Αναδημοσίευση από το «Καρτέσιος»
Δεν σταμάτησα να γράφω. Το αντίθετο. Γράφω όλο και περισσότερο. Απλώς γράφω αλλού. Την ιδέα μού την έδωσε μια καλή φίλη η οποία μου ζήτησε ένα κείμενο για να το ανεβάσει στο blog που δημιούργησε με μια ομάδα ωραίων ανθρώπων. Φυσικά το υπέγραψα με διαφορετικό ψευδώνυμο. Έτσι, λοιπόν, άρχισα να στέλνω κείμενα σε άλλα blogs και έντυπα, με διαφορετικό ψευδώνυμο κάθε φορά. Κάποιοι τα δημοσιεύουν, κάποιοι όχι. Να “ναι καλά και οι μεν και οι δε.
Σιχαίνομαι την καριέρα, όπως και ο Καρανίκας, με τη διαφορά ότι πιστεύω πως εγώ είμαι φυσιολογικός άνθρωπος, τουτέστιν δεν τον παίζω με τη Μενεγάκη, δεν είμαι σαλιάρης, δεν πληρώνομαι από το Μαξίμου και κάνω μια κανονική δουλειά όπως κάνουν κι όσοι απέμειναν να έχουν δουλειά.
Δε βρίσκω για την ώρα κάποιον λόγο να ασχολούμαι με τα έργα της κυβέρνησης, καθότι μου είναι απεχθέστερα κι από ποντικοκούραδα. Το να καταγράφω τις προδοσίες τους είναι πράγματι βαρετό και για μένα που γράφω και για όσους διαβάζουν. Το «πάλι τα ίδια» με σκοτώνει. Όσοι νιώθουν, μπορούν να αντιληφθούν την τραγωδία, την απάτη και τη λαμογιά τού καθεστώτος με όσα βιώνουν. Αυτοί που δε νιώθουν ή νιώθουν αλλά ελπίζουν στον λειψόμυαλο Κούλη δεν έχουν σωτηρία, όσα κι αν διαβάσουν.