
Είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο, ότι ο Δημήτρης Κουφοντίνας πληρώνει το κόστος της δημοσιότητας, που αναγκαία λαμβάνει το γεγονός της ενδεχόμενης αδειοδότησής του κάθε φορά που το δικαιούται. Από μια ψυχρή νομική ματιά και χωρίς την πίεση των… «ιδεολογικών» αντιπάλων, έχουμε να κάνουμε με ένα νόμο σαφή, βασισμένο στη συμπεριφορά του κρατούμενου από πειθαρχικής απόψεως, όπου βασικά στοιχεία για τη χορήγηση ή όχι της άδειας αποτελούν η ύπαρξη ή μη πειθαρχικών παραπτωμάτων καθ’όλη τη διάρκεια της κράτησής του.
Μία προϋπόθεση που τάσσεται σωρευτικά με την εξίσου τυπική προϋπόθεση, στην περίπτωση του ισοβίως καταδικασθέντα, της παρόδου ελαχίστου χρονικού διαστήματος οκτώ (8) ετών από την έναρξη εκτελέσεως της ποινής. Ταυτόχρονα ερευνάται αν ο κρατούμενος είναι ύποπτος φυγής. Αποτελεί μία ουσιαστική κρίση, εξαρτώμενη και από τις ενδεχόμενες απόπειρες αποδράσεως του κρατουμένου και την εν γένει στάση του ακόμη και στο στάδιο της αναζήτησής του από τις αρχές. Στην περίπτωση του Δημήτρη Κουφοντίνα συνεπώς, έχουμε να κάνουμε με έναν κρατούμενο, ο οποίος: Α) δεν έχει υποπέσει σε πειθαρχικό παράπτωμα. Β) Δεν έχει πραγματοποιήσει την παραμικρή απόπειρα αποδράσεως. Γ) Κατά το στάδιο, μάλιστα, της αναζητήσεώς του από τις αρχές, θυμόμαστε όλοι την «κινηματογραφική» του εμφάνιση στις Αρχές, όπου από την παράδοσή του έως και την καταδίκη του σε δεύτερο βαθμό έδειξε με τη στάση του, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι υποβάλλει τον εαυτό του στην έκτιση της ποινής, αναλαμβάνοντας μάλιστα και την πολιτική ευθύνη.