Γελοίο ή τραγικό...

Δεν είναι έτσι τα πράγματα στο πολεμικό ναυτικό...

Η εκτίμηση ότι ο ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι δεν είναι διατεθειμένη να έρθει σε σύγκρουση με το κράτος προκύπτει από μια σειρά γεγονότων και πολιτικών πρακτικών που τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερο πληθαίνουν. Ένα πρόσφατο στοιχείο είναι η μη προβολή από τα ενημερωτικά μέσα του ΣΥΡΙΖΑ μιας είδησης που είδε το φως της δημοσιότητας από το ”ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ" και αφορά άμεσα όχι μόνον στην κατάσταση που επικρατεί στο στρατό, αλλά και στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Μην την ψάχνετε λοιπόν στην "ΑΥΓΗ" στο "left.gr" και τα άλλα ενημερωτικά μέσα του ΣΥΡΙΖΑ. Θα την βρείτε στο "indymedia", εδώ:

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΣΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ: Μετάθεση αξιωματικού σκάνδαλο-Μετατίθεται ως "Συριζαίος"!

Το «παρών» του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ για φορολογικές διευκολύνσεις στις μονές και στους μοναχούς του Αγίου Όρους...

Ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε «παρών», με τον Θοδωρή Δρίτσα να σημειώνει ότι «δεν διαφωνούμε κατ’ ανάγκη επί της ουσίας, είμαστε όμως αιφνιδιασμένοι και δεν προλαβαίνουμε να μελετήσουμε το θέμα στην έκτασή του».

«Παρών» ψήφισε επίσης το ΚΚΕ, κατά οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, ενώ απούσα ήταν η Χρυσή Αυγή. Η ΔΗΜΑΡ απέφυγε να τοποθετηθεί.

Περισσότερα εδώ:

Με διαδικασίες εξπρές ψηφίστηκαν φοροαπαλλαγές για το Άγιον Όρος

Τρεις προϋποθέσεις για μια βιώσιμη εκλογική νίκη της Αριστεράς

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

του Γιάννη Μαυρή

Η προοπτική εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εθνικές εκλογές έχει ενισχυθεί σημαντικά μετά τις πρόσφατες ευρωεκλογές. Η ανεπανόρθωτη συντριβή του κυβερνητικού συνασπισμού έχει οδηγήσει σε θεαματική ανατροπή του εκλογικού συσχετισμού, ενώ και η ίδια η δυναμική του αποτελέσματος λειτουργεί υπέρ του νικητή των εκλογών. Το εκλογικό σώμα συνειδητοποίησε ότι η αντιπολίτευση κερδίζει και η κυβέρνηση χάνει. Πρόκειται μάλλον για σημείο μη επιστροφής, όπως έχει συμβεί συχνά στο παρελθόν και 3 φορές κατά την τελευταία δεκαπενταετία, συγκεκριμένα το 2001, το 2008 και το 2009.

Το χρονικό διάστημα μέχρι τις επόμενες βουλευτικές εκλογές είναι προφανώς εξαιρετικά κρίσιμο. Τόσο διότι θα ξεκαθαρίσουν η φυσιογνωμία και η «κυβερνητική ταυτότητα» του ΣΥΡΙΖΑ όσο και διότι τώρα θα διαμορφωθεί το κοινωνικό πλαίσιο που θα κρίνει το μέλλον μιας πιθανής ανάληψης της διακυβέρνησης από την Αριστερά ή με κορμό την Αριστερά. Είναι αναπόφευκτο ότι η ενεργοποίηση ποικίλων επιρροών και η άσκηση πιέσεων (εσωτερικών και εξωτερικών) στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα ενταθούν, με σκοπό την ιδεολογική και πολιτική του απονεύρωση, τη σύγκλισή του στο «Κέντρο» και τον εγκλωβισμό του σε κάποια εκδοχή «νέας» συνεργατικής διαχείρισης του υπάρχοντος. 


Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Η διατήρηση της πολιτικής και ιδεολογικής αυτονομίας του ΣΥΡΙΖΑ ούτε εύκολο εγχείρημα είναι ούτε υποβοηθάται από την κοινωνική πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στη χώρα, ύστερα από την 4ετή λαίλαπα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης και τη σε μεγάλο βαθμό ολοκλήρωση του μνημονιακού προγράμματος. Πράγματι, ο μεταπολιτευτικός κοινωνικός συσχετισμός έχει ανατραπεί άρδην υπέρ των κυρίαρχων τάξεων και των συμμάχων τους.

Η αξιολόγηση της υποτέλειας και της ανθρωποφαγίας...

Το θέμα της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι καινούργιο. Η “αξιολόγηση” ήταν ένα από τα εργαλεία χειραγώγησης των εργαζομένων που σε κάθε συγκυρία, ανάλογα με τον ευρύτερο κοινωνικό συσχετισμό αποκτούσε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ενδεικτικά αναφέρουμε την εποχή του Σημιτικού εκσυγχρονισμού και του Μάαστριχ συνδέθηκε με το ιδεολόγημα της “σύνδεσης του μισθού με την παραγωγικότητα”. Τότε η αποδοχή αυτού του ιδεολογήματος από ένα κομμάτι της Αριστεράς με πρώτον απ' όλους τον ΣΥΝασπισμό, οδήγησε στην άνδρωση του “κρατικού συνδικαλισμού” με την εισαγωγή στο δημόσιο της “ατομικής διαπραγμάτευσης της εργασίας”. Σε σύντομο χρονικό διάστημα φύτρωσαν σαν μανιτάρια με τις ευλογίες του συνδικαλιστικού κινήματος μια σειρά ειδικών επιδομάτων και ειδικών μισθολογίων καθώς και ειδικών πρόσθετων αμοιβών. Παράλληλα άρχισε να δημιουργείται ένα “παρακράτος” από ερμαφρόδιτες ειδικές υπηρεσίες με ειδικές αμοιβές και οργανισμούς που ήταν μεν δημόσιες αλλά λειτουργούσαν στα θεσμικά πλαίσια του “ιδιωτικού δίκαιου” και της επιχειρηματικής ανταγωνιστικότητας που ορίζεται απ' αυτά. Ήταν η αρχή της ιδιωτικοποίησης του δημόσιου τομέα, που ολοκληρώνεται σήμερα την εποχή των μνημονίων.

Για το πως τίθεται σήμερα το πρόβλημα, σας παραπέμπουμε σε ένα αναλυτικό και τεκμηριωμένο κείμενο του Δ. Πετρόπουλου:

Όχι στην αξιολόγηση της υποτέλειας και της ανθρωποφαγίας

Κάλεσμα για κοινή πορεία των κοινωνικών κινημάτων στη ΔΕΘ (Σαβ. 6/9/2014)

Όλοι εμείς που, εδώ και χρόνια, αγωνιζόμαστε ενάντια στις καταστροφικές εξορύξεις στη Χαλκιδική, διεκδικώντας το δικαίωμα στη ζωή, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία, καλούμε κάθε εργαζόμενο, άνεργο, συνταξιούχο, νέο, αγωνιζόμενο πολίτη να διεκδικήσουμε μαζί ένα καλύτερο αύριο και δώσουμε ένα ηχηρό μήνυμα αλληλεγγύης, συντροφικότητας και αγώνα.
Στα χρόνια των μνημονίων, της λιτότητας, του ξεπουλήματος, της καταστολής, της άθλιας προπαγάνδας, των εκπτώσεων στη δημοκρατία και της συντεταγμένης επίθεσης σε ανθρώπινα, πολιτικά, εργασιακά και ατομικά δικαιώματα, την απάντηση θα δώσουν τα κοινωνικά κινήματα και οι δομές αλληλεγγύης.
Πιστεύουμε ότι με την αλληλεγγύη, τη συνεργασία και τους κοινούς αγώνες μπορούμε να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο μέλλον. Χωρίς ηγέτες, καθοδηγητές και σωτήρες. Όλοι μαζί μπορούμε να προστατέψουμε τα δικαιώματά μας, το περιβάλλον, την υγεία, την παιδεία, την πλουραλιστική ενημέρωση, την εργασία.
Σας καλούμε, σε μια μαζική, ανεξάρτητη και αυτόνομη κινητοποίηση στη

Θεσσαλονίκη το Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 5:00 μ.μ. στην Αγία Σοφία,

όπου τα κοινωνικά κινήματα θα ενώσουμε τις δυνάμεις μας σ’ ένα κοινό μέτωπο ενάντια στην εξαθλίωση, το ξεπούλημα, την καταστροφή και την απαξίωσή μας

Επιτροπές Αγώνα Χαλκιδικής & Θεσσαλονίκης

ενάντια στην εξόρυξη χρυσού

Ποίος ΣΥΡΙΖΑ των μελών και άλλες παρόμοιες μπαρούφες;

Τα είχε πει ο Παπαδημούλης από το 2010 αλλά αρκετοί έκαναν πως δεν καταλαβαίνουν. Τώρα λοιπόν ήρθε η ώρα να τα λουστούν. Αν λοιπόν είστε απ' αυτούς που δεν το γνωρίζουν, είναι καιρός να το μάθετε: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αρχηγικό κόμμα και τα μέλη του οφείλουν να προσκυνούν τον “σωτήρα” της Αριστεράς:

“Ο Τσίπρας δεν είναι ένας οποιοσδήποτε πρόεδρος. Είναι ο ηγέτης και σημείο αναφοράς σύμπασας της ευρωπαϊκής αριστεράς. Οι φοβικές και συμπλεγματικές συμπεριφορές που προτείνονται μας γυρίζουν πίσω στα τριτοδιεθνιστικά πρότυπα.”

Φωτιά και τσεκούρι λοιπόν σε όσους τολμούν να αμφισβητήσουν τον ρόλο και τις πρωτοβουλίες του αρχηγού:

“Αμφισβητήθηκαν οι συνεδριακές αποφάσεις, ο ρόλος και οι πολιτικές πρωτοβουλίες του προέδρου, ακόμα και η νίκη μας στις εκλογές.”

Το “αφιόνι του λαού” και οι σύγχρονοι μαρξιστές...

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

(ένας σύντομος σχολιασμός στο άρθρο του INFOWAR: Οι παπάδες του Βελουχιώτη, του Μάρκος και του Χίτλερ )

Το μόνο ενδιαφέρον σημείο αυτού του κειμένου είναι η πρώτη φράση του: Η στάση της Αριστεράς απέναντι στη θρησκεία αποτελεί εδώ και δεκαετίες, αν όχι αιώνες, ένα ακανθώδες ζήτημα.

Σε όλο το υπόλοιπο κείμενο που ακολουθεί αυτή την φράση, δεν επιχειρείται να δοθεί καμία ερμηνεία σχετική με το ζήτημα που θίγεται. Αντ' αυτής μέσω μιας επιλεκτικής παρουσίασης τριών διαφορετικών γεγονότων: α) οι παπάδες του Άρη Βελουχιώτη, β) η επίσκεψη του Α. Τσίπρα στο Άγιον Όρος και γ) μια επιστολή αγιορειτών προς τον Αδόλφον Χίτλερ προβάλλεται - χωρίς να τεκμηριώνεται - η θέση ότι από την μεριά της Αριστεράς ο Άρης Βελουχιώτης στην εποχή του χειρίστηκε σωστά τα σχετικά ζητήματα με την θρησκεία των Ελλήνων σε αντίθεση με τον Α. Τσίπρα...

Όμως η ιστορική συσχέτιση αυτών των τριών διαφορετικών δεδομένων είναι εντελώς ανάποδη απ' αυτή που υπαινίσσεται το κείμενο. Οι παπάδες του Αρη Βελουχιώτη είναι ένα ιστορικά ταυτόχρονο γεγονός με την επιστολή αγιορειτών προς τον Αδόλφο Χίτλερ. Και δεν είναι το μοναδικό περιστατικό που δείχνει στην σύμπλευση κληρικών με τους χιτλερικούς και τους ταγματασφαλίτες. Το γεγονός ότι μια μερίδα κληρικών τάχθηκε με το μέρος του ΕΑΜ δεν τεκμηριώνει καμία δικαίωση του Αρη Βελουχιώτη, όπως επίσης ούτε η επιστολή των αγιορειτών προς τον Αδόλφον Χίτλερ και οι δηλώσεις του Α. Τσίπρα για τους Ζαπατίστες δεν τεκμηριώνουν ότι μεταξύ του Αλέξη Τσίπρα και του Άρη Βελουχιώτη υπάρχει διαφορά στους πολιτικούς χειρισμούς ζητημάτων σχετικών με την θρησκεία. Και με την Εκκλησία θα προσθέταμε...

Το ΝΔΣΟΚ δίνει τα ρέστα του: ο Κουβέλης Πρόεδρος της Δημοκρατίας!

Αναδημοσιεύουμε σχόλιο από το "Η καλύβα ψηλά στο βουνό" σχετικά με το δημοσίευμα της Καθημερινής "Φ. Κουβέλης η επιλογή Σαμαρά για την Προεδρία".

Ανεξάρτητα από τους σχεδιασμούς των Σαμαρά – Βενιζέλου για την παράταση της παρουσίας του πολιτικού ζόμπι που λέγεται ΝΔΣΟΚ στην κυβερνητική εξουσία, έχει σημασία να μη τους βοηθά, άθελά του, ο ΣΥΡΙΖΑ, στις επιδιώξεις και τα παιγνίδια τους.

Στην καλύβα έχουμε ήδη σημειώσει ότι το παλαιοπασοκικού τύπου αδιέξοδο με τον εκβιασμό πρόωρων εκλογών λόγω αδυναμίας εκλογής προέδρου από την παρούσα Βουλή, είναι λάθος.

Ούτως ή άλλως, “καλύτερος” υποψήφιος από τον κύριο Φώτη δεν πρόκειται να υπάρξει, για το χώρο πέραν της δεξιάς. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία στη βάση της δικής του πρότασης για αλλαγή πολιτικής, χωρίς να αποπροσανατολίζεται με αμφίβολους πασοκισμούς.

Τα πήλινα πόδια του ΣΥΝασπισμού της ριζοσπαστικής Αριστεράς αρχίζουν να ραγίζουν...

Η ιστορική στιγμή μάς έχει πετάξει το γάντι και οφείλουμε να το σηκώσουμε και να «μονομαχήσουμε» με δημοκρατικούς κανόνες και χωρίς υπεκφυγές με τις απαιτήσεις της συγκυρίας τόσο στους θεσμούς όσο και στον δρόμο για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας. Να «μονομαχήσουμε» με τον κακό εαυτό μας, τους μνημονιακούς εκφραστές αλλά και το σκοτεινό πρόσωπο του φασισμού που εμφανίζεται όλο και πιο έντονα σε κάθε γωνιά της χώρας. Δείξαμε ότι, παρά τις αδυναμίες μας, έχουμε τις δυνατότητες. Ας το τολμήσουμε…

(από το κείμενο του Δημήτρη Μπίρμπα* στην “αυγή”: Η Αριστερά στα συνέδρια της αυτοδιοίκησης)

([*] Στη αυγή δημοσιεύτηκε με το όνομα του Κώστα Ζαχαριάδη, όπως φαίνεται και στην παραπομπή, όμως ο συγγραφέας του κειμένου είναι ο Δ. Μπίρμας )

Θα συμφωνούσαμε και θα προσυπογράφαμε την αυτή την καταληκτική παράγραφο του Δ. Μπίρμπα, αν όλες οι άλλες παράγραφοι που προηγούνται δεν την αναιρούσαν!

Να «μονομαχήσουμε» με τον κακό εαυτό μας... καταλήγει ο Δ.Μ. Από πρώτη ματιά αυτή η διατύπωση γίνεται αντιληπτή ως “αυτοκριτική”για όσα “κακά” συνέβησαν στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Όμως στην πραγματικότητα ο Δ.Μ. όχι μόνον εκθειάζει αυτά τα “κακά” αλλά πάει ένα βήμα παραπέρα: Ας δούμε πώς παρουσιάζει την εικόνα της τοπικής αυτοδιοίκησης και πως φαντασιώνεται τον ρόλο της Αριστεράς (δηλαδή τον “καλό” μας εαυτό) εκεί: Από τη μεριά της Αριστεράς και της κοινωνίας, τα νέα συλλογικά όργανα καλούνται να αποφύγουν τα λάθη και τις παραλείψεις που χαρακτήρισαν τα προηγούμενα τη μνημονιακή περίοδο (οι συγκυριακές εξαιρέσεις κάποιων ΠΕΔ δεν αλλάζουν την εικόνα), τα οποία οδήγησαν την αυτοδιοίκηση αμαχητί στη σκόπιμη απαξίωση... (και άλλα παρόμοια)

Εκλαμβάνονται ως “λάθη” και οι “παραλείψεις” εκείνα τα στοιχεία που διαμόρφωσαν την σημερινή κατάσταση στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης και όχι ως συγκεκριμένες σκληρές και συνεκτικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Επίσης χαρακτηρίζονται ως “συλλογικά όργανα” συγκεκριμένοι κρατικοί μηχανισμοί με μαφιόζικα χαρακτηριστικά που εμπεδώνουν αυτές τις πολιτικές. Για να αντιληφθούμε το “δημοκρατικό βάθος” αυτής της προσέγγισης, αρκεί να κάνουμε ένα παραλληλισμό με το κοινοβούλιο. Σε αυτή την περίπτωση η άποψη του Δ.Μ. θα διατυπωνόταν ως εξής: Ένα “συλλογικό όργανο” (η βουλή των Ελλήνων) υπέπεσε την εποχή των μνημονίων σε μια σειρά από “λάθη” και “παραλείψεις”...

O Kareem Abdul-Jabbar για το Ferguson και τον ταξικό πόλεμο στις ΗΠΑ

Αναδημοσίευση από το  Barikat

του Kareem Abdul-Jabbar

Το Barikat μεταφράζει και δημοσιεύει ένα άρθρο του Kareem Abdul-Jabbar στο TIME της 17ης Αυγούστου. Ο Jabbar αποτελεί μια από τις σημαντικότερες μορφές του παγκόσμιου αθλητισμού (20 χρόνια στο ΝΒΑ, πρώτος σε πόντους στην ιστορία της λίγκας), με πλούσια κοινωνική και πολιτική δράση από το αντιπολεμικό κίνημα και το civil rights movement μέχρι το πρόσφατο Occupy. To παρακάτω κείμενο, ανεξαρτήτως συμφωνίας με όλα όσα αναφέρει, αποτελεί μια σημαντική κίνηση υποστήριξης της εξέγερσης στο Ferguson και τον προοπτικών αυτής, από έναν άνθρωπο με τεράστια κοινωνική απεύθυνση και παραδοσιακό εχθρό του συντηρητικού συρφετού στις ΗΠΑ με τον οποίο βρίσκεται σε διαρκή σύγκρουση ήδη από τα 70s όταν και αποφάσισε στην ακμή της καριέρας του να αλλάξει θρησκεία (ασπάστηκε το Ισλάμ) και όνομα (το χριστιανικό του όνομα ήταν Lew Alcindor).

Θα αποτελέσει η πρόσφατη εξέγερση στο Φέργκιουσον του Μιζούρι, ένα σημείο καμπής στη μάχη ενάντια στη φυλετική αδικία ή θα είναι μιά μικρή υποσημείωση, σε κάποια μελλοντική πτυχιακή διατριβή σχετικά με τις πολιτικές αναταραχές στον πρώιμο 21^ο αιώνα;

Η απάντηση μπορεί να βρεθεί στο Μάη του 1970

Θα έχετε πιθανά ακούσει για τoυς πυροβολισμούς στο Kent State: Στις 4 Μάη του 1970, η εθνοφρουρά του Οχάϊο, άνοιξε πύρ κατά των φοιτητών που διαδήλωναν στο Πανεπιστήμιο του Kent. Στα 13 δευτερόλεπτα των πυροβολισμών, τέσσερις φοιτητές σκοτώθηκαν και εννέα τραυματίστηκαν, με το ένα να μένει μόνιμα παράλυτος. Το σοκ και η κατακραυγη για το γεγονός, έφεραν ως αποτέλεσμα μια πανεθνική απεργία στην οποία συμμετείχαν τέσσερα εκατομμύρια φοιτητές, οι οποίοι έκλεισαν 450 ιδρύματα. Πέντε μέρες μετά τα γεγονότα του Kent State, 100 χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην Ουάσινγκτον και η νεολαία της χώρας κινητοποιούταν πλέον ενεργητικά για να έρθει το τέλος του πολέμου στο Βιετνάμ, του ρατσισμού, του σεξισμού και της ανόητης πίστης στο πολιτικό κατεστημένο.

Πιθανότατα, δεν έχετε ακούσει για τους πυροβολισμούς στο Jackson State