Τα πήλινα πόδια του ΣΥΝασπισμού της ριζοσπαστικής Αριστεράς αρχίζουν να ραγίζουν...

Η ιστορική στιγμή μάς έχει πετάξει το γάντι και οφείλουμε να το σηκώσουμε και να «μονομαχήσουμε» με δημοκρατικούς κανόνες και χωρίς υπεκφυγές με τις απαιτήσεις της συγκυρίας τόσο στους θεσμούς όσο και στον δρόμο για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας. Να «μονομαχήσουμε» με τον κακό εαυτό μας, τους μνημονιακούς εκφραστές αλλά και το σκοτεινό πρόσωπο του φασισμού που εμφανίζεται όλο και πιο έντονα σε κάθε γωνιά της χώρας. Δείξαμε ότι, παρά τις αδυναμίες μας, έχουμε τις δυνατότητες. Ας το τολμήσουμε…

(από το κείμενο του Δημήτρη Μπίρμπα* στην “αυγή”: Η Αριστερά στα συνέδρια της αυτοδιοίκησης)

([*] Στη αυγή δημοσιεύτηκε με το όνομα του Κώστα Ζαχαριάδη, όπως φαίνεται και στην παραπομπή, όμως ο συγγραφέας του κειμένου είναι ο Δ. Μπίρμας )

Θα συμφωνούσαμε και θα προσυπογράφαμε την αυτή την καταληκτική παράγραφο του Δ. Μπίρμπα, αν όλες οι άλλες παράγραφοι που προηγούνται δεν την αναιρούσαν!

Να «μονομαχήσουμε» με τον κακό εαυτό μας... καταλήγει ο Δ.Μ. Από πρώτη ματιά αυτή η διατύπωση γίνεται αντιληπτή ως “αυτοκριτική”για όσα “κακά” συνέβησαν στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Όμως στην πραγματικότητα ο Δ.Μ. όχι μόνον εκθειάζει αυτά τα “κακά” αλλά πάει ένα βήμα παραπέρα: Ας δούμε πώς παρουσιάζει την εικόνα της τοπικής αυτοδιοίκησης και πως φαντασιώνεται τον ρόλο της Αριστεράς (δηλαδή τον “καλό” μας εαυτό) εκεί: Από τη μεριά της Αριστεράς και της κοινωνίας, τα νέα συλλογικά όργανα καλούνται να αποφύγουν τα λάθη και τις παραλείψεις που χαρακτήρισαν τα προηγούμενα τη μνημονιακή περίοδο (οι συγκυριακές εξαιρέσεις κάποιων ΠΕΔ δεν αλλάζουν την εικόνα), τα οποία οδήγησαν την αυτοδιοίκηση αμαχητί στη σκόπιμη απαξίωση... (και άλλα παρόμοια)

Εκλαμβάνονται ως “λάθη” και οι “παραλείψεις” εκείνα τα στοιχεία που διαμόρφωσαν την σημερινή κατάσταση στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης και όχι ως συγκεκριμένες σκληρές και συνεκτικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Επίσης χαρακτηρίζονται ως “συλλογικά όργανα” συγκεκριμένοι κρατικοί μηχανισμοί με μαφιόζικα χαρακτηριστικά που εμπεδώνουν αυτές τις πολιτικές. Για να αντιληφθούμε το “δημοκρατικό βάθος” αυτής της προσέγγισης, αρκεί να κάνουμε ένα παραλληλισμό με το κοινοβούλιο. Σε αυτή την περίπτωση η άποψη του Δ.Μ. θα διατυπωνόταν ως εξής: Ένα “συλλογικό όργανο” (η βουλή των Ελλήνων) υπέπεσε την εποχή των μνημονίων σε μια σειρά από “λάθη” και “παραλείψεις”...

Όμως, όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά η “εισαγωγή” για την “πολιτική πρόταση” που διατυπώνεται παρακάτω: Η σημαντική αύξηση του αριθμού των διοικήσεων που υποστηρίχθηκαν από τη ριζοσπαστική Αριστερά (25 έναντι 7 και μάλιστα σε αρκετούς μεγάλους δήμους), οι τέσσερις έναντι ενός του ΚΚΕ, οι ετερογενείς 60 που υποστηρίζουν την κίνηση των «8 ανεξαρτήτων», η οποία διακηρυκτικά τουλάχιστον κινείται σε αντικυβερνητική κατεύθυνση, οι δεκάδες άλλοι δήμαρχοι και εκατοντάδες αυτοδιοικητικοί που θα συμμετέχουν στις διαδικασίες των ΠΕΔ και έχουν αισθανθεί την ανάγκη τόσο προεκλογικά όσο και μετεκλογικά να διαφοροποιηθούν από τις κυρίαρχες επιλογές και δηλώνουν «μόνο αυτοδιοικητικοί» αποτελούν ένα ανομοιογενές και ευμετάβλητο βέβαια σύνολο, το οποίο όμως με μια πολιτικά ηγεμονική και προγραμματικά ενωτική παρέμβαση της Αριστεράς μπορεί να διαμορφωθεί σε πλειοψηφικό ρεύμα ανατροπής του σημερινού τέλματος. Αυτό είναι και το στοίχημα για τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Να κατορθώσουν να λειτουργήσουν ως εμβρυουλκός για τη συγκρότηση αυτής της πλειοψηφίας.

Μόνο όποιος είναι τυφλωμένος από το “μέλι” της κρατικής εξουσίας μπορεί να τρέφει παρόμοιες αυταπάτες και να μην αντιλαμβάνεται τίποτα απ' ότι συμβαίνει γύρω του. Πρόκειται για παραληρηματικές πολιτικές φαντασιώσεις που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, άκρως επικίνδυνες για το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Η τύφλωση του Δ.Μ. τον κάνει να μην βλέπει τα παρακάτω:

- Από το βράδυ τον εκλογών και ο πιο αφελής πολιτικά πολίτης αυτής της χώρας μπορεί να εκτιμήσει ότι οι 26 επιτυχίες της ΝΔ σε πρωτεύουσες νομών έναντι 6 του ΣΥΡΙΖΑ, καταγράφoυν μια σημαντική νίκη, η οποία από άποψη συσχετισμού εύκολο είναι ότι θα γείρει την πλάστιγγα των «ανεξάρτητων» δημάρχων προς τους γαλάζιους και όχι προς τα εκεί που ονειρεύεται ο Δ.Μ.

- Ο Δ.Μ. φαντασιώνεται για τους «60 ετερογενείς» που υποστηρίζουν την κίνηση των «8 ανεξαρτήτων» ως χώρο που πολιτικά μπορεί να ηγεμονεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν την ίδια στιγμή τα πράγματα εξελίσσονται εντελώς αντίθετα με τις φαντασιώσεις του: “Την ανάληψη συλλογικής πρωτοβουλίας, υπό τον τίτλο «Κίνημα Ανατροπής στην Αυτοδιοίκηση», εξήγγειλαν 115 δήμαρχοι από τη όλη τη χώρα. Συγκεκριμένα, τώρα στην κίνηση προσχώρησαν ακόμη 55 δήμαρχοι, γαλάζιας απόχρωσης. Με τα νέα δεδομένα, οι πρώτοι οκτώ που στη συνέχεια έγιναν 60, τώρα αυξάνονται σε 115.” (περισσότερα εδώ: Έτοιμο το "Κίνημα Ανατροπής στην Αυτοδιοίκηση")

Πριν ένα μήνα, με ανοιχτή επιστολή ο δήμαρχος Ηλιούπολης κ. Βαλασόπουλος είχε καλέσει τους άλλους εκλεγμένους δημάρχους να συνταχθούν στην ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς. Μεταξύ των άλλων έγραφε: Τα παραδοσιακά κόμματα της κεντροαριστεράς καταποντίζονται εκλογικά, την ίδια στιγμή που τα στελέχη τους στους μαζικούς χώρους επιτυγχάνουν ποσοστά που θυμίζουν άλλες εποχές και εκλέγονται περισσότεροι από 100 Δήμαρχοι προερχόμενοι από τον χώρο αυτό.

Και συνέχισε παρακάτω: Πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε 5, δεν είμαστε 8, δεν είμαστε 58, δεν είμαστε 75. Είμαστε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες πολίτες που πιστεύουν στην κεντροαριστερά , που εμπιστεύονται τους ανθρώπους της κωφεύοντας στις σύγχρονες σειρήνες, που αγωνιούν για το μέλλον της χώρας και μπορούν να ανατρέψουν τη μιζέρια και τα αδιέξοδα του πολιτικού προσωπικού.

Δεν χρειάζεται να παραθέσουμε και άλλα στοιχεία για να γίνει αντιληπτό ποίος έχει και το πεπόνι και το ...μαχαίρι στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Όμως το πολιτικό πρόβλημα δεν είναι οι παραληρηματικές φαντασιώσεις κάποιου Δ.Μ. Είναι ότι αυτές οι φαντασιώσεις είναι συλλογικές. μιας μεγάλης μερίδας στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Απ' ότι φαίνεται τις ενστερνίζεται και η ηγεσία του ως την “πολιτική γραμμή” που θα τον οδηγήσει να κυβερνήσει - ως Αριστερά - την χώρα!....