ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και κα­τα­λή­ψεις

Αναδημοσίευση από την "εποχή"

Του Γιάν­νη Αλμπά­νη

Η ε­βδο­μά­δα ξε­κί­νη­σε με τον κα­λύ­τε­ρο τρό­πο για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και κλεί­νει με τον χει­ρό­τε­ρο. Τη Δευ­τέ­ρα εί­χα­με δη­λα­δή μια λα­μπρή στιγ­μή, ό­ταν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ α­ντι­πα­ρα­τέ­θη­κε με­τω­πι­κά με το Mega, το Μπο­μπο­λέι­κο και το ό­λον σύ­στη­μα της δια­πλο­κής. Την Πα­ρα­σκευή ό­μως, εί­δα­με τη με­γά­λη υ­πο­χώ­ρη­ση στο θέ­μα της κα­τα­στο­λής των κα­τα­λή­ψεων, που ση­μα­το­δο­τή­θη­κε α­πό τη συ­νέ­ντευ­ξη στον Real FM του συ­ντρό­φου Τσί­πρα. Αν δεν πρό­κει­ται για ά­στο­χες εκ­φρά­σεις του προ­φο­ρι­κού λό­γου, και ό­ντως η α­πό­φα­ση της η­γε­σίας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι να α­πο­στα­σιο­ποιη­θεί α­πό τις διω­κό­με­νες αυ­τή τη στιγ­μή κα­τα­λή­ψεις, τό­τε τό­σο το λαϊκό κί­νη­μα  ό­σο και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα μπουν σε σκλη­ρή δο­κι­μα­σία.

Πρώ­τα α­π’ ό­λα, αν δεν α­να­χαι­τι­στεί τώ­ρα η φα­σί­ζου­σα γραμ­μή της κυ­βέρ­νη­σης στο πε­δίο των ε­λευ­θε­ριών, πο­λύ γρή­γο­ρα η ί­δια η Αρι­στε­ρά θα βρε­θεί σε α­σφυ­κτι­κό κλοιό. Χτες ή­ταν οι με­τα­νά­στες, σή­με­ρα οι α­ναρ­χι­κοί, αύ­ριο οι α­ρι­στε­ροί και οι συν­δι­κα­λι­στές. Χτες έ­πρε­πε να κα­τα­δι­κα­στεί η «βία», σή­με­ρα η «α­νο­μία», αύ­ριο ο «ι­δε­ο­λο­γι­κός εξ­τρε­μι­σμός». Χτες ή­ταν στο στό­χα­στρο η ε­ξέ­γερ­ση, σή­με­ρα η πο­λι­τι­κή α­νυ­πα­κοή, αύ­ριο η ό­ποια  πο­λι­τι­κή δρά­ση ε­να­ντιώ­νε­ται στο Μνη­μό­νιο. Αν η κα­τά­λη­ψη ε­νός ε­γκα­τα­λε­λειμ­μέ­νου κι ε­τοι­μόρ­ρο­που σπι­τιού θεω­ρεί­ται πλέ­ον έ­γκλη­μα κα­θο­σιώ­σεως, δεν θα θεω­ρη­θεί το ί­διο και μια κα­τά­λη­ψη ε­πι­χεί­ρη­σης α­πό α­πλή­ρω­τους ερ­γα­ζό­με­νους ή ε­νός ά­δειου κτι­ρίου α­πό ά­στε­γους; Κι αν κα­τα­δι­κά­ζου­με την «α­νο­μία» (sic) εν γέ­νει, πώς μπο­ρού­με να υ­πε­ρα­σπι­στού­με τα κι­νή­μα­τα «Δεν Πλη­ρώ­νω» ή τις ε­πα­να­συν­δέ­σεις ρεύ­μα­τος στα σπί­τια αυ­τών των  φτω­χο­διά­βο­λων που πα­λεύουν για την ε­πι­βίω­ση; Το έ­χου­με ξα­να­πεί πολ­λές φο­ρές: η υ­πο­χω­ρη­τι­κό­τη­τα α­πέ­να­ντι στις ε­πι­θέ­σεις του τα­ξι­κού α­ντι­πά­λου δεν τον κα­τα­πραΰνει, αλ­λά τον ο­δη­γεί στην α­πο­θρά­συν­ση.  Όποιος παίρ­νει τα λί­γα, θα ζη­τή­σει και τα πε­ρισ­σό­τε­ρα. Ήδη ο Πρε­τε­ντέ­ρης ε­πι­τί­θε­ται στα… τρο­μο­κρα­τι­κά δη­μο­σιεύ­μα­τα του left.gr με στό­χο τη φί­μω­ση της ι­στο­σε­λί­δας. Ένα νέο ι­διώ­νυ­μο αρ­χί­ζει να κά­νει την εμ­φά­νι­σή του.

Πέ­ρα ό­μως α­πό την κε­ντρι­κο­πο­λι­τι­κή α­ντι­πα­ρά­θε­ση με την κυ­βέρ­νη­ση, το να α­φε­θούν οι κα­τα­λή­ψεις στις τύ­χες τους θα δώ­σει ζω­τι­κό χώ­ρο στους φα­σί­στες. Εί­ναι γνω­στό τοις πά­σι ό­τι για με­γά­λο χρο­νι­κό διά­στη­μα η Villa Amalias α­πο­τέ­λε­σε φραγ­μό στην ε­πέ­κτα­ση της φαιάς πα­νού­κλας των κα­τ’ ε­πάγ­γελ­μα κα­τοί­κων του Αγίου Πα­ντε­λεή­μο­να. Η α­νυ­παρ­ξία της θα κά­νει πο­λύ πιο εύ­κο­λη την ε­ξα­γω­γή τής φα­σι­στι­κής τρο­μο­κρα­τι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας σ’ άλ­λες γει­το­νιές του κέ­ντρου. Και ας μην έ­χει κα­νέ­νας την αυ­τα­πά­τη ό­τι η υιο­θέ­τη­ση της χρυ­σαυ­γί­τι­κης ατ­ζέ­ντας α­πό την κυ­βέρ­νη­ση θα κά­νει πε­ριο­ρί­σει τους να­ζί. Η διε­θνής ε­μπει­ρία ε­νι­σχύει την ε­κτί­μη­ση ό­τι θα γί­νουν πιο ε­πι­θε­τι­κοί στο δρό­μο και ο λό­γος τους πιο η­γε­μο­νι­κός στο δη­μό­σιο διά­λο­γο.

Αλλά οι κα­τα­λή­ψεις δεν εί­ναι μό­νο α­ντι­φα­σι­στι­κό α­νά­χω­μα. Αυ­τές κα­θ’ αυ­τές χρή­ζουν υ­πε­ρά­σπι­σης ως χώ­ροι συλ­λο­γι­κό­τη­τας, αυ­τοορ­γά­νω­σης, α­ντιε­μπο­ρευ­μα­τι­κής έκ­φρα­σης. Σε κα­τα­λή­ψεις, στέ­κια και αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­νους χώ­ρους παίρ­νει α­νά­σες κοι­νω­νι­κό­τη­τας και βρί­σκει χώ­ρο δη­μιουρ­γι­κής πο­λι­τι­κής δρά­σης έ­νας ο­λό­κλη­ρος κό­σμος, που σε δια­φο­ρε­τι­κή πε­ρί­πτω­ση θα α­σφυ­κτυού­σε στην αλ­λο­τρίω­ση της ε­ξα­το­μί­κευ­σης και του ε­μπο­ρεύ­μα­τος. Γι’ αυ­τό άλ­λω­στε η εμ­βέ­λεια των αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­νων στε­κιών ξε­πέ­ρα­σε αυ­τήν του α­ναρ­χι­κού χώ­ρου. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι τα τε­λευ­ταία χρό­νια ο­λοέ­να και πε­ρισ­σό­τε­ροι α­ρι­στε­ροί και α­ρι­στε­ρές ε­μπλέ­κο­νται σε α­νά­λο­γα εγ­χει­ρή­μα­τα.

Έχει λοι­πόν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αρ­κε­τούς και (ι­σχυ­ρούς) λό­γους για να στη­ρί­ξει το κί­νη­μα υ­πε­ρά­σπι­σης των κα­τα­λή­ψεων. Ωστό­σο, νο­μί­ζω ό­τι η στά­ση που θα υιο­θε­τή­σει τε­λι­κά ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, θα εί­ναι πιο ση­μα­ντι­κή για τον ί­διο, πα­ρά για το κί­νη­μα. το ο­ποίο ού­τως ή άλ­λως θα υ­πάρ­ξει (έ­στω κι α­πο­δυ­να­μω­μέ­νο), για­τί εκ­φρά­ζει  μια υ­παρ­κτή κοι­νω­νι­κή α­νά­γκη.  Ένας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ φο­βι­σμέ­νος και υ­πο­χω­ρη­τι­κός, έ­νας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που ε­ντέ­λει α­πο­δέ­χε­ται το πλαί­σιο του α­ντι­πά­λου,  ό­χι μό­νο δεν θα μπο­ρέ­σει να διευ­ρυν­θεί, αλ­λά γρή­γο­ρα θα α­πο­λέ­σει τα ε­ρεί­σμα­τά  του στον (κα­θό­λου ευ­κα­τα­φρό­νη­το α­ριθ­μη­τι­κά) κό­σμο της α­ντί­στα­σης. Κυ­ρίως ό­μως θα χά­σει τα ε­ρεί­σμα­τά του στις καρ­διές των χι­λιά­δων α­ρι­στε­ρών, που εί­δαν στην υ­πό­θε­σή του την πιο με­γά­λη ελ­πί­δα των τε­λευ­ταίων δε­κα­ε­τιών.