Είναι ο γκεμπελισμός, ηλίθιε!

Αναδημοσίευση από την "Αυγή"

Του Άγγελου Τσέκερη

Λέγεται ότι στις εκλογές του 1992 ο Μπιλ Κλίντον είχε κολλημένο στην πόρτα του γραφείου του ένα χαρτί με τη φράση «Είναι η οικονομία, ηλίθιε!» προκειμένου να παραμένει πάντα συνεπής με τον βασικό άξονα της προεκλογικής του εκστρατείας. Ένα αντίστοιχο χαρτί πρέπει να έχει στο δικό του γραφείο ο Κεδίκογλου. Δεν εξηγείται διαφορετικά η συνέπεια με την οποία υπηρετεί σε καθημερινή βάση τη στρατηγική της πολιτικής ανοησίας.

Ο γκεμπελισμός διαπερνά σαν κόκκινο νήμα όλες τις ανακοινώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου που αφορούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Επιδιδόμενος σε απίθανες διαστρεβλώσεις, χονδροειδή παραχάραξη της αλήθειας και συστηματική κακοποίηση της κριτικής σκέψης, ο Κεδίκογλου προσπαθεί -και με τη φιλότιμη συνδρομή των Μεγάλων Καναλιών- να εγγράψει στη συνείδηση των νοικοκυραίων την πεποίθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει ανοχή και πολιτική κάλυψη στο φαινόμενο της τρομοκρατίας. Έτσι, οι έντρομοι τηλεθεατές θα ξεχάσουν τις ζωές τους που διαλύονται και τους στόχους που δεν πιάνονται και θα πειστούν τελικά ότι το Μνημόνιο και οι δυνάμεις που το εξυπηρετούν είναι η μόνη ελπίδα για ομαλότητα, ασφάλεια και κοινωνική ειρήνη σε αυτό τον τόπο.

Ένα σημαντικό ζήτημα που υποτιμά η Αριστερά...

Ένα σημαντικό ζήτημα, πολύ πιο σημαντικό από την "λίστα Λαγκάρντ", το οποίο έχει υποτιμηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την υπόλοιπη Αριστερά είναι οι διώξεις σε βαθμό κακουργήματος ασκούνται τελικά από την εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών εις βάρος των υπευθύνων της Στατιστικής Υπηρεσίας για της υπόθεσης της τεχνητής διόγκωσης του ελλείμματος της χώρας το 2009.

Οι διώξεις στρέφονται εναντίον του πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου, του προϊσταμένου της Διεύθυνσης Εθνικών Λογαριασμών Κωνσταντίνου Μολφέτα και της Ευσταθίας Ξενάκη, προϊσταμένης της Διεύθυνσης Στατιστικών Ερευνών.

Το ζήτημα είναι σημαντικό γιατί αποκαλύπτει τις πραγματικές προθέσεις της ντόπιας αστικής τάξης απέναντι στην κρίση και τον βαθιά ταξικό της χαρακτήρα. Ο εχθρός είναι εντός της χώρας. Όμως η Αριστερά υποτιμά ζήτημα γιατί βρίσκεται σε αντίθεση με τις ιδεοληψίες και τα ερμηνευτικά της σχήματα τα οποία υποτιμούν τόσο την ίδια την αστική τάξη, όσο και την ικανότητα της να διαμορφώνει μακροπρόθεσμες πολιτικές, πολιτικές που δεν κρίνονται από τα εκάστοτε διακυβεύματα της πολιτικής σκηνής. Όπως έχουμε γράψει σε ένα παλιότερο κείμενό μας:

Αν σήμερα δεν δώσουμε πειστικές εξηγήσεις γιατί η ελληνική αστική τάξη διάλεξε τον δρόμο που οδηγεί στην χρεωκοπία της χώρας (και στην αναγκαστική έξοδο της χώρας από το ευρώ), όχι μόνον δεν θα μπορούμε να κάνουμε κάποιες στοιχειώδεις προβλέπεις για το που κατευθύνονται τα πράγματα, αλλά δεν θα μπορούμε ούτε καν να εξηγήσουμε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και θα βρισκόμαστε συνέχεια μπροστά σε εκπλήξεις. Και δυστυχώς η δική μας Αριστερά μένει συχνά με ανοικτό το στόμα μπροστά σε απ’ αυτές τις εκπλήξεις.

Περισσότερα για αυτό το θέμα, εδώ:

 Η χρεοκοπία της χώρας είναι αποτέλεσμα των “νόμων” της οικονομίας ή αποτελεί επιθετική πολιτική της αστικής τάξης;
 

Αναρχοσυριζαίοι απειλούν τα εθνικά μας λαμόγια!

Αναδημοσίευση από το "Γαλαξιάρχης - μαλλον ακινδυνος"

Τελικά αρκεί ένα οργισμένο ποστ και μία αναδημοσίευση για να φανεί η αγαστή υποστήριξη όλης της διαπλεκόμενης μιντιαρχίας, από εθνικιστές και πατριώτες, Χρυσαυγίτες και Νεοδημοκράτες. Αν μάλιστα το οργισμένο ποστ έχει να κάνει με τους μιαρούς “λαθρομετανάστες“, η αντίδραση της ακροδεξιάς πολυκατοικίας είναι παβλοφική. Εντελώς αυτόματη.

Εννοείται βέβαια ότι ένα μοναχικό ποστ ενός αναρχοάπλυτου “Γαλαξιάρχη” δεν αρκούσε για να ακουστεί σαν το κουδουνάκι του Παβλόφ, ώστε να τρέξουν τα σκυλιά της ακροδεξιάς να φάνε το κοκαλάκι τους. Χρειαζόταν η μεσολάβηση του left.gr. Αυτού του ψηφιακού κέντρου του Σύριζα (σχώρα με Θεέ μου). Έτσι λοιπόν, η αναδημοσίευση της προχθεσινής μου ανάρτησης Ναζήδες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι στο left.gr αποτέλεσε την ικανή συνθήκη να μου αποδοθεί ο ρόλος του Επίσημου Συριζαίου-Αναρχικού (αυτά τα δύο πάνε πάντα μαζί) και ν’ αρχίσει το πανηγύρι.

Πρώτος ο ehnikismos.net αποκαλύπτει τα σχέδια των «προοδευτικών διεκπεραιωτών των σχεδίων του Σόρος και της Νέας Τάξης», επειδή λένε «τα πράγματα με το όνομά τους». Αγιούτο Χριστιανοί, οι Αναρχοσυριζαίοι απειλούν τα εθνικά μας λαμόγια!

Ο ναζιστικός “Στόχος” άρπαξε το δημοσίευμα του ethnikismos.net και με κρέμασε κι αυτός με τα μανταλάκια. Τα σχέδια της παγκοσμιοποίησης να σπιλώσουν το εθνικό μας κεφάλαιο δεν θα περάσουν!
Από το ακροδεξιό σούργελο δεν έλειψαν ούτε οι Λιακοπουλικοί.

Πολιτική έντασης και αντιδράσεις

Αναδημοσίευση από τον "δρόμο"

της Ελένης Πορτάλιου

Δημοσιεύτηκε στην Αυγή (15/1/2013) μια αλληγορική γελοιογραφία του Τάσου Αναστασίου. Η δημοκρατία με τη μορφή ενός πολύ νέου κοριτσιού βρίσκεται νεκρή, κρεμασμένη στον τοίχο υπόγειου κελιού, αγνώριστη από τα βασανιστήρια των τριών κουκουλοφόρων δήμιων της-κυβερνητικών αρχηγών. Από το παραθυράκι του χώρου φτάνουν πυροβολισμοί: «Ούτε που κουνήθηκε από τη θέση της» λέει ο Σαμαράς, «ε, βέβαια, η δημοκρατία δεν τρομοκρατείται» λέει ο Βενιζέλος, «παρών» δηλώνει ο τσεκουροφόρος Κουβέλης. Είναι μια μέρα που «άγνωστοι» πυροβόλησαν τα γραφεία της Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ στα ανώτερα κλιμάκια έσπευσε να συμπαρασταθεί στον πρωθυπουργό του κράτους έκτακτης ανάγκης. Ευτυχώς, στη Βουλή ο Μανώλης Γλέζος είπε με πολιτική γλώσσα αυτό που λέει όλος ο κόσμος - μόνοι τους το έκαναν.

Το τρέιλερ της στρατηγικής της έντασης, δηλαδή της κρατικής τρομοκρατίας, είναι ταυτόχρονα μέσον τιμωρίας και προκαταβολικού εκφοβισμού της κοινωνίας. Η ωμή βία και καταστολή έχουν πραγματικούς αποδέκτες: διαδηλωτές, μετανάστες, νέους «με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες», καταληψίες, διαμαρτυρόμενους πολίτες, μικροπαραβάτες. Την ίδια στιγμή «διαταράσσουν την οικογενειακή γαλήνη», εφορμώντας με τα δελτία των οκτώ σε κάθε σπίτι εν δυνάμει αντιρρησία, υπενθυμίζοντας ότι η ένδεια πρέπει να παραμένει ιδιωτική υπόθεση και η αντίδραση να παίρνει το δρόμο της κατάθλιψης ή, σε βαριές περιπτώσεις, της αυτοκτονίας. Τη Δευτέρα 14/1, αλλά και πιο πριν, η δημοκρατία είχε καταρρεύσει από τον τελευταίο κύκλο επιθέσεων και αδυνατούσε να αντιδράσει στην αντιστροφή των λέξεων και των εννοιών. Ευτυχώς υπάρχουν πάντα οι ελευθερόφρονες που την πήραν στα χέρια τους, όπως έγινε τόσες φορές με τους αθάνατους νεκρούς μας, αυτούς τους οποίους δολοφόνησαν το κράτος και το παρακράτος.

Νοικοκυραίοι και Νοικοκύρηδες

Αναδημοσίευση από την "Ελληνοφρένεια"

Δύο ίδιες λέξεις, σχεδόν ομόηχες, με διαφορετική χρήση και σίγουρα με διαφορετική έννοια. Η λέξη «νοικοκύρηδες» περιγράφει την προκοπή ενός ανθρώπου, την αξιοσύνη του, τον κόπο και τα αγαθά που κέρδισε και διατήρησε από την δουλειά του. Την ικανότητα και την ιδιότητα που έχει να είναι τακτικός, προσεκτικός, συνετός. Η λέξη «Νοικοκυραίοι», περιγράφει αυτό που εννοούν οι πολιτικοί όταν αναφέρονται σε αυτούς.

Αφορμή για τον διαχωρισμό αυτόν αποτέλεσε η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα, σε συνέντευξη του στον Ν. Χατζηνικολάου, περί νοικοκυραίων, λέγοντας χαρακτηριστικά, «είμαστε και εμείς νοικοκυραίοι», βάζοντας ένα ακόμη τουβλάκι στο συντηρητικό προφίλ που χτίζουν μεθοδικά εκεί στον Σύριζα, για το νέο μεγάλο κόμμα… της κεντροαριστεράς, το οποίο και αυτό θα σώσει τον τόπο!

Οι νοικοκυραίοι, είναι η κατάντια του τόπου. Είναι αυτοί που μας έφεραν εδώ. (μεταξύ άλλων). Είναι αυτή η φάρα, που ψήφιζε αυτόν που τους έταζε τα περισσότερα. Είναι οι αρπακολλατζήδες, ελληναράδες, ασπόνδυλα, λαμόγια, που ξεπουλιόντουσαν με εκπληκτική ευκολία, σε όποιον έδινε τα περισσότερα. Είναι ο φιλήσυχος εαυτούλης του καθενός, είναι ο ασπόνδυλος γλείφτης, ο συμφεροντολόγος μικροαστός, ο επαγγελματίας βολεμένος.  Ο ακαλλιέργητος, αστοιχείωτος, αμόρφωτος έλληνας, που επιλέγει με κριτήριο το προσωπικό όφελος και μόνο, αδιαφορώντας για το σύνολο. Νοικοκυραίοι είναι αυτοί που δεν επιβεβαίωσαν ποτέ την ερμηνεία της λέξης.

Εμφυλιοπολεμικό Κράτος

Αναδημοσίευση από το "Red NoteBook"

Του Ηλία Ιωακείμογλου

 

Οι επιθέσεις στις ελεύθερες αυτοδιαχειριζόμενες εστίες αντίστασης δεν είναι επικοινωνιακά παιχνίδια, είναι επεισόδια από την οικοδόμηση του Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους και τη συγκρότηση του φασιστικού συνασπισμού εξουσίας, από τη μετατροπή της Δεξιάς σε Εμπόλεμη Δεξιά. Εν τω μεταξύ, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ προτείνει να καπνίσουμε όλοι μαζί την πίπα της ειρήνης και το ΚΚΕ αποσύρεται στα στεγανά διαμερίσματά του για να παρακολουθήσει την πυρκαγιά από το μπαλκόνι.

Πώς η Δεξιά πήρε το προβάδισμα
Η ελληνική οικονομία κινείται σήμερα επάνω σε μια καθοδική σπείρα διαδοχικών κύκλων φθίνουσας συσσώρευσης κεφαλαίου και αυξανόμενης ανεργίας. Η ύφεση και η ανεργία σχεδιάστηκαν και οργανώθηκαν από καθεστωτικούς οικονομολόγους, στους διεθνείς οργανισμούς και στα ελληνικά πανεπιστήμια, οι οποίοι πιστεύουν ότι έτσι μπορεί κάποιος να πυροδοτήσει μια διαδικασία μείωσης των εγχώριων τιμών, επομένως και αύξησης της ανταγωνιστικότητας και των εξαγωγών. Γνωρίζουν τώρα ότι αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί, τουλάχιστον όχι στην Ελλάδα.

Έχουν όμως αντιληφθεί εν τω μεταξύ, όπως και το πολιτικό προσωπικό του καθεστώτος, ότι η δραστική μείωση των μισθών, η ύφεση και η ανεργία δημιουργούν ταξικούς συσχετισμούς δύναμης που επιτρέπουν στην άρχουσα τάξη να ανασυγκροτήσει την ελληνική οικονομία σε νέες βάσεις: κινεζοποίηση της αγοράς εργασίας, γιγαντιαία μεταφορά πόρων από τις εργαζόμενες τάξεις προς τους κεφαλαιούχους ώστε να διασωθεί το πλασματικό κεφάλαιο που έχει συσσωρευτεί στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους. Τι πιο φυσικό, λοιπόν, να συνεχίζεται μια πολιτική που δεν επιτυγχάνει μεν τους διακηρυγμένους στόχους της (μείωση των τιμών, αύξηση εξαγωγών κλπ) πλην όμως αποδιαρθρώνει και αναπλάθει την ελληνική οικονομία και κοινωνία έτσι ώστε να διασωθεί το καταρρέον οικονομικό και πολιτικό καθεστώς του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού.

Εκθεση Ε.Ε.:Σοκ ζήτησης

Απόσπασμα από άρθρο του Ambrose Evans Pritchard της Telegraph, που αναλύει μία έκθεση της Κομισιόν, σύμφωνα με την οποία ένα τμήμα της Ευρώπης είναι παγιδευμένο σε ένα φαύλο κύκλο φτώχειας. Ολόκληρο το άρθρο είναι δημοσιευμένο στο περγάδι (το), εδώ: Εκθεση Ε.Ε.:Σοκ ζήτησης

...Η έκθεση προειδοποιεί ότι δημιουργείται ένα "νέα χάσμα" μεταξύ των χωρών του πυρήνα της ΕΕ και τις χώρες "που δείχνουν παγιδευμένες σε ένα φαύλο κύκλο  μείωσης της  παραγωγής, ραγδαίας αύξησης της ανεργίας, μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος. Το κύμα των πολιτικών λιτότητας εγείρει σημαντικά ερωτήματα σχετικά με τη βιωσιμότητα του κράτους πρόνοιας στην Ευρώπη. " Πράγματι.

Σύμφωνα με τις προβλέψεις, αναμένεται ότι η ευρωζώνη θα συρρικνωθεί κατά 0,2% φέτος, με μια μικρή ανάκαμψη το 2014. Μέχρι τότε, εκατομμύρια άνθρωποι θα έχουν πέσει σε μια  "τεράστια παγίδα φτώχειας ", σύμφωνα με τα ίδια τα λόγια του επικεφαλής της ειδικής ομάδας για την απασχόληση της ΕΕ Laszlo Andor.

Αυτός είναι ο λόγος που ο Gustav Horn - επικεφαλής του γερμανικού Ινστιτούτου IMK και από τους  "πέντε σοφούς " (κορυφαίους  γερμανούς οικονομολόγους) - την περασμένη εβδομάδα ζήτησε τον τερματισμό των βασανιστηρίων της λιτότητας. "Είναι ένας φαύλος κύκλος. Η υπερβολική λιτότητα δεν θα οδηγήσει σε μείωση του χρέους, αλλά το αντίθετο, στην αύξηση του χρέους", είπε.

Ο Δρ Χορν κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο μόνος βιώσιμος τρόπος για να γεφυρωθεί το χάσμα είναι η Γερμανία να επιτρέψει μια πληθωριστική έκρηξη με αύξηση των μισθών κατά 4% για κάποιο χρονικό διάστημα. Έχει δίκιο.

Η μισή Ευρώπη βρίσκεται τώρα σε μια "μεγάλη ύφεση ", λιγότερο έντονη από ό,τι ήταν στις αρχές της δεκαετίας του '30 (η Αμερική είναι μια άλλη ιστορία), αλλά μεγαλύτερης διάρκειας και τελικά πιο βαθιά ριζωμένη...

Ο επίλογος δεν έχει γραφτεί ακόμα…

Ο επίλογος από το κείμενο του Κ. Λαπαβίτσα "Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας σε πρώτο πρόσωπο"

...Η πρόταση της εξόδου από την ΟΝΕ δεν κατάφερε να κυριαρχήσει πολιτικά την τριετία που πέρασε. Είναι όμως βέβαιο ότι λειτούργησε ως ο άλλος πόλος που ξεκαθάρισε το πρόβλημα και ανάγκασε την παράταξη του ευρώ και τους ευρωπαϊστές να διαμορφώσουν τις θέσεις τους. Είναι επίσης βέβαιο ότι έπεισε ένα πολύ σημαντικό ποσοστό του εκλογικού σώματος, ίσως 20%-30%, παρά την συστηματική εκστρατεία κατατρομοκράτησης από πλευράς άρχουσας τάξης και παρά την αδυναμία διαμόρφωσης πολιτικού φορέα που θα την εκφράζει αξιόπιστα. Το ποσοστό αυτό αυτό περιλαμβάνει τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας και της πολιτικής ζωής. Είναι αυτοί που καταλαβαίνουν ότι η έξοδος είναι όρος για να λυθεί η κρίση υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, αλλά και για να υπάρξει ουσιαστική κοινωνική αλλαγή στην Ελλάδα για πρώτη φορά στον Μεταπόλεμο. Χωρίς έξοδο από το ευρώ θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να γύρει η πλάστιγγα υπέρ του κόσμου της εργασίας, να εκδιωχθεί η διαφθορά που νέμεται την κοινωνική και πολιτική εξουσία στη χώρα, να αναζωογονηθεί η κοινωνία από τα κάτω.

Κάθε άλλο παρά έχουν εκλείψει οι δυνάμεις που είναι έτοιμες να αγωνιστούν για την ριζοσπαστική κοινωνική αλλαγή σε αυτήν τη βάση. Βρίσκονται κατεσπαρμένες κατά μήκος του πολιτικού φάσματος, αλλά και ανάμεσα σε πλατιά στρώματα που έχουν απογοητευτεί από τα πολιτικά κόμματα και την πολιτική ζωή. Η νεολαία ιδίως που φέρει τεράστιο το βάρος της ανεργίας είναι έτοιμη να ακούσει νέες ιδέες για πραγματική ριζοσπαστική αλλαγή. Ο κύριος οργανωμένος όγκος των δυνάμεων αυτών βρίσκεται όμως εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί θα δοθεί η πολιτική μάχη που θα καθορίσει την πορεία της Ελλάδας και της κοινωνίας της τα επόμενα χρόνια. Όσο η "παράταξη του ευρώ" επιτείνει τον κοινωνικό όλεθρο, τόσο μεγαλύτερη θα γίνεται η σημασία αυτής της σύγκρουσης. 

Είναι απολύτως απαραίτητο να συμπαραταχθούν όσοι δεν φοβούνται την έξοδο από την ΟΝΕ και επιζητούν την ριζοσπαστική αλλαγή της χώρας. Αυτό είναι προς το συμφέρον όλων των πολιτικών δυνάμεων που έχουν τέτοια γενική κατεύθυνση, είτε είναι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε όχι, αλλά και όλων των κοινωνικών δυνάμεων που επιζητούν την απαλλαγή της χώρας από το άγος που την βαραίνει. Μόνο έτσι θα μπορέσουν τα εργατικά και λαϊκά στρώματα να κερδίσουν τον ταξικό πόλεμο που ξέσπασε το 2010...

Συγκυβέρνηση έτοιμη για όλα

Αναδημοσίευση από την "ΑΥΓΗ"

Του Βασίλη Μουλούπουλου

Πιστεύω ότι υπάρχει ένα όριο ανοχής ακόμη και στους πλέον καλόπιστους ψηφοφόρους της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜ.ΑΡ. στην πολιτική και ηθική απαξίωση αυτής της συγκυβέρνησης. Και πιστεύω ότι το ολοκαύτωμα της Ελλάδας και του 90% των κατοίκων της εξάντλησε αυτό το όριο ανοχής.

Δεν είναι πλέον μόνο τα σκάνδαλα και η συγκάλυψή τους. Δεν είναι μόνο η αναλγησία που αναδεικνύει η κυνική συμπεριφορά τους απέναντι και στις πιο ευπαθείς, στις πιο αδύναμες κοινωνικές ομάδες. Δεν είναι μόνο η γενική παράλυση της χώρας.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι απλώς ανίκανοι ή λαμόγια. Αυτοί οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι για την επιβίωση της χώρας. Παραχώρησαν, σαν να ήταν προσωπική τους περιουσία (όπως αποκαλύπτει το ΦΕΚ 240 που περιέχει τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου της δανειακής σύμβασης) όλον τον υπόγειο, επίγειο, θαλάσσιο και υποθαλάσσιο πλούτο της Ελλάδας. Από τα αποθέματα χρυσού της ΤτΕ ως τα αποθέματα αερίου και πετρελαίου.

Ποιά ευρήματα από την τελευταία δημοσκόπηση της PUBLIC ISSUE έθαψε η αριστερά και τα αξιοποιεί η κυβέρνηση;

Οξύνεται η ταξική πόλωση αλλά παράλληλα οι πολιτικοί σχηματισμοί της αριστεράς αδυνατούν να εκφράσουν σήμερα πολιτικά τον ένα πόλο αυτής της πόλωσης; Υπάρχει κάμψη του μαζικού κινήματος; Υπάρχει συντηρητική στροφή ενός μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας;

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα απέναντι στα οποία η Αριστερά δεν θα πρέπει να κλείνει τα μάτια της. Οι αυταπάτες για την ύπαρξη μιας εθνικής ενότητας του λαού απέναντι στους ιμπεριαλιστές και σε μια χούφτα ντόπιων μεγαλοαστών που είναι φερεφωνά τους, όχι μόνον κρύβουν τον βαθύ ταξικό χαρακτήρα της κρίσης αλλά τρέφουν και ψευδαισθήσεις για την “επαναστατικοποίηση” διαφόρων μικρομεσαίων στρωμάτων, τα οποία εξαθλιώνονται μέσα απ' αυτή την κρίση. 

Ο παραδοσιακός οικονομισμός της Αριστεράς την εμποδίζει να ανιχνεύσει τους όρους με τους οποίους η κυρίαρχη ιδεολογία σφραγίζει την έντονη ταξική κινητικότητα που συντελείται στη χώρα κάτω από τις πολιτικές των μνημονίων και του ΔΝΤ. Αν η Αριστερά δεν κατορθώσει να αποκτήσει την ιδεολογική ηγεμονία στην κοινωνία, σε τέτοιες συνθήκες κανένα πολιτικό της σχέδιο δεν μπορεί να λειτουργίσει προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων, ακόμα και αν κληθεί να κυβερνήσει...

Αχούρι το γραφείο του πρωθυπουργού!...

το δάπεδο του "πρωθυπουργικού"
γραφείου χρειάζεται ..."συντήρηση"

Παραξενευτήκαμε από τις εικόνες που έδειξαν τα κανάλια από το γραφείο του πρωθυπουργού που δέχτηκε ένοπλη επίθεση. Όχι από το γεγονός ότι όλα τα κανάλια έδειχναν τις ίδιες ακριβώς εικόνες, όπως συμβαίνει στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπου η πληροφόρηση του κοινού είναι  υπόθεση την οποία  διαχειρίζεται αποκλειστικά η πολιτική εξουσία. Παραξενευτήκαμε από την κενότητα του χώρου, ο οποίος έδινε μια ανάμικτη αίσθηση έκθεσης επίπλων και γκαρσονιέρας. Όταν είδαμε και το δάπεδο, το οποίο ήταν σε άθλια κατάσταση, μας ήρθε στο νου μια κακοσκηνοθετημένη ελληνική ταινία που δείχνει τον Κολοκοτρώνη στο ένα χέρι να κρατάει γιαταγάνι και στο άλλο να φοράει ρολόι...

ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και κα­τα­λή­ψεις

Αναδημοσίευση από την "εποχή"

Του Γιάν­νη Αλμπά­νη

Η ε­βδο­μά­δα ξε­κί­νη­σε με τον κα­λύ­τε­ρο τρό­πο για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και κλεί­νει με τον χει­ρό­τε­ρο. Τη Δευ­τέ­ρα εί­χα­με δη­λα­δή μια λα­μπρή στιγ­μή, ό­ταν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ α­ντι­πα­ρα­τέ­θη­κε με­τω­πι­κά με το Mega, το Μπο­μπο­λέι­κο και το ό­λον σύ­στη­μα της δια­πλο­κής. Την Πα­ρα­σκευή ό­μως, εί­δα­με τη με­γά­λη υ­πο­χώ­ρη­ση στο θέ­μα της κα­τα­στο­λής των κα­τα­λή­ψεων, που ση­μα­το­δο­τή­θη­κε α­πό τη συ­νέ­ντευ­ξη στον Real FM του συ­ντρό­φου Τσί­πρα. Αν δεν πρό­κει­ται για ά­στο­χες εκ­φρά­σεις του προ­φο­ρι­κού λό­γου, και ό­ντως η α­πό­φα­ση της η­γε­σίας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι να α­πο­στα­σιο­ποιη­θεί α­πό τις διω­κό­με­νες αυ­τή τη στιγ­μή κα­τα­λή­ψεις, τό­τε τό­σο το λαϊκό κί­νη­μα  ό­σο και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα μπουν σε σκλη­ρή δο­κι­μα­σία.

Πρώ­τα α­π’ ό­λα, αν δεν α­να­χαι­τι­στεί τώ­ρα η φα­σί­ζου­σα γραμ­μή της κυ­βέρ­νη­σης στο πε­δίο των ε­λευ­θε­ριών, πο­λύ γρή­γο­ρα η ί­δια η Αρι­στε­ρά θα βρε­θεί σε α­σφυ­κτι­κό κλοιό. Χτες ή­ταν οι με­τα­νά­στες, σή­με­ρα οι α­ναρ­χι­κοί, αύ­ριο οι α­ρι­στε­ροί και οι συν­δι­κα­λι­στές. Χτες έ­πρε­πε να κα­τα­δι­κα­στεί η «βία», σή­με­ρα η «α­νο­μία», αύ­ριο ο «ι­δε­ο­λο­γι­κός εξ­τρε­μι­σμός». Χτες ή­ταν στο στό­χα­στρο η ε­ξέ­γερ­ση, σή­με­ρα η πο­λι­τι­κή α­νυ­πα­κοή, αύ­ριο η ό­ποια  πο­λι­τι­κή δρά­ση ε­να­ντιώ­νε­ται στο Μνη­μό­νιο. Αν η κα­τά­λη­ψη ε­νός ε­γκα­τα­λε­λειμ­μέ­νου κι ε­τοι­μόρ­ρο­που σπι­τιού θεω­ρεί­ται πλέ­ον έ­γκλη­μα κα­θο­σιώ­σεως, δεν θα θεω­ρη­θεί το ί­διο και μια κα­τά­λη­ψη ε­πι­χεί­ρη­σης α­πό α­πλή­ρω­τους ερ­γα­ζό­με­νους ή ε­νός ά­δειου κτι­ρίου α­πό ά­στε­γους; Κι αν κα­τα­δι­κά­ζου­με την «α­νο­μία» (sic) εν γέ­νει, πώς μπο­ρού­με να υ­πε­ρα­σπι­στού­με τα κι­νή­μα­τα «Δεν Πλη­ρώ­νω» ή τις ε­πα­να­συν­δέ­σεις ρεύ­μα­τος στα σπί­τια αυ­τών των  φτω­χο­διά­βο­λων που πα­λεύουν για την ε­πι­βίω­ση; Το έ­χου­με ξα­να­πεί πολ­λές φο­ρές: η υ­πο­χω­ρη­τι­κό­τη­τα α­πέ­να­ντι στις ε­πι­θέ­σεις του τα­ξι­κού α­ντι­πά­λου δεν τον κα­τα­πραΰνει, αλ­λά τον ο­δη­γεί στην α­πο­θρά­συν­ση.  Όποιος παίρ­νει τα λί­γα, θα ζη­τή­σει και τα πε­ρισ­σό­τε­ρα. Ήδη ο Πρε­τε­ντέ­ρης ε­πι­τί­θε­ται στα… τρο­μο­κρα­τι­κά δη­μο­σιεύ­μα­τα του left.gr με στό­χο τη φί­μω­ση της ι­στο­σε­λί­δας. Ένα νέο ι­διώ­νυ­μο αρ­χί­ζει να κά­νει την εμ­φά­νι­σή του.