Αναρτήσεις
 |
| άλλο "μεταμόρφωση" και άλλο "μετάλλαξη"... |
Ο Π. Λαφαζάνης χρησιμοποιούσε προεκλογικά την έκφραση “εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ” για το κόμμα του Α. Τσίπρα που κατέβηκε στις εκλογές. Αρκετοί αριστεροί χρησιμοποιούν την έκφραση “μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ”. Αν και από πρώτη ματιά φαίνεται ότι είναι ένας χαρακτηρισμός που ανταποκρίνεται καλύτερα στην πραγματικότητα, είναι πολιτικά λαθεμένος.
Ο Χρήστος Λάσκος, αυτή την “μετάλλαξη” στο άρθρο του Η κρύα εκδίκηση του Λεωνίδα Κύρκου την χαρακτηρίζει ως ιστορική δικαίωση της ΔΗΜΑΡ:
“Αν θέλαμε σήμερα, λίγες μέρες μετά τις εκλογές, να συνοψίσουμε τα όσα συνέβησαν τον τελευταίο χρόνο στην ελληνική πολιτική ζωή, νομίζω πως η πιο περιεκτική διατύπωση είναι πως πρόκειται για την συντριπτική δικαίωση της ΔΗΜΑΡ”
Οι μεταλλάξεις συμβαίνουν με τυχαίο τρόπο (εμπεριέχουν το απρόβλεπτο) και η σημασία τους στην εξέλιξη είναι σημαντική. Όμως οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ ούτε τυχαίες ήταν, ούτε απρόβλεπτες. Αν οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο εσωτερικό του δεν μπόρεσαν να τις αποτρέψουν και ηττήθηκαν, είναι δική τους ευθύνη και θα πρέπει να αναζητήσουν τους λόγους της ήττας τους.
Αν θέλουμε να δανειστούμε κάποια παρομοίωση από την βιολογία που να περιγράφει αυτή την κατάσταση είναι η παρασιτική συνεξέλιξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο προσωρινός ξενιστής για το παράσιτο του ΣΥΝασπισμού. Όταν ολοκληρωθεί ο βιολογικός κύκλος της φιλοξενίας, το παράσιτο μεταμορφώνεται και προχωράει στο επόμενο στάδιο του κύκλου της ζωής του. Με αυτόν τον τρόπο, ο παράσιτο της πολιτικής ζωής, ο ΣΥΝασπισμός του 3% βρέθηκε σήμερα να κυβερνάει την χώρα...
Μια ματιά και εδώ, σε ένα παλιότερο κείμενό μας:
Μπραβο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜολονότι συμφωνώ ότι ο όρος "μετάλλαξη" είναι ανακριβής, έχω τη γνώμη ότι εξίσου ανακριβής είναι η διάγνωση περί "παρασιτισμού". Ο ΣΥΝ δεν παρασιτούσε πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ, για τον απλούστατο λόγο ότι δε θα υπήρχε -και δε θα μπορούσε να υπάρξει- ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον ΣΥΝ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού όμως το ρίξαμε στη Βιολογία, επιτρέψτε μου να πω ότι η ακριβέστερη αναλογία δεν είναι ούτε η "μετάλλαξη", ούτε ο "παρασιτισμός". Εδώ έχουμε μια τυπικότατη περίπτωση της εκ νέου επικράτησης του κυρίαρχου γονιδιώματος. Και το κυρίαρχο γονίδιο σε όλες τις γενεές της ανανεωτικής Αριστεράς ήταν πάντοτε το γονίδιο του Κύρκου, έστω κι αν σε συγκεκριμένες περιόδους εμφανίστηκε στον φαινότυπο το υπολειπόμενο ("ριζοσπαστικό", "κινηματικό", "αντισυστημικό", όπως θέλετε πείτε το) γονίδιο.
Τα σέβη μου
Φιλίστωρ