Μελαγχολικές συγκρίσεις με αφορμή την υπόθεση Κουφοντίνα

Του Κώστα Παπακώστα

 ‘‘Πλέον, η λεγόμενη ‘δικαιοσύνη’, έτσι όπως έχει ασκηθεί προς εσάς και ακόμη ασκείται, αν και νομικά δικαιολογείται, πολιτικά είναι ή εκδίκηση ή φόβος.’’

Αυτό έγραφε ο Φραντσέσκο Κοσίγκα, σε επιστολή που είχε στείλει στον φυλακισμένο Πάολο Περσικέτι, στέλεχος των ύστερων Ερυθρών Ταξιαρχιών, στο τέλος του μακρινού και θαμπού πλέον 1992. Μια από τις πολλές που είχε στείλει ο Κοσίγκα σε πολιτικούς κρατούμενους εκείνη την περίοδο. Όπως στον Ρενάτο Κούρτσιο, ιστορικό αρχηγό των Ερυθρών Ταξιαρχιών, τον οποίο, αξίζει να σημειωθεί, επισκέφτηκε στις φυλακές της Ρεμπίμπια όπου κρατείτο, τον Νοέμβριο του 1992.Ακόμη και στον Πρόσπερο Γκαλινάρι, φυσικό αυτουργό της απαγωγής του πρώην πρωθυπουργού Άλντο Μόρο. Και στον Τόνι Νέγκρι, αυτοεξόριστο τότε στη Γαλλία, η οποία παρείχε άσυλο στους πολιτικά καταδιωκόμενους ανά τον κόσμο, χάρις στη περιβόητη ‘‘dottrina Μιτεράν’’. Επιστολές που έστειλε λίγους μήνες μετά το τέλος της θητείας του, το 1992.

 
Ποιός ήταν ο Κοσίγκα και ποια η θητεία του; 

 Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας από το 1985 έως τον Απρίλιο του 1992. Δεξιός, προερχόμενος από τα σπλάχνα του κόμματος της Χριστιανικής δημοκρατίας. Επιπλέον πρωθυπουργός την περίοδο 1979-1980 και υπουργός εσωτερικών στη γείτονα χώρα ακριβώς πριν, στα περιβόητα ‘χρόνια του μολύβδου’, όπου μεταξύ άλλων διαχειρίστηκε, (με τις πλάτες του ξαδέρφου του για να λέμε την αλήθεια, του Ενρίκο Μπερλιγκουέρ) και την υπόθεση της απαγωγής και δολοφονίας του Αλντο Μόρο. 

Ο Κοσίγκα, που στη θητεία του ως υπουργός εσωτερικών, μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του φοιτητή Φραντσέσκο Λορούσο από τους καραμπινιέρους το Μάρτη του 77 στη Μπολόνια, έστειλε τεθωρακισμένα άρματα μέσα στην πανεπιστημιακή ζώνη για να καταστείλει τη φοιτητική εξέγερση. Αυτός που για τρεις μήνες μετά τα γεγονότα του 77 απαγόρευσε τις διαδηλώσεις και τις κινητοποιήσεις. Ναι, αυτός που μεταρρύθμισε επί το αυταρχικότερο τον ποινικό κώδικα Ρόκκο του φασιστικού καθεστώτος Μουσολίνι για να αντιμετωπίσει την διασάλευση του δημοκρατικού πολιτεύματος και την εξέγερση από τις ένοπλες ομάδες και συμμορίες όπως έλεγε. Που στις πορείες, επί μια τριετία (και το θυμάμαι καλά), ακουγόταν πάντα το σύνθημα ‘’Κοσίγκα μπόγια’’ και το όνομά του (Cossiga) γραφόταν με Κ αντί για C και τα δύο ss σε ρουνική γραφή για να παραπέμπει στα τάγματα εφόδου των Ες-Ες.

Ο μύθος και η …πραγματικότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ του 3%

Ο βασικός λόγος για τον οποίο το ελληνικό εκλογικό σύστημα έχει το «όριο του 3%» που παραμένει διαχρονικά σταθερό σε σχέση άλλα στοιχεία της εκλογικής νομοθεσίας, τα οποία τροποποιούνται ανάλογα με τις μικροπολιτικές επιδιώξεις του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος - όπως για παράδειγμα οι πριμοδοτήσεις του 1ου κόμματος - είναι μια «εθνική ανάγκη»: Να αποκλειστεί μια πιθανή είσοδο στην βουλή ενός αυτόνομου κόμματος της μειονότητας της Θράκης. Παράλληλα όμως αυτή η εθνική συναίνεση για τον καθορισμό του 3% λειτουργεί και προς όφελος κομμάτων του δικομματισμού για προφανείς λόγους. Με βάση αυτό το διαχρονικό όριο του εκλογικού συστήματος, έχει αναπτυχθεί ένας μύθος για τον «ΣΥΡΙΖΑ του 3%».

Όμως, ουδέποτε υπήρξε αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ 3%!

1821: Το ουρλιαχτό της ελευθερίας

"Γιατί την επανάσταση δεν την έκανε —δεν την κάνει ποτέ— ένα ενιαίο υποκείμενο· όσο κι αν οι θεωρίες προσπαθούν να το κατασκευάσουν. Ένα υποκείμενο με ενιαία γλώσσα, θρησκεία και εθνική συνείδηση. Γιατί το 21 εξεγέρθηκαν ετερόκλητα πλήθη καταπιεσμένων: γυναίκες και άνδρες, Αρβανίτες, Ρωμιοί, Βλάχοι και Σλάβοι, ψαράδες, εργάτες και κολίγες, κυνηγημένοι κλέφτες και δούλοι, νησιώτες, πεδινοί και ορεσίβιοι, άνθρωποι με διαφορετικές γλώσσες, με άλλες κουλτούρες, φορεσιές, με διαφορετικές μουσικές και τραγούδια. Δεν υπήρξε λοιπόν κάτι ενιαίο, παρά μόνο η γενική αίσθηση της κοινωνικής αδικίας που συμπυκνώνει την επαναστατική πράξης και οραματίζεται έναν νέο, πιο δίκαιο κόσμο: έναν κόσμο που θα χωράει όλους τους (διαφορετικούς) κόσμους.

Επιχειρώντας ένα μικρό αντίβαρο στον ορυμαγδό των εκδηλώσεων αποφασίσαμε να διοργανώσουμε ένα διεθνές συνέδριο, με ορίζοντα το φθινόπωρο του 2021, με στόχο να αναδείξουμε όλες τις έντεχνα συσκοτισμένες πληθυντικές αλήθειες της επανάστασης. Επιχειρώντας να αναδείξουμε την διαχρονικότητα της επανάστασης ως κραυγής των καταπιεσμένων, ως ουρλιαχτού της ελευθερίας."

Ολόκληρο το κείμενο,  καθώς και το κάλεσμα για το  Διεθνές συνέδριο για το 1821 [εδώ] 

Από μια Οικονομία χωρίς καπιταλισμό στις αγορές χωρίς καπιταλισμό

Μια διάλεξη του Γιάνη Βαρουφάκη που διοργανώθηκε από φοιτητές οικονομικών του Πανεπιστημίου του Tübingen τον Φεβρουαρίου 2020, με θέμα: «Από μια Οικονομία χωρίς καπιταλισμό στις αγορές χωρίς καπιταλισμό»

Το 2008 ως το τρέιλερ του 2010-20

Αναδημοσίεση από το ΜΕΡΑ25.gr

του Σπύρου Δερβενιώτη, Υπεύθυνου Επικοινωνίας ΜέΡΑ25

Tα αμέσως επόμενα χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, αν πετούσες μια πέτρα προς εντελώς τυχαία κατεύθυνση, θα πετύχαινες ένα άρθρο Ακροκεντρώου διανοούμενου με θέμα «τι ΔΕΝ ήταν ο Δεκέμβρης του 2008».

Aυτό το λυσσαλέο gaslighting, αυτός ο συντονισμένος αναθεωρητισμός, που γιγαντώθηκε και τελειοποιήθηκε τα χρόνια των Μνημονίων, ήταν απλά ένα από τα πολλά μοτίβα που πρωτοεμφανίστηκαν μετά την εξέγερση της νεολαίας το 2008.

Και ήταν λυσσαλέα και συντονισμένη θωρητική αντεπίθεση, γιατί το τι ΗΤΑΝ ο Δεκέμβρης το ξέραμε και τότε, το ξέρουμε πιά και με τη σιγουριά του πεπερασμένου και σήμερα. Ήταν το «καναρίνι στο ορυχείο» που σηματοδοτούσε το θάνατο του μέλλοντος, ή αλλιώς το σπάσιμο της ψευδαισθητικής φούσκας της «δανεικής ευημερίας».

2021: ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤ@Σ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ

Το εμβόλιο για τον COVID-19: 

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ! ΝΑΙ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ!

Αυτή είναι η δέσμευσή μας:

Απέναντι στα δυνατά τρένα, τα κανό μας.

Απέναντι στους θερμοηλεκτρικούς σταθμούς παραγωγής ενέργειας, οι φλογίτσες που εμπιστεύτηκαν οι γυναίκες ζαπατίστας στις γυναίκες που αγωνίζονται σε όλο τον κόσμο.

Απέναντι στα τείχη και τα σύνορα, η συλλογική μας πλεύση.

Απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο, το κοινό μας χωράφι.

Απέναντι στην καταστροφή του πλανήτη, ένα βουνό που ταξιδεύει αξημέρωτα.

Είμαστε ζαπατίστας, φορείς του ιού της αντίστασης και της εξέγερσης. Και ως τέτοιοι, ως τέτοιες θα πάμε στις 5 ηπείρους.

 

Μη σας τρομάζουν τα νερά, μη σας πτοούν τα κρύα και οι ζέστες. Ανοίξτε δρόμους εκεί που δεν υπάρχουν. Σκαρφαλώστε σε ποτάμια και θάλασσες. Πλεύστε σε βουνά. Πετάξτε σε βροχές και σύννεφα. Γίνετε νύχτα, γίνετε μέρα, αχάραγα ξεκινήστε και ξυπνήστε το σύμπαν.

Είναι η χρονιά που περισσότερο από κάθε άλλη χρειαζόμαστε τη χαρά, το χρώμα, τη δύναμη και το όραμα της εξέγερσης. Είναι η χρονιά που περισσότερο από κάθε άλλη χρειαζόμαστε μια ανάσα ελπίδας για να πολεμήσουμε τη σκοτεινιά ενός συστήματος που βάζει το κέρδος πάνω από τη ζωή της ανθρωπότητας. Αυτή τη χρονιά της πανδημίας και του ζόφου οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες ζαπατίστας σπάνε τον κλοιό και ταξιδεύουν στην Ευρώπη. Μαζί τους ταξιδεύει η δύναμη της ελπίδας, της αλληλεγγύης και της εξέγερσης. Το ημερολόγιο του 2021 είναι αφιερωμένο σε αυτό το κοινό ταξίδι.

Μπορείτε να το βρείτε στο ΣΥΝ.ΑΛΛΟΙΣ, (Νηλέως 35 Θησείο), στη LACANDONA (Ηπίτου 4 - Σύνταγμα) και στο ΠΑΓΚΑΚΙ (Ολυμπίου 17, Κουκάκι), καθώς και σε κεντρικά βιβλιοπωλεία και στέκια. Η τιμή του είναι 5 ευρώ.

Επικοινωνία: info@pagkaki.org, info@synallois.org, info@lacandona.gr,

Τηλ.: 6938 19 2983, 210 3456681, 211 0125653, 213 0009927

Ενα σχόλιο για τον εγκλεισμό στην εποχή της πανδημίας COVID-19

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Περί της Ελευθερίας της έκφρασης

 

Το άρθρο αυτό του Γάλλου φιλοσόφου Ζακ Ρανσιέρ (Jacques Rancière), εμπνευσμένο από το νέο γύρο αντιπαραθέσεων, αλλά και βίας, που προκάλεσαν στη Γαλλία τα περιώνυμα “Σκίτσα του Μωάμεθ”, δημοσιεύθηκε στις 20 Νοεμβρίου στο μπλογκ του Médiapart και αναδημοσιεύθηκε την επομένη στο αριστερό ηλεκτρονικό περιοδικό Contretemps.

Αναδημοσίευση από το "ΑΣΣΟΔΥΟ"

Μετάφραση: Διονύσιος Καλιντέρης

Η ειδεχθής δολοφονική επίθεση κατά του καθηγητή Σαμυέλ Πατύ από έναν φανατισμένο εγκληματία ξεσήκωσε, λόγω του φρικώδους χαρακτήρα της, κύμα αγανάκτησης. Προκάλεσε επίσης σειρά σχολίων και τοποθετήσεων που μαρτυρούν μία λυπηρή σύγχυση, ιδίως σε ότι αφορά την ελευθερία της έκφρασης και τις εκδηλώσεις της.

Και αυτό, διότι, ήδη εδώ και μερικές δεκαετίες, έχει αναπτυχθεί ένα σώμα λόγων υποτίθεται ρεπουμπλικανικής (républicain) πνοής, το οποίο έχει συστηματικά μετασχηματίσει νομικές έννοιες οι οποίες ορίζουν τις σχέσεις μεταξύ κράτους και πολιτών σε ηθικές αρετές τις οποίες αυτοί οι πολίτες οφείλουν να διαθέτουν και άρα σε κριτήρια που επιτρέπουν τον στιγματισμό όσων δεν τις διαθέτουν.

Η όλη επιχείρηση ξεκίνησε από τον ορισμό της κοσμικότητας (laïcité). Η κοσμικότητα όπως εγγράφεται στις αρχές του Συντάγματός μας σημαίνει ότι το Κράτος δεν διδάσκει καμία θρησκεία και δεν επιτρέπει σε καμία θρησκεία να παρεμβαίνει στην οργάνωση της δημόσιας εκπαίδευσης. Αυτή η έννοια δεν εγγράφεται σε κάποια αδιευκρίνιστη ουσία της δημοκρατίας. Η Τρίτη Γαλλική Δημοκρατία την επέβαλε για να θέσει τέρμα στον έλεγχο της δημόσιας εκπαίδευσης από την Καθολική Εκκλησία όπως αυτός είχε θεσπιστεί από ένα νόμο της… Δεύτερης Γαλλικής Δημοκρατίας. Την επέβαλε παράλληλα με την σύσταση στους διδάσκοντες να μην πράττουν τίποτα το οποίο να τραυματίζει την πίστη των μαθητών τους.

Πέσαμε έξω (! ;)

Η εναγώνια προσπάθεια της αξιωματικής αντιπολίτευσης την εποχή του κορονοϊού για την αναζήση υπουργού υγείας "κοινής αποδοχής"...

Το χρώμα του φασισμού είναι δεξιό

Η κυρίαρχη ιδεολογία βλέπει μόνον δύο μόνο χρώματα, τα χρώματα της εξουσίας: Το «υπέρ» και το «κατά». Όταν παθαίνει «αχρωματοψία», επιχειρεί απλά να κάνει το μαύρο …άσπρο.

Η ακροδεξιά ιδεολογία στην χώρα μας, από την μεταπολίτευση και μετά ήταν πάντα υπαρκτή, ανεξάρτητα αν την διαμεσολαβούσαν στο χώρο της πολιτικής διακριτοί ακροδεξιοί πολιτικοί μηχανισμοί ή τα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα. Όσο η ακροδεξιά ιδεολογία έχει κοινωνικά ερείσματα, τόσο θα υπάρχουν και διαμεσολαβήσεις στον χώρο της πολιτικής.

Η «καταδίκη» της χρυσής αυγής είναι φανερό ότι θέτει με άλλους όρους αυτό το ζήτημα. Είναι φανερή η προσπάθεια πολιτικής εκπροσώπησης της πολιτικής πελατείας της χρυσής αυγής από την ΝΔ και άλλους συντηρητικούς δεξιούς πολιτικούς σχηματισμούς. Αυτό, όσο και να θέλουν, δεν μπορούν να το κρύψουν: Οι διαμεσολαβητές της ακροδεξιάς στο χώρο της πολιτικής έχουν χρώμα «δεξιό»