Τα επιτελεία της ΕΕ μεθοδεύουν μια χειρότερη πολιτική από τα μνημόνια: το “διπλό νόμισμα”...

Το τελευταίο καιρό άρχισε δειλά αλλά σταθερά να προβάλλεται ως εναλλακτική απάντηση στο δίλημμα “δραχμή ή ευρώ” η παράλληλη κυκλοφορία και δεύτερου νομίσματος εντός της χώρας. Αυτή την λύση φαίνεται να την ενστερνίζεται και μια μερίδα της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.

Η μετατόπιση του πολιτικού κέντρου της σύγκρουσης της νέας κυβέρνησης με τα επιτελεία της ΕΕ από τα μνημόνια και την λιτότητα στην επίλυση του ζητήματος της “ρευστότητας” προετοιμάζει το έδαφος για την επιβολή της εκδοχής του διπλού νομίσματος. Το ζήτημα της “ρευστότητας” είναι προϊόν των πολιτικών σχεδιασμών των επιτελείων της ΕΕ. Κατασκευάστηκε ως “πολιτικό εργαλείο” με την εκροή κεφαλαίων από την χώρα όλα τα προηγούμενα χρόνια, η οποία εντάθηκε τον τελευταίο χρόνο με τις ευλογίες των μνημονιακών δυνάμεων. Σήμερα χρησιμοποιείται ως αιχμή των εκβιασμών απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία δεν έχει κανένα θεσμικό εργαλείο στα χέρια της να απαντήσει.

Μέσω μιας συμφωνίας σήμερα για “διπλό νόμισμα” μπορεί να εξασφαλιστούν κάποιες εγγυήσεις ως προς την “ρευστότητα”, όμως παράλληλα επιβάλλονται - με τον πιο θεσμικό τρόπο - τόσο η “εσωτερική υποτίμηση” όσο και οι “μνημονιακές μεταρρυθμίσεις” οι οποίες δεν ολοκληρώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια για τους μισθούς, τις συντάξεις, τα ασφαλιστικά ταμεία και όχι μόνο. Αυτή η πολιτική οδηγεί στην δημιουργία δύο Ελλάδων και αποκτά κοινωνικά ερείσματα σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, τα οποία έχουν μετατρέψει τον πλούτο τους σε ευρώ και τον έχουν μεταφέρει εκτός του τραπεζικού συστήματος της χώρας.

Παραθέτουμε ένα ενημερωτικό άρθρο γι' αυτό το ζήτημα από το newsbeast.gr:

Ο μύθος της λευκής Ελλάδας και ο ευρωπαϊκός ρατσισμός

Αναδημοσίευση από το "—Nomadic universality"

του Philippe Jockey

Δημοσιεύουμε παρακάτω επιλεγμένα αποσπάσματα από το βιβλίο τού Philippe Jockey Le Mythe de la Grèce blanche. Histoire d’un rêve occidental [Ο μύθος της λευκής Ελλάδας. Ιστορία ενός δυτικού ονείρου], Paris, Belin, 2013 (σελ. 182-19). Ο γενικός τίτλος της ανάρτησης και οι υποσημειώσεις είναι του μεταφραστή.

Aκόμα περισσότερο απ’ ό,τι τους προηγούμενους αιώνες, η αναφορά σε μία λευκή Αρχαιότητα είναι πανταχού παρούσα το 19ο αι.: τη βρίσκουμε ταυτόχρονα στην τέχνη, στην πολιτική και στην κίνηση της αποικιοκρατίας.

Το ίδιο διάστημα εδραιώνεται η παράλληλη αναφορά σε μία λευκή δυτική ταυτότητα και μία ανατολική ετερότητα στολισμένη με τα πλέον βάρβαρα χρώματα. Στην καρδιά αυτής της αντινομίας βρίσκεται η έννοια της φυλής, η οποία παίρνει και αυτή χρώμα, αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Οι τέχνες –γλυπτική, ζωγραφική, ποίηση- θα παίξουν μείζονα ρόλο στη δόμηση αυτής της αντίθεσης η οποία βοηθάει τα ευρωπαϊκά έθνη να διευθετήσουν τη νομιμότητά τους έναντι του εαυτού τους και των άλλων.

Παρατηρούμε επίσης την άνοδο μιας ιδεολογίας που συνοδεύει αυτό το μείζον γεγονός και η οποία στο εξής θα ταυτίζει ρητά τη λευκή Ελλάδα και τη Δύση. Η αρχαία Ελλάδα αυτονομείται ως αποκλειστικό πρότυπο, χειραφετημένη από έναν κοινό κορμό που μέχρι τότε υπέτασσε σε μία ενιαία ονομασία –«Αρχαιότητα»- τον ελληνικό και το ρωμαϊκό πολιτισμό.

Στην καρδιά αυτής της εξέλιξης, καθόλου παράδοξα, βρίσκουμε το νεοελληνικό κράτος. Το κράτος αυτό κατακτά τότε ηρωικά την ανεξαρτησία του και χειραφετείται οριστικά, με τη συνδρομή των δυτικών εθνών, από τον οθωμανικό ζυγό που υφίστατο από το 15ο αι. Το λευκό θα γίνει ταυτόχρονα ο στόχος και το χρώμα μέσω των οποίων το νεαρό ελληνικό κράτος «αποκαθαίρεται» από τα πολύχρωμα στολίδια του, τουρκικής ή άλλης προέλευσης. Από τη δεκαετία του 1830 και μετά παρατηρείται μία αληθινή κάθαρσις[1] της (και μέσω της) λευκότητας. Μία εκκαθάριση η οποία θα αγγίξει ταυτόχρονα τα μνημεία, τους ανθρώπους και τη γλώσσα.

Πανελλαδική συνάντηση: Για την οργάνωση του αγώνα ενάντια στα διόδια

Με αφορμή την αλλαγή του πολιτικού τοπίου στη χώρα μας, αλλά και τις πρωτοφανείς διώξεις των εταιρειών, μέσω εξοντωτικών προστίμων, διαταγών πληρωμής, αγωγών και ποινικών διώξεων εναντίον εκατοντάδων πολιτών, Επιτροπές Αγώνα κατά των Διοδίων από όλη την Ελλάδα οργανώνουν ημερίδα με θέμα:

«Το σκάνδαλο των διοδίων στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται στη χώρα»

το Σάββατο 28 Μαρτίου 2015 στις 10:00 π.μ. 

στο αμφιθέατρο της Διεύθυνσης Μεταφορών Περιφέρειας Αττικής, Μεσογείων 156, στην Αθήνα.

Οι συμβάσεις παραχώρησης των εθνικών μας οδών, το κοινωνικό αγαθό της ελεύθερης μετακίνησης, η ανθρωπιστική κρίση, τα πρόστιμα και οι διώξεις. Εξειδικευμένοι επιστήμονες, νομικοί, πολίτες και πολιτικοί συζητούν για τις συμβάσεις παραχώρησης, την κατάργηση των νόμων Ρέππα-Βορίδη και τις νέες μορφές αγώνα κατά των διοδίων

Ζωντανή μετάδοση εδώ:

Τι κέρδισε το κίνημα ενάντια στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας;

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΤΑΙΠΕΔ

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 24 (ΠΕΡΙ ΤΑΙΠΕΔ)

άρθρο 24 (όπως ψηφίστηκε)

κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση

Με τη συντονισμένη κινητοποίηση των τοπικών επιτροπών αγώνα κατά του ΤΑΙΠΕΔ, της Πρωτοβουλίας Πολιτών για την Κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, αποσύρθηκε η διάταξη του άρθρου 24 που αφορά στην απορρόφηση της ΕΤΑΔ ΑΕ από το ΤΑΙΠΕΔ και αποτελούσε το κύριο αίτημα του αγώνα μας. Στο μέλλον θα συσταθεί φορέας για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, οι σκοποί και η λειτουργία του οποίου πρέπει να μας απασχολήσουν άμεσα, ώστε να συμμετάσχουμε σε μια ευρεία δημοκρατική διαβούλευση για τον χαρακτήρα του φορέα.
Η σύγκρουση με τους δανειστές για να διασφαλίσουμε/ αξιοποιήσουμε τη δημόσια περιουσία θα είναι μεγάλη. Όσοι/ες αγωνιστήκαμε μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ τα 4 αυτά χρόνια, «κρατώντας καθυστέρηση» στις ιδιωτικοποιήσεις, θέλουμε ο αγώνας να συνεχιστεί με καθαρά χαρτιά και κυρίως να δοθεί συντονισμένα από κοινού με την κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό (κινήματα, τοπικές κοινωνίες, επιστήμονες, κ.λπ).

Δ. Παπαδημούλης: Το “παράσιτο” της ΔΗΜΑΡ στον ΣΥΡΙΖΑ

Ο Δ. Παπαδημούλης ήταν και παραμένει ένας γνήσιος εκπρόσωπος της “ανανεωτικής πτέρυγας” του ΣΥΝασπισμού. Η “ανανεωτική πτέρυγα” εναντιώθηκε στην συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, γιαυτό αποχώρησε από τον ΣΥΝ και έφτιαξε το δικό της για να εφαρμόσει την πολιτική της χωρίς τα βαρίδια των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως ο Δ. Παπαδημούλης, πιο έξυπνος από τον Φ. Κουβέλη, ακολούθησε την δική του προσωπική στρατηγική. Παρέμεινε ως “παράσιτο” μέσα στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ  ( η άποψη του Δ. Παπαδημούλη για τον ΣΥΡΙΖΑ: [εδώ] ), μέχρι να ανελιχθεί σε κάποιο αξίωμα ως πολιτικός παράγοντας. Σήμερα από την θέση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδίζει και προωθεί τις πολιτικές της ΔΗΜΑΡ.

Τι θα έλεγε σήμερα ο Φ. Κουβέλης αν ήταν στην θέση του Δ. Παπαδημούλη; Τα ίδια ακριβώς πράγματα:

«Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι σταθερή, ισχυρή, σοβαρή και μυαλωμένη. Ασφαλώς και δεν θα οδηγήσει τη χώρα σε εθνική περιπέτεια. Δεν έχουμε εντολή ρήξης και επιστροφής στη δραχμή. Έχουμε εντολή διαπραγμάτευσης και εξεύρεσης αμοιβαίας επωφελούς λύσης εντός της Ευρωζώνης»

και συνέχιζε παρακάτω:

«για να μπορέσουμε να υλοποιήσουμε το πρόγραμμα μας έστω με κάποιες καθυστερήσεις, είναι απαραίτητο να αποκατασταθεί η ρευστότητα, να ακυρωθεί το σχέδιο στραγγαλισμού της χώρας και να μετάσχουμε , από το καλοκαίρι και μετά στο σχέδιο ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ».

(από την συνέντευξη στο “Πρώτο Θέμα” του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλη).

Ο στρατός δεν είναι το Έθνος, πολύ περισσότερο ο Λαός

της Ελένης Πορτάλιου

Η διαχρονική παρουσία του ελληνικού στρατού, με εξαίρεση λίγες περιπτώσεις όπως αυτή του Αλβανικού μετώπου, δεν έχει τίποτε ηρωϊκό - το αντίθετο. Συνδέεται με τις πιο αρνητικές πλευρές της ιστορίας μας, με πραξικοπήματα, δικτατορίες και φιλοπόλεμους ακροδεξιούς ή/και φασιστικούς θύλακες. Ο στρατός, παρά τα λεγόμενά του, δεν είναι μάχιμος υπερασπιστής της εθνικής ακεραιότητας και της λαϊκής κυριαρχίας. Είναι αυτοαναπαραγόμενος κατασταλτικός μηχανισμός με δική του λογική και ίδια συμφέροντα, πολύ περισσότερο που οι τεράστιου ύψους αμυντικές δαπάνες αποτελούν εκτροφείο σκανδάλων και διαπλοκής.

Το πώς έχουμε επιτρέψει οι δύο μεγάλες ιστορικές επέτειοι : της Ελληνικής Επανάστασης και του Αντιφασιστικού Αγώνα κατά της Γερμανικής Κατοχής, να σημασιοδοτούνται με στρατιωτικές παρελάσεις και με - κατ’ αναλογίαν των στρατιωτικών - μαθητικές, μπορεί να ερμηνευτεί μόνο ως μέγιστη δημοκρατική ολιγωρία. Βέβαια, στο παρελθόν υπήρξαν προτάσεις υπέρ της κατάργησης των μαθητικών παρελάσεων - θυμάμαι την ανατρεπτική τοποθέτηση του νυν αν. Υπουργού Παιδείας Τ. Κουράκη - αλλά ο στρατός έμενε σχετικά στο απυρόβλητο.

Ο νεοφιλελευθερισμός, ο Νίκος Κοτζιάς και το ΠΑΣΟΚ (Μέρος ΙΙ)

(μερικές παρατηρήσεις για τον νεοφιλελευθερισμό ως σύστημα διακυβέρνησης την εποχή της παγκοσμιοποίησης και τις διαδικασίες παραγωγής του πολιτικού προσωπικού του) 

15/12/2014 (εκδήλωση του "πράττω")

Χρήστος Μπότζιος, Νίκος Ξυδάκης, Αϋφαντής Γιώργος, Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Το  μέρος Ι:  [εδώ]

Στο δεύτερο μέρος θα προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε τις αντιλήψεις του Ν. Κοτζιά με τον νεοφιλελευθερισμό και τις πολιτικές πρακτικές του. Ο Νίκος Κοτζιάς σπάνια αναφέρεται στον “νεοφιλελευθερισμό”, τόσο στις γραπτές αναλύσεις του όσο και στον δημόσιο λόγο που εκφέρει . Σε συνέντευξή του διάρκειας 1 ώρας και 42 λεπτών - από την οποία δημοσιεύσαμε αποσπάσματα στο πρώτο μέρος - δεν ακούγεται ούτε μια φορά η λέξη “νεοφιλελευθερισμός”. Είναι άραγε μια τυχαία σύμπτωση;

Μετά τις εκλογές και αφού έγινε υπουργός εξωτερικών, σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε (16.03.2014) στην “αυγή” προβάλει την δική του άποψη για τον νεοφιλελευθερισμό και πως αντιλαμβάνεται την σχέση του με τα επίδικα της συγκυρίας. Εκεί ορίζει τον νεοφιλελευθερισμό ως ένα κατά βάση οικονομικό φαινόμενο που εκφράζει την “ηγεμονία των χρηματοπιστωτικών αγορών πάνω στο βιομηχανικό κεφάλαιο και όλες τις άλλες μερίδες επιχειρηματιών. Εμπεδώθηκε μέσα από την καθυπόταξη της κοινωνίας και της μισθωτής εργασίας στις ανάγκες και απαιτήσεις του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου”.