ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΊΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΒΆΣΕΩΝ. Η περίπτωση της Γαλλίας.

Αναδημοσίευση από (το) περγάδι

Το 2016, ο E. Mακρόν ίδρυσε το κόμμα του με το σύνθημα "En Marche! ("εν κινήσει'') προτρεπτικό, αισιόδοξο, με προοπτική. Δεν ξέρουμε αν ο Μακρόν διάβαζε την κίνηση της γαλλικής κοινωνίας της οποίας ήθελε να ηγηθεί η αν πίστευε ότι την προκαλούσε ο ίδιος, αλλά γεγονός είναι ότι αυτή η πρόσκληση για να τεθεί σε κίνηση πήρε τη δυναμική έννοια μιας μετάβασης, όπως αυτή πραγματικά είναι και συντελείται

Για να διαβάσουμε αυτή τη μετάβαση, θα πρέπει να ξεχάσουμε το επικαλυπτόμενο στρώμα της εκλογικής πολιτικής. Η εκλογική πολιτική με τους δυο γύρους είναι ειδικά σχεδιασμένη για να επαναφέρει στο χωρώ του κέντρου την τελική έκφραση που θα έχει στο κοινοβούλιο. Για να διαβάσουμε τη μετάβαση από τη σκοπιά της πολίτικης κοινωνιολογίας θα πρέπει, αντίθετα, να επιμείνουμε στην καταμέτρηση των καθαρόν ψήφων.

Οι καθαρές ψήφοι λένε το εξής: ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ (ΛΕΠΕΝ) 10 εκατομμύρια, ΑΡΙΣΤΕΡΑ 7 εκατομμύρια, MAΚΡΟΝ 7 εκατομμύρια, ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑΝΟΙ 1,5 εκατομμύριο. Στην πράξη, στη χωρά, οι δεξιοί ψηφοφόροι της Ε.Σ. είναι τα δυο τρίτα των άλλων 10 έως 15 εκατομμυρίων, δηλαδή το 38% του σύνολου.

Το αποτέλεσμα της Ε.Σ. ξεπερνάει το εκλογικό αποτέλεσμα που είχε πετύχει μόλις πριν δυο χρονιά. Μόλις πριν από δυο χρονιά, η Ε.Σ. μετρούσε 3,5 εκατομμύρια ψήφους όποτε μπορούμε να πούμε ότι σχεδόν τριπλασίασε την εκλογική της βάση σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Η Αριστερά επιβεβαίωσε λιγο-πολυ τη συνοχή της, ενώ το κυβερνών κόμμα έχασε ένα εκατομμύριο ψήφους, λιγο-πολυ προς τηνΕ.Σ..

Η "κίνηση Μακρόν" επομένως ήταν πολύ πιο έξυπνη και αποτελεσματική από ο,τι είχαν αρχικά υποθέσει οι σχολιαστές και μάλιστα, φταίνε οι σχολιαστές (συμπεριλαμβανόμενου και του γράφοντος) που δεν έλαβαν δεόντως υπόψη τους τη μηχανική λογική του δεύτερου γύρου.

ΣΟΥΔΑΝ: ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΉ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ

Τσιάπας: Η αφύπνιση

Chiapas, el despertar

Του Luis Hernandez Navarro [*]

Μετάφραση: Ε.Μ.

Αφιερωμένο στον Jtotik Miguel

Μια νύχτα γεμάτη αστέρια στην έδρα του δήμου Σαν Πέδρο ντε Τσεναλό (Τσιάπας, Μεξικό), ο ιερέας Μιγκέλ Τσαντώ μοιραζόταν μερικά ποτηράκια και μια χαλαρή συζήτηση με μερικούς νέους από το κέντρο της χώρας. Τα τραγούδια της Τζουλιέτε Γκρέκο που έπαιζαν σε ένα παλιό πικ-απ ανταγωνίζονταν τον ήχο των γρύλων και των πουλιών της νύχτας…

Ήταν Αύγουστος του 1976. Ο πάτερ Μιγκελίτο, όπως χαϊδευτικά τον αποκαλούσαν οι πιστοί του, έδειχνε στους ξένους ένα ρεπορτάζ του περιοδικού Alarma!, που τον κατηγορούσε ότι οργάνωνε όργια με τους νεαρούς Ευρωπαίους backpackers που επισκέπτονταν την ενορία του. "Ο πατέρας Μιγκέλ πιστεύει στους χίπηδες", έγραφε το δημοσίευμα. Το εβδομαδιαίο περιοδικό ήταν μια μικρή απόδειξη, ανάμεσα σε πολλές άλλες, τoυ εκφοβισμού του οποίου ήταν ήδη θύμα εκείνο τον καιρό εκ μέρους των καξκλάνες(1), που έβλεπαν με κακό μάτι την αφοσίωσή του στους ιθαγενείς τσοτσίλες. Δήμαρχος ήταν ο Χασίντο Αρίας. Ο ιερέας γεννήθηκε στη Νορμανδία της Γαλλίας το 1930 και άσκησε το λειτούργημά του ως εργάτης-ιερέας. Το 1965, κι αφού παρακολούθησε σεμινάρια με τον Ιβάν Ίλιτς(2), έφτασε στην Τσιάπας. Όταν έφθασε στο Τσεναλό - διηγήθηκε στους ξένους εκείνη την υγρή νύχτα - υπήρχαν τρεις καθολικισμοί: εκείνος των μιγάδων, που δεν είχε καμία σχέση με τον αληθινό καθολικισμό, επειδή είναι ευκολότερο "για μια καμήλα να περάσει από το μάτι μιας βελόνας παρά για έναν πλούσιο να μπει στη Βασιλεία των Ουρανών"· αυτός των ινδιάνων, με τα ήθη και τα έθιμά τους· και εκείνος του ιερωμένου, ο δικός του, αρχικά ξένος προς τους άλλους δύο. Ωστόσο, πολύ πολύ γρήγορα -τους εξομολογήθηκε-, η αγάπη για τον λαό του τον έκανε πεδράνο(3), τον οδήγησε να μιλήσει τη γλώσσα τους και να κάνει δικές του τις βαθύτερες πεποιθήσεις των τσοτσίλες.

Στα τέλη του 1992, οι πεδράνος κινητοποιήθηκαν για να απελευθερώσουν μερικούς αδίκως φυλακισμένους συντρόφους τους. Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 12 Οκτωβρίου, μια ομάδα μελών της Εθνικής Ιθαγενικής Αγροτικής Ένωσης «Εμιλιάνο Ζαπάτα» (AΝCIEZ), μερικοί από αυτούς με τόξα και βέλη, είχαν γκρεμίσει το άγαλμα του κατακτητή Ντιέγκο δε Μασαριέγκος κατά τη διάρκεια της πορείας μνήμης για τα 500 χρόνια ιθαγενικής, νέγρικης και λαϊκής αντίστασης. Με αφορμή τη διαδήλωση των κατοίκων του Σαν Πέδρο, η εφημερίδα Cuatro Poder αφιέρωσε οκτώ στήλες της στον ιερέα: "Γάλλος πάστορας ξεσηκώνει το Τσεναλό". Και παρακάτω, ένα ανώνυμο άρθρο κατήγγειλε: "Ο Μιγκέλ Τσαντώ καθοδηγεί τους αδαείς ιθαγενείς να διαπράττουν φρικαλεότητες"

Πέρα από την αριστερή ήττα & μελαγχολία

Συνέντευξη με τον Λαμπρόπουλο Βασίλη,

  ομότιμου Καθηγητή Νέας Ελληνικής, Έδρα «Κ.Π. Καβάφη», Τμήμα Κλασικών Σπουδών και Συγκριτικής Λογοτεχνίας, Πανεπιστήμιο Μίσιγκαν.

Κλέων Γρηγοριάδης: - Είμαστε από την σωστή μεριά της ιστορίας;

Χρήστος Λάσκος: Μερικές θέσεις για την συγκυρία

 

Η ομιλία του Χρήστου Λάσκου - ανένταχτου αριστερού - στην επίσημη έναρξη της προεκλογικής μάχης των ευρωεκλογών για την «ενωτική πρωτοβουλία ΜέΡΑ25 | Αριστερή Οικολογική Αριστερά» στον κινηματογράφο ΤΡΙΑΝΟΝ (15-4-2024).

Μήπως έχουμε χάσει την ...μπάλα;

Χθες χάζευα τον κατάλογο των υποψηφίων (https://euroekloges.syriza2024.gr/) για ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ  στις ευρωεκλογές. Διαπίστωσα ότι δεν έχει στη λίστα των υποψηφίων κανένα όνομα με αριστερά “παράσημα” που να ξεχώριζε και να είναι ευρύτερα αναγνωρίσιμο. Η πιο γνωστή προσωπικότητα στην περιφέρεια της Αττικής είναι ο Αντώναρος, και η μοναδική προσωπικότητα από τον παλαιό ΣΥΡΙΖΑ που είναι κάπως ευρύτερα αναγνωρίσιμη, η Αυλωνίτου Ελένη. Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν ότι μήπως το επικοινωνιακό επιτελείο του Κασελάκη μπροστά στις ευρωεκλογές πορεύεται με την παροιμία: «ότι όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κόττες». Όμως στην συνέχεια ανακάλυψα ότι δεν έχει γενικά “φανταχτερά” ονόματα, και πέρα από τον χώρο της πολιτικής. Αυτή η στάση, αν την δει κάποιος στα πλαίσια της παραδοσιακής αστικής πολιτικής - όπου η προβολή των οι “άξιων” πολιτευτών είναι σημαντικό στοιχείο της προεκλογικής εκστρατείας - είναι μειονεκτική.

Μια εκδήλωση ...«εκτός γραμμής»

Alain Badiou: «Σύγχρονες μορφές κομμουνισμού»

Ένα σχόλιο με αφορμή μια εκδήλωση:

Ο Alain Badiou είναι ιδιαίτερα αγαπητός στην χώρα μας. Όχι όμως εξίσου κατανοητός. Χρειάζεται κάποια συστηματική μελέτη γιαυτό. Τον τελευταίο χρόνο έχουν γίνει διάφορες βιβλιοπαρουσιάσεις της ελληνικής έκδοσης του έργου του «Πετρούπολη, Σανγκάη – Οι δύο επαναστάσεις του 20ου αιώνα», όπως εδώ:

ΠΡΙΝ: https://prin.gr/2023/12/petroupoli-sangai/
left.gr: https://left.gr/en/node/439126
in.gr: https://www.in.gr/2024/02/18/language-books/alain-mpantiou-apo-tin-petroupoli-sti-sagkai/
Kommon.gr: https://kommon.gr/protaseis/item/15456-vivlioparousiasi-alain-bantiou-petroupoli-sagkai-oi-dyo-epanastaseis-tou-20ou-aiona-tis-antonias-panou

Με αφορμή την εκδήλωση, όπου θα μιλήσουν:

- Γιάννης Μηλιός - ομότιμος καθηγητής πολιτικής οικονομίας ΕΜΠ, περιοδικό Θέσεις

- Σάββας Μιχαήλ - συγγραφέας, μεταφραστής

- Δέσποινα Παρασκευά-Βελουδογιάννη - υποψήφια διδακτόρισσα κοινωνικής θεωρίας ΕΚΠΑ και συντονίζει ο Γιώργος Καλαμπόκας, 

αν σας ενδιαφέρει το θέμα, θα σας κάνω την παρακάτω πρόταση:

αντι -ΝΑΤΟ δράση: «Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΥΝΕΡΓΟΣ ΣΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟΥ ΛΑΟΥ»

η εκδήλωση – συζήτηση σε video: 

Νέμεση διά της ατίμωσης

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

 

του Αλέξανδρου Μπίστη [*]

Το 4ο Συνέδριο τού ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ επισφράγισε το οριστικό τέλος εποχής για το -πάλαι ποτέ- κόμμα τής ριζοσπαστικής Αριστεράς. Λίγο πριν ο «χωρίς αντίπαλο» νυν Πρόεδρος κατονομάσει ως … «υπονομευτή» ακόμα και τον τέως, τώρα που η σκόνη από τα συντρίμμια κατακάθεται και ξεκαθαρίζει το πολιτικό τοπίο, είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε.

Κατά σύμπτωση (;), τα πρωτοκλασάτα στελέχη που μετά την εκλογή Κασσελάκη διαπίστωσαν με ... έκπληξη και αποτροπιασμό φαινόμενα «αρχηγισμού, απαξίωσης της συλλογικής λειτουργίας και των κομματικών διαδικασιών, αντικαταστατική και αντισυντροφική συμπεριφορά, μετατόπιση στην κεντροδεξιά» και διάφορα άλλα παρεμφερή, ήταν αυτά ακριβώς που το μοιραίο καλοκαίρι τού 2015 έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εμπέδωση αυτών των χαρακτηριστικών στον ΣΥΡΙΖΑ (που, σε όσους δεν εθελοτυφλούσαν ενόψει «εξουσίας», ήταν ήδη προφανή από το ιδρυτικό συνέδριο του 2013) και στην εκδίωξη όσων επιχειρήσαμε (ανεπιτυχώς) να αντισταθούμε σε αυτά και στη μνημονιακή συνθηκολόγηση.

“Ιστορικά στελέχη τής Αριστεράς”, που μετά την εκλογή Κασσελάκη συνυπέγραψαν καταγγελτικά κείμενα αποχώρησης και σήμερα βρίσκονται στη λεγόμενη “Νέα Αριστερά”, το 2015, προκειμένου να παραμείνουν στα κυβερνητικά έδρανα, υποστήριξαν με σώμα και ψυχή το σχέδιο του Αλ. Τσίπρα, παρότι αυτό δεν συζητήθηκε καν σε οποιοδήποτε συλλογικό όργανο του κόμματος (Πολιτική Γραμματεία, Κεντρική Επιτροπή, Συνέδριο) ή, έστω, της Κυβέρνησης (Κοινοβουλευτική Ομάδα, Υπουργικό Συμβούλιο), χωρίς τότε να διαπιστώσουν αρχηγισμό, αντικαταστατικές διαδικασίες και αντισυντροφικές συμπεριφορές.

Τα παραδείγματα ατελείωτα. Σταχυολογώ, για αρχειακούς λόγους: ένας, ως προεδρεύων του διήμερου Διαρκούς Συνεδρίου (3-4/1/2015), μαγείρεψε τη λήξη του σε ένα απόγευμα χωρίς να τοποθετηθούν οι σύνεδροι, «για να ξεχυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στον προεκλογικό αγώνα», ενώ άλλος, ως Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής, δεν επέτρεψε να τεθεί σε ψηφοφορία σχετικό κείμενο προβληματισμού που καταθέσαμε στην τελευταία ΚΕ (8/1/2015) πριν τις εκλογές τής 25ης Ιανουαρίου . Άλλος, ως Αρχι-υπουργός των Μνημονίων, ωρυόταν κατακόκκινος, απαιτώντας να κατέβω από το βήμα της ΚΕ (στη συνεδρίαση της διάσπασης, 30/7/2015), απ’ όπου ζητούσα να μπει σε ψηφοφορία αντιπαραθετική πρόταση προς εκείνη τού Αλ. Τσίπρα, ενώ άλλη, ως προεδρεύουσα της ΚΕ, αρνήθηκε να τη θέσει στο σώμα . Άλλος, ως πρωτοπαλίκαρο του … Ηγέτη, επισκεπτόταν μαινόμενος τα γραφεία των βουλευτών που δεν σκόπευαν να υπερψηφίσουν το 3ο Μνημόνιο και απαιτούσε να παραδώσουν τις έδρες τους πριν τη σχετική ψηφοφορία, ενώ επιτίθετο φραστικά εναντίον της τότε Προέδρου της Βουλής, απειλώντας πως «θα την τελειώσουν». Πολύ απλά, χωρίς τη στήριξη από αυτά τα στελέχη, το 3ο Μνημόνιο, το “Αριστερό”, δεν θα είχε υπάρξει και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε οδηγηθεί στη σημερινή αποσύνθεση, συμπαρασύροντας μαζί του το σύνολο των δυνάμεων της ανυπακοής.