του Κώστα Χαριτάκη
Από την έκτακτη έκδοση της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ
Αυτό που συνέβη στις 15 Ιούνη με τη μαζική και ηρωική υπεράσπιση της πλατείας Συντάγματος από τις κατασταλτικές ορδές της «δημοκρατίας» έδειξε ξεκάθαρα τι δύναμη μπορεί να πυροδοτήσει η υπεράσπιση των «κοινών». Γιατί, βέβαια, αυτή η αξιοθαύμαστη αντοχή, αλληλεγγύη και επιμονή των ίδιων των αγωνιζόμενων (που ξεπερνάει και την τολμηρότερη φαντασία των ποικιλώνυμων "πρωτοποριών") έγινε δυνατή ακριβώς γιατί νιώθαμε ότι έχουμε να υπερασπίσουμε κάτι πραγματικό δικό μας ((και όχι απλώς κάποιες κομματικές εντολές ή γενικώς μια "πολιτική γραμμή"): αυτό που από κοινού δημιουργήσαμε όλες αυτές τις μέρες, επαναοικειοποιούμενοι το δημόσιο χώρο για τις κοινωνικές ανάγκες έκφρασης, διαμαρτυρίας, συζήτησης και αγώνα, ξηλώνοντας τις «περιφράξεις» του κράτους, της αγοράς και του πολιτικού συστήματος.
Η δύναμη δημιουργίας και υπεράσπισης των «κοινών» είναι το κομβικό, νέο ποιοτικό στοιχείο της εξέγερσης των πλατειών, που τις εισάγει σε ένα διαφορετικό πεδίο πολιτικής και δράσης από αυτό που μας έχουν συνηθίσει (και εξακολουθούν να μας καλούν) οι κομματικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις της ανώδυνης διαμαρτυρίας και της εκλογικής πελατείας. Είναι η εισβολή του «εμείς», πάνω από τις διαιρέσεις και τους ρόλους που μας επιβάλλει καθημερινά η εξουσία και η καπιταλιστική παραγωγή (εργαζόμενος-άνεργος, παραγωγός-καταναλωτής, ντόπιος-μετανάστης, ειδικοί-αδαείς, διευθυντές-διευθυνόμενοι, καθοδηγητές-εκτελεστές, κ.λπ.), με τον αδιαμεσολάβητο τρόπο της άμεσης δημοκρατίας. Αλλά είναι και η καθημερινή αναμέτρηση αυτού του «εμείς» με το τι μπορούμε να δημιουργήσουμε μόνοι μας, αυτόνομα, ανεξάρτητα, με τα δικά μας μέσα της αλληλεγγύης, της ισότητας και της συνεργασίας, χωρίς την αλλότρια κρατική και κομματική κηδεμονία και χωρίς το «αόρατο» χέρι της αγοράς και της εκμετάλλευσης που εξευτελίζει την ανθρώπινη ύπαρξη.