Εικόνες από την συγκέντρωση στο Σύνταγμα (11-2-2015)

Αριστερά στην κυβέρνηση, οι αγώνες συνεχίζονται

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των Συντακτών"

Του Κώστα Λεγάκη

  Τα κοινωνικά κινήματα, τα εγχειρήματα εργασιακής αυτοδιαχείρισης και τα κινήματα για τα κοινά δεν ζητούν από την κυβέρνηση να «δώσει», αλλά απαιτούν να «αφήσει» τον χώρο που χρειάζονται για να αναπνεύσουν ελεύθερα και να ανθήσουν

Από την ημέρα που τέθηκε το ζήτημα μιας «κυβέρνησης της Αριστεράς», με ταλανίζει το εσωτερικό, ερώτημα: Τι ακριβώς είναι μια «κυβέρνηση της Αριστεράς»; Και πόσο αριστερή μπορεί να είναι μια τέτοια κυβέρνηση;

Ξεκαθαρίζω εξ αρχής ότι ποτέ δεν πίστεψα πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει με εκλογές. Βελτιώσεις μπορεί να γίνουν, ουσιώδεις αλλαγές όμως που θα φέρουν τα πάνω κάτω στην κοινωνική συγκρότηση, όχι. Παρ' όλα αυτά, από μια πολιτική διαστροφή και από μια άποψη που λέει ότι εφόσον έχουμε αστική δημοκρατία πρέπει να απαιτούμε και να κάνουμε το παν ώστε να λειτουργεί (έστω αυτή που δεν μας αρέσει – έστω μέχρι να την καταργήσουμε!), ψηφίζω. Και (ίσως να είναι περιττή η διευκρίνιση) ψηφίζω πάντα κάποια Αριστερά. Ο καιρός πέρασε και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου μια κάποια Αριστερά να γίνει κυβέρνηση. Και είναι σίγουρο ότι αυτή η αριστερή κυβέρνηση θα κάνει πράγματα που θα ανακουφίσουν, θα πάρει φιλολαϊκά μέτρα, θα εκδημοκρατίσει κάποιους θεσμούς κ.λπ. Πράγματα άμεσης προτεραιότητας και διόλου ευκαταφρόνητα, που όμως δεν φτάνουν. Και που μπορεί, ανά πάσα στιγμή, σε κάποια άλλη τούμπα της Ιστορίας, να παρθούν πίσω, όπως ήδη έγινε με τόσες και τόσες κατακτήσεις.

Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων, το μόνο που δεν κινδυνεύει σήμερα είναι η κυβερνητική σταθερότητα

Υπάρχει μια δικαιολογημένη ανησυχία για την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων που διεξάγονται αυτή την περίοδο με τα επιτελεία της ΕΕ και του ΔΝΤ. Κάποιοι φοβούνται και άλλοι προσδοκούν ότι αν οι διαπραγματεύσεις οδηγηθούν σε αδιέξοδο θα προκύψει κυβερνητική κρίση και η χώρα θα μπει σε νέες περιπέτειες. Κάποιοι εκτιμούν ότι μέσα από μια τέτοια εξέλιξη θα κυριαρχήσουν οι δυνάμεις της ακροδεξιάς και άλλοι ελπίζουν ότι θα ανοίξει ο δρόμος για μια γενικότερη κοινωνική αλλαγή μέσα από την αποδέσμευση της χώρας από δεσμά του ευρώ και της Ε.Ε. Όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά: όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων, το μόνο που δεν απειλείται σήμερα είναι η κυβερνητική σταθερότητα.

Η κρίση του πολιτικού συστήματος που οδήγησε στην κυβερνητική αλλαγή δεν ήταν απλά μια κρίση “συναίνεσης” στις συγκεκριμένες κυβερνητικές επιλογές, αλλά μια κρίση των σχέσεων εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα που κυβερνούσε την χώρα τα προηγούμενα χρόνια. Ήταν δηλαδή κρίση μηχανισμών εξουσίας. Τα κυβερνητικά κόμματα έχασαν την αξιοπιστία τους ως διαχειριστές της κυβερνητικής εξουσίας, ανεξάρτητα αν το περιεχόμενο των “θέσεων” που πρόβαλλαν και συνεχίζουν να προβάλλουν τυγχάνει κάποιας ευρύτερης προσοχής και γίνεται αντικείμενο προβληματισμού ή ακόμα και αποδοχής.

Ο θεός, που τόσο έχει προσεγγίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, να βάλει το χέρι του!

Όταν βρίσκονται σε εξέλιξη οι διαπραγματεύσεις της χώρας με ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ, δεν είναι η κατάλληλη ώρα για ν’ αποτιμήσουμε τις δυνατότητες που έχει η νέα κυβέρνηση να ασκήσει ουσιαστική πίεση στους δανειστές. Τα κυβερνητικά και κομματικά όργανα (υπουργικό συμβούλιο, γραμματεία) είναι καθ’ ύλην υπεύθυνα για τη διεξαγωγή των συνομιλιών και, πάντως, είναι βέβαιο ότι ο πρόεδρος και οι συνεργάτες του καθορίζουν, όπως γινόταν μέχρι σήμερα, την τακτική της διαπραγμάτευσης.

Δυστυχώς, από ορισμένες πλευρές επιχειρείται να αποδοθεί η ευθύνη μιας πιθανής αποτυχίας στο πρόσωπο του υπουργού Γιάνη Βαρουφάκη, το οποίο εγκαλείται ως υπεύθυνος για την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων. Ελάχιστοι μέχρι σήμερα είχαν προβληματιστεί για τις δυνατότητες να δώσουμε, με σχετική επιτυχία, μια μεγάλη εθνική, ταξική και πολιτική σύγκρουση με τα όργανα της σκληρά νεοφιλελεύθερης ΕΕ. Ελάχιστοι είχαν μιλήσει για την αναγκαιότητα ενός μαζικού αριστερού κόμματος, ανοιχτού στην κοινωνία, για την ενεργοποίηση των λαϊκών τάξεων ώστε να υπερασπιστούν τα δικά τους συμφέροντα, για τη σημασία ενός σχεδίου έκτακτης ανάγκης για άμεσες δράσεις στον χώρο της οικονομίας. Τέλος, ελάχιστοι είχαν ανησυχήσει για τις «εκκαθαρίσεις» προσώπων και θέσεων που δε χωρούσαν στο σχέδιο της ηγετικής ομάδας και όσων τη στήριζαν ή συναινούσαν.

Κρούγκμαν: Να μην γίνει η ΕΚΤ «συλλέκτης δανείων της Γερμανίας»

Αναδημοσίευση από την "καθημερινή" 

«Οι Γερμανοί πολιτικοί δεν εξήγησαν ποτέ στους πολίτες τους τα "μαθηματικά". Επέλεξαν τον εύκολο δρόμο της ηθικολογίας για την ανευθυνότητα των δανειζομένων», υποστηρίζει σε νέο άρθρο του για την Ελλάδα, στην εφημερίδα «New York Times», ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος, Πολ Κρούγκμαν, εκφράζοντας την ελπίδα ότι «η ΕΚΤ θα ανταποκριθεί στον ρόλο της ως προστάτης της ευρωπαϊκής οικονομίας και των ευρωπαϊκών θεσμών και όχι ως συλλέκτης δανείων της Γερμανίας».

Ο λαϊκός παράγοντας στον δρόμο, η κυβέρνηση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Η χθεσινή συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος οργανώθηκε την ίδια μέρα από μια πρωτοβουλια στο facebook:

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ, ΠΕΜΠΤΗ 5/2 ΣΤΙΣ 18:00: Kανένας Εκβιασμός - Αξιοπρέπεια Τώρα!

Χωρίς σημαίες και πανό, χωρίς συνθήματα χαρούμενα πρόσωπα συζητούσαν και σχολίαζαν τα δεδομένα της νέας συγκυρίας που ξεκίνησε με την κυβερνητική αλλαγή. Η ανταπόκριση του κόσμου στην πρόσκληση να κατέβει στην πλατεία υπήρξε μεγάλη, παρ' όλες τις επιφυλάξεις των επιτελείων του ΣΥΡΙΖΑ για την επιτυχία της. Ενδεικτικός ο σχολιασμός της Ε. Λουπάκη το πρωί της ίδιας μέρας στον 105.5. Τα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν εμπιστεύονται ακόμα τον λαϊκό παράγοντα, αλλά και αντιστρόφως οι λαϊκές μάζες αν και χαίρονται και πανηγυρίζουν για την κυβερνητική αλλαγή, διατηρούν τις αμφιβολίες τους αν η νέα κυβέρνηση θα καταφέρει να υλοποιήσει τις εξαγγελίες της αλλά και το ποίο θα είναι το περιεχόμενο της “συμφωνίας – γέφυρας”, που είναι ο άμεσος στόχος των διαπραγματεύσεων με τα επιτελεία της ΕΕ. 

Εικόνες από την μεγάλη συγκέντρωση στην Πλατεία Συντάγματος (5-2-2015)

(για μεγέθυνση κλικ στις εικόνες)