“Αντιεμβολιαστές” και αντι-αντιεμβολιαστές

Αναδημοσίευση από το "ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ"

του Γεώργου Νικολαϊδη

Οι “αντιεμβολιαστές”, οι αρνητές δηλαδή κάθε εμβολίου, εν γένει δεν υπάρχουν – ή τέλος πάντων αποτελούν μιαν απειροελάχιστη ομάδα του πληθυσμού. Πρόκειται για μια κατηγορία εν πολλοίς κατασκευασμένη, που δυστυχώς αναπαράγεται άκριτα από διαφόρους στις μέρες μας. Αντιθέτως, υπάρχουν πολλοί και πολλές που προβληματίζονται (δικαίως ή αδίκως) σχετικά με κάποια ιατροφαρμακευτικά προϊόντα που παρουσιάζονται ως “εμβόλια”. Έτσι:

Αντιεμβολιαστής αντιτιθέμενος στο τριπλό εμβόλιο για την ερυθρά, την ιλαρά και την παρωτίτιδα είναι κάποιος που ενδεχομένως τάσσεται υπέρ μια μεταφυσικής “επιστροφής στην φύση”, που υιοθετεί θεωρίες για τις υποτιθέμενες παρενέργειες ενός επί δεκαετίες αποτελεσματικού και ασφαλούς εμβολίου που αφήνει δια βίου (ή αν μη τι άλλο για καμιά δεκαετία) ανοσοποίηση κ.τ.λ.

Αντιεμβολιαστής αντιτιθέμενος στο εμβόλιο του τετάνου είναι κάποιος που παίζει με την ζωή του ή και την ζωή του παιδιού του.

What can we learn from the beautiful game?

Τι μαθήματα μπορεί/πρέπει να μάθει η Αριστερά από το ποδόσφαιρο; 

Αυτή είναι η ερώτηση που θα προσπαθήσουν να απαντήσουν οι Ken Loach, Yanis Varoufakis, Brian Eno, Roger Waters και Frank Barat την Πέμπτη από τις 20:00, ζωντανά εδώ:

Ιούλης του 15…

Αργά το βράδυ της Παρασκευής 26 Ιούνη του 2015 ο Αλέξης ανακοίνωσε την πρόταση για την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος του ΟΧΙ για την επόμενη Κυριακή. Δεν ήταν μέρος κάποιου σχεδίου που είχε εκπονηθεί σε κυβερνητικά όργανα ή στα κομματικά γραφεία ως πολιτική δράση μπροστά στο ενδεχόμενο μιας ρήξης, μετά την αποτυχία της συμφωνίας με τους δανειστές. Το δημοψήφισμα ήταν ένας αυτοσχεδιασμός του αρχηγού (όπως και η ανατροπή του ΟΧΙ), μπροστά στο αναμενόμενο αδιέξοδο της διαπραγμάτευσης: Όλοι γνώριζαν, από τα προηγούμενα μνημόνια, ότι οι "δανειστές" επιβάλλουν αυτά που θέλουν και δεν διαπραγματεύονται...

Το τι ακριβώς επιδίωκε με αυτή την ενέργεια ο αρχηγός, δεν ήταν φανερό εκείνη την στιγμή. Αυτό έγινε γνωστό μετά το δημοψήφισμα. Όμως, η σημασία του δημοψηφίσματος ως πολιτική πράξη δεν επικαθορίζεται μόνο από τις επιδιώξεις του αρχηγού: πυροδότησε ευρύτερες εξελίξεις που δεν μπορούσαν να χειραγωγηθούν στα πλαίσια των κοινοβουλευτικών πρακτικών. Εξάλλου, τα πιο συναρπαστικά πολιτικά γεγονότα που βάζουν την σφραγίδα τους στις εξελίξεις, δεν έχουν προκύψει από την εφαρμογή σχεδίων που έχουν επεξεργαστεί κάποια επιτελεία, αλλά από την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στο πολιτικό προσκήνιο.

Διυλίζοντας τον κώνωπα και καταπίνοντας την κάμηλο την εποχή του COVID 19…

Αυτές τις μέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γίνεται μεγάλη συζήτηση για την κάρτα των 150 ευρώ στους νέους που θα εμβολιαστούν, όμως αρκετά περιορισμένη για το μέτρο του «υποχρεωτικού εμβολιασμού»…

Μερικά αυτονόητα και προφανή:

1. Η υποστήριξη των κυβερνητικών πολιτικών με οικονομικά κίνητρα είναι μια πάγια και συνήθης πολιτική πρακτική που συνοδεύει την εφαρμογή της, όχι μόνον στην χώρα μας αλλά σ’ όλο τον κόσμο.

2. Στην περίπτωση της πανδημίας του covid 19 ένα μεγάλο μέρος του κόστους της εφαρμογής των κυβερνητικών μέτρων την περίοδο του lockdown μεταφέρθηκε στους πολίτες (μάσκες, τεστ, αντισηπτικά κ.λ.π). Υπήρξαν διαμαρτυρίες και διατυπώθηκαν απαιτήσεις για την χρηματοδότηση ή την δωρεάν διάθεσή τους στους πολίτες. Υπήρξαν μάλιστα έντονες κριτικές για τον τρόπο και την ποιότητα των παροχών στους μαθητές. Επίσης από τις χρηματοδοτήσεις της χώρα μας, όλα τα κονδύλια διατέθηκαν για την στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων χωρίς να διατεθεί τίποτα για την στήριξη του δημόσιου συστήματος υγείας, σε αντίθεση με άλλες χώρες όπως Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία κλπ.

κόντρα στο ρεύμα

Πολλές φορές έχουμε ακούσει την φράση: «πάμε κόντρα στο ρεύμα» να σηματοδοτεί την ανυπακοή ή την αντίσταση απέναντι σε μορφές κυριαρχίας ή κανονικότητας.

 
Αν αναζητήσουμε στην μνήμη μας «εικόνες» από την φύση που σχετίζονται με την έκφραση "κόντρα στο ρεύμα", η πορεία του σολωμού, που πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα του ποταμού είναι πλέον συνηθισμένη. Συχνά εμπεριέχει και την αρκούδα, που παραμονεύει για να τερματίσει άδοξα αυτή την πορεία του σολωμού...

Όμως δεν έχουμε καμία εικόνα όπου τα νερά ενός ποταμού να πηγαίνουν ξαφνικά…ανάποδα. Ακόμα κι αν έχουμε κάποιες μεγάλες αμφιβολίες αν μπορεί να υπάρξει ένα τέτοιο περιστατικό, θεωρούμε ότι αυτό είναι αδύνατον να συμβεί, όταν ο ποταμός γίνεται καταρράκτης: Η «βαρύτητα» που καθοδηγεί την πορεία τους είναι μια νομοτελειακή ΤΙΝΑ.

Κι όμως στην φύση, εμφανίζονται κάποιες φορές «δυνάμεις» που αντιστρέφουν αυτήν την πορεία, ακόμα και ενός …καταρράκτη:

«ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά»…

Καλλιτέχνης: HRH (His Royal Highness)  "Prince Nikolaos"

Η ελιά, από την εποχή του συνθήματος «ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά» εξακολουθεί να είναι παρούσα και σε άλλες πολιτικές συγκυρίες, ιδιαίτερα σε αυτές που έχουν καταστροφικές συνέπειες για την χώρα.

Την εποχή της πανδημίας του covid19, επανήλθε στο προσκήνιο τον περασμένο Νοέμβρη με την παρακάτω δήλωση της κ. Βάνας Παπαευαγγέλου, λοιμωξιολόγου και μέλους της επιτροπής επιστημόνων: "Πιθανό η έξαρση των κρουσμάτων να οφείλεται στο μάζεμα της ελιάς", δήλωσε τον Νοέμβρη η κ. Βάνα Παπαευαγγέλου, λοιμωξιολόγος και μέλος της επιτροπής επιστημόνων.

Αριστερά, ο χάρτης της εξάπλωσης του covid19 εκείνη την εποχή.

Το ερώτημα που βρέθηκαν ελιές στις κόκκινες περιοχές, μόνον η κ. Βάνα Παπαευαγγέλου το γνωρίζει…

Με αφορμή μια αναφορά στην βουλή στην ΒΙΟΜΕ: Για την «κοινωνικοποίηση του χρήματος» αλλά και για την «κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής»

Αρκετοί, απ’ όσους άκουσαν αυτό το σημείο από την ομιλία του Γιάνη Βαρουφάκη στην βουλή (16/6/2021), παραξενεύτηκαν…

Κάποιοι δεξιοί δεν καταλάβαιναν καν τι έλεγε. 

Κάποιοι αριστεροί που καταλάβαιναν μειδίασαν γιατί σκέφτηκαν πως ο Βαρουφάκης θέλει να κάνει τους εργαζόμενους καπιταλιστές…

Εγχειρήματα όπως η ΒΙΟΜΕ, είναι έξω από τις πολιτικές στοχεύσεις όλων των «αριστερών» κοινοβουλευτικών κομμάτων, που θεωρούν πως ότι η λαϊκή πρωτοβουλία σταματάει στην ανάθεση μέσω της ψήφου. 

Για τ’ άλλα θα φροντίσει το «κόμμα»…

Η θέση αυτή του Γιάνη Βαρουφάκη σχετίζεται με τους γενικότερους προβληματισμούς του ΜέΡΑ για την «κοινωνικοποίηση του χρήματος» αλλά και για την «κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής» σαν πολιτικούς στόχους στην τωρινή συγκυρία του καπιταλισμού. Στόχους που απαιτούν την λαϊκή πρωτοβουλία και συμμετοχή…

Δικομματισμός: «το ‘να χέρι νίβει τ’ άλλο»

Ποιος είναι και τι «δουλειά» κάνει ο Άρης Πορτοσάλτε όλοι το γνωρίζουν, δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα… 

Το να θεωρεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι δικαιώθηκε επειδή είπε μια καλή κουβέντα για τον Αλέξη, και να το κάνει «πρώτο θέμα» στα δικά του μέσα ενημέρωσης είναι πρόβλημα… 

Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να τεκμηριώνει ότι ο Πορτοσάλτε άλλαξε. Πάμε στοίχημα, ότι αυτά που έκανε και έλεγε χθες και προχθές, θα τα επαναλάβει όταν χρειαστεί και αύριο… 

Εκείνο που πράγματι άλλαξε σήμερα είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ.

 Γλύφει εκεί που έφτυνε χθες: Καταξιώνει τον Πορτοσάλτε με την αιτιολογία ότι είπε την «αλήθεια» για τον Αλέξη. Τα κείμενα του ΣΥΡΙΖΑ που προβάλουν την "είδηση" αιτιολογούν αυτή την μεταστροφή με δυο λέξεις: «Σε μια κρίση ειλικρίνειας είπε…». 

Η «αλήθεια» είναι ότι πράγματι ο Πορτοσάλτε «συμφώνησε» με μια συγκεκριμένη άποψη του Τσίπρα. Οι πολιτικές προτάσεις κρίνονται για την ορθότητά τους και όχι για το αν είναι ψευδείς ή αληθείς. Οι συμφωνίες» ή οι «διαφωνίες» σε πολιτικά θέματα είναι πρώτα απ’ όλα προϊόντα πολλαπλών σκοπιμοτήτων. Το τελευταίο πράγμα που μετράει σε παρόμοιες «συμφωνίες» είναι η «ειλικρίνεια». 

Μερικές σκέψεις για το 1ο συνέδριο του ΜεΡΑ25

Αναδημοσίευση από το "in.gr"

Του Δημήτρη Ν. Μανιάτη

Ο Γιάνης Βαρουφάκης είχε την ευκαιρία στις δύο ομιλίες του, εναρκτήρια και κλείσιμο, να κάνει σαφές πού το πάει, τι θέλει, τι φαντάζεται στο σημερινό ακόμη πανδημικό και ρευστό πολιτικό τοπίο.

Ομολογουμένως δεν είναι και τόσο συνηθισμένο να προβάλλεται από οθόνη η εικόνα του Κεν Λόουτς, με φόντο το industrial περιβάλλον των Λιπασμάτων της Δραπετσώνας, απόγευμα Παρασκευής να απευθύνεται στο ελληνικό κοινό.

Αν ο βρετανός σκηνοθέτης, αναζητά και θέτει πάντα στο κέντρο των φιλμ του την εργατική τάξη, αυτή επίσης είναι το σημερινό χαμένο δισκοπότηρο για την ελληνική Αριστερά αλλά και το αντικείμενο των αναλύσεών της (ποια είναι, αν άλλαξε, αν υπάρχει κτλ.).

Η εικόνα του Λόουτς όμως όπως κι άλλων, καταγράφεται στις επιτυχίες του τριημέρου ενός κόμματος που θέλει να συνδεθεί με τον κόσμο της εργασίας. Το ΜεΡΑ25.

Ποιο σώμα ταιριάζει στην Αριστερά;

Το παρακάτω κείμενο είναι ένα μεγάλο απόσπασμα από το άρθρο του Αντώνη Λιάκου και της Μυρσίνη Ζορμπά που δημοσιεύεται στην «εφημερίδα των συντακτών». Το άρθρο, με αφορμή την νέα ταυτότητα που επιχειρεί να διαμορφώσει ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ με την διεύρυνσή του προς το «κέντρο», επιχειρεί απαντήσει σε ένα ερώτημα, το οποίο έχει γενικότερο ενδιαφέρον πέρα από τα «εσωκομματικά» του ΣΥΡΙΖΑ: «Ταυτίζεται η Αριστερά με το κόμμα της; Σύμφωνα και με τη σοσιαλδημοκρατική και με τη λενινιστική ταυτίζεται. Μπορούμε όμως να το ισχυριστούμε αυτό σήμερα; Η απάντησή μας είναι όχι και αυτό ακριβώς θέλουμε να υποστηρίξουμε».Το άρθρο, παρ’ ότι επικεντρώνεται στην αντίληψη για το «κόμμα» όπως αυτή ιστορικά διαμορφώθηκε στην Δύση και απουσιάζει η διαφορετικότητα της κινέζικης εμπειρίας - της εποχής του Μάο αλλά και της σημερινής όπου το ΚΚΚ είναι ο μεγαλύτερος πολιτικός οργανισμός στον κόσμο -  θέτει αρκετά στοιχεία για προβληματισμό, όχι μόνον για την μορφή της οργάνωσης και την παραγωγή της πολιτικής αλλά και για την εκτίμηση της πολιτικής συγκυρίας.

Το κομματικό ασυνείδητο

Υπάρχει μια ολόκληρη βιβλιοθήκη με έργα που αφορούν το πολιτικό κόμμα. Ολοι οι θεωρητικοί έγραψαν γι’ αυτό. Πριν όμως βυθιστούμε στις σελίδες τους και αρχίσουμε να εκσφενδονίζουμε τσιτάτα εναντίον αλλήλων, ας σκεφτούμε πού εδράζεται όλη αυτή η περί κόμματος φιλολογία και αν έχει κάποια παραγωγική συνάφεια με την δική μας εποχή. Τα κόμματα της Αριστεράς δημιουργήθηκαν σε μια εποχή που η πλειοψηφία ήταν αναλφάβητη, ολιγογράμματη, όπου η πληροφόρηση και η επικοινωνία ήταν περιορισμένη σε κάποιες κοινωνικές ελίτ.

Γεννήθηκαν προκειμένου να ανοίξουν στην κοινωνική πλειοψηφία και στις υποδεέστερες τάξεις το πεδίο της πολιτικής, να τις πληροφορήσουν, να τις οργανώσουν ιδεολογικά και πρακτικά, να μετατρέψουν την καθημερινή τους ματαίωση και δυσαρέσκεια σε πολιτική προσδοκιών και αγωνιστικότητα. Τον ρόλο αυτό ερχόταν να τον εκπληρώσει το πολιτικό κόμμα, που βασιζόταν σε μια συγκεντρωτική και ιεραρχική «καθοδήγηση» και διάχυση της γνώσης, της πληροφόρησης με βάση τη στράτευση των μελών τους.