Ανταρτοπόλεμος, αλλά πώς;

Αναδημοσίευση από το "My Pillow Book"

«Το θάρρος της απελπισίας», λέει ο Slavoj Žižek σε ένα πρόσφατο άρθρο του, αναφερόμενος στο ελληνικό ζήτημα, «είναι ζωτικής σημασίας σε αυτή τη χρονική στιγμή. Το “όχι” του ελληνικού δημοψηφίσματος μπορεί να επιβιώσει στον τρόπο με τον οποίο η Ελλάδα θα θεσπίσει την υποχρεωτική της παράδοση, διεξάγοντας έναν υπομονετικό ανταρτοπόλεμο ενάντια στην οικονομική κατοχή.»

Ανταρτοπόλεμος  θα ήταν ν’ ανοίξεις τον φάκελο του χρέους, όχι επειδή το είχες υποσχεθεί προεκλογικά γιατί πάει, τις πήρε και τις σήκωσε ο διάολος τις υποσχέσεις σου! Ν’ ανοίξεις τον φάκελο του χρέους, επειδή είναι μνημονιακή σου υποχρέωση, βρε αδερφέ!

Ανταρτοπόλεμος θα ήταν να σφυροκοπήσεις τα waffen-SS του γερμανικού νεοφιλελευθερισμού στο μαλακό τους υπογάστριο κι όχι να βάζεις προσκόμματα στην επιχείρηση κλήτευσης  του «νόμιμου» εκπρόσωπου των συμφερόντων τους στην Ελλάδα, προκειμένου να καταθέσει για τον απαράδεκτο συμβιβασμό που, υπό την ιδιότητα του «υπουργού» οικονομικών, έκανε με την αφέντρα Siemens∙ ούτε βέβαια κάνεις ανταρτοπόλεμο επιτρέποντας να ανοίγουν οι κερκόπορτες της τοπικής αυτοδιοίκησης στη βουλιμία των κατακτητών! Μόνο σαν τα μούτρα σου τα κάνεις έτσι τα πράγματα, κι ακόμα χειρότερα.

Ανταρτοπόλεμος θα ήταν να χτυπήσεις το παραθεσμικό σύστημα εξουσίας εκεί που θα πονούσε περισσότερο, αντί να αναγκάζεις την εσωτερική σου αντιπολίτευση να κάνει ερωτήσεις ανεπίδεκτες παραδεκτής απάντησης.

ΑΠΟ ΤΟ ΤΑΙΠΕΔ ΣΤΟ ΝΕΟ ΤΑΜΕΙΟ ΥΦΑΡΠΑΓΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΤΑΙΠΕΔ
Δελτίου Τύπου
7/8/2015

ΑΠΟ ΤΟ ΤΑΙΠΕΔ ΣΤΟ ΝΕΟ ΤΑΜΕΙΟ

ΥΦΑΡΠΑΓΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ

Το νέο Ταμείο Υφαρπαγής της Δημόσιας Περιουσίας (ΤΥΔΠ) αποτελεί δυσμενέστερη μεταλλαγή του γνωστού ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου), το οποίο ιδρύθηκε με τον μνημονιακό νόμο 3986/2011, σε εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015, με σκοπό το προϊόν της δραστηριότητάς του να χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους της χώρας (αρθ. 1 παρ. 2).

Σύμφωνα με τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας σχετικά με τις σημερινές συμφωνίες : Η Ελληνική κυβέρνηση δεσμεύεται να αναπτύξει ένα σημαντικά ενισχυμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων με βελτιωμένη διαχείριση. Πολύτιμα ελληνικά περιουσιακά στοιχεία θα μεταφερθούν σ’ ένα ανεξάρτητο ταμείο που θα ρευστοποιεί τα περιουσιακά στοιχεία μέσω ιδιωτικοποιήσεων και άλλων μέσων. Η ρευστοποίηση των περιουσιακών στοιχείων θα αποτελέσει πηγή για την προγραμματισμένη αποπληρωμή του νέου δανείου από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης και θα παράγει κατά τη διάρκεια ισχύος του νέου δανείου ένα σκοπούμενο σύνολο 50 δις ευρώ, εκ των οποίων 25 δις θα χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή της ανακεφαλαιοποίησης τραπεζών και άλλων περιουσιακών στοιχείων και 50% από κάθε ευρώ που απομένει (π.χ. 50% των 25 δις €) θα χρησιμοποιηθεί για τη μείωση του χρέους ως προς το ΑΕΠ, το δε υπόλοιπο θα χρησιμοποιηθεί για επενδύσεις.
Αυτό το ταμείο θα συσταθεί στην Ελλάδα και θα διοικείται από τις ελληνικές αρχές υπό την εποπτεία των αρμόδιων Ευρωπαϊκών Θεσμών. Σε συμφωνία με τους Θεσμούς και με βάση τις βέλτιστες διεθνείς πρακτικές, θα πρέπει να υιοθετηθεί ένα νομοθετικό πλαίσιο που θα διασφαλίζει διαφανείς διαδικασίες και επαρκή τιμολόγηση της πώλησης των περιουσιακών στοιχείων, σύμφωνα με τις αρχές και τα πρότυπα του ΟΟΣΑ για τη διαχείριση των Κρατικών Επιχειρήσεων.

Χέρι - χέρι βαδίζουν οι μηχανισμοί του ΣΥΡΙΖΑ προς το έκτακτο συνέδριο...

Ανακοινώθηκε την Πέμπτη (6 Αυγούστου) η σύνθεση της Οργανωτικής Επιτροπής και της Επιτροπής Θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δύο επιτροπές θα εργαστούν για την προετοιμασία του έκτακτου συνεδρίου του κόμματος που θα πραγματοποιηθεί τον Σεπτέμβριο. Τα μέλη των δύο Επιτροπών είναι αντιπροσωπευτικά των τάσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Θα αρχίσουν άμεσα το έργο τους, το οποίο αναμένεται να κλιμακωθεί μετά τις 15 Αυγούστου.

Στην Επιτροπή Θέσεων μετέχουν οι:

Άκου πτώμα να μαθαίνεις

Αναδημοσίεύση από το "Hit & Run"

Του Κώστα Σβόλη

Η Αριστερά είναι νεκρή, ζήτω η Αριστερά

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αυτό που υπήρξε από το 2012 και μετά δεν υπάρχει, είναι ένα άταφο πτώμα μέχρι το συνέδριο του, όπου θα έχουμε και την τελετή της ταφής και της μεταμορφωτικής του «ανάστασης». Η εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ προς στην κυβερνητική εξουσία βασίστηκε στην στρατηγική του να πείσει τα λαϊκά στρώματα, ότι μπορεί να αναχαιτίσει την επίθεση του κεφαλαίου και την απαξίωση των ζωών τους, χωρίς τα ίδια να αναλάβουν τόσο το ρίσκο της ρήξης, όσο και την ευθύνη να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους. Είναι αλήθεια ότι η ρητορεία του «και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολόκληρη» ακούγονταν πολύ δελεαστική για πολλούς και διάφορους λόγους. Καταρχάς, μια σειρά από εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες είχαν ηττηθεί όλο το προηγούμενο διάστημα της «κρίσης», αφήνοντας μια αίσθηση κούρασης και απογοήτευσης στα κοινωνικά υποκείμενα που είχαν κινητοποιηθεί σ” αυτούς. «Αν δεν αλλάξει η κυβέρνηση, οι αγώνες δεν μπορούν να νικήσουν», αυτή ακριβώς ήταν η στρατηγικής της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και του ήταν εύκολο να την «γειώσει» μέσα στα ίδια τα υποκείμενα του αγώνα, αφού τα μέλη του είχαν πάρει ενεργό μέρος στους αγώνες.

Τρέλα η επιμονή στην ίδια πολιτική

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"
του Μανόλη Γ. Δρεττάκη

«Insanity: doing the same thing over and over

αgain and expecting different results»

Albert Einstein

«Είναι τρέλα το να κάνει και να ξανακάνει κάποιος το ίδιο

πράγμα και να αναμένει διαφορετικά αποτελέσματα»

Αλμπερτ Αϊνστάιν**

Η παραπάνω ρήση του Αϊνστάιν είναι μια ακριβής περιγραφή, σε δύο μόνο γραμμές, των όσων βίωσε η χώρα μας την πενταετία 2010-2014, με την εφαρμογή των μέτρων των διαδοχικών μνημονίων που υπέγραψαν με τους δανειστές και εφάρμοσαν οι διαδοχικές κυβερνήσεις της περιόδου αυτής.

Παρ’ όλα αυτά, και παρά την απόρριψη της πρότασης του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη συνέχιση της πολιτικής αυτής από το 61,3% του λαού στο δημοψήφισμα της 5/7/2015, οι ηγέτες της ευρωζώνης, με απειλές, εκβιασμούς και στραγγαλισμό της ελληνικής οικονομίας μέσω του κλεισίματος των τραπεζών και του ελέγχου των κεφαλαίων, εξανάγκασαν τον πρωθυπουργό να υπογράψει ένα προσύμφωνο για ένα νέο μνημόνιο για τα επόμενα τρία χρόνια.

Παραίτηση

Αναδημοσίευση από το "πλατύπους - Θεσσαλονίκη"

του Τέοντορ Αντόρνο

Εμείς οι παλιότεροι εκπρόσωποι αυτού που καθιερώθηκε υπό την ονομασία «Σχολή της Φραγκφούρτης» κατηγορηθήκαμε πρόσφατα με προθυμία για παραίτηση. Είχαμε όντως αναπτύξει στοιχεία μιας κριτικής θεωρίας της κοινωνίας, αναφέρει η κατηγορία, αλλά δεν ήμασταν έτοιμοι να εξαγάγουμε τις πρακτικές της συνέπειες. Και έτσι, ούτε παρείχαμε προγράμματα δράσης, ούτε καν υποστηρίξαμε τη δράση αυτών που ένιωθαν πως εμπνέονται από την κριτική θεωρία. Δεν θα καταπιαστώ με το ερώτημα, αν αυτό μπορεί να απαιτείται από θεωρητικούς διανοητές, οι οποίοι είναι σχετικά ευαίσθητοι δέκτες, κατά κανένα τρόπο απρόσβλητοι από κραδασμούς. Η αποστολή που τους έχει ανατεθεί μέσα στην κοινωνία της καταμερισμένης εργασίας μπορεί να αμφισβητηθεί, αφού οι ίδιοι μπορεί να παραμορφώνονται από αυτή. Όμως εξίσου διαμορφώνονται από αυτή• βέβαια, δεν μπορούν να καταργήσουν με την απλή βούλησή τους αυτό το οποίο έγιναν. Δεν θα ήθελα να αρνηθώ το στοιχείο της υποκειμενικής αδυναμίας που ακολουθεί την περιοριστική επικέντρωση στη θεωρία.

Πιστεύω πως η αντικειμενική πλευρά είναι περισσότερο σημαντική. Η αντίρρηση, εύκολα διατυπωμένη, είναι πάνω-κάτω η εξής: όποιος αυτή την ώρα αμφισβητεί τη δυνατότητα ριζικής αλλαγής της κοινωνίας, επομένως, ούτε συμμετέχει σε θεαματικές και βίαιες ενέργειες ούτε τις προτείνει, αυτός έχει παραιτηθεί. Θεωρεί πως αυτό που έχει στο μυαλό του δεν μπορεί να πραγματωθεί• στην πραγματικότητα, ούτε καν θέλει να το πραγματώσει. Αφήνοντας τις συνθήκες ανέγγιχτες, τις αποδέχεται ανομολόγητα.

3ο μνημόνιο, αριστερά και κοινωνία. Υπάρχει διέξοδος;

Η συμφωνία δεν είναι συμβατή με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Για όσους το ισχυρίζονται αυτό κάνοντας δικές τους ερμηνείες για τις προθέσεις των ψηφοφόρων, υπάρχει ένα πολύ απλό ερώτημα. Αν επικρατούσε το Ναι στο δημοψήφισμα, τι θα άλλαζε σε σχέση με τη συμφωνία που ήρθε; Όσοι ανέχονται την κατάργηση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, δικαιολογούνται λέγοντας ότι ο κόσμος φοβάται την έξοδο από το ευρώ και την χρεωκοπία. Επειδή όμως η απλή αλήθεια είναι ότι ο κόσμος ψήφισε γνωρίζοντας ότι υπήρχε αυτό το ρίσκο, γιατί όλοι οι δανειστές το φώναζαν, αν κάποιος φοβήθηκε στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η κυβέρνηση.

Αναδημοσίευση από το "PressPublica"

της Δέσποινας Σπανούδη

Aς ξεκινήσουμε από μια βασική ερώτηση: Είναι το μνημόνιο διέξοδος;

Δεν υπάρχει ούτε ένας στη χώρα που να θεωρεί ότι η συμφωνία δηλαδή το νέο μνημόνιο είναι καλή. Όλοι την θεωρούν από κακή ως απαράδεκτη και οι περισσότεροι αναγνωρίζουν ότι είναι και ανεφάρμοστη. Είναι ανεφάρμοστη αντικειμενικά λόγω των οικονομικών και κοινωνικών δεδομένων που έχουν περιορίσει δραματικά τις ανοχές και τις αντοχές. Είναι διπλά ανεφάρμοστη γιατί η κυβέρνηση έχει αντίθετη λαϊκή εντολή, συνεπώς είναι αφερέγγυα τόσο έναντι των υποστηρικτών του μνημονίου όσο και έναντι των δικών της υποστηρικτών. Κανένα από τα παραπάνω δεδομένα δεν μπορεί να ανατραπεί, μπορεί μόνο να παραταθεί για λίγο ο χρόνος πριν αρχίσουν να εκδηλώνονται οι συνέπειες. Από την άλλη πλευρά όσοι πιστεύουν ότι υπάρχουν τρόποι ανάκαμψης μέσα από το 3ο μνημόνιο, είναι αναγκασμένοι να υιοθετούν δύο εξίσου ανεδαφικές θεωρίες. Η μια λέει ότι μέσω της βίαιης απόσπασης αγαθών, πόρων και δικαιωμάτων και της συγκέντρωσης του όποιου παραγόμενου πλούτου σε ολόενα και λιγότερους μπορεί να παραχθεί ένα μικρό επιπλέον μερίδιο για όλους. Ωστόσο αυτή η εκδοχή δεν υπάρχει με τα σημερινά δεδομένα της κρίσης (την οποία και προκάλεσε)
.