Πολιτική έντασης και αντιδράσεις

Αναδημοσίευση από τον "δρόμο"

της Ελένης Πορτάλιου

Δημοσιεύτηκε στην Αυγή (15/1/2013) μια αλληγορική γελοιογραφία του Τάσου Αναστασίου. Η δημοκρατία με τη μορφή ενός πολύ νέου κοριτσιού βρίσκεται νεκρή, κρεμασμένη στον τοίχο υπόγειου κελιού, αγνώριστη από τα βασανιστήρια των τριών κουκουλοφόρων δήμιων της-κυβερνητικών αρχηγών. Από το παραθυράκι του χώρου φτάνουν πυροβολισμοί: «Ούτε που κουνήθηκε από τη θέση της» λέει ο Σαμαράς, «ε, βέβαια, η δημοκρατία δεν τρομοκρατείται» λέει ο Βενιζέλος, «παρών» δηλώνει ο τσεκουροφόρος Κουβέλης. Είναι μια μέρα που «άγνωστοι» πυροβόλησαν τα γραφεία της Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ στα ανώτερα κλιμάκια έσπευσε να συμπαρασταθεί στον πρωθυπουργό του κράτους έκτακτης ανάγκης. Ευτυχώς, στη Βουλή ο Μανώλης Γλέζος είπε με πολιτική γλώσσα αυτό που λέει όλος ο κόσμος - μόνοι τους το έκαναν.

Το τρέιλερ της στρατηγικής της έντασης, δηλαδή της κρατικής τρομοκρατίας, είναι ταυτόχρονα μέσον τιμωρίας και προκαταβολικού εκφοβισμού της κοινωνίας. Η ωμή βία και καταστολή έχουν πραγματικούς αποδέκτες: διαδηλωτές, μετανάστες, νέους «με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες», καταληψίες, διαμαρτυρόμενους πολίτες, μικροπαραβάτες. Την ίδια στιγμή «διαταράσσουν την οικογενειακή γαλήνη», εφορμώντας με τα δελτία των οκτώ σε κάθε σπίτι εν δυνάμει αντιρρησία, υπενθυμίζοντας ότι η ένδεια πρέπει να παραμένει ιδιωτική υπόθεση και η αντίδραση να παίρνει το δρόμο της κατάθλιψης ή, σε βαριές περιπτώσεις, της αυτοκτονίας. Τη Δευτέρα 14/1, αλλά και πιο πριν, η δημοκρατία είχε καταρρεύσει από τον τελευταίο κύκλο επιθέσεων και αδυνατούσε να αντιδράσει στην αντιστροφή των λέξεων και των εννοιών. Ευτυχώς υπάρχουν πάντα οι ελευθερόφρονες που την πήραν στα χέρια τους, όπως έγινε τόσες φορές με τους αθάνατους νεκρούς μας, αυτούς τους οποίους δολοφόνησαν το κράτος και το παρακράτος.


Το τελευταίο διάστημα έχουν ειπωθεί από τη μεριά μας όλα τα προφανή. Ότι η κυβέρνηση με τη θεωρία των δύο άκρων καλλιεργεί εμφυλιοπολεμικό κλίμα, βαφτίζοντας κάθε τι που κινείται ανομία και αποδίδοντάς τη στο ΣΥΡΙΖΑ. Ότι κινδυνεύουμε να δούμε εκτός νόμου όλες τις μορφές λαϊκής αντίστασης. Ότι η κατάληψη ενός νεκρού κτιρίου, η συντήρηση και η αναζωογόνηση της λειτουργίας του, θεωρούνται εγκλήματα καθοσιώσεως, ενώ η εκχώρηση όλης της δημόσιας περιουσίας στους μεγαλοεπιχειρηματίες ονομάζεται νέα μορφή ανάπτυξης.

«Είμαστε οι πρώτες σταγόνες μιας καταιγίδας που έρχεται», έγραφε το πανό της μαζικής και δυναμικής διαδήλωσης, η οποία υπερασπίστηκε τις καταλήψεις στις 12/1. Που σημαίνει ότι η κρατική βία και τρομοκρατία μπορεί να πολλαπλασιαστούν. Και είναι σίγουρο ότι θα πολλαπλασιαστούν όσο ο ΣΥΡΙΖΑ κλείνεται στο καβούκι του, ορίζοντας τη νομιμότητα με τους όρους των αντιπάλων του, που καθημερινά παραβιάζουν κατά συρροήν τους ίδιους τους νόμους τους. Για να ελευθερωθεί η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία από τη φτώχεια και την υποτέλεια των μνημονιακών δογμάτων πρέπει να διανύσει το δρόμο της δικής της ελευθερίας και χειραφέτησης. Τα αυτά ισχύουν και επιθυμούμε διακαώς για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το μέλλον μας δεν παίζεται ούτε στα δελτία των οκτώ ούτε στις ταπεινωτικές αναμετρήσεις με τον άθλιο Κεδίκογλου. Παίζεται στις ιδέες της Αριστεράς και στην ικανότητά της να οργανωθεί για να συμβάλει στην αυτοοργάνωση της κοινωνίας. Παίζεται στο πρόγραμμα και στις ιδέες μας.

Είπαν οι σύντροφοι Καρίτζης και Ήσυχος, μετά το ταξίδι τους στη Λατινική Αμερική, ότι τα κυβερνητικά κόμματα που αντιστέκονται σήμερα στις αγορές ψηφίζονται από μια τεράστια κοινωνική πλειοψηφία, υποστηρίζονται κριτικά από μαζικά ριζοσπαστικά κινήματα και έχουν την ιδεολογική ηγεμονία στο 80% της κοινωνίας. Και ρωτώ: Είναι ανομία οι μαζικές καταλήψεις τσιφλικιών από ακτήμονες αγρότες στη Βραζιλία και η διανομή της γης στους φυσικούς καλλιεργητές της; Είναι ανομία οι καταλήψεις εργοστασίων και υπηρεσιών στην Αργεντινή και η στήριξη από την κυβέρνηση των εργαζομένων για να συνεχίσουν τη λειτουργία τους; Τι σημαίνει σήμερα για την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ιδεολογική ηγεμονία; Ποιες είναι οι δικές μας ιδέες που θα ηγεμονεύσουν μόνο μέσα από έμπρακτες υλικές πρακτικές;

Μπορεί κανείς αριστερός να πιστεύει ότι μια περιδεής πλειοψηφία, που φοβάται το γείτονα και το διαφορετικό, που νομίζει ότι εκεί έξω δεν φυσά άνεμος ελευθερίας, αντίστασης και αλληλεγγύης αλλά παραμονεύουν υπαρκτοί και ανύπαρκτοι κίνδυνοι, να σωθεί από τα μνημόνια; Μπορεί να ενωθούμε οι λιγότερο ή περισσότερο κολασμένοι χωρίς εμπιστοσύνη, ανοχή, αλληλοκατανόηση, αλληλοϋποστήριξη; Μπορούμε να βρούμε το δρόμο προς την όποια αλλαγή, χωρίς να σπάσουμε το απόστημα του μικροαστικού συντηρητισμού που μισεί την ελεύθερη σκέψη, το θάρρος, τη δημιουργικότητα και λειτουργεί διαλυτικά απέναντι στις τεράστιες δυνάμεις τις οποίες μπορεί να απελευθερώσει το σχέδιο δημιουργίας μιας άλλης κοινωνίας;

Είναι δυνατόν να φανταζόμαστε την ανατροπή των μνημονίων σαν εκλογικό περίπατο «φιλήσυχων νοικοκυραίων» που αυτοαναγνωρίζονται στα τηλεοπτικά πάνελ και αγνοούν τη φυσική υπόσταση του πλησίον; Αυτό θυμίζει την περιγραφή του Κούντερα για το κιτς που ενδημεί σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Ε, λοιπόν, ακόμα και ο Χριστός υπήρξε βίαιος όταν έδιωξε τους εμπόρους από το ναό του Κυρίου. Το να εξισώνουμε εμείς οι άθεοι τον Δαβίδ με τον Γολιάθ είναι μέγα σφάλμα.