ΣΠΙΘΑ: Είναι βέβαιο πως οι "αγανακτισμένοι" αποτελούν τη συνέχειά μας στο μαζικό επίπεδο...

Πριν μερικές μέρες (H "Σπίθα", η "πεδιάδα" και οι ..."εκλογές") καταδεικνύαμε ότι άρχισε πλέον να προβάλει καθαρά η διεκδίκηση της ηγεμονίας του κινήματος της 25ης Μάη από την "ΣΠΙΘΑ". Σύντομα ένα άλλο κείμενο “Η ΣΠΙΘΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ”, που δημοσιεύεται στην επίσημη ιστοσελίδα της  πάει ένα βήμα παραπέρα: προσπαθεί να αποδείξει ότι η ΣΠΙΘΑ και το κίνημα των “αγανακτισμένων” είναι το ίδιο πράγμα! Παρουσιάζουμε μερικά αποσπάσματα από αυτό το κείμενο του Γ. Καραμπελιά, μέλους της Συμβουλευτικής Επιτροπής της «Κίνησης Ανεξαρτήτων Πολιτών» . Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας:

...Απέναντι τους, σταδιακώς, ενισχύεται και συγκροτείται ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο. Ένα κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο που άρχισε να παίρνει μορφή και κατεύθυνση μετά το πρώτο κάλεσμα του Μίκη Θεοδωράκη, την 1η Δεκεμβρίου του 2010, και έφτασε σήμερα να έχει πλημμυρίσει όλες τις πλατείες της χώρας, προκαλώντας βαθύτατη κρίση στο σύστημα .

Η Κίνηση Ανεξαρτήτων Πολιτών και οι πλατείες έχουν ένα επί πλέον κοινό χαρακτηριστικό. Εκφράζουν έναν κόσμο αγανακτισμένο και προδομένο από όλους τους θεσμούς και τους θεσμικούς εκπροσώπους του. Αυτός ο κόσμος, για να μπορέσει να εκφραστεί, έπρεπε όχι μόνο να απορρίψει το «σύστημα», αλλά και τους ίδιους τους δήθεν «αντιπάλους» του. Αυτούς που, δύο ή τρία χρόνια πριν, τον Δεκέμβρη του 2008, έκαναν λίμπα τις πλατείες της χώρας και μέχρι τη Μαρφίν, τον Μάιο του 2010, πρόσφεραν το μεγαλύτερο άλλοθι στο σύστημα για να κρατάει τον κόσμο εγκλωβισμένο στον φόβο, την κατάθλιψη και τους καναπέδες. Ούτε είναι τυχαίο που και η θεσμική και αρτηριοσκληρωτική Αριστερά, τύπου ΚΚΕ, καταγγέλλει την Κίνηση Ανεξαρτήτων Πολιτών, τον Μίκη Θεοδωράκη και τους αγανακτισμένους ως «απολίτικους».

Ενώ το κίνημα των αγανακτισμένων συνδέεται άμεσα, για να μην πούμε ότι προέρχεται απ' ευθείας από τις ιδέες και τη δράση της Κίνησης και των ανθρώπων που για χρόνια αντιπάλευαν το καθεστώς, δεν κατορθώσαμε να είμαστε εμείς εκείνοι που θα οργανώσουμε και θα προσδώσουμε χαρακτήρα και κατεύθυνση σε αυτό το κίνημα. Ιδιαίτερα πενιχρή είναι η παρουσία μας στην Αθήνα και στο Σύνταγμα, όπου έχουμε αφήσει το κίνημα έρμαιο στα χέρια ποικίλων αυτόκλητων σωτήρων. Ευτυχώς που η δυναμική του απλού λαϊκού κόσμου δεν έχει επιτρέψει ακόμα το καπέλωμα του κινήματος.

Ένα απαραίτητο τακτικό βήμα για να φτάσει το κίνημα σε κάθε γωνιά της Ελλάδας θα ήταν και η υιοθέτηση ενός κεντρικού ενοποιητικού αιτήματος, όπως εκείνο του άμεσου δημοψηφίσματος, με ένα και μόνο ερώτημα, την αποδοχή ή την απόρριψη του μνημονίου. Ένα τέτοιο αίτημα θα μπορούσε να μεταβάλει τα μέλη των Σπιθών και χιλιάδες «αγανακτισμένους» σε ένα νέο πολιτικό υποκείμενο, με διακλαδώσεις μέχρι το τελευταίο χωριό της χώρας. Αυτό το αίτημα, που η Κίνηση θα μπορούσε να έχει διακινήσει εδώ και μήνες, θα αποτελούσε πιθανώς εκείνο το μεταβατικό αίτημα που θα της είχε επιτρέψει να ηγηθεί ουσιαστικά και να προσφέρει προοπτική στο κίνημα των αγανακτισμένων. Και κάτι τέτοιο θα μας επέτρεπε σήμερα να περάσουμε σε νέες προτάσεις για την πολιτική συγκρότηση του κινήματος.

Έτσι, κεντρικός στόχος της Κίνησης, την επόμενη περίοδο, πρέπει να είναι η οργάνωση της δράσης και της παρέμβασης μέσα στο κίνημα των «αγανακτισμένων», και γενικότερα στο λαϊκό σώμα, με σαφείς και ξεκάθαρους στόχους:

• Α. Να φύγει η κατοχική κυβέρνηση.
• Β. Να καταργηθεί το μνημόνιο με άμεσο δημοψήφισμα του ελληνικού λαού και να αρχίσει από την αρχή η συζήτηση για τον δραστικό περιορισμό του χρέους, την αναγνώριση των γερμανικών αποζημιώσεων, για ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης της Ελλάδας.
• Γ. Να ασκηθεί μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική με οριοθέτηση της ΑΟΖ και σύναψη επωφελών συμφωνιών με όσες χώρες επιτάσσει το εθνικό μας συμφέρον.
• Όλα αυτά είναι γνωστά και αποδεκτά από την πλειοψηφία του λαϊκού σώματος. Μένει να αρχίσουν να γίνονται πράξη συγκεκριμένα, και να πάψουν πολλές Σπίθες να ταλανίζονται από εσωστρέφεια και προσωπικές αντιπαραθέσεις.

Εν κατακλείδι: Είναι βέβαιο πως η Κίνησή μας έριξε με τον Μίκη Θεοδωράκη το εναρκτήριο λάκτισμα σε αυτόν τον κύκλο των κινητοποιήσεων. Είναι βέβαιο πως οι αγανακτισμένοι αποτελούν τη συνέχειά της στο μαζικό επίπεδο. Το ζητούμενο είναι εάν θα μπορέσουμε να περάσουμε σε έναν κύκλο υψηλότερης ποιότητας και συγκρότησης. Και αν εμείς δεν ανταποκριθούμε στο αίτημα του κόσμου -και, στο επίπεδο της μαζικής παρουσίας και παρέμβασής μας, χωλαίνουμε-, τότε πιθανώς θα το καλύψουν άλλοι και πιθανότατα στρεβλά. Έχουμε όμως ακόμα τη δυνατότητα να κάνουμε το επόμενο άλμα, και πρέπει να το τολμήσουμε.