Ο κ .Καμίνης δηλώνει "θέμα 24ωρων η απομάκρυνση των σκηνών"...

Αναδημοσίευση από το "www.real-democracy.gr"

“Σκηνές” απείρου κάλλους από την Ελληνική δικαιοσύνη

Επιτέλους, επιτέλους,επιτέλους!!!

Η Δικαιοσύνη δεν σταμάτησε να δουλεύει ούτε το καλοκαίρι.

Αφού έλυσε το πρόβλημα του χρόνου απονομής δικαίου στις διαδικασίες της.

Αφού σταμάτησε να αποφασίζει για μεγαλύτερους μισθούς για τον εαυτό της.

Αφού αποκάλυψε και συνέτριψε την διαφθορά στους κόλπους της με το παραδικαστικό.

Αφού κινήθηκε με αποφασιστικότητα για την υπόθεση Βατοπεδίου.

Αφού διαλεύκανε τα σκάνδαλα με τους χρηματισμούς (χορηγίες) των κομμάτων και των κομματικών στελεχών από τη Siεmens

Αφού επέβαλε το νόμο και την τάξη στην οικονομική ελίτ στην Ελλάδα.

Αφού διευρεύνησε τις σχέσεις του Νορβηγού τρομοκράτη Άντερς Μπρέιβικ με την ελληνική ακροδεξιά

Αφού έδειξε όλη της την επιείκια σε 20χρονα παιδιά δίνοντάς τους 130 χρόνια κρατικής φροντίδας.

Αφού φροντίζει να εφαρμόζει τους νόμους για την ανευθυνότητα των υπουργών.

Αφού έλαβε υπ' όψιν το κοινό περί δικαίου αίσθημα στην Ελληνική κοινωνία.

Eπιχειρεί να επιβάλει τον νόμο στην πλατεία Συντάγματος, την τελευταία γωνία ανομίας στη χώρα,

Στις “αυθαίρετες” σκηνές, όσων τολμούν να σκέφτονται αυθαίρετα.

Επιχειρεί να πράξει, όπως πράτει χρόνια τώρα για όλα τα αυθαίρετα κτίσματα σε δάση και παραλίες.

Από τις 25 Μαϊου στην πλατεία Συντάγματος, σε όλες τις πλατείες της χώρας, δίνουμε μια μεγάλη μάχη νομιμότητας, ενάντια: στις αυθαιρεσίες της πολιτικής εξουσίας, στο παράνομο χρέος, που δεν θα πληρώσουμε.

Ενάντια στο παράνομο μνημόνιο, τη δανειακή σύμβαση και το μεσοπρόθεσμο, ενάντια στις παράνομες τράπεζες. Όλο αυτό το διάστημα, και πιο πριν, κανένας λειτουργός της Δικαιοσύνης δεν έπραξε τα αυτονόητα, δεν κίνησε τις απαραίτητες διαδικασίες.

Από τις 25 Μαϊου δεν μας έχουν τρομοκρατήσει οι απειλές της κυβέρνησης, δεν μας έχουν τρομοκρατήσει η αστυνομική βαρβαρότητα, τα 3.000 χημικά, δεν μας έχουν τρομοκρατήσει η μεθοδευμένη σπίλωση από την πλειοψηφία των ΜΜΕ. Δεν μας τρομοκρατεί ούτε το πρωτοφανές γεγονός να διακόψουν απόψε τον φωτισμό στην κεντρικότερη πλατεία της χώρας.

Μετά από δύο μήνες και τρεις μέρες, δεν τρομοκρατούμαστε. Και αυτό γιατί είμαστε αποφασισμένοι. Και το επαναλαμβάνουμε σε όλους τους τόνους, για να το καταλάβουν και όσοι κάνουν πως δεν βλέπουν και πως δεν ακούν.

Είμαστε εδώ, παραμένουμε εδώ, θα είμαστε εδώ και στις νέες μεγάλες κινητοποιήσεις του λαού. Είμαστε εδώ, με τις συνελεύσεις και τις δράσεις μας, γιατί η χρήση των δημοσίων χώρων ανήκει σε όλους.

Υ.Γ. Αυτή τη στιγμή που γράφεται αυτή η ανακοίνωση η πλατεία Συντάγματος βρίσκεται σε συσκότιση θυμίζοντας μέρες κατοχής.

Καλούμε το Λαό της Αθήνας την Παρασκευή 29 Ιουλίου από τις 7 μ.μ στην Πλατεία Συντάγματος.

ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΝ ΔΕΝ ΦΥΓΟΥΝ.

ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ.

Η πραγματική δημοκρατία δεν είναι συμπληρωματική αλλά ανταγωνιστική με τον τεχνοκρατισμό της Αριστεράς...

(Πρώτα “κόκκινοι” και μετά “ειδικοί”)

Τις τελευταίες μέρες έτυχε ευρείας δημοσιότητας στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης η συνέντευξη του Κώστα Λαπαβίστα “Η δημοσιονομική ένωση δεν φτιάχνεται από την πίσω πόρτα”, η οποία αναφέρεται στις αποφάσεις της τελευταίας συνόδου κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τον τρόπο αντιμετώπισης του ελληνικού χρέους. 

Αναδημοσιεύουμε την τελευταία ερώτηση και την απάντηση, την οποία θα σχολιάσουμε στην συνέχεια (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας):

Αν η χθεσινή σύνοδος δεν έφερε την ελάφρυνση που διατείνεται πως πέτυχε, τι μπορεί και τι πρέπει να γίνει;

Αυτό που έγινε χθες είναι αθέτηση πληρωμών με πρωτοβουλία του δανειστή. Αυτό έχει τη σημασία του και για την Ελλάδα η οποία τελικά αποδέχτηκε ότι θα γίνει αθέτηση πληρωμών γιατί φυσικά μας έλεγαν μέχρι τώρα ότι θα αποπληρώσουμε και το τελευταίο ευρώ και δε θα γίνει τίποτα τέτοιο. Είναι εμφανές ότι το αποδέχτηκε και η κυβέρνηση και η Ε.Ε. και αυτό έχει επίσης τη σημασία του γιατί κάτι τέτοιο θα συμβεί και στις άλλες χώρες κατά πάσα πιθανότητα. Δεν λύνει όμως το πρόβλημα όπως είπα και είναι λίαν απίθανο να το λύσει δραστικά γιατί πρόκειται για κίνηση με πρωτοβουλία του δανειστή και ο δανειστής δεν πρόκειται μόνος του να προκαλέσει ζημιά στον εαυτό του.

Άρα χρειάζεται αφού έχει γίνει αποδεχτή η ιδέα της αθέτησης πληρωμών να περάσουμε σε αυτές τις κινήσεις με πρωτοβουλία του δανειζόμενου. Αυτό θα είναι και η αποφασιστική λύση στο πρόβλημα χρέους της Ελλάδας. Η κίνηση θα πρέπει να έχει δύο χαρακτηριστικά: θα πρέπει να γίνει με τρόπο κυρίαρχο και θα πρέπει να γίνει με τρόπο δημοκρατικό.

Είναι εντυπωσιακό να βλέπει κανείς το τι συνέβη τις τελευταίες ημέρες στην Ευρώπη. Αν δεν ξέραμε ότι είναι το ελληνικό χρέος το οποίο συζητιέται η στάση της ελληνικής κυβέρνησης δε θα μας το έδειχνε. Ήταν σαν να συζητιόταν το χρέος τη Κολομβίας ή της Τυνησίας, όπου η ελληνική κυβέρνηση παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα μεταξύ του κυρίου Τρισέ, της κυρίας Μέρκελ και του κυρίου Σαρκοζί και σχολίαζε ή παρενέβαινε στα άδυτα και πίσω από κλειστές πόρτες. Δεν είναι τρόπος αυτός. Όταν είναι το χρέος της Ελλάδας το οποίο είναι το θέμα απαιτεί κανείς να δει παρουσία του κυρίαρχου κράτους του οποίου το χρέος είναι αυτό το οποίο συζητιέται. Είναι απολύτως απαραίτητο δηλαδή η Ελλάδα να θέσει τους όρους μέσα από τους οποίους θα αντιμετωπιστεί το χρέος της. Αν δεν γίνει κάτι τέτοιο αποκλείεται να είναι η λύση αποφασιστική.

Το 2ο που χρειάζεται είναι φυσικά να υπάρξει δημοκρατία. Δεν μπορεί να συζητιέται το θέμα του χρέους από ορισμένους ειδήμονες, από ορισμένους τεχνοκράτες και από μια ομάδα πολιτικών, όπως επίσης και από μια μικρή ομάδα ανθρώπων οι οποίοι δεν έχουν εκλεγεί, όπως ο κύριος Τρισέ και να μας ανακοινώνεται τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον. Απαιτείται άμεση παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα. Απαιτείται συμμετοχή του εργατικού και του λαϊκού στοιχείου ακριβώς στην αντιμετώπιση του χρέους και ακριβώς για να υπάρξει η κυριαρχική παρέμβαση που είπα και πριν. Για να το πω με δύο λόγια κατά τη γνώμη μου απαιτείται παύση πληρωμών. Να μην αναγνωριστούν τόκοι υπερημερίες και να υπάρχει πλήρης διαφάνεια και λογιστικός έλεγχος του χρέους με συμμετοχή ευρέων λαϊκών και εργατικών στρωμάτων ώστε να μπορέσουμε να δούμε ουσιαστικό κούρεμα και ουσιαστική απαλλαγή της Ελλάδας από το χρέος. Πιστεύω ότι κάτι τέτοιο θα χρειαστεί όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης.

Ο Κώστας Λαπαβίτσας χρησιμοποιεί την λέξη “δημοκρατία” χωρίς να διευκρινίζει αν αναφέρεται στην “άμεση” δημοκρατία, στην “εργατική” δημοκρατία που επικαλούνται κάποιοι άλλοι στην Αριστερά, ή στην “συνταγματική”, όπως αυτή προσδιορίζεται από τα πολιτικά συστήματα των καπιταλιστικών κοινωνικών σχηματισμών της Δύσης. Αν λοιπόν δεν διευκρινίσουμε την σημασία αυτής της λέξης, μάλλον τα πράγματα μπερδεύονται περισσότερο παρά απλοποιούνται...

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα πρωταρχικά. Το κίνημα θα πρέπει δημοκρατικά να διαμορφώνει και να αποφασίζει τους στόχους του, με τις ανοικτές συνελεύσεις με τους θεσμούς που το ίδιο συγκροτεί. Σήμερα λοιπόν το κίνημα, όπως αυτό είναι συγκροτημένο, μπορεί να διατυπώσει μόνον γενικούς στόχους και κατευθύνσεις, όπως: “Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε”.

Το δεύτερο ζήτημα αφορά στο με ποιούς το λαϊκό κίνημα διαπραγματεύεται τις διεκδικήσεις του. Με το ελληνικό κράτος και την Κυβέρνηση; Με την Ευρωπαϊκή Ένωση; Με τις Τράπεζες; Με το κεφάλαιο χωρίς πολιτικούς διαμεσολαβητές; Πιστεύουμε πως το λαϊκό κίνημα - ανεξάρτητα από ποιές θέσεις έχει για τον καπιταλισμό ή την ΕΕ και το ευρώ - έχει απέναντί του ως βασικό αντίπαλο την πολιτική εξουσία της χώρας μας, δηλαδή την Κυβέρνηση.

Όμως η πολιτική διαπραγμάτευση δεν είναι μια δημοκρατική διαδικασία, διότι οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται μέσα από μια διαδικασία που κατοχυρώνει την ισότιμη συμμετοχή των διαπραγματευόμενων στην λήψη των αποφάσεων. Η διαπραγμάτευση είναι μια διαδικασία ανάδειξης συμφωνιών και διαφωνιών. Οι αποφάσεις λαμβάνονται μόνον από τον ένα από τους μετέχοντες στην διαπραγμάτευση, από αυτόν που κατέχει την εξουσία. Αντίθετα, η δημοκρατία είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο επιλύονται μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις και προϋποθέτει την ισότητα των συμμετεχόντων. Κανένα απ' αυτά τα χαρακτηριστικά δεν υπάρχει στις διαδικασίες διαπραγμάτευσης ανάμεσα στο μαζικό κίνημα και την πολιτική εξουσία, η οποία εκφράζει και εκπροσωπεί τα συμφέροντα του κράτους- έθνους.

Στις διαπραγματεύσεις πιθανόν να είναι χρήσιμοι ειδικοί και τεχνοκράτες για την ιδιαίτερη γνώση που κατέχουν. Η απαίτηση την οποία προβάλει ο Κ. Λαπαβίτσας να είναι εκλεγμένοι οι “τεχνοκράτες”, όπως ο Τρισέ, που “συζητούν” για τον χρέος και “ανακοινώνουν” τι πρόκειται να συμβεί, δεν μπορεί να είναι αίτημα του μαζικού κινήματος! Το θέμα της συγκρότησης των πολιτικών οργάνων της Ε.Ε. είναι ένα διαφορετικό ζήτημα και προφανώς δεν σχετίζεται με την υπόθεση του ελληνικού χρέους. Ως γνωστόν, τα πολιτικά όργανα της ΕΕ δεν έχουν την συνταγματική δημοκρατική νομιμοποίηση, ανάλογη με αυτή που έχουν οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ, οι οποίες προκύπτουν από εκλογικές διαδικασίες.

Άλλο ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τα κεφάλια μας...

και ο  "διάλογος" συνεχίζει να διεξάγεται...

Στο αριστερό blog ο Παναγιώτης Μαυροειδής στο περιθώριο του κειμένου “Ο μακρόθεν διάλογος ή πώς δεν έχουμε μάθει να συζητάμε” τονίζει μια παράγραφο:

Στο έδαφος της κοινής συντροφικής δράσης, να αναδείξουμε και όχι να κουκουλώσουμε τις πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές, συζητώντας επί αυτών, την ίδια στιγμή που θα υποβιβάζουμε και θα καταργούμε τις καταστροφικές λογικές της ιδιοκτησίας της αλήθειας, της καχυποψίας, του τακτικισμού και της θεωρίας ‘’ο χειρότερος εχθρός μου, είναι ο πιο κοντινός μου αριστερός’’.

Συμφωνώντας λοιπόν με το περιεχόμενο αυτής της παραγράφου, θα επιχειρήσουμε να κάνουμε μερικές κριτικές παρατηρήσεις από την ίδια σκοπιά του Π. Μαυροειδή, στο αμέσως προηγούμενο κείμενο που έχει δημοσιευθεί “αριστερό blog” με τον τίτλο “Μαζικός αντικαπιταλιστικός αγώνας κατά της ΕΕ!” και υπογράφεται από τους Ιπποκράτη Κωστή και Νίκο Ξηρουδάκη

Πριν όμως προχωρήσουμε στις παρατηρήσεις, θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε την δική μας θέση για τα ζητήματα ουσίας τα οποία τίθενται από την παράγραφο που αναφέραμε παραπάνω. Το πρόβλημα της Αριστεράς μπορεί να λυθεί στα πλαίσια των εσωτερικών ανταγωνισμών ή συμφωνιών; Η άποψή μας είναι σαφής: Ο διάλογος είναι αναγκαίος, αλλά δεν είναι επαρκής όρος. Την έχουμε εκθέσει αναλυτικά στο κείμενο “Αναπαραγωγή ή μετασχηματισμός;” και εν συντομία εκφράζεται με το παρακάτω απόσπασμα:

Σήμερα, η ανασυγκρότηση της Αριστεράς δεν θα κριθεί τελικά από κάποια πολιτική συμφωνία, ούτε από το πόσο ολοκληρωμένο είναι ένα πολιτικό σχέδιο ή πρόγραμμα. Οι απαντήσεις που προϋποθέτει ένα τέτοιο εγχείρημα, δεν μπορούν να δοθούν κυρίως με την προσφυγή στον «διάλογο». Δεν υπάρχουν πολιτικά υποκείμενα που κατέχουν ή θα ανακαλύψουν την απόλυτη αλήθεια. Οι σχετικές αλήθειες που κατέχει κάθε υποκείμενο ξεχωριστά, δεν είναι επαρκείς για την ανασύνθεση της Αριστεράς. Η τομή που απαιτείται, περνάει από την συντριβή του παλαιού με την μορφή που υπάρχει, και το ριζικό μετασχηματισμό του. Το νέο δεν πρόκειται να προκύψει από απλές αθροιστικές πράξεις μεταξύ συγγενών υποκειμένων, διατεταγμένων σε ομόκεντρους ή παράπλευρους κύκλους. Πρόκειται για μια σύνθεση αντιθέσεων, για τη διαλεκτική της οποίας ισχύει η ρήση του προέδρου Μάο: «Τα δύο δεν γίνονται ένα». Για να μην μιλάμε κινέζικα, το μέλλον των ενωτικών εγχειρημάτων που ευαγγελίζονται την ανασύνθεση της αριστεράς, θα κριθεί τελικά αν η ρήξη με το υπάρχον, που εμπεριέχει ο πυρήνας όλων αυτών εγχειρημάτων, οδηγήσει στην κυριαρχία των όρων μετασχηματισμού και στην καταστροφή των όρων αναπαραγωγής των υποκειμένων που μετέχουν σε αυτά.

Κάποιοι φαίνεται πως αναζητούν την λύση της δικής τους πολιτικής ανεπάρκειας στην συντριβή κάποιων άλλων. Η κατάσταση γίνεται τραγική και αδιέξοδη, όταν αυτοί οι άλλοι που απαιτούμε την συντριβή τους είναι δημιουργήματα της πολιτικής μας φαντασίας. Ένα μεγάλο μέρος του κειμένου των Ιπποκράτη Κωστή και Νίκου Ξηρουδάκη κυνηγάει παρόμοια φαντάσματα. Το κείμενο γράφει:

Η πικρή αλήθεια είναι ότι μεγάλα κομμάτια της αριστεράς, είναι ενταγμένα οργανικά εδώ και δεκαετίες στην λογική του ευρωπαϊσμού. Έχουν ταυτίσει την κοινωνική πρόοδο, με την αστική στρατηγική για ένταξη στην ΕΟΚ παλιότερα, την ΕΕ τώρα...

Λάθος! Το σωστό είναι ότι μικρά κομμάτια της αριστεράς είναι ενταγμένα οργανικά εδώ και δεκαετίες στην λογική του ευρωπαϊσμού. Το μεγάλο κόμμα της Αριστεράς, το ΚΚΕ αλλά και το σύνολο σχεδόν της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς είχαν πάντα μια αντιευρωπαϊκή στάση. Ο χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς, ο χώρος δηλαδή του Λ. Κύρκου που ηγεμόνευσε με τις ιδέες του στον χώρο του ΣΥΝασπισμού, ήταν ο χώρος που χαρακτηρίζεται στο κείμενο των των Ιπποκράτη Κωστή και Νίκου Ξηρουδάκη ως “μεγάλα κομμάτια της Αριστεράς”. Αυτός ο πολιτικός χώρος στο ίδιο κείμενο μερικές αράδες παρακάτω περιγράφεται εντελώς διαφορετικά:

Σεχταριστής ήτανε μια ζωή ο Κύρκος, κι ας είχε σημαία του το «εθνικό ακροατήριο». Το δείχνανε άλλωστε και τα εκλογικά του ποσοστά: 1,37% το ’81, 2,7% το πολυδιαφημισμένο ενωτικό εγχείρημα της Συμμαχίας στις εκλογές του ’77. Και η επίσημη κομματική άποψη για την εκλογική συντριβή της; «Ο λαός έχει δικαίωμα να σφάλλει»…

Όμως και εδώ υπάρχει άλλο ένα λάθος. Είναι η συσχέτιση του “σεχταρισμού” με τα εκλογικά ποσοστά: Σεχταριστής ήτανε μια ζωή ο Κύρκος.. Το δείχνανε άλλωστε και τα εκλογικά του ποσοστά. Με τα ίδια λοιπόν κριτήρια για παράδειγμα θα μπορούσαμε άραγε να μετρήσουμε, πόσο πνιγμένη μέσα στον σεχταρισμό είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε σχέση με τον σεχταριστή Λ. Κύρκο. Ας μην μιλήσουμε και για τον σεχταρισμό της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στον Άγιο Παντελεήμονα και σε άλλες λαϊκές γειτονιές της Αθήνας, σεχταρισμός που οφείλεται στην θέση της για την Ε.Ε. και το ευρώ...

Όπως και να το κάνουμε, δεν είναι ο Κύρκος και η παρέα του που εμπόδιζαν τόσα χρόνια την ηγεμονική άποψη στο χώρο της Αριστεράς , δηλαδή την Αντιευρωπαϊκή Αριστερά να ορθοποδήσει στην ελληνική κοινωνία! Μήπως λοιπόν η φράση «Ο λαός έχει δικαίωμα να σφάλλει», επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις ως προς το υποκείμενο που την εκφέρει, σε σχέση με απ' αυτό που υπονοεί το κείμενο;

Το φάντασμα της “Ευρωπαϊκής Αριστεράς”, λοιπόν πλανιέται πάνω από τα κεφάλια μας. Και το κείμενο κυνηγάει αυτό το φάντασμα, βάζοντας στόχο την “ήττα” του, αφήνοντας να υπονοηθεί ότι αν διευθετηθεί στο εσωτερικό της Αριστεράς αυτό το ζήτημα, θα λυθεί και στην κοινωνία:

Αυτή η «ευρωπαϊκή αριστερά», είναι αριστερά του συστήματος που πρέπει να ηττηθεί.

Η λαϊκή έκφραση “ένα σκουλήκι ψόφιο, να το σκοτώσω δεν μπορώ, να φύγω δεν μ' αφήνει” νομίζουμε ότι περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο αυτές τις αδιέξοδες πολιτικές στάσεις...

Ο Ιπποκράτης Κωστής και Νίκος Ξηρουδάκης κοιτάνε πολύ πίσω, πάρα πολύ πίσω, στην εποχή της χούντας και του Πολυτεχνείου για να δώσουν παραδείγματα για τον “σεχταρισμό” του Λ. Κύρκου αλλά και να στηρίξουν την πολιτική τους άποψη. Όμως υπάρχει η “καρδάρα με το γάλα”, δίπλα μας και την κλωτσάνε. Αναφερόμαστε στο κίνημα Κίνημα της 25ης Μάη, για το οποίο γράφουν:

“Σήμερα, μετά το Σύνταγμα και τις συνελεύσεις γειτονιάς όπου ο κόσμος μπαίνει μαζικά στο προσκήνιο, ίσως όχι πάντοτε με τον τρόπο που εμείς φανταζόμασταν ή θα θέλαμε (κι αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και θ’ άξιζε να συζητηθεί εκτενέστερα), έχει πια καταδειχτεί ότι δε θέλει ούτε ν’ ακούσει για την ΓΣΕΕ και τον Παναγόπουλο. Τον Παναγόπουλο που έχει την παγκόσμια πρωτοτυπία να μην μπορεί να συμμετάσχει στις συγκεντρώσεις που ο ίδιος διοργανώνει! Ποιος ακριβώς είναι λοιπόν σήμερα ο σεχταριστής; Σίγουρα όχι αυτός πάντως που μένει μακριά από τα βρόμικα ξεπουληματικά και προδοτικά παζάρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που τα ΄χει πάρει χαμπάρι και τα ξεφωνίζει ο κόσμος.”

Θα συμφωνήσουμε μαζί τους για τον Παναγόπουλο, αλλά το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του κειμένου τους είναι αυτό που το βάζουν ...πολιτικά μέσα σε παρενθέσεις. Η συζήτηση μόνον αν έχει την ανάποδη πορεία μπορεί να είναι πολιτικά γόνιμη: Θα πρέπει να ξεκινάει από τα επίδικα της συγκυρίας και όχι με τάματα στα εικονίσματα της Αριστεράς. Αλλιώς γίνεται απολογητική πολιτικών γραμμών, που ήδη έχουν κριθεί και έχουν αποτύχει...

Θα επανέλθουμε όμως με άλλο σημείωμά μας επιχειρώντας αυτή την αντιστροφή.

Που πας ρε Καραμήτρο; Η “πρωτοβουλία κατά του ευρώ και της Ε.Ε.”

(Έργα και ημέρες μιας Αριστεράς δεν έχει οράματα και στερείται στρατηγικής)

Τετάρτη 27/7, στις 19:00 στην Αίθουσα της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 22, 2ος όροφος) πραγματοποιείται η “Ιδρυτική Συνέλευση της Πρωτοβουλίας κατά του ευρώ και της Ε.Ε.” Το κείμενο που θέτει το πλαίσιο της πρωτοβουλίας (έχει συγκεντρώσει ήδη 357 υπογραφές υποστήριξης (22/7/2011) ) είναι διατυπωμένο με ένα τρόπο που μπορεί να χωράει σχεδόν όλη η παραδοσιακή κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική αριστερά, αρκεί να υπάρχει “καλή διάθεση”...

Επίσης θα μπορούσε να είχε γραφτεί τον προηγούμενο αιώνα, αφού προβάλλει ως βασικές θέσεις την πολιτική που κυριαρχούσε στην κομμουνιστική αριστερά απέναντι στην Ε.Ε., ΠΡΙΝ καταρρεύσει ο υπαρκτός κομμουνισμός!

Πολιτικά αυτή η πρωτοβουλία έρχεται σήμερα να καλύψει το κενό της πολιτικής ενός “καλού ΚΚΕ” που δεν θα είναι τόσο σεχταριστικό όσο είναι το ΚΚΕ, αλλά πιο ανοικτό σε συνεργασίες με άλλες αριστερές δυνάμεις. Αποτελεί λοιπόν μια προσπάθεια, μπροστά στην προοπτική μιας εκλογικής αναμέτρησης, να συνευρεθούν στην σημερινή συγκυρία οι κουκουεδογενείς δυνάμεις (Αριστερό Ρεύμα, ΝΑΡ) και ένας ευρύτερος πολιτικός χώρος, ο οποίος συσπειρώνεται σήμερα γύρω από τα εκλογικά σχήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ..

Είναι προφανές ότι στα πλαίσια της ιδεολογικής συγκρότησης αυτής της πρωτοβουλίας δεν χωρούν δυνάμεις και κινήματα που έρχονται σε ρήξη ή βρίσκονται σε αντιπαλότητα με παραδοσιακή αριστερά, η οποία κατέρρευσε μαζί με τον υπαρκτό κομμουνισμό εδώ και δεκαετίες. Το μέτωπο ενάντια στο ευρώ και η Ε.Ε. είναι η ιδεολογική ομπρέλα που ομογενοποιεί ιστορικά/διαχρονικά/ιδεολογικά αυτό τον χώρο. Είναι η κόκκινη κλωστή που προσδιορίζει τις ηγεμονίες στο εσωτερικό του με όρους αναπαραγωγής των μηχανισμών που στηρίζουν αλλά και στηρίζονται σε αυτά τα αριστερά ιδεολογήματα που προβάλλουν το πόσο άθλιος και κακός είναι ο αντίπαλος. Δυστυχώς αυτά είναι κοινοτοπίες, τουλάχιστον στη σημερινή συγκυρία.

Εξάλλου και οι ίδιοι οι αστοί όχι μόνον δεν κρύβουν τις αδυναμίες και τα προβλήματα του ευρώ και της Ε.Ε. αλλά αντίθετα μερικές φορές προβάλουν όλα αυτά ζητήματα ως φόβητρα για να επιβάλουν τις δικές τους πολιτικές επιλογές. Δυστυχώς αυτή η καταδίκη της Ε.Ε. και του ευρώ, όσο οξεία και να διατυπώνεται φραστικά, δεν αρκεί για να συγκροτήσει το “άλλο”...

Είναι εντυπωσιακό ότι σε αυτό το κείμενο απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στο κίνημα της 25ης Μάη, το οποίο ανέτρεψε το πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας και επανέφερε τον λαϊκό παράγοντα στο πολιτικό προσκήνιο. Το κείμενο λοιπόν αγνοώντας προκλητικά οποιαδήποτε αναφορά στους όρους ύπαρξης και συγκρότησης του υπαρκτού μαζικού κινήματος ατενίζει το μέλλον με αφηρημένες εξαγγελίες για την “διαμόρφωση ενός ενωτικού λαϊκού ρεύματος” και καταλήγει σε ένα γενικό αντιιμπεριαλιστικό πρόσταγμα, το οποίο θα μπορούσε να είχε διατυπωθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και πριν την έναρξη του 2ου παγκοσμίου πολέμου:

"Στόχος μας είναι η διαμόρφωση ενός ενωτικού λαϊκού ρεύματος που θα προτάσσει τα εργατικά λαϊκά συμφέροντα και θα υπερασπίζει το δικαίωμα του λαού να καθορίζει την πορεία των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων, έξω από τις δεσμεύσεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών."

Το γνωστό τραγουδάκι εκείνης της εποχής: «Το ΕΑΜ μας έσωσε απ’ την πείνα/ θα μας σώσει τώρα απ’ τη σκλαβιά/ κι έχει πρόγραμμα λαοκρατία/ ζήτω-ζήτω-ζήτω το ΕΑΜ», είναι πολιτικά πιο ορθό και πιο επίκαιρο, διότι επικαλείται μια σημαντική κοινωνική παρακαταθήκη, η οποία απουσιάζει από την σημερινή αριστερά: “Το ΕΑΜ μας έσωσε απ’ την πείνα” και δηλώνει σαφώς ένα κοινωνικό όραμα “την λαοκρατία”....

Η μικροπολιτική είναι παρούσα σχεδόν σε κάθε διατύπωση του κειμένου. Μερικές παραγράφους παραπάνω κάποιες εκφράσεις έχουν γραφτεί με τρόπο ώστε να μην έχουν κανένα παράπονο δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (Λαφαζάνης, ΚΟΕ κλπ) όπως αυτή:

"Γι’ αυτό και εμείς επιδιώκουμε τον κοινό αγώνα των ευρωπαϊκών λαών κόντρα στο συνασπισμένο ευρωπαϊκό κεφάλαιο με άμεσο στόχο την ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης και ορίζοντα την υπέρβαση της καπιταλιστικής κυριαρχίας σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο."

και αυτή:

"Να μην περάσει το αντιδραστικό «Σύμφωνο για το Ευρώ». Να αποτραπεί η ψήφισή του από το συντονισμένο πανευρωπαϊκό αγώνα των λαών, που μπορεί να γίνει τώρα εφικτός!"

Κάποιες άλλες φράσεις κλείνουν το μάτι προς το ΚΚΕ, χρησιμοποιώντας ακόμα και την δική του φρασεολογία:

"Για λαϊκή απειθαρχία και συνολική ρήξη με την ΕΕ του κεφαλαίου"

Το χειρότερο όμως με αυτό το κείμενο είναι η ελπίδα που αφήνει ότι αυτή η Αριστερά μπορεί να κυβερνήσει! Δεν το διατυπώνει βεβαίως ρητά. Το υπονοεί όμως σαφώς, όταν περιγράφει τα πράγματα με φράσεις όπως αυτή:

"Η αιτία των λαϊκών προβλημάτων βρίσκεται στην «ιερή συμμαχία» ελληνικών κυβερνήσεων, ΕΕ, ΔΝΤ, στο «μαύρο» μέτωπό τους με το κεφάλαιο, τις τράπεζες και τις αγορές."

Αν λοιπόν “σπάσει” αυτή η συμμαχία των ελληνικών κυβερνήσεων τα λαϊκά προβλήματα θα μπορέσουν να λυθούν. Ο κυβερνητισμός αυτής της Αριστεράς, βρίσκεται επίσης κρυμμένος πίσω από την αναπτυξιολαγνεία, η οποία είναι παρούσα σε όλες της τις εκδοχές στο διακηρυκτικό κείμενο. Αυτή η αριστερά ισχυρίζεται ότι υπάρχει και άλλη ανάπτυξη στον καπιταλισμό προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Αυτή η άλλη ανάπτυξη, είναι η ανάπτυξη εκτός ..εισαγωγικών που υπονοείται στην παρακάτω φράση:

"Η ανεργία διευρύνθηκε στις εποχές της «ανάπτυξης» και γιγαντώθηκε τώρα στις συνθήκες της κρίσης"

Αυτή η Αριστερά τρέφει τις  αυταπάτες των ιδεολογημάτων που προβάλει ο αστισμός για την ανάπτυξη. Ότι δηλαδή η οικονομία και η ανάπτυξη είναι διακριτά ζητήματα στον καπιταλισμό, γιαυτό υπάρχουν διαφορετικοί αναπτυξιακοί δρόμοι. Αυτό υπονοούν οι απόψεις για την διάλυση του “παραγωγικού ιστού της χώρας” ως ζήτημα που προσδιορίζεται από τις αστικές πολιτικές διαχείρισης και όχι από την ίδια την φύση της καπιταλιστικής οικονομίας, όπως εδώ:

“Διαλύθηκαν επίσης μια σειρά παραδοσιακοί κλάδοι, από τα ναυπηγεία μέχρι τη μεταποιητική βιομηχανία, προκαλώντας μια εκτεταμένη αποδυνάμωση του παραγωγικού ιστού της χώρας.”

Είναι η Αριστερά που πιστεύει ότι αν δεν έχεις βαριά βιομηχανία δεν έχεις υγιή καπιταλισμό. Και χωρίς υγιή καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρξει υγιής σοσιαλισμός. Είναι η αριστερά που πιστεύει ότι αν αναλάβει την εξουσία στο αστικό κράτος και κρατικοποιήσει τις παραγωγικές επιχειρήσεις θα κάνει σοσιαλισμό! Είναι η αριστερά που δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα ακόμα από την πτώση του υπαρκτού κομμουνισμού...

«Ρωμηοσύνη» αλά αμερικανικά

Αναδημοσιεύουμε ένα παλαιότερο κείμενο (23/1/2010) του Ιού που δεν "χώρεσε" στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ και ξαναγίνεται επίκαιρο με τις εξελίξεις στον όμιλο Κυριακίδη και την εργοδοτική τρομοκρατία και τις απολύσεις στον Flash.

Εργα και ημέρες των νέων μεγιστάνων στα ελληνικά ΜΜΕ

«Ρωμηοσύνη» αλά αμερικανικά

Με αμηχανία καταγράφονται τους τελευταίους μήνες από τον Τύπο οι συνεχείς εξαγορές μέσων ενημέρωσης ή πακέτων μετοχών εκδοτικών συγκροτημάτων από το επιχειρηματικό δίδυμο των Λαυρέντη Λαυρεντιάδη και Πέτρου Κυριακίδη. Στις αρχές του χρόνου o όμιλος των δύο στενών συνεργατών έλεγχε ήδη τις εφημερίδες Espresso, Athens News, City Press, Σφήνα και Ισοτιμία, τα περιοδικά Free, Olive, Jolie, Μπομπ Σφουγγαράκης, κλπ., τον ραδιοφωνικό σταθμό Flash, τα κανάλια τοπικής εμβέλειας Sport TV και Κανάλι 10, ενώ είχε μερίδιο συμμετοχής στο ραδιόφωνο ΣΚΑΪ, το κανάλι ΣΚΑΪ TV, και ανακοίνωνε την εξαγορά ποσοστού 12,22% της Πήγασος (Mega, Εθνος, Πρώτο Θέμα, Ημερησία και διάφορα περιοδικά, καθώς και ραδιοφωνικοί σταθμοί) και ποσοστού 9,62% (που μετά από λίγες μέρες έφτασε το 10,14%) της Χ. Κ. Τεγόπουλος (Ελευθεροτυπία).

Πολλοί οικονομικοί αναλυτές έχουν επιχειρήσει να ερμηνεύσουν την εντυπωσιακή αυτή συγκομιδή αλλά δεν έχουν απαντήσει στο καίριο ερώτημα: ποια είναι η σκοπιμότητα μαζικής εξαγοράς μη κερδοφόρων μέσων ενημέρωσης και η συγκέντρωση στα ίδια χέρια αλλοπρόσαλλων εκδοτικών πρωτοβουλιών;

Καταρχήν είναι δεδομένο ότι στον εσωτερικό καταμερισμό του ομίλου Λαυρεντιάδη-Κυριακίδη, το ζήτημα των μέσων ενημέρωσης έχει ανατεθεί στην πλευρά Κυριακίδη και την εταιρεία ΝΕΠ Εκδόσεις Α.Ε. Ο Πέτρος Κυριακίδης ήταν μέχρι πρότινος ένας μικρομεσαίος εκδότης θεολογικών και εκκλησιαστικών βιβλίων. Τα τελευταία χρόνια η δραστηριότητα του «Εκδοτικού Οργανισμού Π. Κυριακίδη» στο χώρο αυτό εκτινάχτηκε. Οχι τόσο με την έκδοση νέων τίτλων, αλλά με την εξαγορά του μεγάλου εκδοτικού εκκλησιαστικών βιβλίων «Ακρίτας» και τη δημιουργία δύο βιβλιοπωλείων-πολιτιστικών χώρων στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Παράλληλα ο κ. Κυριακίδης (όπως και ο συνεταίρος του Λ. Λαυρεντιάδης) διατηρεί στενούς δεσμούς με Πατριαρχεία και Μητροπόλεις, ενώ πολύ συχνά εμφανίζεται ως «χορηγός» ή «ευεργέτης» κάθε λογής εκκλησιαστικών δραστηριοτήτων.

Αν αναρωτηθεί κανείς πώς συμβιβάζεται αυτή η ευσεβής δραστηριότητα με το σκανδαλοθηρικό περιεχόμενο της εκδοτικής ναυαρχίδας του Ομίλου, δηλαδή της εφημερίδας Espresso, η απάντηση είναι εύκολη. Εχουμε πριν από χρόνια εντοπίσει αυτά την παράξενη σύγκλιση της εφημερίδας με ορισμένους κύκλους της Εκκλησίας στη βάση ενός νέου πουριτανικού ρεύματος, στο οποίο συνυπάρχουν -όπως και στον παραδοσιακό πουριτανισμό- η καταγγελία κάποιου σκανδάλου και η αναλυτική ηδονοβλεπτική περιγραφή του («Η Espresso του μεσονυκτίου», Ιός, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 12.6.05).

"Συνάντηση άμεσης δημοκρατίας" στις ημερομηνίες 5 / 6 / 7 Σεπτεμβρίου ΔΕΘ 2011

Αναδημοσίευση από το www.babylonia.gr

Σήμερα στη Θεσσαλονίκη Παρασκευή 22 Ιουλίου συναντηθήκαμε στο "12ο σχολείο για την ελευθερία" άτομα από την "θεματική συνέλευση λευκού πύργου για την άμεση δημοκρατία", συμμετέχοντες από το περσινό φεστιβάλ στη ΔΕΘ 2010 και από συλλογικά εγχειρήματα της πόλης, και αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία για μια "Συνάντηση άμεσης δημοκρατίας" στις ημερομηνίες 5 / 6 / 7 Σεπτεμβρίου 2011.

-Καλούμε σε ανοιχτή οργανωτική συνάντηση την Κυριακή 24 ιουλίου

στις 8.30 στο Μικρόπολις ( Βενιζέλου & Βασ. Ηρακλείου 18 )

Το site του περσινού φεστιβαλ http://ablocfest.gr/

Ακολουθεί το κείμενο - κάλεσμα του τριημέρου.

Το ρήγμα είναι γεγονός 

Εδώ και τώρα: Ισότητα - Αξιοπρέπεια - Αλληλεγγύη

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΝΤΟΥ!

Συνάντηση άμεσης δράσης και δημοκρατίας - ΑΠΘ  5/6/7 Σεπτεμβρίου ΔΕΘ 2011

Κάλεσμα σε συνάντηση άμεσης δημοκρατίας στη Θεσσαλονίκη

Το κίνημα των πλατειών που ξετυλίχτηκε μετά τα γεγονότα στην Β. Αφρική και από τα επακόλουθα στη Ισπανία ανέδειξε την παρουσία του σύγχρονου υποκειμένου που ανέλαβε με την παρουσία του να βάλει άλλους όρους στον κοινωνικό πολιτισμό και οικονομικό ανταγωνισμό που επιβάλει ο κόσμος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Ζήσαμε πολλές κινητοποιήσεις όλο το προηγούμενο διάστημα με αφορμή την παρουσία του ΔΝΤ και της ΕΚΤ από όλο το φάσμα των κομμάτων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Σε αυτές όσο παραδοσιακή ήταν η κάθοδος του κόσμου στους δρόμους άλλο τόσο ήταν και η απόσυρση του από αυτούς. Από καιρό διαφαινόταν πως όλος ο παλιός κόσμος της "αντίστασης" είχε φτάσει στα όρια του. Η επίθεση της κυριαρχίας ήταν τόσο καταιγιστική και τόσο ολοκληρωτική που μέσα από απειλές ( δανεισμός ή καταστροφή ) και μονόδρομους ( ΔΝΤ ή Χάος ) αποστερούσε κάθε δυνατότητα διαπραγμάτευσης από τους επαγγελματίες εκπροσώπους των εκμεταλλευομένων.

Η αυθόρμητη κάθοδος του κόσμου στις πλατείες έκανε την κρίση ακόμη πιο έντονη. Μετέτρεψε πολύ γρήγορα την κρίση από οικονομική και πολιτική σε πολιτειακή. Το αντιπροσωπευτικό σύστημα ως μία ολότητα κοινωνικής οργάνωσης που διατρέχει όλο το εύρος των δραστηριοτήτων: πολιτικών, εργατικών, εκπαιδευτικών, δημοτικών κλπ δέχτηκε ένα καίριο πλήγμα. Οι πλατείες απαίτησαν άμεση δημοκρατία, ισότητα, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια. Το ζήτημα ετέθη και τίποτα δεν μπορεί πια να προχωρήσει χωρίς να λάβει υπόψιν του το βαθύ νόημα που αναδύθηκε στην Ελλάδα και στην Ευρώπη από το κίνημα των πλατειών.

Το ρήγμα είναι γεγονός έστω και αν βάλθηκαν πολλοί νεκροθάφτες του παλαιού κόσμο, εντός και εκτός των πλατειών, να το ορίσουν στα όρια τους και αυτό το ρήγμα είχε δύο μεγάλους αποδέκτες. Τα πολιτικά κόμματα και τα συνδικαλιστικά τους παραρτήματα στο σύνολο τους.

Η απαίτηση των πλατειών για την συμμετοχή του καθενός/μίας ως άτομο με ένα απλό ανεπιτήδευτο και πηγαίο τρόπο έστελνε όλες τις οργανωτικές δομές της πολιτικής πλατφόρμας και της οργανωτικής φόρμουλας των ειδικών στο κέντρο των πλατειών, αυτή την φορά όχι σαν σανίδα σωτηρίας και ελπίδας διεξόδων, αλλά ως κατηγορούμενους για το διαρκές έγκλημα που διέπρατταν και διαπράττουν στο όνομα και σε βάρος των καταπιεσμένων.

Το χρέος κατάφερε να ...επιβιώσει!

Παρουσιάζουμε τις δευτερολογίες των ομιλητών στην "Ημέρα Λαϊκής Διαβούλευσης για την επιλεκτική χρεοκοπία" που έγινε στην πλατεία Συντάγματος την Πέμπτη, 21-07-2011.

Ενώ το ΔΝΤ και η ΕΕ φροντίζουν για την σωτηρία των τραπεζών, τα ασφαλιστικά ταμεία είναι έτοιμα να κηρύξουν πτώχευση. Σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα του "ΕΘΝΟΥΣ" οι οφειλές στα ασφαλιστικά ταμεία είναι 11 δις ευρώ. Πάνω από 300.000 επιχειρήσεις χρωστούν στο ΙΚΑ το ποσό των 6,2 δισ. ευρώ. Η προσπάθεια του κράτους  να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα χαρίζοντας μέρος των οφειλών στους οφειλέτες με ευνοϊκές ρυθμίσεις είναι σε εξέλιξη, ωστόσο μέχρι τώρα έχει ανταποκριθεί μόνο ο ένας στους τρεις οφειλέτες. Οι υπόλοιποι δύο κάνουν "στάση πληρωμών" και αναμένουν ολική διαγραφή των χρεών τους...

Κ. Βεργόπουλος

Σ. Μαρκέτος

Σ. Λαπατσιώρας

Λ. Βατικιώτης