CRASH-LANDING

ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ

Editorial του περιοδικού "Θέσεις"

“The highway is for gamblers, better use your sense

take what you have gathered from coincidence”

Bob Dylan, It’s All Over Now, Baby Blue[1]

«Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια,

τα δάκρυα να κάνω μπιχλιμπίδια,

τα λόγια, μοναχά, μας απομείναν κι οι θεωρίες

στην πράξη μας χαλάνε οι θεσμοί»

Νικόλας Άσημος, Βαρέθηκα

1. Αριστερές μεταμορφώσεις

Η προσγείωση στο «φιλόξενο» έδαφος του κοινωνικού ρεαλισμού που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε σχεδιάσει πριν καν ονειρευτεί την κρατική διαχείριση (και η κυβέρνηση ανέλαβε να υλοποιήσει προσπαθώντας να συντηρήσει ένα πρόσωπο έξωθεν πολιτικού καταναγκασμού), έχει ήδη ορατές συνέπειες που αποτυπώνονται σε σημαντικές εκφάνσεις της συγκυρίας. Διότι οι πολιτικές μετατοπίσεις του κόμματος και των πρωταγωνιστών του από τη «ριζοσπαστική Αριστερά» προς ένα νεφελώδες noman’sland της «προοδευτικής σοσιαλδημοκρατίας», επιστρατεύοντας και μια φτηνή απομίμηση του «παλλαϊκού μετώπου» του ύστερου μεσοπολέμου ως άλλοθι απέναντι στην άνοδο του ακροδεξιού μαύρου μετώπου στην Ευρώπη, έχουν τη ρίζα τους στην προσήλωση στους «θεσμούς», δηλαδή στους μηχανισμούς του καπιταλιστικού κράτους, πολύ πριν τον Ιανουάριο του 2015.

Έχουμε λοιπόν τη μαγική εικόνα ενός «άλλου» ΣΥΡΙΖΑ που αναγεννήθηκε «μεταρρυθμιστικά» από τη στάχτη του αντισυστημισμού και βρίσκεται σε εναγώνια αναζήτηση «αριστερής» ταυτότητας προσπαθώντας να ταυτίσει την πολυπρόσωπη Δεξιά συλλήβδην με ακροδεξιό νεοφιλελευθερισμό, πινοσετισμό, θατσερισμό και φυσικά – στο πνεύμα του καιρού – λαϊκισμό. Δρέπει μάλιστα ορυμαγδό «επαίνων» για τον πολιτικό ρεαλισμό του πρωταγωνιστή Τσίπρα, ο οποίος ανένηψε από κήρυκας της «εξέγερσης» σε ιεραπόστολο του δυσεύρετου «ευρωπαϊκού ιδεώδους» που βρίσκεται κάπου θαμμένο στα αζήτητα της ιστορίας. Σε απόλυτη αρμονία με την επίσημη κυβερνητική προπαγάνδα που επαινεί τις «θυσίες του ελληνικού λαού», καμαρώνοντας ότι «έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια» εφαρμόζοντας τις επιταγές τους ως το τέλος.

Ο «Gypsy of Massy»

- “Είμαι ένα κίτρινο γιλέκο. Δεν είμαι ούτε ακροαριστερός, ούτε ακροδεξιός, είμαι ένας απλός πολίτης.”

- “Είδα την καταστολή που υπήρξε, είδα την αστυνομία να μας δείχνει δακρυγόνα, είδα την αστυνομία να τραυματίζει τον κόσμο με flashball, είδα τραυματίες, είδα συνταξιούχους να δέχονται δακρυγόνα”. -

Ήδη έχουν συγκεντρωθεί 114.000 ευρώ για την υπεράσπιση του «Gypsy of Massy» .

Πηγές:
1. Brigitte témoigne : "Ce boxeur et d’autres GJ m’ont protégée, puis on a laissé partir les CRS!"
2. "Gilets jaunes" : six questions sur la cagnotte de soutien à Christophe Dettinger, l'ancien boxeur accusé d'avoir frappé des gendarmes
3. Gilets jaunes : le boxeur de gendarmes, Christophe Dettinger, reconnaît les faits

μια παλιά φωτογραφία...

Μια παλιά φωτογραφία από την εποχή του ...Πολυτεχνείου!

Μπορείτε να την δείτε  πως έχει μεταμορφωθεί  με σύγχρονες μεθόδους που κάνουν χρήση αλγορίθμων τεχνητής πολιτικής νοημοσύνης, μαζί με το αναμορφωμένο κείμενο εκείνης της εποχής (που στο πιο πρόσφατο γεγονός που αναφέρεται είναι η "αντιδικτατορική πάλη" ενάντια στην χούντα της 21ης Απρίλη), εδώ:

Steve Bannon vs Yanis Varoufakis

τα video από το Oxford Union

Με τις ομιλίες του Γιάνη Βαρουφάκη και του Στίβεν Μπάνον στο Οxford Union να πραγματοποιούνται με τρεις μέρες διαφορά και με χαώδη διαφορά στο περιεχόμενο τους, το BuzzFeed τους συγκρίνει και αναρωτιέται αν η ενωμένη αριστερά που οραματίζεται ο Βαρουφάκης είναι η απάντηση στην ακροδεξιά ευρωπαϊκή εισβολή που επιχειρεί ο πρώην στρατηγικός σύμβουλος του Ντόναλντ Τραμπ.

Κίνα: Διώξεις μαοϊκών φοιτητών – Πραξικόπημα στη Μαρξιστική Εταιρία του Πανεπιστημίου του Πεκίνου

Πηγή: Global Support for Disappeared Left Activists in China

Αναδημοσίευση από το "παρα ποδα"

Με μια παρέμβαση α λα “6η Ολομέλεια”, οι αρχές του πανεπιστημίου του Πεκίνου στις 27 Δεκέμβρη έγραψαν 32 νέα μέλη στη Μαρξιστική Εταιρία του Πανεπιστημίου του Πεκίνου, μια φοιτητική οργάνωσης μελέτης του μαρξισμού, τα οποία και διόρισαν στην ηγεσία, ενώ, παράλληλα, καθαίρεσαν τον ως τότε επικεφαλής φοιτητή της.

Επίθεση του προσωπικού ασφαλείας του πανεπιστημίου του Πεκίνου στους φοιτητές που διαμαρτύρονταν για το πραξικόπημα στη Μαρξιστική Εταιρία στις 28/12/2018

Η Μαρξιστική Εταιρία έχει ένα “βεβαρημένο” παρελθόν λόγω υποστήριξης από μέλη της των εργαζομένων της εταιρίας Jasic στο Σενζέν στον αγώνα τους για ίδρυση σωματείου. Κι ενώ, λίγους μήνες πριν, η Μαρξιστική Εταιρία είχε χάσει την υπογραφή ενός καθηγητή, που είναι απαραίτητη για τη νόμιμη καταγραφή της στο πανεπιστήμιο, τώρα, η διοίκηση του πανεπιστημίου, βλέποντας ότι η συλλογικότητα αυτή είναι καλά ριζωμένη στους φοιτητές, άφησε το χαρτί της απαγόρευσής της και προχώρησε στην “ανανέωσή” της.

Οι αρχές, μάλιστα, είχαν συλλάβει την προηγούμενη ημέρα, τον συγκεκριμένο φοιτητή, ενώ αυτός πήγαινε σε μια συγκέντρωση για την 125ή επέτειο από τη γέννηση του Μαο Τσε Τουνγκ, και για τη διοργάνωση της οποίας είχε απειληθεί από ένα σύμβουλο της σχολής. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα ΜΜΕ της Κίνας αγνόησαν παντελώς την επέτειο αυτή, όχι, φυσικά, στα πλαίσια μιας θεμιτής καταπολέμησης της προσωπολατρίας.

Για τον Μάρκο Μέσκο

Ο ΜΑΡΚΟΣ ΜΕΣΚΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ 3/7/2015

Ο Μέσκος λοιπόν, ο Σλαβο-Μακεδόνας, από τα ξεχασμένα, ξαναβαπτισμένα με νέα ονόματα χωριά με την "παράνομη γλώσσα", που ποτισμένος με τον διεθνισμό των ανθρώπων (όχι των περισσότερων πια ΜΚΟ και των κυνικών επαγγελματιών) αρνήθηκε να δηλητηριαστεί με εθνικισμό κι ας ήταν γεμάτος αγάπη για τις 2 πατρίδες του. Πώς να χωρέσει η ιστορία των "μικρών" ανθρώπων όπως ο Μέσκος στις μεγάλες αφηγήσεις του έθνους, της τάξης, της θρησκείας, της πολιτικής, που αυτό το ναρκισσευόμενο εξάμβλωμα στην ράχη του πλανήτη, ο άνθρωπος, εφευρίσκει για να ξεγελά την φυσική τάξη του θανάτου του που του θυμίζει πόσο ασήμαντος για την ζωή που κυλάει είναι... Λοιπόν; Σε ποιο κουτί θα βάλουμε τον Μέσκο; Υπήρξε άραγε; Θα σεβαστούμε το "μυστικό" του; Κι η διδαχή ποια είναι τώρα που η αποπολιτικοποίηση, (αποτέλεσμα κέντρων καταναλωτικού-καπιταλιστικού προσανατολισμού, βολής των πολλών μα και της προδοσίας των εργολάβων της αριστερής πολιτικής) οδηγεί τους παρίες αντί σε πολιτικές σε θρησκευτικές οργανώσεις σε όλον τον κόσμο; Είμαστε στ' αλήθεια καλύτερα;

ολόκληρο το κείμενο [εδώ]

Ένα άγνωστο πολιτικό κείμενο του ΜΑΡΚΟΥ ΜΕΣΚΟΥ για το μακεδονικό

Αναδημοσίευση από [εδώ]

Ένα κείμενο του 1995 του Μάρκου Μέσκου για τα "μακεδονικά"

Δημοσιεύτηκε με το ψευδώνυμο «Ορθόδοξος Μακεδόνας» στο περιοδικό Zόρα (τεύχος 6, Ιανουάριος 1995).

Τίτλος του «Αλλαγές ονομάτων, τοπωνυμίων κλπ».

«Στους ενήμερους μνήμονες (πόσο δύσκολο σήμερα να τους ακούσεις;) είναι γνωστή η πολιτική των Αθηνών από το 1920 και δω για την αλλαγή των πάντων στη Μακεδονία της Βορείου Ελλάδος: Υποβιβασμός ζωής, εξορίες, φυλακές, ρετσινόλαδα και πάγος και ξύλο και βασανιστήρια και θάνατοι.... Από τα πρώτα μέτρα οι αλλαγές στα ονόματα των ανθρώπων (παρά τις υποσχέσεις και τις υπογραφές του Ελευθερίου Βενιζέλου), οι αλλαγές στα τοπωνύμια, οι αλλαγές στα ονόματα των χωριών και των πόλεων, οι αλλαγές μετά την "ζάντρουγκα" και στο λαϊκό πολιτισμό των εντοπίων Μακεδόνων. Αυτός ήταν ο κανόνας. Διότι όλα ήσαν "βουλγαρικά", έπρεπε αργά ή γρήγορα να περάσουν στη σφαίρα του "ελληνικού". Τίποτε το μακεδονικό – ένα φάντασμα, που από εκείνα τα χρόνια, τρομοκρατεί τους "υπόλογους" και τους αραιώνει ενώ οι ανεγκέφαλοι αρμόδιοι του Κέντρου μάταια προσπαθούν να "ευθυγραμίσουν" τη διαφορά. (Πάντα μένει κάποια μαγιά). Χαρακτηριστική ήταν η γκρίνια κάποιου γέροντα Μακεδόνα μετανάστη (πέθανε τελευταία), που γύρισε από την Αμερική στην ιδιαίτερη πατρίδα του, υπενθυμίζοντάς μας τα χαρακτηριστικά της στα νιάτα του και αναρωτώμενος γιατί τέλος πάντων τόση παραφροσύνη;

Αντόνιο Γκράμσι-Μισώ την πρωτοχρονιά

Αναδημοσίευση από το "Liberation popular"

Κάθε πρωί, καθώς ξυπνώ άλλη μια φορά κάτω από το πέπλο του ουρανού, νιώθω πως για μένα είναι πρωτοχρονιά. Γι΄ αυτό μισώ τις πρωτοχρονιές με καθορισμένη ημερομηνία, που μετατρέπουν τη ζωή και το ανθρώπινο πνεύμα σε μια εμπορική επιχείρηση, με τον ωραίο τους απολογισμό, με τον ισολογισμό τους και την πρόβλεψη για το νέο διαχειριστικό έτος.

Ακυρώνουν την αίσθηση της συνέχειας της ζωής και του πνεύματος. Καταλήγει κανείς να πιστεύει πραγματικά ότι μεταξύ των ετών υπάρχει συνέχεια, κι ότι ξεκινά μια νέα ιστορία, και βάζει κανείς στόχους, και μετανιώνει για τις αστοχίες κτλ κτλ. Αυτό είναι ένα γενικότερο σφάλμα των ημερομηνιών.

Λένε πως η χρονολογία είναι η ραχοκοκαλιά της ιστορίας -αυτό το παραδεχόμαστε.

Η βιωματική Πολιτική & τα Κίτρινα Γιλέκα ως «Λαός»

Συνέντευξη με τον Κοινωνιολόγο Μιχάλη Λιανό

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Lundi matin στις 19 Δεκεμβρίου 2018 με τίτλο «UNE POLITIQUE EXPÉRIENTIELLE – LES GILETS JAUNES EN TANT QUE « PEUPLE»

Αναδημοσίευση από το "www.babylonia.gr"

Μετάφραση: Χρήστος Καραγιαννάκης – Μυρτώ Ράις

Με το ξεκίνημα του κινήματος των κίτρινων γιλέκων, ο κοινωνιολόγος Μιχάλης Λιανός βρέθηκε στα Ηλύσια Πεδία προκειμένου να συλλέξει και να μελετήσει τα λεγόμενα μεγάλου αριθμού διαδηλωτών. Στη συνέντευξη αυτή, μας δίνει τα πρώτα αποτελέσματα της έρευνάς του, μια ακατέργαστη για την ώρα ακτινογραφία του τρόπου με τον οποίο τα κίτρινα γιλέκα αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους, αναστοχάζονται τη δράση τους και εγγράφονται στην «κοινωνία». Μακριά απ’ την αμπελοσοφούσα κοινωνιολογία των τηλεοπτικών στούντιο, ο Μιχάλης Λιανός μας δίνει μία οξυδερκή και πολυεπίπεδη ανάλυση ενός κινήματος που η εξουσία δεν έχει ακόμα καταφέρει να πιάσει.

Καλημέρα Κύριε Λιανέ, μόλις ξεκινήσατε μια έρευνα για το κίνημα των κίτρινων γιλέκων. Μπορείτε να μας εξηγήσετε τι σας έκανε να ενδιαφερθείτε γι’ αυτό, καθώς και ποιο είναι το ερευνητικό πρωτόκολλο που χρησιμοποιείτε;

Στόχος της έρευνάς μου είναι να παραμείνω εντός της επιστημονικής περιμέτρου των κοινωνικών επιστημών. Τα κύρια ερωτήματα της έρευνας αφορούν τον μετασχηματισμό της συνείδησης όσων συμμετέχουν στο κίνημα και τις συνέπειές του. Έχω ήδη συγκεντρώσει γύρω στις εκατό συνεντεύξεις -ατομικές, συλλογικές ή ομάδων ατόμων σε αλληλεπίδραση- εν μέσω διαδηλώσεων, οι οποίες κάποιες φορές διακόπτονταν από εκπυρσοκροτήσεις και εφόδους της αστυνομίας ή και μερικές σπάνιες βιαιοπραγίες, καταστροφές ή κλοπές. Η μεθοδολογική στάση είναι η συμμετοχική παρατήρηση που λαμβάνει πολλές αποχρώσεις.

Σκοπός είναι να εστιάσουμε τη σκέψη μας όχι στις φαντασιώσεις μας -συντηρητικές ή επαναστατικές- αλλά στις διαδικασίες συνείδησης και δράσης των πολιτών που ανήκουν σε ανίσχυρα στρώματα και δίνουν μορφή στις αβεβαιότητες, τους φόβους και τους θυμούς τους αλληλεπιδρώντας μεταξύ τους. Πρώτα απ’ όλα, τα κίτρινα γιλέκα είναι μια συλλογικότητα που θέλει να κατανοήσει τον εαυτό της ως «τον λαό». Μέχρι σήμερα, το έχουν πετύχει εκπληκτικά, κυρίως μέσα από δύο δρόμους: τη μετατροπή της έντονης ποικιλομορφίας τους σε ενοποιητικό παράγοντα και την άρνηση να εγκαθιδρύσουν μια κεντρική ηγεσία.

(Μέρος ΙΙΙ) Αποκλειστική συνέντευξη με τον Αρχηγό των Εθνομηδενιστών

Δυο χέρια συναντώνται για να κρατήσουν την σημαιούλα... 
Τα βλέμματα χαμένα, το καθένα στο δικό του κόσμο...
Άλλα δυο χέρια,  αφανή αλλά αναγκαία για να αποθανατιστεί το στιγμιότυπο, στο τέλος του κειμένου.

Το 1ο μέρος [Εδώ]

Το 2ο μέρος [Εδώ]

Ο ΑΕΜ πήρε πάλι τον λόγο και ξεκίνησε μια διάλεξη για το πως λύνουμε τις διαφορές μας με τον Άλλον με το βρισίδι, ως εξής:

- Θα σας μιλήσω για ένα θέμα που σχετίζεται με την αρχαία ελληνική μυθολογία, για «την Ύβριν του Κόρου μητέρα, την θρασείαν».

Μετά εξήγησε πως το “μαλάκας”, έτσι και το “εθνομηδενιστής” είναι ύβρεις και δεν αξίζει να χάνουμε τον χρόνο μας για να αναζητούμε βαθυστόχαστους θεωρητικούς ορισμούς και άλλα σοβαρά παρόμοια. Κατέληξε με την εξής φράση:

- Γι' αυτό ακριβώς τον λόγο οι εθνομηδενιστές δεν πρόκειται ποτέ να συγκροτηθούν ως πολιτικό κόμμα, όπως ακριβώς και οι μαλάκες...

Περιέγραψε την “ύβριν” ως μια αυτοαναφορική ιδεολογική πρακτική. Εξήγησε ότι λειτουργεί ως μια μορφή αυτοϊκανοποίησης που γεννάει τον Κόρον (κορεσμό). Μπροστά σε μια δύσκολη κατάσταση - ένα «γόρδιο δεσμό» - το υποκείμενο καταφεύγει σε αυτήν μέσω μιας υπέρβασης στο φαντασιακό. Εκεί λύνει αυτόν δεσμό όπως ο Μέγας Αλέξανδρος!... Η ρήξη που δημιουργεί η σπάθη της ύβρεως, παράγει μια αίσθηση πληρότητας από την φαντασιακή απαξίωση/κατατρόπωση του αντιπάλου. Τελειώνοντας αυτή την διάλεξη για την ύβρι αναφέρθηκε στην κριτική σκέψη (σε αντιδιαστολή με την “κρητική” των παλικαράδων κρητικών), επισημαίνοντας ότι παραμένει πάντα “ανικανοποίητη”, γιατί αν συμβεί αυτό, αυτοαναιρείται. Η κριτική σκέψη λοιπόν ποτέ δεν μπορεί να φτάσει σε αυτήν την εθνική αυτοϊκανοποίηση που χαρακτηρίζει τους πολέμιους του φαντάσματος του εθνομηδενισμού...