Αναρτήσεις
Αυτές τις μέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γίνεται μεγάλη συζήτηση για την κάρτα των 150 ευρώ στους νέους που θα εμβολιαστούν, όμως αρκετά περιορισμένη για το μέτρο του «υποχρεωτικού εμβολιασμού»…
Μερικά αυτονόητα και προφανή:
1. Η υποστήριξη των κυβερνητικών πολιτικών με οικονομικά κίνητρα είναι μια πάγια και συνήθης πολιτική πρακτική που συνοδεύει την εφαρμογή της, όχι μόνον στην χώρα μας αλλά σ’ όλο τον κόσμο.
2. Στην περίπτωση της πανδημίας του covid 19 ένα μεγάλο μέρος του κόστους της εφαρμογής των κυβερνητικών μέτρων την περίοδο του lockdown μεταφέρθηκε στους πολίτες (μάσκες, τεστ, αντισηπτικά κ.λ.π). Υπήρξαν διαμαρτυρίες και διατυπώθηκαν απαιτήσεις για την χρηματοδότηση ή την δωρεάν διάθεσή τους στους πολίτες. Υπήρξαν μάλιστα έντονες κριτικές για τον τρόπο και την ποιότητα των παροχών στους μαθητές. Επίσης από τις χρηματοδοτήσεις της χώρα μας, όλα τα κονδύλια διατέθηκαν για την στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων χωρίς να διατεθεί τίποτα για την στήριξη του δημόσιου συστήματος υγείας, σε αντίθεση με άλλες χώρες όπως Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία κλπ.
3. Τα χαμηλά ποσοστά εμβολιασμού στην χώρας είναι δείγμα της αποτυχίας της κυβερνητικής πολιτικής, όπως επίσης και η εξάπλωση του ρεύματος των «ψεκασμένων». Ο εμβολιασμός προβλήθηκε ως η «μαγική λύση» για την πανδημίας του covid 19 μετά το παρατεταμένο και αποτυχημένο lockdown. Η έλευση των εμβολίων στην χώρα μας, που θύμιζε τον μύθο την έλευση της πατάτας την εποχή του Καποδίστρια, δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
4. Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στον κίνδυνο της επιβολής του μέτρου του υποχρεωτικού εμβολιασμού. Αυτό το μέτρο, σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να γίνει αποδεκτό. Οι λόγοι είναι προφανείς… Προοίμιο αυτού του μέτρου, είναι ο διαχωρισμός των πολιτών σε δύο κατηγορίες τους εμβολιασμένους και τους ανεμβολίαστους, με διακριτές ελευθερίες και δικαιώματα σε κοινωνικά αγαθά και παροχές.
Με αυτά τα δεδομένα, η ένταση που λαμβάνει η συζήτηση για την κάρτα των 150 ευρώ - ιδιαίτερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης - είναι ενδεικτική του μεγέθους της αγανάκτησης και της έλλειψης εμπιστοσύνης στα κυβερνητικά μέτρα, όμως ως προς την ουσία της αρκετά περιθωριακή σε σχέση με τα άλλες πλευρές των κυβερνητικών χειρισμών στο ζήτημα της πανδημίας.
Ο εμβολιασμός και οι πολιτικές διαχείρισής του είναι μια μόνο πλευρά ενός ζητήματος που φαίνεται πως έχει μεγάλο βάθος χρόνου: Δεν περιορίζεται στον covid19 και τις μεταλλάξεις του. Η ιστορία με τις «πανδημίες» θα ενταθεί ως προς την ένταση και την έκταση που λαμβάνουν. Οι πανδημίες γίνονται σήμερα, σε σχέση με το παρελθόν, ιδιαίτερα φονικές γιατί άλλαξε η σχέση αλληλεξάρτησης ανάμεσα τον ιό και τον άνθρωπο: Ο ιός χρειάζεται τον ανθρώπινο «συνωστισμό» για να αναπαραχθεί, να διαδοθεί και να μεταλλαχθεί…
Η κυριαρχία του ανθρώπου στον πλανήτη είχε σαν αποτέλεσμα μια τρομακτική αύξηση του πληθυσμού, ιδιαίτερα μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο (ας μην ξεχνάμε ότι ο αριθμός των ανθρώπων που γεννήθηκαν στον 20ο αιώνα ξεπερνά το άθροισμα όλων των ανθρώπων που γεννήθηκαν από την εποχή που εμφανίστηκε ο χόμο σάπιενς).
Αυτή η συνθήκη είναι η «εποχή της αφθονίας» για τους ιούς, τόσο για να εξαπλωθούν όσο και για να μεταλλαχθούν. Ας μην ξεχνάμε πως στα χρονικά της βιολογίας ο άνθρωπος είναι το πιο θανάσιμο είδος στον πλανήτη μας, από την εποχή που εμφανίστηκε ο χόμο σάπιενς. (Ο χόμο σάπιενς οδήγησε στην εξαφάνιση σχεδόν τα μισά μεγάλα ζώα του πλανήτη πολύ πριν οι άνθρωποι ανακαλύψουν τον τροχό, την γραφή ή τα σιδερένια εργαλεία). Τώρα φαίνεται πως η φύση «εκδικείται» και θέτει τα δικά της «όρια» σε αυτή την μορφή εξέλιξης…
Σε αυτά τα πλαίσια, η απάντηση δεν βρίσκεται πρώτιστα στο χώρο της επιστήμης (η αναζήτηση νέων εμβολίων και φαρμάκων θα μοιάζει με το μαρτύριο του Σίσυφου με την εμφάνιση κάθε νέας πανδημίας), αλλά την πολιτική διαχείριση των κοινωνικών σχέσεων, γιατί απαιτεί αναδιατάξεις που θα επηρεάσουν το σύνολο της ανθρώπινης δραστηριότητας και θα αλλάξουν την καθημερινότητά μας. Τα πρώτα που κινδυνεύουν να περιοριστούν από τις νέες "πειθαρχίες/σύνορα" που θα επιβληθούν, είναι οι μορφές ανθρώπινης δραστηριότητας/επικοινωνίας που διεκπεραιώνονται με προσωπική παρουσία και άμεση συμμετοχή…
(Ένα σχόλιο για την ιστορία της εφαρμογής του «υποχρεωτικού εμβολιασμού»)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενικά «υποχρεωτικός εμβολιασμός» δεν είναι κάτι το πρωτοεμφανιζόμενο. Για παράδειγμα, για να πάει κάποιο παιδί στο σχολείο θα πρέπει να έχει κάνει τα εμβόλια που προβλέπει ο νόμος (όπως αυτά έχουν καθοριστεί μέσα από συγκεκριμένες διαδικασίες).
Στην Ελλάδα, o πρώτος εμβολιαστικός νόμος Ψηφίστηκε το 1835 επί Όθωνα και αφορούσε την εισαγωγή του «εμβολιασμού της δαμαλίδος» για την ευλογιά, που καθιστούσε τον εμβολιασμό υποχρεωτικό και προέβλεπε μάλιστα ποινικές κυρώσεις για όσους δεν έκαναν το εμβόλιο.
Πέρα απ’ τα «υποχρεωτικά εμβόλια», υπάρχουν και άλλα που προτείνονται για προστασία από ιούς, όπως για την γρίπη, τον πνευμονόκοκκο κλπ, αλλά δεν είναι υποχρεωτικά. Αυτά κυρίως αφορούν στην ατομική προστασία και όχι στην πρόληψη της μετάδοσης.
Για τον covid 19 τα εμβόλια που υπάρχουν δεν πληρούν τους όρους υπαγωγής στα «υποχρεωτικά», κυρίως γιατί ακόμα δεν είναι γνωστές πιθανές παρενέργειες σε βάθος χρόνου.
Παρ’ όλα αυτά το θέμα του υποχρεωτικού εμβολιασμού για την πανδημία της νόσου Covid-19, στη χώρα μας προβλέπεται στον v. 4675/2020 (ΦΕΚ 54Α/11.3.2020), που ορίζει ρητά ότι: «Σε περιπτώσεις εμφάνισης κινδύνου διάδοσης μεταδοτικού νοσήματος, που ενδέχεται να έχει σοβαρές επιπτώσεις στη δημόσια υγεία, μπορεί να επιβάλλεται, με απόφαση του Υπουργού Υγείας μετά από γνώμη της ΕΕΔΥ (Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων Δημόσιας Υγείας), υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού με σκοπό την αποτροπή της διάδοσης της νόσου.
Το Υπουργείο Υγείας, θα μπορούσε να είχε κάνει μια πρώτη εφαρμογή αυτού του νόμου, αν είχε ορίσει ως «υποχρεωτικό» τον εμβολιασμό όλων των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού, καθώς και όλων όσοι στελεχώνουν δομές υγείας (δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) ή δομές περίθαλψης ευπαθών ομάδων.
Όμως δεν το έκανε…
Όπως δεν έκανε και άλλα πολλά. Ας θυμηθούμε την επιλεκτική εφαρμογή των προληπτικών μέτρων προστασίας, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τις εξαιρέσεις για την εκκλησία….
Σήμερα η κατάσταση, όπως έχει εξελιχθεί η κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά στην εφαρμογή του καθολικού υποχρεωτικού εμβολιασμού, όπως προβλέπει ο v. 4675/2020.
Το γεγονός ότι ο Κούλης δεν μπορεί να πείσει ούτε τους δικούς του οπαδούς για να εμβολιαστούν, είναι δικό του πρόβλημα, όχι δικό μας…
Σήμερα, όσοι λέμε ΝΑΙ στον εμβολισμό και έχουμε αποδείξει όχι με λόγια αλλά με την πράξη μας (έχουμε εμβολιαστεί), δεν θα πρέπει να επιστέψουμε να επιχειρήσει να το αντιμετωπίσει επιβάλλοντας τον «υποχρεωτικό εμβολιασμό», γιατί πιστεύουμε πως στην κοινωνία που ζούμε, αυτές οι αποφάσεις θα πρέπει να επιβάλλονται με την πειθώ και όχι με την καταστολή. Δεν εξουσιοδοτούμε καμία πολιτική εξουσία να προσδιορίζει ως «εχθρούς» της κοινωνίας, όσους δεν πείθονται από τις δικές της ασυνάρτητες πολιτικές. Όσο ανόητα χειρίστηκε το lockdown, τόσο ανόητα θα χειριστεί και τον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Δεν την εμπιστεύονται ούτε οι δικοί της οπαδοί, γιατί να την εμπιστευτούμε εμείς;
Αν δεν μπορεί να τα καταφέρει, ας φύγει…
Ας θυμηθούμε, όταν ήρθαν τα πρώτα εμβόλια ποια ήταν η «επικοινωνιακή» πολιτική της κυβέρνησης, πως πουλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες… Δείτε το παρακάτω video έχοντας στο μυαλό σας τον Καποδίστρια και τις «πατάτες» του…
https://youtu.be/g1N9L1zBXFM