Η δικαιοσύνη "ακούμπησε" το πραγματικό ...παρακράτος, Θα προχωρήσει παραπέρα;

Πριν 3 μήνες γράφαμε με αφορμή την είδηση ότι αποσύρεται η δίωξη εναντίον του προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ (Αντί να διαγράψουν το χρέος διαγράφουν τις ποινικές ευθύνες εκείνων που το έκαναν "αεροπλανάκι"!...): Επιβολή της κυριαρχίας των νεοφιλελεύθερων μαφιών που κυβερνούν την ΕΕ, δεν αρκείται στην εξασφάλιση μιας υποτακτικής "διοίκησης" της χώρας. Απαιτεί και τον μετασχηματισμό του κράτους με την ενίσχυση του "ευρωπαϊκού παρακράτους".

η συνέχεια  αυτής της υπόθεσης εδώ:

ΣΦΙΓΓΕΙ Ο ΚΛΟΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΗΣ ΕΛΣΤΑΤ

Του Λεωνίδα Βατικιώτη – «Επίκαιρα»

Αποφεύχθηκε η προσπάθεια να πέσει στα μαλακά

Καταπέλτης είναι η έκθεση αναίρεσης της αντιεισαγγελέα του Μ Αρείου Πάγου για την υπόθεση της Στατιστικής Υπηρεσίας. Στις σελίδες της ξετυλίγονται με τον πιο εμπεριστατωμένο τρόπο όλες οι αλχημείες που οδήγησαν στο φούσκωμα των στοιχείων των δημόσιων οικονομικών για να οδηγηθεί η Ελλάδα στο κρεματόριο του Μνημονίου.

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΩΣ ΛΑΕ

Toυ Δημήτρη Μπελαντή

(Απόσμασμα από το κείμενο: 

ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2015-
ΕΝΑΣ ΠΡΩΤΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ)

Το βασικό πράγμα που οφείλουμε να κάνουμε ως ΛΑΕ, εκτός από την άμεση εμπλοκή μας στα αντιμνημονιακά και αντικαπιταλιστικά κινήματα, είναι το να μην κλείσουμε εύκολα τον διάλογο για το τι έφταιξε, να μην μπούμε σε μια εύκολη και αδιέξοδη λογική γρήγορης συγκρότησης, γρήγορης συγκρότησης οργάνων, συνεδριακών διαδικασιών , καταστάσεων που παγιώνουν και ηγεσίες αλλά και διλήμματα και κλείνουν την σκέψη μας. Η ήττα είναι βαθειά και δεν επιλύεται χωρίς στέρεα υλικά, χωρίς προγραμματική εμβάθυνση μαζί με τον λαό και την κοινωνία, χωρίς προσφυγή στην ιδεολογία και την θεωρία μας, η οποία δεν είναι και δεν θα ξαναγίνει αλώβητη από την ήττα και τον κίνδυνο βιολογικής εξαφάνισης. Ας πάμε στο τι πρέπει να κάνουμε και να μην κάνουμε ειδικότερα :

- Πλήρες δημοκρατικό άνοιγμα, συγκρότηση στην βάση με βάση την άμεση δημοκρατία, την αυτοοργάνωση, την πρωτοβουλία και την διάθεση αντίστασης στο Μνημόνιο χωρίς πολλά ιδεολογικά προαπαιτούμενα. Συγκρότηση μαζικών και ανοιχτών οργανώσεων βάσης που δεν θα είναι απλώς ένα πεδίο λήψης αποφάσεων προκατασκευασμένων από τις συνιστώσες, πουδεν θα επικυρώνουν προηγούμενες συσκέψεις των κομμάτων-συνιστωσών. Επιτέλους, άνοιγμα σε μια πιο αντιεξουσιαστική αντίληψη για την αριστερή και κομμουνιστική πολιτική.

ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ

Ξεκινάμε με το δεδομένο ότι δεν γεννηθήκαμε για να αναπαραγάγουμε τις αριστερές στρατηγικές που έχουν ήδη δοκιμαστεί και αποτύχει. Δεν φιλοδοξούμε να εξελιχθούμε ούτε σε ένα «καλό ΚΚΕ», ούτε σε μια «μεγάλη ΑΝΤΑΡΣΥΑ», ούτε σε έναν «πιο ριζοσπαστικό ΣΥΡΙΖΑ του 2012». Φιλοδοξούμε να αξιοποιήσουμε ό,τι θετικό έχουν να επιδείξουν όλες οι προηγούμενες αριστερές προσπάθειες (γιατί κάθε μια έχει βέβαια και τα θετικά της) μέσα σε μια νέα ποιότητα: ένα πολυφωνικό, πολιτικό μέτωπο με αναφορά στη μισθωτή εργασία και τη σοσιαλιστική προοπτική, με μάχιμη, εναλλακτική πολιτική πρόταση ρήξης για το σήμερα κι όχι για τη Δευτέρα Παρουσία, με ανοιχτή, δημοκρατική συγκρότηση, μακριά από γραφειοκρατικές ιεραρχίες και συναλλαγές «μικρών πολιτικών γραφείων».

Αναδημοσίευση από το "iskra.gr"

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου:

Σκέψεις για την εκλογική μάχη και την επόμενη μέρα της Λαϊκής Ενότητας

Το εκλογικό αποτέλεσμα της 20ής Σεπτεμβρίου φαίνεται να κλείνει δύο κύκλους της πολιτικής μας ζωής. Πρώτα απ” όλα, τον μικρό κύκλο που άνοιξε στις 25 Ιανουαρίου με την εκλογική νίκη της Αριστεράς και το σχηματισμό αντιμνημονιακής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Βέβαια, η κυβέρνηση έμεινε βασικά η ίδια, αλλά μόνο για να επιβεβαιώσει ότι καθένας επιστρέφει από το όποιο ταξίδι του άλλος άνθρωπος- όχι πάντα καλύτερος. Ακόμη κι ανάμεσα σε όσους ένοιωσαν ανακούφιση που δεν βγήκε η Νέα Δημοκρατία (ένα συναίσθημα απολύτως κατανοητό), λίγοι ξανάζησαν το βράδυ της 20ής Σεπτεμβρίου την ελπίδα, τη ζεστασιά και τον ενθουσιασμό του περασμένου Γενάρη. Οι πιο πολλοί ψήφισαν- αν ψήφισαν- ΣΥΡΙΖΑ με βαρειά καρδιά, κάποτε και με κάποια ντροπή.

Μεταλλάχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ;

άλλο "μεταμόρφωση" και άλλο "μετάλλαξη"...

Ο  Π. Λαφαζάνης χρησιμοποιούσε προεκλογικά την έκφραση “εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ” για το κόμμα του Α. Τσίπρα που κατέβηκε στις εκλογές. Αρκετοί αριστεροί χρησιμοποιούν την έκφραση “μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ”. Αν και από πρώτη ματιά φαίνεται ότι είναι ένας χαρακτηρισμός που ανταποκρίνεται καλύτερα στην πραγματικότητα, είναι πολιτικά λαθεμένος.

Ο Χρήστος Λάσκος, αυτή την “μετάλλαξη” στο άρθρο του Η κρύα εκδίκηση του Λεωνίδα Κύρκου την χαρακτηρίζει ως ιστορική δικαίωση της ΔΗΜΑΡ:

“Αν θέλαμε σήμερα, λίγες μέρες μετά τις εκλογές, να συνοψίσουμε τα όσα συνέβησαν τον τελευταίο χρόνο στην ελληνική πολιτική ζωή, νομίζω πως η πιο περιεκτική διατύπωση είναι πως πρόκειται για την συντριπτική δικαίωση της ΔΗΜΑΡ”

H κρυφή γοητεία της εξουσίας

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

του Περικλή Κοροβέση

Θεωρητικά κάθε κόμμα πριν από τις εκλογές, μικρό ή μεγάλο, παρουσιάζει ένα πρόγραμμα, άσχετα αν θα εφαρμοστεί ή όχι. Συνήθως είναι ένα μείγμα γοητευτικής ασάφειας και δημαγωγίας, ενίοτε και με παραλογισμούς και παράλληλα επιθέσεις στον αντίπαλο, κάθε είδους.

Το τι θα πράξουν όταν γίνουν κυβέρνηση φαίνεται στα πρώτα μέτρα που θα πάρουν, τα οποία δεν είχαν εμφανιστεί στο πρόγραμμά τους. Κατά κάποιο τρόπο αυτό που θέλουν να εφαρμόσουν το κρύβουν προεκλογικά.

Εξαίρεση σε αυτή την παράδοση αποτέλεσε ο Τσίπρας με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης: ήταν συγκεκριμένο και ίσχυε ακόμα και το πολυσέλιδο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που είχε ψηφιστεί στο λεγόμενο ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος (είχαν προηγηθεί άλλα δύο συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ που τα έφαγε η μαρμάγκα).

Στους εφτά μήνες η κυβέρνηση Τσίπρα έκανε ελάχιστα από αυτά για τα οποία είχε δεσμευτεί. Το κύριο κυβερνητικό έργο ήταν οι διαπραγματεύσεις. Αλλά τι διαπραγματεύσεις;

Κατά τον Βαρουφάκη, ο μόνος σκοπός αυτών των διαπραγματεύσεων ήταν ο εξευτελισμός της Ελλάδας.

Τότε γιατί τις συνεχίσαμε; Για εσωτερική κατανάλωση και να περάσει η αντίληψη πως ο Τσίπρας πάλεψε με θηρία, ενώ στην ουσία είχε γίνει αποδεκτό το τρίτο Μνημόνιο και ήταν πια θέμα χρόνου η υπογραφή του.

Ο Αλέξης δεν θα γίνει ποτέ ... Αλεξάντερ

“Λένιν ξύπνα, ο Μπρέζνιεφ τρελάθηκε!" [*]

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

...Το πρώτο που χρειαζόμαστε - όσο πιo επιτακτικό γίνεται - είναι η σταθεροποίηση και η ομαλοποίηση της κατάστασης στην πατρίδα μας. Ξέρω πως θα είναι πολύ δύσκολο, πρέπει όμως να το θεωρήσουμε ως μια βασική προϋπόθεση για τα επόμενα βήματα. Ακριβώς γι' αυτό βασίζομαι στη δική σας στήριξη, όπως μας τη δώσατε μέχρι σήμερα, και εύχομαι να βοηθήσετε και πάλι - αξιολογώντας νηφάλια την κατάσταση - με την εμπιστοσύνη και την ενεργό σύμπραξή σας, ακόμη και στην περίπτωση που θα αναγκαστούμε να προβούμε σε ορισμένα προσωρινά μέτρα περιορισμού του βαθμού δημοκρατίας και ελευθερίας λόγου που κατακτήσαμε, μέτρα τα οποία σε μία ομαλή κατάσταση δεν θα έπρεπε να λάβουμε. Σας ζητώ όμως να συλλογιστείτε βαθιά σε ποια εποχή ζούμε. Όσο πιο σύντομα θα καταφέρουμε να εξομαλύνουμε το πράγματα στη χώρα μας και όσο μεγαλύτερη στήριξη θα μας δώσετε τόσο γρηγορότερα θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε στα επόμενα βήματα της πορείας που χαράξαμε τον Ιανουάριο. Δε θέλουμε να αναζητάμε μόνοι μας το δρόμο για την επίλυση των προβλημάτων, βασιζόμαστε όχι μόνο στις δικές μας δυνάμεις, αλλά κυρίως στις δικές σας, στη δύναμη του ήθους και στον χαρακτήρα σας, στην ανεπηρέαστη σκέψη σας που πρέπει να πηγάζει από την λογική, τη σύνεση και να λαμβάνει υπόψη την πραγματικότητα που υπάρχει σήμερα στην πατρίδα μας. Αυτό δεν μπορεί να αγνοηθεί.

Σεξιστική επίθεση Στάθη κατά Ραχήλ

Λάμπει, όσον οι ημέρες, κατάκορφα στο στερέωμα η κυρία Ραχήλ Μακρή. Χθες αποφάνθηκε ότι η Βουλή είναι «οίκος ανοχής», ρισκάροντας να της απαντήσει κάποιος ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον χωρίς την παρουσία της ίδιας ή όποιου άλλου αμολάει φασίζοντα, αντικοινοβουλευτικά και σεξιστικά σχόλια

( Ο Στάθης στον eniko)

Μια αναλυτική απάντηση στον Στάθη, εδώ:

Ρωγμές στη Λαϊκή Ενότητα: Σεξιστική επίθεση Στάθη κατά Ραχήλ

το δικό μας σχόλιο:

Στην Α' Αθηνών η Λαϊκή Ενότητα πήρε μεγαλύτερο ποσοστό (3.58%) σε σχέση με Β' Αθηνών (3.13%) και την Αχαΐα (3.48%) όπου τα κόμματα της Αριστεράς παραδοσιακά σημειώνουν μεγαλύτερα ποσοστά. Ο ελιγμός να μεταφερθεί ο πρώτος σε ψήφους βουλευτής (Κ. Λαπαβίτσας) από την Ημαθία επικεφαλής του ψηφοδελτίου στην Αχαΐα δεν απέδωσε τα αναμενόμενα σε αντίθεση με την παραμονή της Ζωής Κωνσταντοπούλου στην Α' Αθηνών. Αν η Ζωή είχε τοποθετηθεί ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου στην γειτονική περιφέρεια Β' Αθηνών σήμερα η Λαϊκή Ενότητα - και με αυτά τα ποσοστά που σημείωσε στις υπόλοιπες περιφέρειες - είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ήταν σήμερα στην βουλή. Δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο - αλλά κρίσιμο - λάθος εκλογικής ταχτικής που σημειώθηκε στην προεκλογική περίοδο.