Η ακροδεξιά στο τιμόνι της ΝΔ…

Το 2019 τον καταδίκαζαν, σήμερα τον έχουν κάνει "στρατηγό" στην επικοινωνιακή τους πολιτική...

Ο ακροδεξιός βουλευτής Κωνσταντίνος Κυρανάκης είναι από τους «άριστους» επαγγελματίες της ΝΔ στο χώρο της «επικοινωνίας». Όπως αναφέρει στο βιογραφικό του έχει κάνει «μεταπτυχιακές σπουδές στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδας στη Στρατηγική Επικοινωνία». Είναι ένας από τους βασικούς στρατηγικούς διαμορφωτές του δόγματος ότι ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης θα πρέπει να γίνει ο Ερντογάν της Ελλάδας. Με βάση αυτό το δόγμα, προβάλει την γραμμή της ΝΔ για την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα: Δεν τον θεωρεί «κρατούμενο» που θα πρέπει να έχει τα δικαιώματα που ορίζει ο νόμος αλλά «τρομοκράτη» που θα πρέπει να εξοντωθεί με κάθε τρόπο:

Κωνσταντίνος Κυρανάκης στο Bigpost: Η Νέα Δημοκρατία δεν διαπραγματεύεται με τρομοκράτες

Μιλώντας το πρωί της Δευτέρας στο OPEN, επιχειρώντας να καλύψει εντελώς την αστυνομική βία της αστυνομίας του Νέου Ερτογάν χθες στην Νέας Σμύρνης προχώρησε σε μια άνευ προηγουμένου αθλιότητα. Έδωσε στον αέρα το όνομα ενός εκ των θυμάτων της αστυνομικής βίας που έχουν βρεθεί να είναι κατηγορούμενοι σε αυτή την υπόθεση, ενώ με ασφαλίτικη λογική υποστήριξε ότι ανήκει στη συλλογικότητα Ταξική Αντεπίθεση και ότι πρόσφατα είχε συμμετάσχει σε διαμαρτυρία για τον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα, στο υπουργείο Υγείας. Παραβιάζοντας κάθε έννοια προσωπικών δεδομένων, τεκμηρίων αθώοτητας και της δικαστικής διαδικασίας ο βουλευτής κατέληξε να λέει ότι το θύμα αστυνομικής βίας «προσπάθησε να αποσπάσει το υπηρεσιακό όπλο του αστυνομικού», πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα το αφήγημα της ΕΛ.ΑΣ.

Ο Ρήγας χωρίς μεταφυσική

Αναδημοσίευση από  "Αναγνώσεις - Κυριακάτικη Αυγή"

του Κωνσταντίνου Ηροδότου

Καθώς διανύουμε το έτος εορτασμού των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση, η έκδοση Πώς συλλογάται ο Ρήγας; του Δημήτρη Ψαρρά αποτελεί μια αφετηρία όχι μόνο για να προσεγγίσουμε τη μορφή του Ρήγα Βελεστινλή αλλά και για να ξανασκεφτούμε τους τρόπους συγκρότησης της δημόσιας σφαίρας, άλλοτε και τώρα.

Σημαντικό εμπόδιο για την κατανόηση του παρελθόντος είναι η καταφυγή στην ερμηνεία του «déjà vu», του ήδη ιδωμένου: εξετάζοντας ένα ζήτημα του παρελθόντος τείνουμε εύκολα να το θεωρήσουμε ήδη γνωστό, να το αναλύσουμε με ήδη οικείους και προδιαγεγραμμένους όρους, αποφεύγοντας έτσι να αναμετρηθούμε με ομιχλώδη και, άρα, ανοίκεια ερωτήματα. Ο Ρήγας χάνεται στους θρύλους των προεπαναστατικών χρόνων. Η πρόσληψη του έργου του συχνά επιβεβαιώνει τελετουργικά την αυτοαναφορική λειτουργία του έθνους κράτους ως προς το ελληνικό και ορθόδοξο κέντρο του. Η εορταστική αυτή χειρονομία της επανάληψης λειαίνει τις διαφορές, κρύβει τα χαμένα ενδεχόμενα, σφυρηλατεί τις ράγες μιας ενιαίας ιστορικής αφήγησης. Δεν αναδεικνύει, όμως, το παραμικρό για τη δημόσια σφαίρα της εποχής του Ρήγα και για τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος στοχάστηκε και έδρασε -μαζί με άλλους και εναντίον άλλων, ασφαλώς.

Δέκα μικροί μύθοι για το 1821

Αναδημοσίευση από "TO BHMA"

του Ανδρέα Παππά

Επειδή υποθέτω πως όσα ακολουθούν είναι ενδεχόμενο να προκαλέσουν αντιδράσεις, σπεύδω να καταθέσω, ως εκ των προτέρων απάντηση, την πασίγνωστη ρήση του Σολωμού πως το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό. Καλό θα είναι να τη θυμόμαστε αυτή τη φράση κάθε φορά που η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός, η εθνική τύφλωση και μυθολογία οδηγούν σε απώλεια του κριτικού πνεύματος, ακρογωνιαίου λίθου του Διαφωτισμού αλλά και του δυτικού πολιτισμού γενικότερα, συκοφαντημένου από έναν τυφλό και στρεψόδικο αντιδυτικισμό, δεξιό και «αριστερό». Δύση και δυτικός πολιτισμός δεν είναι μόνο ο Μπους, αλλά και η δυνατότητα που έχει ο Μάικλ Μουρ να εμφανίζεται στη σκηνή κατά την απονομή των Οσκαρ, και να λέει στον Μπους «Ντροπή σας, κύριε πρόεδρε», υπό το (τηλεοπτικό) βλέμμα μερικών δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη, δίχως κανείς να διανοείται ότι θα μπορούσε να τον συλλάβει, να τον εξορίσει, να τον στείλει σε «στρατόπεδο αναμόρφωσης» ή απλώς να του κλείσει το μικρόφωνο. Σε ό,τι αφορά λοιπόν ορισμένους «πατριωτικούς» ή/και «αντιιμπεριαλιστικούς» μύθους που διακονούνται και διακινούνται συστηματικά στη χώρα μας, ιδού – δυστυχώς για όσους βολεύονται με αυτούς – ορισμένες «διορθωτικές επισημάνσεις».

1. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας δεν υπήρξαν βίαιοι εξισλαμισμοί στη μετέπειτα ελληνική επικράτεια. Οι Οθωμανοί, εφόσον οι υπόδουλοι λαοί κατέβαλλαν κανονικά τους φόρους που τους αναλογούσαν, δεν ασχολούνταν ιδιαίτερα με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους. Οι μαζικοί εξισλαμισμοί που παρατηρούνται στα Βαλκάνια (Βοσνία, Αλβανία κ.λπ.) έγιναν, κατά κανόνα, με τη θέληση εκείνων που αλλαξοπίστησαν, και ειδικότερα με σκοπό να έχουν καλύτερες σχέσεις με τον κατακτητή και να συμμετέχουν από καλύτερη θέση στη νομή και άσκηση της εξουσίας.

Γ. Βαρουφάκης: «Κ. Μητσοτάκη βιάσατε την αλήθεια, την αξιοπρέπεια & την αισθητική της χώρας

Η ομιλία του Γιάνη Βαρουφάκη στη Βουλή στο πλαίσιο της συζήτησης πολιτικών αρχηγών για την Ποιότητα του Δημοσίου Διαλόγου και το #metoo​:

εκδήλωση του mέta: συντηρητική στροφή στην Ελλάδα της κρίσης – Ο «μονόδρομος» δεν είναι δεδομένος

Το Κέντρο Μετακαπιταλιστικού Πολιτισμού (mέta) διοργανώνει διαδικτυακή εκδήλωση 

την

  Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2021, ώρα 18.30-20.30 

με θέμα:

 Συντηρητική στροφή στην Ελλάδα της κρίσης – Ο «μονόδρομος» δεν είναι δεδομένος

LIVE εδώ:

   

Εισαγωγή-Παρουσίαση-Συμπεράσματα:

Σίσσυ Βελισσαρίου – Καθηγήτρια ΕΚΠΑ, Αντιπρόεδρος Δ.Σ. mέta, μέλος Πολιτικής Γραμματείας ΜΕΡΑ25

Εισήγηση:

Γιάννης Μαυρής – Διδάκτορας Πολιτικών Επιστημών, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Public Issue.

Θα παρουσιασθεί η σύνθεση εμπειρικών δεδομένων σε διαχρονική εξέλιξη σχετικά με τις επικρατούσες πολιτικές αξίες, την κρίση των θεσμών και την κλίμακα του πολιτικού φιλελευθερισμού και θα τεθούν τα ερωτήματα: Πώς ορίζεται ο πολιτικός και κοινωνικός συντηρητισμός; Έχει κερδίσει έδαφος στην χώρα μετά το 2015; Ήταν μόνο πολιτική η παλινόρθωση της Δεξιάς; Αποτελεί μονόδρομο η συντηρητικοποίηση ή η συνθήκη της πανδημίας προσφέρει ήδη τις ενδείξεις πρώτων ρωγμών;

Θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Κώστας Ράπτης, υπεύθυνος επικοινωνίας του mέta.

ερωτήσεις θα συγκεντρώνονται μέσω e-mail στη διεύθυνση: postcapitalism.centre@gmail.com

Μάνος Χατζιδάκις: Τα υπουργεία Πολιτισμού, είναι μία κληρονομιά απολυταρχικών καθεστώτων

«Θα δεχόμουν να γίνω υπουργός Πολιτισμού για δύο μέρες, να το γκρεμίσω, να υπογράψω την κατάργησή του και να πάω σπίτι μου. Τα υπουργεία Πολιτισμού, είναι μία κληρονομιά απολυταρχικών καθεστώτων. Παλαιότερα δεν υπήρχε υπουργείο Πολιτισμού. Υπήρχε υπουργείο Παιδείας. Από την ώρα που τα απολυταρχικά καθεστώτα ανακάλυψαν τη σημασία του πώς να καθοδηγούν και πως να επιβάλλουν πολιτισμό, έφτιαξαν και ομώνυμο υπουργείο. Με πρώτο διδάξαντα τον Γκαίμπελς. Και ναι μεν στον πόλεμο νίκησαν οι δημοκρατικοί λαοί, αλλά ο φασισμός κι ο ναζισμός μας κληρονόμησαν πολλές ανακαλύψεις τους. Που, άλλωστε, καθόλου δεν τις απορρίψαμε. Όπως, π.χ., σας είπα, τα υπουργεία Πολιτισμού, όπως ο συντονισμός της διώξεως των πολιτών, της ειδικής ασφάλειας και άλλα τινά.» 

Μάνος Χατζιδάκις 

 Αναδημοσίευση από το "Ήμουν-Είμαι-Θα-Είμαι"

Μιά ματιά και εδώ:

"Ο πάντα επίκαιρος Μάνος Χατζιδάκις"

Μελαγχολικές συγκρίσεις με αφορμή την υπόθεση Κουφοντίνα

Του Κώστα Παπακώστα

 ‘‘Πλέον, η λεγόμενη ‘δικαιοσύνη’, έτσι όπως έχει ασκηθεί προς εσάς και ακόμη ασκείται, αν και νομικά δικαιολογείται, πολιτικά είναι ή εκδίκηση ή φόβος.’’

Αυτό έγραφε ο Φραντσέσκο Κοσίγκα, σε επιστολή που είχε στείλει στον φυλακισμένο Πάολο Περσικέτι, στέλεχος των ύστερων Ερυθρών Ταξιαρχιών, στο τέλος του μακρινού και θαμπού πλέον 1992. Μια από τις πολλές που είχε στείλει ο Κοσίγκα σε πολιτικούς κρατούμενους εκείνη την περίοδο. Όπως στον Ρενάτο Κούρτσιο, ιστορικό αρχηγό των Ερυθρών Ταξιαρχιών, τον οποίο, αξίζει να σημειωθεί, επισκέφτηκε στις φυλακές της Ρεμπίμπια όπου κρατείτο, τον Νοέμβριο του 1992.Ακόμη και στον Πρόσπερο Γκαλινάρι, φυσικό αυτουργό της απαγωγής του πρώην πρωθυπουργού Άλντο Μόρο. Και στον Τόνι Νέγκρι, αυτοεξόριστο τότε στη Γαλλία, η οποία παρείχε άσυλο στους πολιτικά καταδιωκόμενους ανά τον κόσμο, χάρις στη περιβόητη ‘‘dottrina Μιτεράν’’. Επιστολές που έστειλε λίγους μήνες μετά το τέλος της θητείας του, το 1992.

 
Ποιός ήταν ο Κοσίγκα και ποια η θητεία του; 

 Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας από το 1985 έως τον Απρίλιο του 1992. Δεξιός, προερχόμενος από τα σπλάχνα του κόμματος της Χριστιανικής δημοκρατίας. Επιπλέον πρωθυπουργός την περίοδο 1979-1980 και υπουργός εσωτερικών στη γείτονα χώρα ακριβώς πριν, στα περιβόητα ‘χρόνια του μολύβδου’, όπου μεταξύ άλλων διαχειρίστηκε, (με τις πλάτες του ξαδέρφου του για να λέμε την αλήθεια, του Ενρίκο Μπερλιγκουέρ) και την υπόθεση της απαγωγής και δολοφονίας του Αλντο Μόρο. 

Ο Κοσίγκα, που στη θητεία του ως υπουργός εσωτερικών, μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του φοιτητή Φραντσέσκο Λορούσο από τους καραμπινιέρους το Μάρτη του 77 στη Μπολόνια, έστειλε τεθωρακισμένα άρματα μέσα στην πανεπιστημιακή ζώνη για να καταστείλει τη φοιτητική εξέγερση. Αυτός που για τρεις μήνες μετά τα γεγονότα του 77 απαγόρευσε τις διαδηλώσεις και τις κινητοποιήσεις. Ναι, αυτός που μεταρρύθμισε επί το αυταρχικότερο τον ποινικό κώδικα Ρόκκο του φασιστικού καθεστώτος Μουσολίνι για να αντιμετωπίσει την διασάλευση του δημοκρατικού πολιτεύματος και την εξέγερση από τις ένοπλες ομάδες και συμμορίες όπως έλεγε. Που στις πορείες, επί μια τριετία (και το θυμάμαι καλά), ακουγόταν πάντα το σύνθημα ‘’Κοσίγκα μπόγια’’ και το όνομά του (Cossiga) γραφόταν με Κ αντί για C και τα δύο ss σε ρουνική γραφή για να παραπέμπει στα τάγματα εφόδου των Ες-Ες.

Ο μύθος και η …πραγματικότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ του 3%

Ο βασικός λόγος για τον οποίο το ελληνικό εκλογικό σύστημα έχει το «όριο του 3%» που παραμένει διαχρονικά σταθερό σε σχέση άλλα στοιχεία της εκλογικής νομοθεσίας, τα οποία τροποποιούνται ανάλογα με τις μικροπολιτικές επιδιώξεις του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος - όπως για παράδειγμα οι πριμοδοτήσεις του 1ου κόμματος - είναι μια «εθνική ανάγκη»: Να αποκλειστεί μια πιθανή είσοδο στην βουλή ενός αυτόνομου κόμματος της μειονότητας της Θράκης. Παράλληλα όμως αυτή η εθνική συναίνεση για τον καθορισμό του 3% λειτουργεί και προς όφελος κομμάτων του δικομματισμού για προφανείς λόγους. Με βάση αυτό το διαχρονικό όριο του εκλογικού συστήματος, έχει αναπτυχθεί ένας μύθος για τον «ΣΥΡΙΖΑ του 3%».

Όμως, ουδέποτε υπήρξε αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ 3%!

1821: Το ουρλιαχτό της ελευθερίας

"Γιατί την επανάσταση δεν την έκανε —δεν την κάνει ποτέ— ένα ενιαίο υποκείμενο· όσο κι αν οι θεωρίες προσπαθούν να το κατασκευάσουν. Ένα υποκείμενο με ενιαία γλώσσα, θρησκεία και εθνική συνείδηση. Γιατί το 21 εξεγέρθηκαν ετερόκλητα πλήθη καταπιεσμένων: γυναίκες και άνδρες, Αρβανίτες, Ρωμιοί, Βλάχοι και Σλάβοι, ψαράδες, εργάτες και κολίγες, κυνηγημένοι κλέφτες και δούλοι, νησιώτες, πεδινοί και ορεσίβιοι, άνθρωποι με διαφορετικές γλώσσες, με άλλες κουλτούρες, φορεσιές, με διαφορετικές μουσικές και τραγούδια. Δεν υπήρξε λοιπόν κάτι ενιαίο, παρά μόνο η γενική αίσθηση της κοινωνικής αδικίας που συμπυκνώνει την επαναστατική πράξης και οραματίζεται έναν νέο, πιο δίκαιο κόσμο: έναν κόσμο που θα χωράει όλους τους (διαφορετικούς) κόσμους.

Επιχειρώντας ένα μικρό αντίβαρο στον ορυμαγδό των εκδηλώσεων αποφασίσαμε να διοργανώσουμε ένα διεθνές συνέδριο, με ορίζοντα το φθινόπωρο του 2021, με στόχο να αναδείξουμε όλες τις έντεχνα συσκοτισμένες πληθυντικές αλήθειες της επανάστασης. Επιχειρώντας να αναδείξουμε την διαχρονικότητα της επανάστασης ως κραυγής των καταπιεσμένων, ως ουρλιαχτού της ελευθερίας."

Ολόκληρο το κείμενο,  καθώς και το κάλεσμα για το  Διεθνές συνέδριο για το 1821 [εδώ] 

Από μια Οικονομία χωρίς καπιταλισμό στις αγορές χωρίς καπιταλισμό

Μια διάλεξη του Γιάνη Βαρουφάκη που διοργανώθηκε από φοιτητές οικονομικών του Πανεπιστημίου του Tübingen τον Φεβρουαρίου 2020, με θέμα: «Από μια Οικονομία χωρίς καπιταλισμό στις αγορές χωρίς καπιταλισμό»