Αναρτήσεις
Στο πρόγραμμα του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, με 5774 λέξεις γίνεται μια αναλυτική αναφορά στον ΣΤΟΧΟ 13: «Για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης - Για μια Ελλάδα που παράγει και δημιουργεί».
Αν κάποιος αναγνώστης δεν θέλει να ασχοληθεί με ένα τόσο μεγάλο κείμενο, μπορεί να διαβάσει την παρακάτω συνεκτική περίληψη που παρουσιάζει ο Α. Μητρόπουλος σε ένα κείμενο του «Ο νεοφιλελεύθερος αναχρονισμός της κυβέρνησης» που έχει δημοσιευτεί στην «ΑΥΓΗ»: Η χώρα χρειάζεται σήμερα ένα νέο πρόγραμμα οικονομικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης. Μια νέα κοινωνική αξιοποίηση του εθνικού πλούτου. Μια σύγχρονη διαχείριση των δημοσίων αγαθών, των κοινοχρήστων χώρων, των μορφωμάτων της κοινωνικής οικονομίας. Μια ευέλικτη, πλουραλιστική, συμμετοχική, τεχνολογικώς αναβαθμισμένη και ανανεωμένη δημόσια διοίκηση, που θα αιμοδοτηθεί άμεσα από το νέο επιστημονικό δυναμικό. Που με την όρεξη, τη φιλοδοξία, την επινοητικότητα, τη ροπή στον συντονισμό και το ομαδικό αποτέλεσμα, θα μεταβάλει το κράτος σε πρωτοπορία των παραγωγικών, ερευνητικών και συλλογικών εξελίξεων.
Ο ίδιος στόχος «για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης» εκφράζεται με ανάλογο τρόπο και από το σύνολο σχεδόν των αριστερών δυνάμεων και περιλαμβάνεται στις εκλογικές διακηρύξεις και τα προγράμματα της «ΑΝΤΑΡΣΥΑ».
Η προβολή αυτού του στόχου ως «προγραμματικής θέσης» υποδηλώνει τις αγωνίες της Αριστεράς για την ανάγκη «μεταβατικών προγραμμάτων» που να δείχνουν πως η Αριστερά μπορεί να έχει διαφορετικές κρατικές πολιτικές διαχείρισης αν αναλάβει να κυβερνήσει. Στην πραγματικότητα πρόκειται για αναπαραγωγή πολιτικών αυταπατών της σοσιαλδημοκρατίας του προηγούμενου αιώνα, αυταπατών που διαψεύστηκαν οικτρά και εγκαταλείφθηκαν από τους ίδιους τους υποστηρικτές τους την εποχή της «παγκοσμιοποίησης» και του «νεοφιλελευθερισμού».
Η κύρια πλευρά αυτών των αντιλήψεων στηρίζεται στη λαθεμένη άποψη ότι στον καπιταλισμό υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στο «παραγωγικό κεφάλαιο» που είναι γενικά προοδευτικό και «εθνικό» και στο χρηματοπιστωτικό σύστημα που είναι «παρασιτικό» και «παγκοσμιοποιημένο». Γιαυτό εξάλλου η «παραγωγική ανάπτυξη» θεωρείται αυτοδίκαια «εθνική» και συνοδεύεται με μέτρα προστατευτισμού αυτού του «εθνικού» παραγωγικού κεφάλαιου απέναντι στον διεθνή ανταγωνισμό. Όπως είναι αναμενόμενο, αυτές οι αντιλήψεις για να αποκτήσουν φιλολαϊκά ερείσματα επενδύονται με ανάλογες δόσεις αντιιμπεριαλισμού…
Σήμερα τζάμπα σπαταλάνε το μελάνι τους αρκετοί αριστεροί που προσπαθούν να πείσουν τον «λαό» ότι υπεύθυνος για τα δεινά του είναι ο καπιταλισμός, η Ε.Ε. και η ΟΝΕ. Αυτό όλοι το γνωρίζουν. Ακόμα και οι ίδιοι οι καπιταλιστές δεν έχουν κανένα λόγο να κρύψουν και δηλώνουν απερίφραστα ότι οι αιτίες τις κρίσεις βρίσκονται στις πολιτικές που οι ίδιοι εφαρμόζουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ που ταλανίζει σήμερα μια μερίδα της αριστεράς, δεν είναι έξω από τις διαφορετικές εκδοχές ανάπτυξης του ίδιου του καπιταλισμού.
Ο νεοφιλελευθερισμός δεν έχει παντρευτεί το ευρώ, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι αριστεροί. Η Αγγλία για παράδειγμα στην οποία ο νεοφιλελευθερισμός επιβλήθηκε από την εποχή της Θάτσερ ήταν και παραμένει ενάντια στην ΟΝΕ.
Το πραγματικό πρόβλημα της αριστεράς - που δυστυχώς φαίνεται να είναι άλυτο – είναι ότι δεν έχει να προτείνει ως «κυβερνητικό πρόγραμμα» κάτι το οποίο να είναι διακριτό, τόσο από τις εναλλακτικές πολιτικές διαχείρισης της κρίσης που πορεύονται από τα επιτελεία του κεφάλαιου, όσο και από τις προτάσεις του υπαρκτού κομμουνισμού του προηγούμενου αιώνα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αν αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες θα βρεθεί σε πραγματικά δύσκολη θέση. Και η θέση του δεν θα βελτιωθεί, όπως ισχυρίζεται μια μερίδα της αριστεράς, από το αν έχει ξεκάθαρη θέση για την έξοδο της χώρας από το ευρώ και την ΕΕ. Το ΚΚΕ, φαίνεται να έχει συνείδηση αυτού του προβλήματος, όμως δεν έχει να προτείνει καμιά πειστική πρόταση ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Δεν εμπιστεύεται επίσης τον «απρόβλεπτο» λαϊκό παράγοντα που παρεμβαίνει στην πολιτική σκηνή, γιαυτό έμεινε μακριά από το «κίνημα της 25ης Μάη» και διαλέγει τον δρόμο του παρατηρητή των εξελίξεων.
Οι πολιτικές εξελίξεις δεν θα κριθούν από τα «πολιτικά σχέδια» των δυνάμεων της Αριστεράς. Αν ήταν να κριθούν απ’ αυτά, αυτό θα είχε συμβεί εδώ και πολύ καιρό. Θα κριθούν κυρίως από την ανάπτυξη του μαζικού κινήματος και την ένταση της ταξικής πάλης. Η Αριστερά και πρώτα από όλους ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει μεγάλες πιθανότητες να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, δεν θα πρέπει να αυτοκαταναλωθεί σε ένα στείρο κυβερνητισμό. Στις ζαριές που έχει να ρίξει, πολύ λίγα πράγματα έχουν να του προσφέρουν τα περισπούδαστα προγράμματα του ΣΥΝασπισμού που είναι καταχωνιασμένα στην Κουμουνδούρου. Μεγαλύτερη σημασία έχει για την διαμόρφωση της πολιτικής του, να έχει ανοικτά τα μάτια του και τα αυτιά απέναντι στο μαζικό κίνημα και στις ιδέες, τις προτάσεις και τις πρακτικές που μπορούν να γεννηθούν εκεί, ακόμα και αν αυτές έρχονται σε σύγκρουση με συγκεκριμένες δικές του πολιτικές επιλογές…
Ο 13ος στόχος είναι πολύ φλού, όπως πολύ εύστοχα εξηγείτε. Μα... δεν θα μπορούσε να ήταν αλλοιώς, με τα δεδομένα που είναι ΣΗΜΕΡΑ γνωστά στους περισσότερους έλληνες αριστερούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια μειοψηφία τους όμως, που έχει π.χ. πληροφορηθεί τη δουλειά του Richard D. Wolff ή την συναιτεριστική εταιρεία Mondragon ή (εστω) την κοινότητα Marinaleda... αυτή η μειοψηφία ασφαλώς έχει να πει πάρα πολλά για το θέμα.
Δυστυχώς η πιο ακονισμένη διανητική αρετή της αριστεράς είναι το... θάψιμο των διανοητικών αρετών της (υπόλοιπης) αριστεράς (χεχε), οπότε δεν αναμένω να έχει και πολλή ΓΕΝΙΚΗ απήχηση, κάτι τέτοιο.
Οπότε, η μεν ηγεσία θα προχωρήσει με βάση τις συνήθεις της αυταπάτες, ή άλλα λάθη της, η δε βάση θα προχωρήσει σε ό,τι μπορεί να κάνει ΠΑΡΑ τις αντίξοες συνθήκες.
Ε, αφού άντεξαν πολλές κοοπερατίβες συνθήκες άγριου καπιταλισμού, δεν βλέπω γιατί δεν θα αντέξουν τις συνθήκες... καπιταλιστικού κρετινισμού, που ζούμε τώρα, εγχωρίως και διεθνώς. Απλώς θα φουντάρουν στον πάτο οι περισσότεροι θιασώτες του παλιού κόσμου, σιγά-σιγά, αν δεν εξαγοραστούν κιόλας.
Ομως, το ότι ΥΠΑΡΧΕΙ σύγκρουση μεταξύ παραγωγικού κεφαλαίου και χρηματοπιστωτικού, άσχετα αν σε κάποιο επίπεδο συγκοινωνούν ή ενώνονται μεταξύ τους, είναι γεγονός. Γεγονός που κάνει τις μικρές επιχειρήσεις ΕΙΤΕ να χρεοκοπήσοΰν ΕΙΤΕ, μετά από τολμηρά βήματα, να περιέλθουν στην ιδιοκτησία των ίδιων των εργαζομένων τους.
Το μέλλον είναι ΚΟΚΚΙΝΟ, αλλά ΚΑΙ συναιτεριστικό.
Η εκδοχή του Α. Μητρόπουλου είναι λιγότερο "τεχνοκρατική" και περισσότερο "αριστερή" απ' αυτή που περιγράφεται στο "πρόγραμμα" του συνασπισμού...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ νέος γύρος στην επιχείρηση εξαθλίωσης και γενοκτονίας των εργαζομένων ξεκινά. Τα όπλα μαζικής καταστροφής που θα χρησιμοποιηθούν έχουν επιλεγεί λεπτομερώς. Το πολεμικό συμβούλιο των υπηρετών του κεφαλαίου τα έχει ήδη εγκρίνει και οι αρχιστράτηγοι της τρόικα έχουν βάλει την υπογραφή τους. Οι θλιβεροί κομπάρσοι βουλευτές του θα πουν το «ναι» έστω και δύσκολα, όπως κάνουν πάντα. Ο στρατός των δυνάμεων καταστολής, έχοντας γλιτώσει (μόνο αυτός) τις περικοπές, θα ριχτεί με μανία πάνω σε όλους όσοι τολμήσουν να πουν «όχι». Οι γραμμές άμυνας του καθεστωτικού συνδικαλισμού έχουν πλέον διαλυθεί. Οι θλιβερές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, παραδομένες και ενσωματωμένες από καιρό, απλώς ψελλίζουν κάποια λόγια για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ του 28% είναι εξαφανισμένος. Στελέχη, μέλη και ψηφοφόροι του (τουλάχιστον, η μεγάλη μάζα τους) μοιάζουν παραδομένοι στο γλυκό όνειρο της κυβερνητικής εξουσίας και, προσπαθώντας να μην κάνουν… θόρυβο και ξυπνήσουν, δεν βλέπουν ότι το καράβι τους παρασύρεται όλο και πιο δεξιά. Όσο για το ΚΚΕ, δυσκολεύεται ακόμη να προσαρμοστεί στον ρόλο του «μικρού» της Αριστεράς, ενώ αφήνει να καούν το ένα μετά το άλλο τα καλά χαρτιά του, όπως απέδειξε ο ηρωικός αγώνας της Χαλυβουργίας
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κοινοβουλευτική Αριστερά του 32% έχει παραχωρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων στη Χρυσή Αυγή του 7%.
Η πρωτοβουλία των κινήσεων ανήκει στην Χρυσή Αυγή γιατί στον κοινωνικό χώρο που βράζει η ηγεμονία βρίσκεται στους μικροαστούς που και αυτοί όπως και οι δυνάμεις της εργασίας έχουν δεχτεί τα πλήγματα από την επίθεση του κεφάλαιου. Στους δρόμους το προηγούμενο διάστημα οι "εργάτες" δεν είχαν το πάνω χέρι. Είναι άραγε τυχαίο ότι ο μόνος αγώνας που επικαλείσαι είναι ο αγώνας της Χαλυβουργίας;
ΔιαγραφήΗ αριστερά με τον στείρο αντιιμπεριαλισμό της χαϊδεύει τα αυτιά των μικροαστών νοικοκυραίων και των μικρομεσαίων γιατί νομίζει ότι θα τους "καθοδηγήσει" κολακεύοντας τον "πατριωτισμό" τους. Όμως την έχει ήδη πατήσει! Απόδειξη τα εκλογικά αποτελέσματα της χρυσής αυγής και του Καμμένου. Αγνοεί ότι η επίθεση του κεφάλαιου πέρασε στην πρώτη φάση με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τις αλλαγές στο ασφαλιστικό κλπ και την συναίνεση αυτών των μικρομεσαίων, όπου στις επιχειρήσεις τους επιβλήθηκε πρώτα απ' όλα αυτό το καθεστώς. Σήμερα που υφίστανται και αυτοί την επίθεση είναι σαφές ότι δεν θα στραφούν σε αριστερές κατευθύνσεις!
Kάνεις μεγάλο λάθος όταν νομίζεις ότι η χρυσή αυγή έχει κλέψει τις καρδιές των μικροαστών μονάχα. Εκεί που έχει δυστυχώς απήχηση ο νεοναζισμός είναι κυρίως στα πιο εξαθλιωμένα τμήματα της εργατικής τάξης, που είναι πολλές φορές και τα πιο καθυστερημένα πολιτικά και με λιγότερες εμπειρίες κοινωνικών αγώνων. Φαντάζομαι καταλαβαίνεις ότι στην Κυψέλη , στον άγιο Παντελεήμονα και στον Κεραμικό, κατοικούν οι πιο φτωχοί (οι πιο κάτω απ τους από κάτω), ο μικροαστός με υποθήκη το υπόλοιπο της ζωής του (δάνειο π.χ.), κατάφερε να την κάνει από το άθλιο κέντρο προς τα προάστια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αριστερά στο σύνολό της έχει οριστικά απολέσει την παλιά της ικανότητα για δυναμική εξέγερση ως διέξοδο στην κρίση, δεν το πιστεύει πια γι αυτό και οι αντίστοιχες πολιτικές της μιλούν για ανακούφιση απ την κρίση γι αυτό το μεγαλύτερο που μπορεί να κάνει είναι ένας συνδικαλιστικός αγώνας (χαμένος από χέρι στην σημερινή συγκυρία), η πολιτική απεργία είναι εκτός γραμμής από τον Σύριζα μέχρι, τα μ-λ και την Ανταρσυα.
Εκεί ακριβώς ψαρεύει και η Χ.Α. στο ότι η αριστερά είναι ανίκανη, όχι μόνο να αποτρέψει τις ολέθριες εξελίξεις αλλά δεν πουλάει ούτε τον τσαμπουκά που κάποτε ενέπνεε στους αστούς. Κι αφού κανένας δεν την φοβάται και είναι προβλέψιμη (α ναι κάνει και προτάσεις είναι γεμάτη από προτάσεις… ελάφρυνσης των βαρών …), οι ναζί φαντάζουν στα μάτια των εξαθλιωμένων, ως φορείς αλλαγής.
Δεν έχει για να περιμένει η κοινωνία άλλα αποθέματα υπομονής, ούτε θα αναλογιστεί την παλιά ιστορία της τότε μαχητικής αριστεράς, θα κινηθεί οπωσδήποτε, είτε θα οδηγηθούμε δηλαδή σε μια κοινωνία βαρβαρότητας, « ο καθένας μόνος του και όλοι εναντίον όλων» ή θα σηκώσουμε ανάστημα και θα πάρουμε συλλογικά τη ζωή στα χέρια μας χωρίς εκπτώσεις και χωρίς αναθέσεις που οδηγεί σε μια κοινωνική επανάσταση.
Η αριστερά δεν θα πεθάνει ποτέ γιατί είναι ήδη νεκρωμένη