Κίνημα καταναλωτών-παραγωγών για την προμήθεια τροφίμων

 Αναδημοσίευση από την "δράση"

του  Γ. Λιοδάκη*

Μερικές σύντομες επισημάνσεις:

Δεν είναι πρώτη φορά που η συλλογική δράση και κάποια μορφή συνεταιριστικής δραστηριότητας επιστρατεύονται, σε συνθήκες κρίσης και παρατεταμένης ύφεσης του καπιταλισμού, για την ικανοποίηση άμεσων καταναλωτικών αναγκών και τη διασφάλιση της επιβίωσης πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Και στο απώτερο παρελθόν, αλλά και με την παρούσα κρίση του καπιταλισμού, παρουσιάζονται παρόμοια φαινόμενα σε αρκετές χώρες.

Το «κίνημα της πατάτας» ή ευρύτερα το κίνημα για την προμήθεια φθηνών αγροτικών προϊόντων και τροφίμων άμεσα από τους παραγωγούς, που εμφανίστηκε πρόσφατα μέσα στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης και κοινωνικής εξαθλίωσης που αντιμετωπίζει η χώρα μας, φαίνεται να παίρνει συνεχώς αυξανόμενες διαστάσεις. Φαίνεται επίσης να επιφέρει ένα σημαντικό πλήγμα στους μεσάζοντες, περιορίζοντας εντυπωσιακά την ψαλίδα των τιμών ανάμεσα στον παραγωγό και τον καταναλωτή.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ - ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ

Ανακοίνωση της Αντι-μνημονιακής Κίνησης κατοίκων, εργαζομένων και φορέων Φυλής

Κάτοικοι, εργαζόμενοι και φορείς στην περιοχή μας που έχουμε συναντηθεί, συμμετάσχει, συνεργαστεί σε εκδηλώσεις, κινητοποιήσεις, αγώνες που αναπτύχθηκαν παλιότερα αλλά και πρόσφατα στη νέα φάση που περνάει η ελληνική κοινωνία, νιώσαμε την ανάγκη να αναβαθμίσουμε τη δραστηριότητά μας.

Η ελληνική κοινωνία με την πολιτική των Μνημονίων που διατάζει η Τρόικα (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) και εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, αλλάζει συνθλίβοντας τα δικαιώματα των εργαζομένων, ξεπουλώντας τη δημόσια περιουσία του ελληνικού λαού, οδηγώντας τεράστιες μάζες του πληθυσμού στην εξαθλίωση.

Συντονίζουμε τους αγώνες μας σε όλη την Ευρώπη. Ο καπιταλισμός δεν διορθώνεται, ανατρέπεται

Ανακοίνωση της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας για το Μ31

Ανοιχτή συνέλευση την Τετάρτη 7 Μαρτίου, 7:30 μ.μ., στα γραφεία του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου - Χάρτου Αττικής, Λόντου 6 & Μεσολογγίου, Εξάρχεια

Συντονίζουμε τους αγώνες μας σε όλη την Ευρώπη

Ο καπιταλισμός δεν διορθώνεται, ανατρέπεται

Η καθολική επίθεση σε όλες τις συνθήκες της ζωής μας που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια δεν αφορά κάποια “ελληνική ιδιαιτερότητα”. Αποτελεί κοινή επιλογή των δυνάμεων του κεφαλαίου σε όλη την Ευρώπη, ώστε με την τρομοκρατία της κρίσης και του χρέους να υπάρξει μια βίαιη “επανεκκίνηση” της συσσώρευσης από μηδενική, για τη θέση και τα δικαιώματα των εργαζομένων, βάση. Πρόκειται για μια τεράστια κοινωνική λεηλασία, ενορχηστρωμένη και διευθυνόμενη από την Ε.Ε. με την ενεργητική σύμπραξη των κυβερνήσεων και όλων των καθεστωτικών δυνάμεων σε κάθε χώρα, που παρουσιάζει γυμνό το ευρωπαϊκό οικοδόμημα ως αυτό που πραγματικά είναι: καπιταλιστική ένωση για την εμπέδωση, δια πυρός και σιδήρου, των συμφερόντων του πλούτου, της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας.

Άσκηση "πολιτικής οικονομίας" για πρωτοετείς φοιτητές: Μπορούν να μειωθούν οι τιμές των εγχώριων προϊόντων και να αυξηθούν οι τιμές των εισαγόμενων χωρίς να βγούμε από το ευρώ;

Μερικοί γνωστοί αριστεροί οικονομολόγοι, επιστρατεύοντας όλο το κύρος της “επιστήμης” τους, διατείνονται με ύφος δέκα καρδιναλίων ότι εντός της ΟΝΕ οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να ασκήσει  καμία πολιτική η οποία θα επιφέρει μείωση στις τιμές των εγχωρίων παραγόμενων προϊόντων και αύξηση σε αυτές των εισαγόμενων. Και αυτός ο ισχυρισμός τους συγκροτεί ένα από τα πιο ισχυρά επιχειρήματα τους για την επιστροφή στην δραχμή.

Ακριβώς τους ίδιους ισχυρισμούς προβάλουν και ορισμένοι δεξιοί οικονομολόγοι προτείνοντας και αυτοί την έξοδο της χώρας μας από το ευρώ, τουλάχιστον μέχρι να ανακάμψει η οικονομία της. Για να δούμε τι λέει γιαυτό το θέμα ο Κώστας Βεργόπουλος σε μια συνέντευξη του στην εφημερίδα “εποχή”:

Αυτό εισηγούνται επίσης, και κυρίως, οι δεξιοί γερμανοί οικονομολόγοι, όπως ο Ζιν. Προτείνουν ανάκαμψη ανταγωνιστικότητας για την Ελλάδα, μέσω εξόδου από το ευρώ και υποτίμησης, ώστε να γίνουν πιο ανταγωνιστικά τα προϊόντα της. Αυτό σημαίνει στην ουσία προστατευτισμό, νομισματικό προστατευτισμό για την Ελλάδα ή τις άλλες προβληματικές χώρες της ΕΕ. Αυτό, όμως, θα το έκανε μια χώρα που δεν είναι μέλος της ΕΕ, που είναι μόνη της. Το έκανε η Αργεντινή, η Ισλανδία ή και άλλες χώρες. Μέσα στην ΕΕ υπάρχουν και άλλες μορφές που επιτρέπουν να μειώσουμε τις τιμές των εγχωρίων παραγόμενων προϊόντων και να ακριβύνουν αυτές των εισαγόμενων. Πρόσφατα, ο Εμανουελ Φαρι, από το Χάρβαρντ, υπενθυμίζει αυτό που έκανε ήδη η Γερμανία από το 2007, η ίδια η κ. Μέρκελ. Παρόμοιο μέτρο έλαβε, τελευταία, και ο Σαρκοζί στη Γαλλία. Γιατί να μην το κάνουν το ίδιο και οι χώρες της Ν. Ευρώπης;

Τι είναι ακριβώς αυτό;

Πρόκειται για αύξηση κατά 3-5% του Φ.Π.Α. και ταυτόχρονα μείωση των κοινωνικών εισφορών των γερμανικών επιχειρήσεων. Ακριβαίνουν έτσι οι τιμές των εισαγόμενων, αλλά των εγχώριων μειώνονται. Αυτό συνιστά οπωσδήποτε προστατευτισμό, αλλά εντός ευρώ. Το εξωφρενικό είναι ότι ενώ το έκανε ήδη αυτό η Γερμανία, κατηγορεί τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας για ροπή προς τον προστατευτισμό.

Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ: Η γερμανική εμμονή παραδίδει την ευρωπαϊκή οικονομία στους δανειστές

Ένα τραγουδάκι για την "κοινή" αγορά, 1978.

Κείμενο των πρώην μελών του καθοδηγητικού οργάνου της ΚΟΕ: Νέα εποχή, νέα ματιά, νέα καθήκοντα. Από το αδιέξοδο στη χρεοκοπία. Μετά τι;

1. Η εποχή είναι κρίσιμη και αποφασιστική. Η κρίση διευρύνει τον κοινωνικό μεσαίωνα σε πρωτοφανή κλίμακα. Φέρει όμως ταυτόχρονα το σπέρμα μεγάλων δυνατοτήτων και αλλαγών. Το πρόσημο εξαρτάται από την έκβαση της κοινωνικής πάλης, από τον συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, από τα ίδια τα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Εξαρτάται όμως και από την παρέμβαση των πολιτικών υποκειμένων που αντιλαμβάνονται τα κενά, τα ελλείμματα και τις δυνατότητες. Στη νέα εποχή είναι απαραίτητος ο επαναπροσδιορισμός της ματιάς, των εργαλείων και των καθηκόντων εκείνων των δυνάμεων που θέλουν να παρέμβουν σε προοδευτική και ανατρεπτική κατεύθυνση. Των δυνάμεων που θέλουν να αναφέρονται στον επαναστατικό μαρξισμό.

2. Η μεγαλύτερη καπιταλιστική κρίση των τελευταίων δεκαετιών σηματοδοτεί το τέλος των ημερών του ήρεμου νεοφιλελευθερισμού που από τη δεκαετία του 70 και αργότερα με μεγαλύτερη ένταση και χωρίς αντίπαλο, καθόρισε τις ασκούμενες πολιτικές σε όλο τον πλανήτη. Αναδεικνύει το τραγικό κενό της κομμουνιστικής αριστεράς σε παγκόσμια, ευρωπαϊκή και εθνική κλίμακα, το μεγάλο έλλειμμα, τον μεγάλο απόντα. Την ώρα που ο υπαρκτός καπιταλισμός αποδεικνύει τις εγγενείς αντιφάσεις και τα όρια του δεν αρθρώνεται ο ελάχιστα πειστικός λόγος μιας άλλης πολιτικής και κοινωνικής πορείας, ενός άλλου συστήματος. Ο κόσμος της εργασίας χτυπιέται εξαντλητικά και κοινωνικά στρώματα συμπιέζονται και περιθωριοποιούνται, κατακτήσεις, δικαιώματα και η όποια σχετική ευημερία εξατμίζονται, η επιβίωση γίνεται ζητούμενο. Η επιστροφή στο παρελθόν των προοκτωβριανών τοπίων είναι η στρατηγική των δυνάμεων του κεφαλαίου σε όλο τον πλανήτη. Αυτή η εξέλιξη επιταχύνεται με την κρίση που λειτουργεί ταυτόχρονα ως ευκαιρία και εργαλείο της αντίδρασης. Εδώ είναι το σύγχρονο κοινωνικό πρόβλημα.

Για την “παραγωγική” ανασυγκρότηση της χώρας ρε γαμώτο!..

Κάποιοι αριστεροί φαντάζονται ότι ο καπιταλισμός περνάει μια σοβαρή δομική κρίση και ότι είναι ετοιμοθάνατος. Τυφλωμένοι από αυτή την φαντασίωση, αδυνατούν να δουν τις κύριες πλευρές των αλλαγών οι οποίες σημειώνονται από την επιθετική πολιτική του κεφάλαιου απέναντι στο κόσμο της εργασίας και ενστερνίζονται όλα εκείνα τα ιδεολογήματα του αστισμού τα οποία αποκρύβουν αυτό ακριβώς τον επιθετικό χαρακτήρα αυτής της πολιτικής. Γιαυτό και αρκετοί αριστεροί μέσα σε αυτές τις συνθήκες, επειδή θεωρούν ότι η αστική τάξη είναι ανύπαρκτη ή έτοιμη να αυτοκτονήσει, ετοιμάζονται οι ίδιοι να αναλάβουν και να εκπληρώσουν τις βασικές λειτουργίες του κράτους και τις κυρίαρχες επιδιώξεις της αστικής τάξης, δηλαδή την “εθνική” κυριαρχία και την “παραγωγική” ανασυγκρότηση της χώρας!...

Σε αντίθεση αυτές τις φαντασιώσεις της Αριστεράς, η πολιτική των μνημονίων, του ΔΝΤ και της ΕΕ αποτελεί την πιο επιθετική αναπτυξιακή πολιτική του καπιταλισμού στη χώρα μας. Η κύρια πλευρά της αφορά στα μικρομεσαία στρώματα και στην βίαιη προλεταριοποίηση τους. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα και οι κυρίαρχες μερίδες του κεφάλαιου επιδιώκουν να καρπωθούν την υπεραξία που νέμονται τα μικρομεσαία στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, είτε ως υπεραξία από παραγωγικές δραστηριότητες είτε ως γαιοπρόσοδος. Η συντριβή αυτών των στρωμάτων είναι αναγκαία προϋπόθεση για την εντατική εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου της χώρας, στα πλαίσια μιας βία επιταχυνόμενης ανάπτυξης της χώρας, η οποία θα περιλαμβάνει αξιοποίηση του ορυκτού (πετρέλαια, φυσικό αέριο, χρυσό κλπ) και του φυσικού πλούτου, μέσω της εντατικής ανάπτυξης του τουρισμού και των φυσικών ενεργειακών πόρων.