ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

Τι διάλογο θέλουμε;


Και οι δύο χαμογελούν για αυτό που βγήκε από την κάλπη, για διαφορετικούς όμως λόγους…



O «διάλογος» για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών στον ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη ξεκινήσει από τα παράθυρα των καναλιών πριν καν κλείσουν οι κάλπες. Και σε αυτόν το «διάλογο» πρωτοστατούν στελέχη της ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ. Η παρουσία του Δημήτρη Παπαδημούλη μπορεί να δικαιολογηθεί γιατί ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής, όλοι οι άλλοι όμως τι γυρεύουν στα παράθυρα των καναλιών και δίνουν τις δικές τους εξηγήσεις γιατί δεν πήγε καλά ο ΣΥΡΙΖΑ; Από τα παράθυρα λοιπόν των καναλιών πληροφορούμαστε ότι «δεν θα τεθεί θέμα ηγεσίας στον ΣΥΝ», ότι κάποιοι είχαν εγκαίρως δηλώσει ότι «δεν θα πρέπει να πάρουν αέρα τα μυαλά μας» και άλλα παρόμοια…

Δεν μας παραξενεύει το γεγονός ότι θεωρείται προφανής η αποδοχή αυτών των τηλεοπτικών εμφανίσεων ως έγκυρη διαδικασία διαλόγου. Ο «συντονιστής» μιας τέτοιας εκπομπής «διαλόγου» στην ΝΕΤ θεωρεί μάλιστα ως δεδομένη και την κατ’ οίκον «συμμετοχή» του Αλέξη Τσίπρα στην εκπομπή του. Γιαυτό κάποια στιγμή δηλώνει ότι ο Τσίπρας θα πρέπει να «πήρε το μήνυμα» που το έστελνε εκείνη την στιγμή «ζωντανά» ο Παπαδημούλης μέσω της εκπομπής του, ώστε την Τετάρτη, όταν συζητηθεί στα όργανα του ΣΥΝ το θέμα, να είναι προετοιμασμένος!

Εκτός όμως από την παρουσία στα κανάλια, μας ενόχλησε το γεγονός ότι κάποιοι “ανανεωτές” υπονόμευσαν την εκλογική κάθοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Καλούσαν τον κόσμο να μην ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, για να μην βγει μια νεομαοϊκή βουλευτίνα, που είναι ενάντια στην Ευρωπαϊκή πολιτική του ΣΥΝ. Και δυστυχώς - με βάση στοιχεία που έχουμε διασταυρώσει - δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο περιστατικό. Και αν επρόκειτο απλώς για μη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ θα το δικαιολογούσαμε, εφόσον θεωρούν ότι η άποψη τους είναι ριζικά διαφορετική από τη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και να μην ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε κάποιος να δεχτεί. Όμως η υπονόμευση αποτελεί ζήτημα διαφορετικής ποιότητας: δεν είναι δυνατόν να στρέφεσαι ενάντια στην προσπάθεια του πολιτικού φορέα στον οποίο μετέχεις απλά και μόνο επειδή είσαι μειοψηφία ή επειδή δεν κατάφερες να βγάλεις τον «δικό σου» πρώτο ευρωβουλευτή. Δεν το θεωρούμε έντιμο … αν πλέον σημαίνει κάτι αυτή η λέξη.

Και όλα αυτά τα περιστατικά δεν είναι «προφάσεις» για να μην διεξαχθεί ο «διάλογος», όπως ισχυρίζεται στα τηλεπαράθυρα ο σ. Κουβέλης. Όπως γνωρίζουν ακόμα και τα παιδιά του δημοτικού ο διάλογος προϋποθέτει την ύπαρξη ενός πολιτικού περιβάλλοντος, που σίγουρα δεν είναι τα τηλεπαράθυρα, και κυρίως χαμηλούς τόνους και απουσία πολιτικών εκβιασμών. Δυστυχώς η στάση και η πρακτική ορισμένων συντρόφων κάθε άλλο παρά συμβάλλει σε αυτή την κατεύθυνση. Γι αυτό καλό είναι «να μαζευτούν» ορισμένοι και να πέσουν οι τόνοι μπας και επιτέλους βρεθεί κάποια λύση … Άλλωστε ας σκεφτούν λίγο και τις βουλευτικές εκλογές που έρχονται - εκτός κι αν το πάμε για κλείσιμο το μαγαζί!

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

Δήλωση του Συντονιστή του ΣΥΡΙΖΑ στην Ζάκυνθο Σταύρου Κοντονή προς την εφημερίδα «ΗΜΕΡΑ»


Ο λαός μίλησε με την ψήφο του και το αποτέλεσμα των εκλογών όποιος το παρερμηνεύει σημαίνει, ότι πολύ λίγη επαφή έχει με την πραγματικότητα.
Συγκεκριμένα:

α) Ως προς την υψηλή αποχή
Η τεράστια σε μέγεθος αποχή μεγάλου τμήματος του εκλογικού σώματος σηματοδοτεί την έντονη αμφισβήτηση του συνόλου των κομμάτων του πολιτικού φάσματος, ακόμη και των κομμάτων της αριστεράς. Η αμφισβήτηση αυτή αν δεν πολιτικοποιηθεί άμεσα στην κατεύθυνση ριζικών ανατροπών στην κοινωνία και πιο μαχητικού και άμεσου τρόπου άσκησης της πολιτικής, είναι πιθανόν να πάρει μόνιμα χαρακτηριστικά αδιαφορίας και αποχής από την πολιτική πάλη ή ακόμη χειρότερα, χαρακτηριστικά επιθετικής ακροδεξιάς στάσης.

β) Ως προς την άνοδο της ακροδεξιάς
Η άνοδος της ακροδεξιάς συνδυάζεται αφ’ ενός μεν με την μετατόπιση ενός αρκετά μεγάλου τμήματος παραδοσιακών ψηφοφόρων της Ν.Δ. προς το κόμμα του Καρατσαφέρη, ως ψήφος διαμαρτυρίας προς την κυβέρνηση, ένα τμήμα της οποίας, είναι βέβαιο, ότι δεν πρόκειται να επανέλθει στο κυβερνητικό κόμμα, αφ’ ετέρου δε με την μετατόπιση ψηφοφόρων όλων των κομμάτων προς την ακροδεξιά στα μεγάλα αστικά κέντρα, πράγμα που σημαίνει, ότι το μισαλλόδοξο και ρατσιστικό μήνυμα που εξέπεμψε ο ΛΑΟΣ βρήκε δέκτες ακόμη και στις λαϊκές συνοικίες των μεγάλων πόλεων. Ο ρατσισμός έρχεται να πάρει θέση απέναντι και σε υπαρκτά ζητήματα εγκληματικότητας, βίας και παράνομης εργασίας, τα οποία το κεφάλαιο και ο καπιταλισμός, άφησαν να εξελίσσονται ανεξέλεγκτα, για να δείχνει σήμερα η ακροδεξιά τα εύκολα θύματα, που δεν είναι άλλα από τους μετανάστες και όλους αυτούς που ζητάνε μία θέση στον ήλιο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Ζούμε μέρες Γαλλίας 1984, όταν ο Λεπέν αλώνιζε τις εργατικές περιοχές των μεγάλων πόλεων και υποχωρούσε δραματικά σ’ αυτές το ΓΚΚ. Για την αριστερά επιβάλλεται σήμερα η εμμονή στη στάση της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μεταναστών, η αποκάλυψη της ρατσιστικής και υποκριτικής πολιτικής της ακροδεξιάς, αλλά και η απαίτηση της προστασίας των πολιτών, οι οποίοι έχουν γίνει έρμαια του οργανωμένου εγκλήματος, την άνδρωση του οποίου με τρόπο προκλητικό επέτρεψαν οι κυρίαρχοι πολιτικοί κύκλοι στην χώρα. Η αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού δεν μπορεί να γίνεται μόνο με ηθικολογίες, αλλά με σοβαρές παρεμβάσεις σε όλα τα επίπεδα και με ριζοσπαστικές προτάσεις, που θα ρυθμίζουν καθημερινά προβλήματα.

γ) Ο δικομματισμός σε πανελλαδική κλίμακα
Ο δικομματισμός συνεχίζει να παρουσιάζει σημεία κάμψης, όμως παραμένει ισχυρός και μάλιστα αποδεικνύεται ότι το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα δημιουργεί εκείνες τις συμπληρωματικές δυνάμεις που θα το στηρίξουν στο μέλλον, όπως αποδείχθηκε με την παρουσία του ΛΑΟΣ σε ψήφους και ποσοστά.
Εύχομαι οι φίλοι που συγκρότησαν το κόμμα των Πρασίνων να κατάλαβαν, ότι η οριακή είσοδός τους στην Ευρωβουλή, σε σχέση με τα υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά που εμφάνιζαν τέσσερες ημέρες πριν τις εκλογές, έχει να κάνει με την θέση που πήραν, περί στήριξης στο μέλλον των δύο μεγάλων κομμάτων και μάλιστα αδιακρίτως και την μεταστροφή υποψηφίων ψηφοφόρων τους, προς άλλες δυνάμεις, οι οποίες είναι οροθετημένες αρνητικά προς τον δικομματισμό ή ακόμη και σε «ανώδυνα» σχήματα τα οποία δεν έχουν προοπτική κυβερνητικής συνεργασίας. Ελπίζουμε να έγινε κατανοητό, ότι σήμερα περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαία η δημιουργία του τρίτου πόλου των δυνάμεων της αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας, ο οποίος και θα αποτελέσει την επιθετική και φερέγγυα πολιτική αναφορά, με σαφείς οριοθετήσεις από τον δικομματισμό και το πολιτικό κατεστημένο, των δυνάμεων της εργασίας και των κοινωνικών κινημάτων.

δ) Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές
Τον Σεπτέμβριο του 2007 ο σύντροφος Αλέκος Αλαβάνος, είχε δηλώσει σωστά, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπό δοκιμή. Χωρίς περιστροφές θα πω, ότι την δυναμική που είχαμε τον Σεπτέμβριο του 2007 δεν μπορέσαμε να την αξιοποιήσουμε, όπως θα έπρεπε, όπως θα μπορούσαμε. Δώσαμε μεγάλες μάχες στα κοινωνικά μέτωπα, όπως τον Δεκέμβρη του 2008 στο πλευρό της νεολαίας και σε δεκάδες κινητοποιήσεις για την προστασία του περιβάλλοντος, για τις οποίες δεχτήκαμε ανηλεείς επιθέσεις απ’ όλο το πολιτικό φάσμα και τα μέσα ενημέρωσης. Είμαστε περήφανοι γι’ αυτήν μας τη στάση. Επαναλαμβάνουμε και τώρα: «Ούτε ένα βήμα πίσω.» Συγκροτήσαμε ένα αξιόπιστο και λειτουργικό πρόγραμμα δράσης και πάλης, με ουσιαστικές και εφαρμόσιμες προτάσεις σε όλα τα επίπεδα. Είναι μία σοβαρή παρακαταθήκη για το μέλλον. Όμως δεν πετύχαμε να προχωρήσουμε με γρήγορα και αποφασιστικά βήματα το ενωτικό μας εγχείρημα, με αποτέλεσμα να δώσουμε την εντύπωση, ότι «τρώμε από τα έτοιμα του Σεπτέμβρη του 2007». Μέχρις ενός σημείου ο καθένας μπορεί να καταλάβει, ότι οι αντικειμενικές δυσκολίες ήταν σοβαρές, αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι η διογκούμενη κατά περιόδους εσωστρέφεια και οι καθυστερήσεις στην λήψη προωθητικών αποφάσεων, τόσο στο πολιτικό, όσο και στο οργανωτικό επίπεδο, οδήγησαν, ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος, το οποίο δημοσκοπικά μας ενθάρρυνε και εκλογικά μας είχε επιβραβεύσει, να μας θεωρήσει ως μέρος του προβλήματος και όχι ως χώρο πολιτικής διεξόδου. Γι’ αυτό και τον ΣΥΡΙΖΑ τον έπληξε η αποχή, δοκιμαστήκαμε στα αστικά κέντρα, όπως και το ΚΚΕ, με σοβαρές απώλειες, με αποτέλεσμα να χαθεί την τελευταία στιγμή και η δεύτερη έδρα στο Ευρωκοινοβούλιο και μετατοπίστηκε ένα τμήμα των ψηφοφόρων μας προς τους Πράσινους, ως ψήφος αμφισβήτησης.
Το θετικό απ’ όλη αυτήν την μάχη, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατέγραψε άνοδο στις επαρχίες, όπου παραδοσιακά υστερούσε, κράτησε τις δυνάμεις του σε πανελλαδικό επίπεδο, σημείωσε αύξηση σε σχέση με τις Ευρωεκλογές του 2004 και δημιούργησε ένα σταθερό πυρήνα ψηφοφόρων. Αυτά όμως δεν πρέπει να μας αρκούνε.
Είναι ανάγκη να λάβουμε άμεσα τις πρωτοβουλίες που θα μας επιτρέψουνε την αναζωογόνηση του ενωτικού μας εγχειρήματος, τόσο σε πολιτικό επίπεδο με την διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ προς τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας, με απόλυτη ισότητα και σεβασμό των διαφορετικών απόψεων, όσο και σε οργανωτικό επίπεδο με αφορμή την Οργανωτική Πανελλαδική Συνδιάσκεψη που θα πραγματοποιήσουμε τον Οκτώβριο. Πρέπει να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των καιρών, που είναι απαιτήσεις των εργαζομένων, των ανέργων, των νέων και των γυναικών, που βρίσκονται στο στόχαστρο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών του δικομματισμού, τις οποίες ο πρωθυπουργός με κυνικό τρόπο δήλωσε, ότι θα συνεχίσει απαρέγκλιτα.

ε) Για την Ζάκυνθο
Στην Ζάκυνθο η ΝΔ αποδείχθηκε ότι βρίσκεται σ’ ελεύθερη πτώση, περισσότερο από κάθε άλλη περιοχή στην Ελλάδα. Τα σκάνδαλα στην Νομαρχία, με πρώτο την αγορά του αμαρτωλού οικοπέδου και η άθλια εικόνα που εμφανίζουν οι Δήμοι που ελέγχονται από την Δεξιά, με κορυφαίο τον Δήμο Ζακυνθίων, αλλά και η κατάσταση παράλυσης των συνδέσμων, καθόρισαν και την σοβαρή πτώση της Ν.Δ.
Αυτή την πτώση είναι φανερό, ότι δεν μπορεί να καρπωθεί το ΠΑΣΟΚ, όπως άλλωστε συμβαίνει και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Εγκλωβισμένο στις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις του και στις πρακτικές διαπλοκής και διαφθοράς που το διαπερνούν, αδυνατεί να πείσει και να φανεί ως η πολιτική διέξοδος για τον δικομματισμό. Όλα δείχνουν, ότι το 2009 δεν είναι 1993.

Τέλος η Αριστερά συνολικά κατέγραψε μία μικρή αύξηση των δυνάμεών της, ο ΣΥΡΙΖΑ τόσο σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2004, όσο και με τις εκλογές του 2007 και αυτό μας δείχνει, ότι ο δρόμος της ενότητας και των αγωνιστικών πρωτοβουλιών είναι ο μόνος που επιβάλλεται ν’ ακολουθήσουμε. Ελπίζουμε το ΚΚΕ να εγκαταλείψει την λανθασμένη αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας και να συνδράμει σε ενωτικές κινήσεις, που θα δώσουν μία άλλη προοπτική στο λαϊκό κίνημα. Όλα μπορούν να γίνουν αρκεί να πάρουμε σοβαρά το μήνυμα της κάλπης.

META TH ΒΡΟΧΗ


Θα προσπαθήσω να συμμετάσχω στο διάλογο που γίνεται από φίλους εντός κι εκτός συριζα, μετά το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, που ενδιαφέρονται για μια ριζοσπαστική – κινηματική και ταυτόχρονα σύγχρονη αριστερά. Μερικά κρίσιμα στοιχεία κατά τη γνώμη μου είναι :

1. Το εκλογικό αποτέλεσμα του συριζα δείχνει ότι από την παρούσα φυσιογνωμία του, όπως αυτή προβλήθηκε προς τα έξω, διαμεσολαβημένη από τα μμε, δεν μπορεί να εκφραστεί πολιτικά η ανανεωτική πτέρυγα και ο χώρος γύρω από αυτήν. Η εντύπωση για απώλεια των ευρωαριστερών και οικολογικών χαρακτηριστικών του χώρου, που επικράτησε στον πλατύ κόσμο, και η ανάδειξη ως «νέου» των Ο-Π συνέβαλε σε αυτό. Σ’ αυτό συναινεί η πτώση κατά 2% στην Αθήνα, όπου βρίσκεται και το σημαντικότερο ποσοστό του όλου συριζα. Ο χώρος αυτός φαίνεται να προτίμησε τους Ο-Π, ή και το πασοκ και την αποχή, από το να συμβάλει στην εκλογή ευρωβουλευτή από άλλη συνιστώσα του συριζα.

2. Ταυτόχρονα με το παραπάνω, φαίνεται ότι από την παρούσα φυσιογνωμία του συριζα, δεν εκφράστηκε ούτε ο κινηματικός χώρος, που ήταν και ο κύριος στόχος της ηγεσίας και της πολιτικής της καμπάνιας. Σε αυτό συνέβαλε η θολούρα και η αμφισημία της πολιτικής γραμμής, προκειμένου να μπορέσει να καλύψει αντικρουόμενες - σύμφωνα με κάποιους - πολιτικές αναφορές και προσδοκίες, αλλά και τη συστημική επίθεση που δέχτηκε ο χώρος μετά το Δεκέμβρη. Η επί εξάμηνο πολυγλωσσία και γκρίνια εντός του συν (και όχι του συριζα), την ώρα που το σύνολο των μμε ταύτιζαν το συριζα με τους κουκουλοφόρους, δεν ήταν δυνατό να αφήσει ανεπηρέαστο το τελικό αποτέλεσμα.

3. Η εντύπωση που επικράτησε ότι ο χώρος κινείται εκλογικά προς ένα ανεπανάληπτο ποσοστό, ενθαρρυμένη από τους δημοσκόπους που για δικούς τους λόγους έπαιζαν με τα ποσοστά, και η συνακόλουθη τοποθέτηση του πήχη ψηλά, δημιουργεί πλέον μια παγωμάρα στον κόσμο του συριζα, αλλά ενέτεινε και την έλλειψη συσπείρωσης. Φυσικά, όταν εμπιστεύεσαι τα δημοσκοπικά παιχνίδια και δεν βλέπεις τις πραγματικές τάσεις της κοινωνίας, αυτά παθαίνεις. Ποιες ήταν οι τάσεις? Τα πραγματικά εκλογικά αποτελέσματα στο χώρο των πανεπιστημίων (δασκάλων και φοιτητών), η αναιμική συμμετοχή του κόσμου της εργασίας στις απεργίες, ο καθορισμός της πολιτικής ατζέντας από τα μμε προς το άκρο δεξιά του πολιτικού φάσματος, η συντηρητική αναδίπλωση της κοινωνίας των νοικοκυραίων μετά το δεκέμβρη, ο αφοπλισμός των διεκδικήσεων εν μέσω «κρίσης» (σε αυτό συνέβαλε και η αριστερά με την παρατεταμένη κρισιολογία της) κ.α.

Τι πρέπει να γίνει ?

Μάλλον αυτό που δεν έγινε μετά το αποτέλεσμα του 2007.

Να διαμορφωθεί ο συριζα «από τα κάτω» :

Να γειωθεί στις γειτονιές, να πατήσει στις ανάγκες του κόσμου της εργασίας, να προωθήσει την κοινωνική διεκδίκηση, να συμβάλλει στην συλλογικότητα και την αυτό-οργάνωση, να αναδείξει τον πολιτισμό της αριστεράς, πέρα από τη μονολιθικότητα και σε σύγκρουση με τη συντηρητική αναδίπλωση της ηγεσίας του κκε.

Οι χιλιάδες «χύμα» κόσμου της αριστεράς, που συγκεντρώθηκαν στο Φάληρο στην πρώτη συνδιάσκεψη του συριζα, μετά τις εκλογές του 2007, για πρώτη φορά μετά από είκοσι χρόνια, απαιτούσαν να συμβάλουν στη συνδιαμόρφωση του πόλου της σύγχρονης – κινηματικής – ριζοσπαστικής αριστεράς και όχι να αποτελέσουν χειροκροτητές των επιλογών της ηγεσίας, ή των διαπραγματεύσεων μεταξύ των συνιστωσών του συριζα.

Αυτό το νόημα είχε πάντα η στράτευση σε αυτή την αριστερά : πολιτική από εμάς για εμάς, και για όσους έχουν τις ίδιες ανάγκες με εμάς.

Αυτό πρέπει να γίνει έστω και τώρα, έστω και με πολύ χειρότερες συνθήκες απ’ ότι τότε. Αν χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για το συριζα ήταν αυτή, και όχι η δημοσκοπική φούσκα του 17% και της συνεργασίας με το πασοκ που απαιτούσε το σύστημα.

Πρασσάς Γιώργος - «οπαδός» συριζα - Πάτρα

Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

Ευρωεκλογές και Αριστερά


Δεν γίνεται να παραπονιόμαστε ότι δεν γίνεται διάλογος στις τηλεοράσεις κι εμείς να μένουμε βουβοί. Ούτε και να παραπέμπουμε την κριτική ή την αυτό-κριτική μας για αργότερα, διότι τώρα σαν «ατσάλινο τείχος» θα πρέπει να δώσουμε τη μάχη των εκλογών. Και μάχη να δοθεί και κουβέντα να γίνει. Άλλωστε, μόνο με την ειλικρινή συζήτηση μπορεί να μας πιστέψει και κανένας άνθρωπος. Οι ευρωεκλογές δεν είναι μόνο μία ψήφος στην κάλπη την πρώτη εβδομάδα του Ιουνίου, αλλά κυρίως αφορμή για συζήτηση. Συζήτηση, για όσα προηγήθηκαν αλλά και για όσα θα έρθουν. Συζήτηση για όσα κάναμε ως αριστερά, αλλά και για όσα παραλείψαμε ή κάναμε λάθος, όπως και για όσα θα κάνουμε.

1. Το πρώτο ζήτημα που πρέπει να συζητηθεί είναι γιατί η αριστερά – και αναφέρομaστε στον ΣΥΡΙΖΑ, στο ΚΚΕ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ – δεν φαίνεται να μπορεί να εκφράσει την κρίση που δικομματισμού στην κάλπη και πραγματικά να εμβολίσει το πολιτικό σκηνικό.
Είναι σαφές, ως φαίνεται και από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, ότι τα μαντριά των μεγάλων κομμάτων δε σφαλίζουν. Κάποιοι, από αυτούς που νόμιζαν για πρόβατα, δραπετεύουν. Ωστόσο, αυτοί οι δραπέτες που κάποτε μίλαγαν υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα πια δε μιλάνε. Και δεν μιλάνε ούτε και υπέρ της υπόλοιπης αριστεράς. Τα εκλογικά ποσοστά της αριστεράς φαίνεται να ανεβαίνουν, αλλά χωρίς να εμπνέουν οποιαδήποτε ανησυχία για το πολιτικό σύστημα. Αυτή είναι η αλήθεια!

Κάποιοι θα βιαστούν να πουν ότι αυτοί που δραπέτευαν από το δικομματισμό και κινούνταν προς τ’ αριστερά δεν ήταν ποτέ «δικοί μας πραγματικά». Τότε όμως, τι μας νοιάζει κι αν ο δικομματισμός περνάει κρίση; Κρίση του δικομματισμού δεν σημαίνει αλλαγή της κοινωνικής συμπεριφοράς και έκφραση της λαϊκής θέλησης μέσα από μαζικά αντικαπιταλιστικά κινήματα. Δεν γίνεται ξαφνικά ο κόσμος κοινωνικά αριστερός. Κρίση του δικομματισμού σημαίνει αδυναμία πολιτικής έκφρασης ενός κόσμου μέσα από το σύστημα των δύο μεγάλων κομμάτων. Και εκεί καλείται η αριστερά να δώσει απάντηση. Αν μπορεί …

2. Ένα δεύτερο μεγάλο ζήτημα που αφορά το μετεκλογικό πολιτικό τοπίο έχει να κάνει με το ζήτημα της ενότητας της αριστεράς. Θα μπορέσουν μετά τις εκλογές να βαθύνουν τα ενωτικά εγχειρήματα της αριστεράς; Θα μπορέσουν να αποκτήσουν νέα ορμή ή θα βυθιστούν σε ένα εσωκομματικό ξεκαθάρισμα;

Το αίτημα της ενότητας αγκαλιάστηκε από τον κόσμο της αριστεράς και όσοι ακολούθησαν το εγχείρημα επιβραβεύτηκαν και εκλογικά. Μάλιστα, η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ βρήκε και μιμητές. Ενώθηκαν και μικρότερα κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς για να φτιάξουν τον «μικρό – ΣΥΡΙΖΑ», την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με ειλικρίνεια ευχόμαστε να επιβραβευθεί κι αυτή με τη σειρά της και στην κάλπη. Ο μόνος σχηματισμός της αριστεράς που «κάηκε στο χυλό, και φυσάει, ακόμα, το γιαούρτι», είκοσι χρόνια μετά τον ενιαίο ΣΥΝ, είναι το ΚΚΕ, που συνεχίζει με σταθερότητα την πορεία προς το αδιέξοδο: να μεγαλώνει λίγο, να διασπάται και να ανασυγκροτείται, με τον ίδιο πάντα σισύφειο τρόπο.
Οι ευρωεκλογές είναι σημαντικές για το ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν σε έναν πολιτικό σχηματισμό υπάρχουν αντιθέσεις, μία εκλογική μάχη μπορεί είτε να τις οδηγήσει «κάτω από το χαλί», αν είναι επιτυχημένη, είτε να τις οξύνει και ενδεχομένως να τις στρεβλώσει αν είναι αποτυχημένη. Και στον ΣΥΡΙΖΑ αντιθέσεις υπάρχουν και εκφράστηκαν με διάφορες αφορμές. Ακόμα και με την συγκρότηση της εκλογικής λίστας. Όπως εξάλλου και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το ζητούμενο είναι οι αντιθέσεις αυτές - ανεξάρτητα από το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα - να μπορέσουν να επιλυθούν και να δημιουργήσουν νέες συνθέσεις και να βαθύνουν την ενότητα της αριστεράς. Έτσι κι αλλιώς,, ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές θα κληθεί να αποδείξει ότι μπορεί να είναι ένας πολυσυλλεκτικός πολιτικός οργανισμός που περιέχει διαφορετικά ρεύματα και τάσεις και διαθέτει την ωριμότητα να επιδεικνύει ικανότητα πολιτικής σύνθεσης και να μετασχηματίζεται. Μένει να το δούμε στην πράξη…

3. Το τρίτο ζήτημα έχει να κάνει με μία τάση που διαφαίνεται κυρίως σε ένα ριζοσπαστικό κομμάτι της νεολαίας να μην επιθυμεί πολιτική εκπροσώπηση από τους σχηματισμούς της αριστεράς τόσο σε πολιτικό όσο και σε συνδικαλιστικό επίπεδο.

Ένα τέτοιο ρεύμα εκφράσθηκε στις προηγούμενες φοιτητικές εκλογές. Η φοιτητική αριστερά δεν κατάφερε να πείσει ούτε ότι είναι η «συνέχεια» του Δεκέμβρη, ούτε ότι ο Δεκέμβρης ντε και καλά θα πρέπει να εκφραστεί στην κάλπη. Έτσι, «διατήρησε τον κύριο όγκο των δυνάμεων της», κερδίζοντας σε ποσοστά κυρίως λόγω της αποχής. Σήμερα, η νεολαία δεν συγκροτείται ως κοινωνική δύναμη μέσα από την ιδεολογία και τις πολιτικές πρακτικές της παραδοσιακής αριστεράς,. Και κυρίως δεν “πολιτεύεται” με τους όρους με τους οποίους αντιλαμβάνεται η Αριστερά την πολιτική παρέμβαση.

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης μας ενώνει...


Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης έφυγε χθες μετά από σκληρό αγώνα για την υγεία του. Η κηδεία του θα γίνει σήμερα Τετάρτη 27/05/2009 στις 6μμ στο Νεκροταφείο της Καλλιθέας. Από τα πιο ενδιαφέροντα κείμενα που διαβάσαμε για τον Μ. Π. αυτές τις μέρες ήταν η ανακοίνωση των "ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ", γι αυτό και την αναδημοσιεύουμε:


ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΠΩΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ
Οι Οικολόγοι Πράσινοι εκφράζουν τη βαθειά τους θλίψη για το θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη επισημαίνοντας ότι είναι μια μεγάλη απώλεια και για τον κόσμο της οικολογίας. Η κριτική Αριστερά, η Οικολογία, η πολιτική αλλά και η κοινωνία έχασαν έναν υπέροχο συνάνθρωπο και συνεργάτη, έναν αγωνιστή με ξεχωριστό πολιτικό ήθος, ευαισθησία και μαχητικότητα, τολμηρό στις απόψεις του. Πάντα ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης υπήρξε ένας ενεργός πολίτης, Πολλοί από εμάς πορευτήκαμε με τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη μαζί σε κοινούς αγώνες για το περιβάλλον και για μια σειρά ευαίσθητα θέματα της ελληνικής κοινωνίας αλλά και για μια πιο κοινωνική, οικολογική και δημοκρατική Ευρώπη. Σε τελευταία ανάλυση ο Μιχάλης Παπαγιανάκης ήταν ένας ευρωπαίος πολίτης που αγαπούσε τη χώρα του αλλά αγωνίζονταν και για το κοινό ευρωπαϊκό σπίτι. Στέλνοντας το τελευταίο αντίο στον Μιχάλη Παπαγιαννάκη επισημαίνουμε ότι ήταν από τους πρώτους Έλληνες πολιτικούς που μίλησε για την Οικολογία στην Ελλάδα. Η κοσμοπολίτικη οξυδέρκεια του και η υπεράνω μικροκομματικού συμφέροντος νηφαλιότητα του, θα μας λείψει, ειδικά αυτούς τους περίεργους καιρούς. Εκφράζουμε τη βαθιά μας θλίψη στους οικείους του και στους συνεργάτες του.
Η Εκτελεστική Γραμματεία των Οικολόγων Πράσινων

Όμως, ανάμεσα στα κείμενα που γράφτηκαν για τον Μ. Παπαγιαννάκη αυτό τον καιρό, εκείνο που αξίζει να διαβαστεί είναι το κείμενο του “ιού”, από το οποίο δημοσιεύουμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΣΟΚ & ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

...Οσοι έχουν παρακολουθήσει τις πιο πρόσφατες διεργασίες στο χώρο του Συνασπισμού και τη φιλολογία για το ενδεχόμενο προσέγγισης με το ΠΑΣΟΚ θα εκπλαγούν μόλις μάθουν ότι στις 12/4/91 η σχετική συζήτηση στον ενιαίο Συνασπισμό είχε εντελώς διαφορετική εικόνα απ’ αυτή που φαντάζονται. Ο Παπαγιαννάκης υποστήριζε ότι δεν είναι το μείζον θέμα της συγκυρίας η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, ενώ ο Φλωράκης δήλωνε ότι πρέπει να προωθηθεί η πολιτική συνεργασία και η Παπαρήγα συμφωνούσε υπέρ της συνεργασίας, αλλά χωρίς να τεθεί η αριστερά σε θέση άμυνας!

Σήμερα γνωρίζουμε ότι πολλοί από εκείνους που κατηγορούσαν επί χρόνια τον Παπαγιαννάκη για τις «δεξιές» και «φιλοπασοκικές» του τάσεις έχουν στραφεί προς εκείνες τις κατευθύνσεις που υποτίθεται ότι καταπολεμούσαν, ενώ εκείνος έμεινε μέχρι τέλους πιστός στις θέσεις του για την αυτονομία της Αριστεράς. Στις 5/4/93 ο Μίμης Ανδρουλάκης παραιτήθηκε από κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Συνασπισμού, τον οποίο χαρακτήρισε «εκφυλισμένο πολιτικό σχηματισμό» και επιτέθηκε στον Παπαγιαννάκη: «Δεν μπορώ να εκπροσωπώ στη βουλή τις δεξιές απόψεις του Μιχάλη Παπαγιαννάκη». Ο Μιχάλης αρκέστηκε σε έναν προφητικό αποχαιρετισμό: «Το πολιτικό άλμα του Μίμη Ανδρουλάκη είναι δική του υπόθεση. Ωρα καλή στην πρύμνη του και αέρα στα πανιά του»....

ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ

..Σ’ αυτά τα ζητήματα οι θέσεις που διατύπωνε ο Παπαγιαννάκης μοιάζουν σήμερα προφητικές. Στις 6/11/92, διαχωρίζοντας τη θέση του από το κόμμα του πρότεινε (μαζί με τον Λεωνίδα Κύρκο) να δεχτεί η Ελλάδα μια ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για την ΠΓΔΜ («Μακεδονική Δημοκρατία του Βαρδάρη»), κάτι που αποτελεί σήμερα την πεμπτουσία της περήφανης εξωτερικής πολιτικής, αλλά τότε αντιμετωπιζόταν περίπου ως προδοσία. Εκείνος που αντέδρασε περισσότερο στην πρόταση αυτή από τον τότε Συνασπισμό ήταν ο Μίμης Ανδρουλάκης...

όλο το κείμενο είναι εδώ: ΕΝΑΣ ΕΞΤΡΕΜΙΣΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ Ο δικός μας Μιχάλης

Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι...

24/02/2000

Συνέντευξη Τύπου του ΣΥΝ και των "Οικολόγων-Εναλλακτικών" για την ανακοίνωση της εκλογικής τους συνεργασίας

Κοινή συνέντευξη Τύπου έδωσαν ο Πρόεδρος του ΣΥΝ Νίκος Κωνσταντόπουλος, ο Ευρωβουλευτής Μιχάλης Παπαγιαννάκης και οι Αναστασία Ανδρεαδάκη, πρώην βουλευτής, Νίκος Ηλιόπουλος και Γιάννης Σχίζας, εκπρόσωποι των "Οικολόγων- Εναλλακτικών".

Στη συνέντευξη Τύπου ανακοινώθηκε η εκλογική συνεργασία του ΣΥΝ με τους "Οικολόγους Εναλλακτικούς. Σε εκείνες τις εκλογές ο ΣΥΝ πήρε 3.2% και 219.880 ψήφους. Όλη η συνέντευξη είναι δημοσιευμένη εδώ:[Συνέντευξη]

Κυριακή 24 Μαΐου 2009

…Επειδή η Ευρώπη φέρει το όνομα μιας μετανάστριας από τη Φοινίκη που έπεσε θύμα βιασμού…





Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με τους μετανάστες, καταγράφουν μια σημαντική εξέλιξη, που ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όλες της τις πλευρές: Την συγκρότησή τους σε κοινωνική δύναμη, χειραφετημένη από τους διαμεσολαβητές των κοινοτήτων και της αριστεράς. Μια κοινωνική δύναμη που δεν έχει αναστολές να συγκρουστεί με τους μπάτσους στο κέντρο της Αθήνας, να σαπίσει στο ξύλο φασίστες που βρίσκει στην Ομόνοια, να διαμαρτυρηθεί έξω από το Αστυνομικό τμήμα στον Άγιο Παντελεήμονα. Το κοράνι δεν ήταν παρά η αφορμή...

Η κυβέρνηση προσπαθεί να εντάξει αυτή την κοινωνική σύγκρουση στο προεκλογικό κλίμα. Εκμεταλλεύεται τα ξενοφοβικά χαρακτηριστικά που κυριαρχούν στην ελληνική κοινωνία για να μαζέψει ψήφους. Οι αντίπαλοί της παραμένουν άφωνοι για να μην χάσουν ψήφους. Ακόμα και το ΚΚΕ, όπως και τον Δεκέμβρη.

Ο τίτλος είναι δανεισμένος από την επιστολή του συγγραφέα Β. Αλεξάκη στον Αλέξη Τσίπρα με τίτλο: Γιατί συμμετέχω στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ

Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Τηλεοπτικό σποτ ΣΥΡΙΖΑ / Ευρωεκλογές 2009 from SYRIZA on Vimeo.



ΤΖΟΥΛΙΑΝΙ Τζουλιάνο

ΤΖΟΥΛΙΑΝΙ Τζουλιάνο, Συνδικαλιστής, Ιταλός

Γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1938, δούλεψε στον χώρο των εκδόσεων και στη συνέχεια για τριάντα χρόνια ήταν συνδικαλιστικό στέλεχος στη CGIL (Γενική Συνομοσπονδία Ιταλών Εργαζομένων). Μετά τη δολοφονία του γιου του Κάρλο, στις διαδηλώσεις της Γένοβα τον Ιούλη του 2001, η κύρια προσπάθεια της ζωής του είναι η αναζήτηση της αλήθειας και της δικαιοσύνης για αυτό το τραγικό γεγονός.


ΧΑΜΠΙΠ Διλέκ

ΧΑΜΠΙΠ Διλέκ, Kοινωνιολόγος, Θράκη

Απόφοιτη του Τμήματος Κοινωνιολογίας της σχολής Καλών Τεχνών και Επιστημών του Πανεπιστημίου του Βοσπόρου. Εργάζεται στο Δημιουργικό Εργαστήριο Νέων (ΔΕΝ) Κομοτηνής του Κέντρου Στήριξης Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων.



ΤΑΧΤΑΛΙΔΟΥ Ντίνα

ΤΑΧΤΑΛΙΔΟΥ Ντίνα, συνδικαλίστρια, πρόεδρος συνδικάτου Ιματισμού - Κλωστοϋφαντουργίας Β.Ελλάδας και αντιπρόεδρος σωματείου εργαζομένων ΜΙΝΕΡΒΑ

Είναι εργάτρια στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας - ένδυσης. Εκλέγεται για πολλά χρόνια πρόεδρος του Συνδικάτου Ιματισμού - Κλωστοϋφαντουργίας και Πλεκτικής Βόρειας Ελλάδας που έχει έδρα τη Θεσσαλονίκη. Είναι αντιπρόεδρος του εργοστασιακού σωματείου ΜΙΝΕΡΒΑ, όπου και εργάζεται 28 χρόνια. Διετέλεσε μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, ενώ εδώ και χρόνια εκλέγεται αντιπρόσωπος στη ΓΣΕΕ.


ΡΙΣΜΑΟΥΪ-ΣΙΝΟΓΛΟΥ Νόρμα

ΡΙΣΜΑΟΥΪ-ΣΙΝΟΓΛΟΥ Νόρμα, Iδ. υπάλληλος, Παλαιστίνια, μέλος του συλλόγου Alawda

Ζει και εργάζεται στην Ελλάδα από το 1991. Σπούδασε βιολόγος και βιοχημικός στο Πανεπιστήμιο του Μπείρ Ζεΐτ της κατεχόμενης Παλαιστίνης. Από μικρή ηλικία είναι μέλος της Παλαιστινιακής Αντίστασης και μέχρι σήμερα αγωνίζεται για μια κοινωνία δίκαιη και σοσιαλιστική τόσο στη Παλαιστίνη όσο στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο. Συμμετέχει από την αρχή στο Ελληνικό Κοινωνικό Forum, είναι μέλος της γραμματείας του ΣΥΝ Χολαργού και του ΣΥΡΙΖΑ Χολαργού.


ΣΠΑΝΟΥΔΗ Δέσποινα

ΣΠΑΝΟΥΔΗ Δέσποινα, Oικολογικός χώρος, Πολίτες κατά του Λιθάνθρακα,κίνημα Ασωπου

Η Δέσποινα Σπανούδη είναι μητέρα τριών παιδιών, χημικός μηχανικός και μένει στη Λιβαδειά. Εργάζεται ως σύμβουλος ανάπτυξης και περιβαντολλόγος στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ήταν υποψήφια Νομαρχιακή Σύμβουλος στο ψηφοδέλτιο «Βοιωτία των πολιτών” στις Νομαρχιακές εκλογές του 2006 και υποψήφια Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2007. Συμμετέχει ενεργά σε κινήσεις πολιτών γύρω από θέματα περιβάλλοντος. Τα τελευταία χρόνια έχει δραστηριοποιηθεί στη συγκρότηση δικτύων στη Βοιωτία κατά της βιομηχανικής ρύπανσης και της μετατροπής της σε ενεργειακό κέντρο, στο δίκτυο για την σωτηρία Ασωπού- Ευβοϊκού, στο δίκτυο πολιτών για την προστασία του Κορινθιακού και στο πανελλαδικό δίκτυο Πολίτες κατά του Λιθάνθρακα.


ΣΑΝΚΟ Καντίτζα

ΣΑΝΚΟ Καντίτζα, Μετανάστρια β' γενιάς, σπουδάστρια

Γεννήθηκε το 1985 στο Free Town της Σιέρα Λεόνε, ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 12 ετών, όπου ζει μέχρι τώρα. Πήγε στο διαπολιτισμικό γυμνάσιο της Βαρυμπόμπης και λύκειο στον σταθμό Λαρίσης. Εργάστηκε ως κομμώτρια και τώρα σπουδάζει Ψυχολογία. Δραστηριοποιείται για τα δικαιώματα των μεταναστών/ριών.


ΓΙΑΜΠΟΥΡΑΝΗΣ Χρήστος

ΓΙΑΜΠΟΥΡΑΝΗΣ Χρήστος, οδηγός δικύκλου (courier)

Γενικός Γραμματέας του ΣΕΤΤΕΑ (Σωματείου Εργαζομένων στις Ταχυμεταφορικές-Ταχυδρομικές Επιχειρήσεις Νομού Αττικής). Εντάχθηκε στην Αριστερά την περίοδο των Μαθητικών κινητοποιήσεων το 1990-1991. Οργανώθηκε στην Επαναστατική Αριστερά το 1992. Μέλος της ΔΕΑ (Διεθνιστική Εργατική Αριστερά).


ΦΩΤΑΚΗ Στέλλα

ΦΩΤΑΚΗ Στέλλα, πρόεδρος της προσωρινής Διοικούσας Επιτροπής σωματείου εργαζομένων με Stage

Απόφοιτος Γενικού Λυκείου και ΚΕΚ Intergration πληροφορικής και πτυχιούχος της αγγλικής γλώσσας. Εργάζεται με πρόγραμμα Stage στον Δήμο Καισαριανής και είναι πρόεδρος της προσωρινής Διοικούσας Επιτροπής Σωματείου εργαζομένων με Stage.


Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Με τα μάτια ενός πρωτοετή….


Ο «Δεκέμβρης» δεν έδωσε τελικά το χρίσμα του στους «εκλεκτούς» του μέσα από την εκλογική διαδικασία των φοιτητικών συλλόγων. Όμως, αυτό δεν προβλημάτισε φοιτητικές παρατάξεις αλλά ούτε και τους πολιτικούς χώρους που περίμεναν το ...δακτυλίδι του. Μερικοί όμως πήγαν ένα βήμα παραπέρα και δεν αρκέστηκαν στο να κλείσουν τα μάτια τους. Η πιο ακραία περίπτωση προς αυτή την κατεύθυνση ήταν η ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που είχε τίτλο:
ΣΑΦΕΣΤΑΤΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ – ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ και ανάλογο περιεχόμενο. Φαίνεται ότι αυτή η ανακοίνωση δεν πέρασε από το «Γραφείο Τύπου» της, το οποίο μας έχει συνηθίσει να βγάζει πιο μετρημένες ανακοινώσεις. Μάλλον την έγραψε κάποιος …μεθυσμένος που δεν μπορεί να κάνει απλές αριθμητικές συγκρίσεις! Η κάλπη ανέδειξε πρώτη δύναμη την ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, η οποία συγκέντρωσε ποσοστό πάνω από αυτό που προβλέπουν οι δημοσκοπήσεις για την ΝΔ στις ευρωεκλογές που έρχονται, και δεύτερη την ΠΑΣΠ, η οποία σημείωσε άνοδο πάνω από 3 μονάδες. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν και μερικά …πρωτάκια, και έχουν πιο καθαρό μυαλό και πιο ανοικτά μάτια από τους κομματικούς συνδικαλιστές, πράγμα που καταγράφεται στο κείμενο που αναδημοσιεύουμε και έχει γραφτεί από ένα πρωτοετή φοιτητή στο ΕΜΠ:

Πολιτική και κόμματα στα πανεπιστήμια

marionettes

Λίγες μόνο ημέρες μετά τις φοιτητικές εκλογές και, βλέποντας τα ποσοστά των παρατάξεων, μένει κανείς προβληματισμένος. Πώς είναι δυνατόν τόσοι νέοι άνθρωποι να προσελκύονται από τη σημερινή, αηδιαστική θα έλεγε κανείς, πολιτική κατάσταση και να στηρίζουν τις άκρες των κομμάτων στα πανεπιστήμια;

Ας αφήσουμε όμως κατά μέρος τα αποτελέσματα των εκλογών και ας επικεντρωθούμε σε κάποιους προβληματισμούς σχετικά με τους νέους που συμμετέχουν στις παρατάξεις. Πώς γίνεται τόσοι νέοι άνθρωποι να δεσμεύουν την πολιτική τους σκέψη ακολουθώντας πιστά τις ιδέες κάποιου άλλου; Πώς γίνεται να ανακυκλώνονται μέσα στα πανεπιστήμια οι πολιτικές γραμμές των κομμάτων; Γιατί τα κόμματα να ελέγχουν τους νέους, γεμάτους ιδέες και όνειρα, φοιτητές και να τους κάνουν να μιζεριάζουν όπως οι «πραγματικοί» πολιτικοί, αντί οι ίδιοι οι φοιτητές να διώχνουν τη μιζέρια των κομμάτων; Το ότι η πολιτική ζωή του τόπου κολυμπάει κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος στη μιζέρια νομίζω πως είναι γεγονός επανειλημμένα αποδεδειγμένο, οπότε δεν θα επεκταθώ σε αυτό.

Ας δούμε όμως για λίγο τα πράγματα σε πιο στενό καρέ…

Σχετικά με τις παρατάξεις των δυο μεγάλων κομμάτων, ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και ΠΑΣΠ (ναι, τις βάζω στο ίδιο σακί και όποιος διαφωνεί, ευχαρίστως να το συζητήσουμε)… Φίλοι μου, δεν ξέρω αν το έχετε συνειδητοποιήσει, αλλά βαδίζετε στα χνάρια των κομμάτων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που κυβερνούν τα τελευταία… χμ… πολλά χρόνια και έχουν μια πάρα πολύ μικρή (έως ασήμαντη) ευθύνη για το χάλι της σημερινής πολιτικής σκηνής. Η διαφθορά όσο δεν πάει, τα σκάνδαλα το ένα μετά το άλλο, ρουσφέτια και λογική κατινιασμένου δημοσίου υπαλλήλου. Σας εμπνέει αυτή η κατάσταση; Εμένα προσωπικά όχι… Λέτε ότι θέλετε να βελτιώσετε τη σχολή και το ελληνικό πανεπιστήμιο. Πώς θα το καταφέρετε όταν κυνηγάτε από πίσω αυτούς που έχουν καταφέρει να μιζεριάσουν μια ολόκληρη χώρα; Ανοίξτε τους ορίζοντές σας! Πιστεύετε πως όταν διαφωνείτε σε κάτι θα μπορέσετε να ακουστείτε; Εκεί αυτό που μετράει πάνω από όλα είναι η φωνή του κόμματος. Ή ακόμη χειρότερα, πιστεύετε πως σας αφήνουν να προβληματιστείτε; Σας γλυκαίνουν με τα πάρτι και τις σημειώσεις. Τόσο φτηνά πουλάτε την ελευθερία της σκέψης σας;

Σχετικά με τους φίλους από την Πανσπουδαστική… Έχετε παρατηρήσει ποτέ πώς μιλάτε; Ηχογραφήστε τον εαυτό σας κατά τη διάρκεια μιας πολιτικής ομιλίας/συζήτησης και ηχογραφήστε και οποιονδήποτε σύντροφό σας, από την ΠΚΣ, την ΚΝΕ ή το ΚΚΕ. Βάλτε τις δυο κασέτες να παίξουν, η μια μετά την άλλη και βρείτε τις διαφορές… Δεν διαφωνώ στο ότι θέλετε να υπερασπιστείτε τους εργαζόμενους. Δεν διαφωνώ στο ότι πολλοί από εσάς προβληματίζεστε. Όμως ένας εξωτερικός παρατηρητής σας βλέπει τόσο «κολλημένους»… Μπαίνετε για ανακοινώσεις στα αμφιθέατρα και κυνηγάτε τον κόσμο να κατέβει, σαν με το ζόρι, στις πορείες. Όταν κάποιος διαφωνεί μαζί σας, οι περισσότεροι από εσάς παίρνετε, χωρίς ίσως να το καταλαβαίνετε, το ίδιο επιθετικό ύφος. Όταν κάποιος κάνει πολιτική συζήτηση μαζί σας, προσπαθείτε όλη την ώρα να φέρετε το θέμα στα νερά σας. Για όλα φταίει η ΕΕ! Εμείς δεν φταίμε πουθενά ρε παιδιά; Χαλαρώστε λίγο και σκεφτείτε πιο ελεύθερα… Νέοι άνθρωποι είστε ακόμα!

Συνάδελφοι από τα ΕΑΑΚ… Δεν ασχολούμαι με παραπολιτική και παρασκήνια, είμαι ένας ανυποψίαστος πρωτοετής και δεν θέλω να ξέρω αν έχετε κάποια σχέση με κόμματα, όπως κάποιοι λένε. Διακρίνω όμως έναν ατέλειωτο και κατά τη γνώμη μου αδικαιολόγητο αντιδραστικό χαρακτήρα. Σε οτιδήποτε θέμα προκύψει, κατευθείαν να αντιδράσετε πηγαίνοντας στο άλλο άκρο! Σε κάθε θέμα, ως λύση προτείνετε την κατάληψη. Μην είστε τόσο απόλυτοι! Η κατάσταση είναι μεσαιωνική. Δεν θα την ανατρέψετε με μεσαιωνικά μέσα!

Για τα παιδιά από το ΔΙΚΤΥΟ δεν μπορώ να έχω άποψη, καθώς στη σχολή που είμαι δεν έχουν εμφανή παρουσία. Αμφιβάλλω όμως αν θα είναι σε καλύτερη κατάσταση…

Γενικότερα τώρα, για όλες τις παρατάξεις: Διαφωνείτε σε όλα! Έχετε κάτσει ποτέ να κάνετε διάλογο μεταξύ σας; Να συζητήσετε τις απόψεις σας μέσα στο φοιτητικό σύλλογο; Ασχέτως αν ο φοιτητικός σύλλογος έχει καταντήσει να αποτελείται στις ΓΕΝΙΚΕΣ συνελεύσεις μόνο από συνδικαλιστές… Έχετε παρατηρήσει τι μορφή έχει μια γενική συνέλευση; Κατεβαίνετε μια-μια οι παρατάξεις, λέτε τα δικά σας, δεν σας ακούει κανείς από κάτω και στο τέλος μαζεύετε και μερικούς ακόμα και ψηφίζετε πλαίσιο. Υπάρχει βέβαια μια πολύ περίεργη αντιστοιχία (που τείνει να γίνει ισότητα) ανάμεσα στα ποσοστά που παίρνει κάθε πλαίσιο παράταξης και στα ποσοστά συνδικαλιστών κάθε παράταξης στο αμφιθέατρο… Παρατάξεις ψηφίζουμε στις εκλογές. Γιατί δεν κατεβάζετε ανεξάρτητες μεταξύ τους και, γιατί όχι, διαπαραταξιακές προτάσεις και να ψηφίζετε προτάσεις αντί για παρατάξεις; Ίσως αυτή να είναι η βάση στην οποία θα μπορούσαν να ανοιχτούν διάλογοι στα θέματα που χρήζουν συνδικαλισμού, τα οποία είναι πολύ πιο σοβαρά από ότι τα αντιμετωπίζετε… Αν βέβαια αυτό που σας τρώει είναι η δόξα του «στην τελευταία ΓΣ κέρδισε η παράταξή μας», τότε μιλάμε σε διαφορετικό μήκος κύματος και δεν έχει νόημα να το συζητάμε…

Συνειδητοποιείστε κάτι: έχουμε πολύ περισσότερα κοινά στοιχεία (και συμφέροντα) ως ΦΟΙΤΗΤΕΣ, παρά ως ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ. Ο άνθρωπος που σκέφτηκε να χωρίσει το φοιτητικό κίνημα σε κομματικές παρατάξεις, πρέπει να ήταν σίγουρα άνθρωπος κάποιας κυβέρνησης που κινδύνευε από αυτό… Γιατί τρωγόμαστε μεταξύ μας; Έχετε συμφέροντα από τα κόμματα; Αν ναι, τότε καλύτερα παρατήστε το πανεπιστήμιο, ασχοληθείτε με τις λαμογιές σας που έχουν σίγουρα λεφτά και αφήστε μας να χτίσουμε το δικό μας μέλλον, το μέλλον των φοιτητών, ελεύθερα σκεπτόμενοι. Αν δεν έχετε συμφέροντα, τότε διώξτε τα κόμματα από τα πανεπιστήμια! Δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης εκεί μέσα… (θέλω πραγματικά να ακούσω επιχειρήματα ως προς το τι σχέση έχει ένα πολιτικό κόμμα με το ελεύθερο πανεπιστήμιο)

Αυτά που διαβάσατε παραπάνω, δεν ήταν παρά κατάθεση ψυχής ενός πρωτοετή φοιτητή στη σχολή χημικών μηχανικών του ΕΜΠ. Αφελείς απόψεις, ενός αφελούς ανθρώπου που δεν πέρασε επιτυχώς το στάδιο της «βασικής εκπαίδευσης» (βλ. την ταινία «Το νησί»), ο οποίος όμως, μέσα στους πρώτους του 7 μήνες σε ελληνικό πανεπιστήμιο, ζώντας το ΚΑΘΕ μέρα ΜΕΣΑ από το αμφιθέατρο και όχι στα κομματικά τραπεζάκια, έχει απογοητευτεί… Όταν πρωτομπήκα θαύμασα τις (ακαδημαϊκές) δυνατότητες που μου ανοίγονταν. Θαύμασα το πανεπιστήμιο ως ένα χώρο με όλες τις προϋποθέσεις για παιδεία και εκπαίδευση κάθε είδους (τεχνική, πολιτιστική κτλ) και παντού ανθρώπους να σε βοηθήσουν να τις εκμεταλλευτείς. Απογοητεύτηκα όμως με τον καιρό, βλέποντας τις κομματικές παρατάξεις (μαζί και τα ΕΑΑΚ) να μου δημιουργούν μια τέτοια αίσθηση αηδίας με το φανατισμό τους…

Θέλετε να πάμε όλοι μαζί τα πανεπιστήμια μπροστά; Τραβήξτε ελεύθερα σκεπτόμενο κόσμο στις συνελεύσεις, έχοντας όρεξη για διάλογο. Δεν θέλετε; Συνεχίστε όπως είστε, πάτε ίσια για το γκρεμό…

ΥΓ: Επειδή πολλοί θα πουν ότι μόνος του κανείς δεν πετυχαίνει τίποτα και επειδή ίσως έτσι φάνηκε από αυτά που είπα παραπάνω, να σπεύσω να πω ότι σαφέστατα και είμαι υπέρ του μαζικού αγώνα. Η διαφωνία μου είναι στην παρέμβαση των κομμάτων και τη διάσπαση του φοιτητικού κινήματος. Πιστεύω ότι πρέπει οι όποιες παρατάξεις στα πανεπιστήμια να είναι ανεξάρτητες από κόμματα και να έχουν διάθεση για διάλογο και επίλυση προβλημάτων.

Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

Ένα βήμα πίσω!


Πριν μερικές μέρες σε πολλές εφημερίδες δημοσιεύτηκε η παρακάτω είδηση:
Αμεση συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς «με στόχο να βρεθεί τρόπος να βγούμε από τα πολλαπλά αδιέξοδα», προτείνει με επιστολή προς τα Μέσα Ενημέρωσης ο Μανώλης Γλέζος.
«Η ΑΝΤ.ΑΡΣ.Υ.Α., το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ να αποφασίσουν να συνεργαστούν για την αντιμετώπιση της κρίσης, που οι συνέπειές της πλήττουν τους εργαζόμενους, για τη συντριβή του δικομματισμού, που έχει οδηγήσει τη χώρα σε κατάρρευση, και για ν΄ ανοίξει ο δρόμος προς ένα καλύτερο μέλλον», αναφέρει ο κ. Γλέζος και καταλήγει:
«Με την ευκαιρία μάλιστα των ευρωεκλογών, μια κοινή παρουσία με ένα ενιαίο ευρωψηφοδέλτιο θα ήταν η καλύτερη λύση».

Είναι γνωστό ότι προτάσεις για συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς εκφράζουν τις επιθυμίες μιας μεγάλης μερίδας του κόσμου της. Όμως αυτές οι επιθυμίες μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνον αν εκδηλωθούν και ως πολιτική βούληση των οργανωμένων δυνάμεων της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η ΑΝΤ.ΑΡΣ.Υ.Α αποτελούν παραδείγματα προς μια τέτοια κατεύθυνση. Όμως, η πρόταση του Μ. Γλέζου για ένα ενιαίο ευρωψηφοδέλτιο στις σημερινές συνθήκες δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Ήδη έχουν γίνει αρκετά βήματα προς τα εμπρός που χωρίζουν τις πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, στις οποίες αναφέρεται η πρότασή του. Τα ψηφοδέλτια είναι έτοιμα και έχουν ανακοινωθεί τα ονόματα των υποψηφίων ευρωβουλευτών. Επίσης, για να πραγματοποιηθεί μια συνεργασία θα πρέπει να την θέλουν όλοι. Το ΚΚΕ έχει ξεκαθαρίσει το ζήτημα και με τις θέσεις του αλλά και τη πρακτική του εδώ και καιρό. Αυτό είναι τόσο προφανές στον καθένα, ώστε αμέσως γίνεται φανερός ο ουτοπικός χαρακτήρας κάθε πρότασης συνεργασίας με το ΚΚΕ. Όχι μόνο για τις ευρωεκλογές αλλά ακόμα και για το πιο απλό ζήτημα σε μια γειτονιά ή ένα συνδικάτο. Και ο «Δεκέμβρης» μεγάλωσε τις διαφορές αντί να τις αμβλύνει. Αντίθετα με το ΚΚΕ, αρκετό ενδιαφέρον παρουσιάζει η τοποθέτηση της ΑΝΤ.ΑΡΣ.Υ.Α στην πρόταση του Μ. Γλέζου, γι αυτό την αναδημοσιεύουμε:

Για την άλλη Αριστερά (Με αφορμή τις προτάσεις Μ. Γλέζου)
Η συζήτηση για την Αριστερά έχει ήδη ανοίξει. Στα πλαίσια αυτά συμμεριζόμαστε τις προτάσεις του Μανώλη Γλέζου για την αναγκαιότητα κοινής δράσης της Αριστεράς, για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία την κρίση του καπιταλισμού, για να μπει τέλος στα αντεργατικά σχέδια της Ε.Ε.

Η ίδια η καπιταλιστική κρίση και οι επιπτώσεις στους εργαζόμενους και τη νεολαία θέτουν επί τάπητος το ρόλο και το χαρακτήρα μιας αριστεράς που έχουν ανάγκη οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, η σύγχρονη απελευθερωτική προοπτική. Σε αυτή τη συζήτηση θεωρούμε ότι εντάσσονται και οι δηλώσεις – προτάσεις του Μ. Γλέζου.

Η λαίλαπα της καπιταλιστικής κρίσης, η συνολική αντεργατική και αντιλαϊκή επίθεση απαιτούν μαζικούς, αποφασιστικούς, ενωτικούς αγώνες των εργαζομένων για την απόκρουση και την ανατροπή της από τη σκοπιά των εργατικών συμφερόντων και δικαιωμάτων. Σε αυτά τα πλαίσια η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α συνέβαλλε και θα συμβάλλει με όλες της τις δυνάμεις σε μια τέτοια ενωτική προσπάθεια.

Η ανατροπή αυτής της επίθεσης απαιτεί όχι απλώς μια ακόμα αριστερά αλλά μια ΑΛΛΗ Αριστερά που να θέλει και να μπορεί να απλώσει την ενωτική ανατρεπτική της πρόταση στους ίδιους τους εργαζόμενους. Ακριβώς σε αυτή την προσπάθεια εντάσσεται και η συγκρότηση του ενωτικού, μετωπικού εγχειρήματος 11 οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής, κομμουνιστικής αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας, αλλά και ανένταχτων αγωνιστών με τη δημιουργία της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α και την κάθοδο στις ευρωεκλογές, θέλοντας να συμβάλλει στον αγώνα κατά της Ε.Ε, για την αντικαπιταλιστική διεθνιστική ρήξη με την Ε.Ε. τον καπιταλισμό και τις κυβερνήσεις που διαχειρίζονται αυτή την πολιτική.

Η ενίσχυση μιας τέτοιας μετωπικής αριστεράς μπορεί να συμβάλλει και στη συνολικότερη κοινή δράση όλων των αριστερών δυνάμεων μακριά από λάθη και συμβιβασμούς τύπου Τζανετάκη ή δορυφοριοποίησης γύρω από τον ένα πόλο της αστικής εξουσίας αλλά και στην αναγέννηση , επανίδρυση της αριστερής, απελευθερωτικής προοπτικής συνολικότερα.

Αθήνα, 12 Μάη 2009, το Γραφείο Τύπου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ


Κάποιος κακόπιστος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι μπροστά στη μάχη των ευρωεκλογών όλοι εμφανίζονται ενωτικοί για να διευρύνουν την εκλογική τους πελατεία. Επομένως, όσο πιο ουτοπική και απραγματοποίητη φαντάζει μια πρόταση ενότητας, τόσο πιο εύκολα μπορεί κάποιος να την συμμερίζεται. Άρα, χωρίς κανένα πολιτικό κόστος μπορεί να δηλώνει ο καθένας ότι: «συμμεριζόμαστε τις προτάσεις του Μανώλη Γλέζου για την αναγκαιότητα κοινής δράσης της Αριστεράς, για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία την κρίση του καπιταλισμού, για να μπει τέλος στα αντεργατικά σχέδια της Ε.Ε.»

Αν οι σ. της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α πιστεύουν πραγματικά αυτά που ισχυρίζονται στην ανακοίνωσή τους, έχουν πολλούς τρόπους για να τα αποδείξουν. Η κάθοδος στις ευρωεκλογές δεν είναι ο καλύτερος. Αυτή η μάχη χωρίζει σήμερα την Αριστερά και δεν την ενώνει, παρ όλη την θετική σημασία που έχουν τα επιμέρους ενωτικά εγχειρήματα Όμως για να πάνε τα πράγματα πιο μπροστά, χρειάζεται ένα βήμα προς τα πίσω. Σήμερα δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί άμεσα μια ενότητα όλων αυτών των δυνάμεων της Αριστεράς σε ζητήματα που αφορούν στην κεντρική πολιτική σκηνή, όπως για παράδειγμα οι ευρωεκλογές. Μπορεί όμως αυτή η ενότητα να πραγματοποιηθεί στο κίνημα με την επιδίωξη κοινής συνδικαλιστικής έκφρασης στους μαζικούς χώρους. Σήμερα μπορούν να συγκροτηθούν ενωτικά συνδικαλιστικά σχήματα από πολιτικές δυνάμεις που ανήκουν στο ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α, ανένταχτους αγωνιστές αλλά ακόμα και συντρόφους που ανήκουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Η ανάγκη ενότητας των εργαζομένων απέναντι στην επίθεση που δέχονται περνάει αναγκαστικά μέσα από τέτοιους δρόμους. Η κοινή δράση στα συνδικάτα και στους μαζικούς χώρους πιστεύουμε ότι μπορεί σήμερα να πραγματοποιηθεί. Και τα λίγα παραδείγματα που υπάρχουν και στα οποία καταγράφονται παρόμοιες πρακτικές, επιβεβαιώνουν ακριβώς ανάγκη γίνουν αυτές οι εξαιρέσεις ο κανόνας. Αρκεί να κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω και να μην ορθώνουμε τις υπαρκτές πολιτικές διαφωνίες μας ως εμπόδια για ενωτικές δράσεις απέναντι στον αντίπαλο…

ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ