτηκε αμέσως μετά την πτώση της χούντας.  Είναι χρήσιμο σε όσους στηρίζουν σήμερα ενωτικά εγχειρήματα στο χώρο της Αριστεράς, και ιδιαίτερα σε όσους αναζητούν ευρύτερες εθνικοπατριωτικές συναινέσεις...

ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΣΤΗ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΦΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΑΠΟΦΑΣΗ – ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ Κ.Ε. ΤΟΥ Κ.Κ.Ε. (ΕΣ.)

ΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

1

Ύστερα από χρόνων στρατοκρατική τυραννία χαράζει για την Ελλάδα η αυγή μίας δημοκρατικής προοπτικής. Η λαίλαπα της 21ης Απριλίου πέρασε, αφού σώριασε τον τόπο σε ερείπια. Η κυπριακή τραγωδία, που άρχισε με το έγκλημα του πραξικοπή­ματος κατά του Μακαρίου, ήταν η τελευταία μιας μακριάς σει­ράς από συμφορές. Όταν στη φασιστική βία, την οικονομική εξαθλίωση του Λαού, την πλήρη χρεοκοπία της δικτατορίας προστέθηκαν η κατάλυση της ανεξαρτησίας της Κύπρου, η τουρκική εισβολή και οι απειλές του πολέμου, όπου οδήγησε η χούντα με την πολιτική της, η εθνική κρίση ξέσπασε. Η λαομίσητη στρατοκρατική τυραννία έπεσε και άνοιξε ο δύσκολος δρό­μος για τη θεμελίωση μιας νέας δημοκρατικής πορείας, την εγκαθίδρυση μιας γνήσιας πολιτικής Δημοκρατίας.

2

Μέσα σ’ ένα σύνολο πολύπλοκων και αντιφατικών παραγόντων, η δύναμη που οδήγησε στην πτώση της δικτατορία των τανκς ήταν στο βάθος η αντίθεση του ενωμένου Λαού. Η πολιτική της στρατοκρατίας προσέκρουσε από την πρώτη στιγμή στην εναντίωση και την αντίσταση των πιο πλατιών μαζών και του συνό­λου σχεδόν του πολιτικού κόσμου. Και μέσα στις ένοπλες δυνά­μεις, το πραξικόπημα του Απρίλη δεν πέρασε χωρίς αντίσταση. Εκατοντάδες από τους καλύτερους αξιωματικούς διώχτηκαν, φυλακίστηκαν και υπέφεραν.

3

Μέσα στην εθνική κρίση που προκάλεσε η αμερικανόδουλη δι­κτατορία χρεοκόπησαν μερικά συστήματα ιδεών στα οποία στηριζόταν και η προχουντική δημοκρατία.

I

Ο αντικομμουνισμός και η πολιτική των διακρίσεων, που οδή­γησε στη στρατοκρατική δικτατορία.

II

Η εξάρτηση από τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στο όνομα της υπεράσπισης της ανεξαρτησίας της χώρας, που έφερε την τραγωδία της Κύ­πρου και την άμεση απειλή κατά της Ανεξαρτησίας και της Ακεραιότητας της Ελλάδας. Η εκτίμηση ότι η ασφάλεια της χώ­ρας μας κινδυνεύει απ’ το βορρά, απ’ τις σοσιαλιστικές χώρες, ενώ η πράξη απόδειξε ότι κινδύνευε και κινδυνεύει από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το ΝΑΤΟ, που χρησιμοποιούν σή­μερα σαν όργανο τον τουρκικό σοβινισμό και επεκτατισμό. Η αντίληψη αυτή οδήγησε στο να προσανατολιστεί η εθνική μας άμυνα στα στρατηγικά σχέδια και επιδιώξεις του Πενταγώνου και να μείνει απροετοίμαστη απέναντι στους πραγματικούς κιν­δύνους.

III

Η θεωρία και πρακτική της «εθνικοφροσύνης», που συνοδευό­ταν με την κατηγορία κατά της Αριστεράς για εθνική προδοσία, ή, τουλάχιστον, αφερεγγυότητα, και που συνέδεε την έννοια της υπεράσπισης της εθνικής ασφάλειας με την υπεράσπιση του πο­λιτικού και κοινωνικού κατεστημένου και την καταπολέμηση των σοσιαλιστικών ιδεών.

IV

Η θεωρία και πρακτική της οικονομικής ανάπτυξης προς όφελος των ξένων και ελληνικών μονοπωλίων και σε βάρος των εργαζο­μένων και των μη μονοπωλιακών στρωμάτων δεν οδήγησε στην ανάπτυξη, αλλά στην επιζήμια εξάρτηση της οικονομίας μας.

Η χρεοκοπία αυτών των συστημάτων ιδεών, στα οποία στηριζό­ταν ως τώρα το κρατικό οικοδόμημα μετά το τέλος του εμφυ­λίου πολέμου, ανοίγει για πρώτη φορά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία τη δυνατότητα πραγματικών δημοκρατικών εξελίξεων.

4

Μέσα στις συνθήκες της κοινής αντίστασης, το κοινό πάθος για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, οι κοινοί αγώνες και τα κοινά μαρτύρια, κατανίκησαν τις ψυχώσεις του εμφυλίου πολέ­μου, διαμόρφωσαν κοινή γλώσσα και κοινή συνείδηση σ’ όλο το Έθνος. Εργάτες και φοιτητές, αστοί και αγρότες, διανοούμε­νοι, ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, δικαστικοί και στρατιωτικοί, γνώ­ρισαν κάτω από τραγικές συνθήκες την ανάγκη να ενώσουν πάνω από διαφορές τις προσπάθειές τους, για να υπάρξει ένα καινούργιο δημοκρατικό πλαίσιο, βασισμένο στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και της υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτη­σίας – ένα κοινό θεμέλιο για το Δημοκρατικό Αύριο της πατρίδας μας. Αυτή η κοινότητα αισθημάτων και πλαισίων αποτελεί τη μεγαλύτερη κατάκτηση του Έθνους στις τελευταίες δεκαε­τίες και πρέπει να διαφυλαχτεί σαν κόρη οφθαλμού, γιατί είναι το βάθρο πάνω στο οποίο θα στηριχτεί η προσπάθεια για την ανανέωση της Δημοκρατίας και της πατρίδας. Αυτά ακριβώς επιβεβαίωσε η πάνδημη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης.

Ένα σκουλήκι ψόφιο ….

Κάποιοι επιμένουν ακόμα να κυνηγάνε φαντάσματα! Και προσποιούνται ότι δεν καταλάβαιναν με ποιους συνεργάστηκαν και συγκρότησαν το κόμμα τους, τον ΣΥΝασπισμό. Τόσα χρόνια δεν είχαν πάρει χαμπάρι τίποτα; Τώρα ανακάλυψαν ποιος είναι ο Λ. Κύρκος και η παρέα του;

Το πρόβλημα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δεν βρίσκεται στον Κύρκο. Μετά την αποχώρηση του Ν. Κωσταντόπουλου από την ηγεσία του ΣΥΝ η νέα πολιτική ταυτότητα που σηματοδοτήθηκε με το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε μια νέα κατάσταση για την αριστερά στον τόπο μας. Ιδιαίτερα την περίοδο που ήταν διακριτές οι ηγεσίες του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, καταγράφεται η δημιουργία ενός νέου πολιτικού χώρου με αριστερά χαρακτηριστικά που διεκδικεί την αυτονομία του απέναντι στον δικομματισμό. Το εγχείρημα αυτό δεν κινδυνεύει να ακυρωθεί από τον Λ. Κύρκο και την παρέα του, αλλά από την πολιτική ανικανότητα του «αριστερού ρεύματος», την τυχοδιωκτική πολιτική της «ομάδας Τσίπρας» και των στηριγμάτων της εντός και εκτός ΣΥΝασπισμού.

Σε όλους αυτούς τους αριστερούς του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που εξοργίζονται σήμερα με τον Λ. Κύρκο τους αφιερώνουμε ένα κείμενο μας που είχε γραφτεί πριν δέκα μήνες:

Ο Λεωνίδας Κύρκος και το …φάντασμά του

Ο Λεωνίδας Κύρκος και το …φάντασμά του

Ο Λ. Κύρκος ήταν ο κύριος υπονομευτής του εγχειρήματος της ανανέωσης του κομουνιστικού κινήματος, από την πρώτη κιόλας μέρα που πραγματοποιήθηκε η διάσπαση του 68. Ήταν επίσης ο πιο γνήσιος εκφραστής του δεξιού ευρωκομουνισμού. Πολέμιος κάθε αριστερής αντιπολίτευσης, επιχείρησε επανειλημμένα την αποκομμουνιστικοποίηση του ΚΚΕ εσ. Πραγμάτωσε τα πολιτικά του οράματα και σφράγισε το τέλος του κύκλου της διάσπασης του 68, υλοποιώντας την δική του εκδοχή για την ενότητα της αριστεράς με την δημιουργία του ΣΥΝ. Αυτός ήταν Λ. Κύρκος και συνεχίζει να παραμένει αταλάντευτος σε αυτή την πολιτική γραμμή.

Εκείνοι που άλλαξαν πραγματικά, είναι οι σύντροφοι του με τους οποίους εδώ και αρκετά χρόνια μαζί πορεύονταν. Σήμερα τον κατηγορούν. Στο παρελθόν, οι σύντροφοι του «αριστερού ρεύματος» του ΣΥΝ, κάτω από το βάρος της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού και μέσα σε μια συγκυρία που ευνοούσε τις συνδιαχειριστικές αυταπάτες, τον εμπιστεύτηκαν και τον ακολούθησαν για να γίνουν εφαψίες της πολιτικής εξουσίας με τα γνωστά αποτελέσματα. Η αντιπαλότητα που εκδηλώνεται σήμερα ενάντια την «ανανεωτική πτέρυγα» του ΣΥΝ είναι στην πραγματικότητα η αντιπαλότητα με το ίδιο το παρελθόν και την ιστορία του ΣΥΝ. Από αυτή την θέση μπορεί να αναδειχτεί ο πραγματικός χαρακτήρας των αντιθέσεων και να σηματοδοτηθεί δημιουργικά η εμπειρία του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα που είναι ακόμα μετέωρη και ανολοκλήρωτη η τομή που έγινε στο χώρο της Αριστεράς με το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι επιτακτική η θεώρηση των αντιθέσεων που χαρακτηρίζουν τον χώρο του ΣΥΝ από αυτή την οπτική γωνία: Μόνον έτσι μπορεί να δημιουργηθούν οι αναγκαίες παρακαταθήκες για να προχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με στέρεο βήμα προς τα μπρος. Αλλιώς, ο δρόμος προς την εύκολη και την συνήθη αντιμετώπιση παρόμοιων καταστάσεων είναι αυτός που εξοστρακίζει τις ευθύνες στους άλλους και οδηγεί σε μια αδιέξοδη και διευρυμένη αναπαραγωγή αντιθέσεων.

Όποιος λοιπόν αρκείται στο να υπερασπίζεται τα προφανή, λειτουργεί αποτρεπτικά για τους αναγκαίους μετασχηματισμούς. Ενισχύει τον κομματικό πατριωτισμό και αναπαράγει αντιθέσεις που ήδη έχουν ξεπεραστεί από τα ίδια τα πράγματα. Οι απόψεις και οι αντιλήψεις που συγκροτούν την «ανανεωτική πτέρυγα» έχουν ήδη συντριβεί και δεν αποτελούν κίνδυνο για την φυσιογνωμία και την πολιτική του ΣΥΝ. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι αυτό το ζήτημα δεν κρίθηκε τελικά στο εσωτερικό του. Κρίθηκε με την διακριτή πολιτική φυσιογνωμία απέναντι στο δικομματισμό που κατάφερε να καταγράψει ο ΣΥΡΙΖΑ και τις νέες σχέσεις εκπροσώπησης που διαμόρφωσε με τον κόσμο της Αριστεράς.

Ο ΣΥΝ γεννήθηκε μέσα σε συνθήκες μιας συνολικότερης και μακροχρόνιας ήττας της Αριστεράς, μιας ήττας που αγκαλιάζει όλες τις εκδοχές της. Η εμφάνισή του ΣΥΝ στο πολιτικό προσκήνιο δεν έφερνε καλά μαντάτα. Όχι μόνον δεν εμπεριείχε καμία ελπίδα για μια άλλη πορεία της Αριστεράς αλλά εμπέδωσε την υποταγή και τον συμβιβασμό με τις δυνάμεις του αστισμού. Η δημιουργία του ΣΥΝ επικύρωσε και με οργανωτικό τρόπο την ηγεμονία των αντιλήψεων του Λ. Κύρκου και της παρέας του σε ένα ευρύτερο χώρο της κομμουνιστικής αριστεράς. Και αυτή την αλήθεια, οι σ. του «αριστερού ρεύματος», θα πρέπει να την παραδεχτούν κάποτε ανοιχτά. Όπως παράλληλα θα πρέπει να οριοθετηθούν και από το παρελθόν τους, με διαφορετικό τρόπο απ’ αυτό που οριοθετήθηκαν μέσω των πολιτικών συντεταγμένων του ΣΥΝ. Και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι επιβιώνουν αρκετά στοιχεία από το ΚΚΕδικο παρελθόν, κυρίως με την μορφή πολιτικών πρακτικών και αντιλήψεων, που στις τωρινές συνθήκες αναδύονται με ιδιαίτερο τρόπο. Και αυτά τα στοιχεία ίσως αναδειχθούν στο άμεσο μέλλον ως πιο σημαντικό πρόβλημα από τις πολιτικές θέσεις της ανανεωτικής πτέρυγας. Η αναβίωση μεθόδων οργανωτικού ελέγχου για την επιβολή πολιτικών επιλογών όπως επίσης και λογικές χειραγώγησης του μαζικού κινήματος είναι μερικά απ’ αυτά τα στοιχεία που έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για το παρόν και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα νέο πολιτικό σχηματισμό είναι μια υπέρβαση με την οποία μπορεί να ξεπεραστεί αυτό το παρελθόν με γόνιμο και δημιουργικό τρόπο. Το ανακάτεμα της τράπουλας ήδη έχει γίνει. Έχει έρθει η ώρα να αρχίσει το παιχνίδι…