Στόχος 13ος…

Στο πρόγραμμα του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, με 5774 λέξεις γίνεται μια αναλυτική αναφορά στον ΣΤΟΧΟ 13: «Για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης - Για μια Ελλάδα που παράγει και δημιουργεί».

Αν κάποιος αναγνώστης δεν θέλει να ασχοληθεί με ένα τόσο μεγάλο κείμενο, μπορεί να διαβάσει την παρακάτω συνεκτική περίληψη που παρουσιάζει ο Α. Μητρόπουλος σε ένα κείμενο του «Ο νεοφιλελεύθερος αναχρονισμός της κυβέρνησης» που έχει δημοσιευτεί στην «ΑΥΓΗ»: Η χώρα χρειάζεται σήμερα ένα νέο πρόγραμμα οικονομικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης. Μια νέα κοινωνική αξιοποίηση του εθνικού πλούτου. Μια σύγχρονη διαχείριση των δημοσίων αγαθών, των κοινοχρήστων χώρων, των μορφωμάτων της κοινωνικής οικονομίας. Μια ευέλικτη, πλουραλιστική, συμμετοχική, τεχνολογικώς αναβαθμισμένη και ανανεωμένη δημόσια διοίκηση, που θα αιμοδοτηθεί άμεσα από το νέο επιστημονικό δυναμικό. Που με την όρεξη, τη φιλοδοξία, την επινοητικότητα, τη ροπή στον συντονισμό και το ομαδικό αποτέλεσμα, θα μεταβάλει το κράτος σε πρωτοπορία των παραγωγικών, ερευνητικών και συλλογικών εξελίξεων.

Ο ίδιος στόχος «για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης» εκφράζεται με ανάλογο τρόπο και από το σύνολο σχεδόν των αριστερών δυνάμεων και περιλαμβάνεται στις εκλογικές διακηρύξεις και τα προγράμματα της «ΑΝΤΑΡΣΥΑ».

Η προβολή αυτού του στόχου ως «προγραμματικής θέσης» υποδηλώνει τις αγωνίες της Αριστεράς για την ανάγκη «μεταβατικών προγραμμάτων» που να δείχνουν πως η Αριστερά μπορεί να έχει διαφορετικές κρατικές πολιτικές διαχείρισης αν αναλάβει να κυβερνήσει. Στην πραγματικότητα πρόκειται για αναπαραγωγή πολιτικών αυταπατών της σοσιαλδημοκρατίας του προηγούμενου αιώνα, αυταπατών που διαψεύστηκαν οικτρά και εγκαταλείφθηκαν από τους ίδιους τους υποστηρικτές τους την εποχή της «παγκοσμιοποίησης» και του «νεοφιλελευθερισμού».
Η κύρια πλευρά αυτών των αντιλήψεων στηρίζεται στη λαθεμένη άποψη ότι στον καπιταλισμό υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στο «παραγωγικό κεφάλαιο» που είναι γενικά προοδευτικό και «εθνικό» και στο χρηματοπιστωτικό σύστημα που είναι «παρασιτικό» και «παγκοσμιοποιημένο». Γιαυτό εξάλλου η «παραγωγική ανάπτυξη» θεωρείται αυτοδίκαια «εθνική» και συνοδεύεται με μέτρα προστατευτισμού αυτού του «εθνικού» παραγωγικού κεφάλαιου απέναντι στον διεθνή ανταγωνισμό. Όπως είναι αναμενόμενο, αυτές οι αντιλήψεις για να αποκτήσουν φιλολαϊκά ερείσματα επενδύονται με ανάλογες δόσεις αντιιμπεριαλισμού…

Σήμερα τζάμπα σπαταλάνε το μελάνι τους αρκετοί αριστεροί που προσπαθούν να πείσουν τον «λαό» ότι υπεύθυνος για τα δεινά του είναι ο καπιταλισμός, η Ε.Ε. και η ΟΝΕ. Αυτό όλοι το γνωρίζουν. Ακόμα και οι ίδιοι οι καπιταλιστές δεν έχουν κανένα λόγο να κρύψουν και δηλώνουν απερίφραστα ότι οι αιτίες τις κρίσεις βρίσκονται στις πολιτικές που οι ίδιοι εφαρμόζουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ που ταλανίζει σήμερα μια μερίδα της αριστεράς, δεν είναι έξω από τις διαφορετικές εκδοχές ανάπτυξης του ίδιου του καπιταλισμού.  

Ο νεοφιλελευθερισμός δεν έχει παντρευτεί το ευρώ, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι αριστεροί. Η Αγγλία για παράδειγμα στην οποία ο νεοφιλελευθερισμός επιβλήθηκε από την εποχή της Θάτσερ ήταν και παραμένει ενάντια στην ΟΝΕ.

Το πραγματικό πρόβλημα της αριστεράς - που δυστυχώς φαίνεται να είναι άλυτο – είναι ότι δεν έχει να προτείνει ως «κυβερνητικό πρόγραμμα» κάτι το οποίο να είναι διακριτό, τόσο από τις εναλλακτικές πολιτικές διαχείρισης της κρίσης που πορεύονται από τα επιτελεία του κεφάλαιου, όσο και από τις προτάσεις του υπαρκτού κομμουνισμού του προηγούμενου αιώνα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αν αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες θα βρεθεί σε πραγματικά δύσκολη θέση. Και η θέση του δεν θα βελτιωθεί, όπως ισχυρίζεται μια μερίδα της αριστεράς, από το αν έχει ξεκάθαρη θέση για την έξοδο της χώρας από το ευρώ και την ΕΕ. Το ΚΚΕ, φαίνεται να έχει συνείδηση αυτού του προβλήματος, όμως δεν έχει να προτείνει καμιά πειστική πρόταση ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Δεν εμπιστεύεται επίσης τον «απρόβλεπτο» λαϊκό παράγοντα που παρεμβαίνει στην πολιτική σκηνή, γιαυτό έμεινε μακριά από το «κίνημα της 25ης Μάη» και διαλέγει τον δρόμο του παρατηρητή των εξελίξεων.

Οι πολιτικές εξελίξεις δεν θα κριθούν από τα «πολιτικά σχέδια» των δυνάμεων της Αριστεράς. Αν ήταν να κριθούν απ’ αυτά, αυτό θα είχε συμβεί εδώ και πολύ καιρό. Θα κριθούν κυρίως από την ανάπτυξη του μαζικού κινήματος και την ένταση της ταξικής πάλης. Η Αριστερά και πρώτα από όλους ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει μεγάλες πιθανότητες να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, δεν θα πρέπει να αυτοκαταναλωθεί σε ένα στείρο κυβερνητισμό. Στις ζαριές που έχει να ρίξει, πολύ λίγα πράγματα έχουν να του προσφέρουν τα περισπούδαστα προγράμματα του ΣΥΝασπισμού που είναι καταχωνιασμένα στην Κουμουνδούρου. Μεγαλύτερη σημασία έχει για την διαμόρφωση της πολιτικής του, να έχει ανοικτά τα μάτια του και τα αυτιά απέναντι στο μαζικό κίνημα και στις ιδέες, τις προτάσεις και τις πρακτικές που μπορούν να γεννηθούν εκεί, ακόμα και αν αυτές έρχονται σε σύγκρουση με συγκεκριμένες δικές του πολιτικές επιλογές…