Ο ΖΑΚ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΟΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

Αναδημοσίευση από "dimart"

της Ελένης Κεχαγιόγλου

Αρνιόμουν πεισματικά από το πρωί να δω το βίντεο στο οποίο δύο άντρες κλοτσούν με μένος στο κεφάλι «έναν ναρκομανή», κατά το ρεπορτάζ, που επιχείρησε να κλέψει ένα κοσμηματοπωλείο στο κέντρο της Αθήνας και, αντ’ αυτού, του έκλεψαν με αγριότητα τη ζωή. Προϊούσης της μέρας, ο «ναρκομανής» απέκτησε όνομα, έγινε ο Ζαχαρίας (Ζακ) Κωστόπουλος, ετών 33, ακτιβιστής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, ομοφυλόφιλος και οροθετικός, ναρκομανής — κι εγώ κάμφθηκα και είδα το βίντεο. Πλημμύρισε έκτοτε το FB αναρτήσεις συγκλονισμένων ανθρώπων. Και είναι λες κι ακόμη και με την έξοδό του από τη ζωή ο νέος αυτός άντρας φρόντισε να στείλει ένα μήνυμα για το τι σημαίνει στίγμα και εγκατάλειψη στο περιθώριο της «χρηστών ηθών» ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής κοινωνίας όπου ο Αμβρόσιος χύνει χολή και ευφραίνει καρδίας «καλών χριστιανών» και πλήθος συμπολίτες μας εξακολουθούν τον 21ο αιώνα να ανατριχιάζουν και μόνο με την ύπαρξη των ομοφυλόφιλων, και τους προξενούν αηδία και τρόμο οι οροθετικοί.

Ο Ζακ Κωστόπουλος είχε την ατυχία των ταλαίπωρων αδέσποτων ζώων στην ελληνική επαρχία (ή στην επαρχία «Ελλάδα»), που χαιρέκακα τα κακοποιούν «καλοί οικογενειάρχες» ή σαδιστικά τα δολοφονούν με φόλες-μπριζόλες-με-γυαλιά για να αργοπεθαίνουν μες στον τρόμο και στον πόνο. Από μια βιτρίνα επιχείρησε και ο Ζακ να γλιτώσει, μάτωσε από τα γυαλιά της, πέθανε μες στον τρόμο, αφού πρώτα δέχτηκε κλοτσιές στο κεφάλι.

Τι κάνει "νιάου νιάου" στο ...ΠΟΝΤΙΚΙ;

Πριν μερικές μέρες δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, ένα κείμενο του Στάθη Σταυρόπουλου με τον τίτλο «Το ξέρει ο νεκρός;» με το παραπάνω συνοδευτικό σκίτσο που καταλήγει με την φράση: 
«Ο ασθενής είναι νεκρός, αλλά τα νύχια του μεγαλώνουν ακόμα. Για τα νύχια συζητάμε…»

Κουραστήκαμε πραγματικά για να αποκρυπτογραφήσουμε την πολυδιάστατη σκέψη του. Μιας και το κάναμε, για να μην πάει χαμένος ο κόπος μας αλλά και για να σας γλιτώσουμε από αντίστοιχες προσπάθειες, παρουσιάζουμε  συνοπτικά αυτό που πραγματικά θέλει να πει ο ποιητής, αντικαθιστώντας το τίτλο και το λεκτικό του σκίτσου με πιο κατανοητές εκφράσεις:  

«ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς»

(κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον 8, 17-34)

Δηλώσεις φρονημάτων ζητά το υπουργείο Παιδείας

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

του Τάσου Κωστόπουλου

Είναι δυνατόν μια κυβέρνηση με υπουργούς Παιδείας της Αριστεράς ν’ αποδεικνύεται αντιδραστικότερη από μια κυβέρνηση με υπουργό Παιδείας της Ν.Δ.; Η ανοιχτή πληγή του μαθήματος των Θρησκευτικών αποδεικνύει ότι, δυστυχώς, κάτι τέτοιο ισχύει.

(κλικ για μεγέθυνση)

Η επιλογή (και) του σημερινού υπουργού Παιδείας να διατηρήσει άθικτο το καθεστώς απροκάλυπτου εκβιασμού γονέων και μαθητών που επέβαλε δύο μέρες πριν από τις εκλογές του 2015 ο Ανδρέας Λοβέρδος, αντί να επαναφέρει σε ισχύ την πολύ πιο φιλελεύθερη εγκύκλιο Αρβανιτόπουλου που ίσχυε επί κυβέρνησης Σαμαρά, υποχρεώνει κάθε Σεπτέμβριο χιλιάδες εφήβους και τους γονείς τους σε μια πανηγυρική δήλωση θρησκευτικών φρονημάτων, ακυρώνοντας στην πράξη ακόμη και την εκσυγχρονιστική τομή του 2000 που απάλειψε την εγγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες.

Για τη διαπίστωση αυτή, αρκεί μια ματιά στα έντυπα που υποχρεούνται να συμπληρώσουν οι γονείς των μαθητών που επιθυμούν να εξαιρεθούν από το επίμαχο μάθημα.

Είναι φίλοι μας οι Αμερικανοί...

Με αφορμή την 83ηςΔΕΘ και την παρουσία του αμερικανικού παράγοντα εκεί, ένα τηλεοπτικό σχόλιο για το πως παίζεται το παιχνίδι της εθνικής μας υπερηφάνειας:

Η «ΑΡΧΗ» ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥ ROSS ΚΑΙ ΤΟ «ΤΕΛΟΣ» ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥ ΔΩΣΟΥΜΕ

O  υπουργός Εμπορίου της κυβέρνησης Τραμπ αμερικανός δισεκατομμυριούχος επενδυτής Ουίλμπουρ Ρος, που έχει άμεση εμπλοκή με την ελληνική πραγματικότητα, καθώς διαθέτει το πλειοψηφικό πακέτο της Τράπεζας Κύπρου και μερίδιο μετοχών στη Eurobank...

Αναδημοσίευση από το mera25.gr

του Ραφαήλ Μπελενιώτη

Ο Wilbur Ross, ο υπουργός Εμπορίου των ΉΠΑ είναι ένα από τα βαρυσήμαντα ονόματα της εκλεκτής «τιμώμενης» αποστολής, των «τιμώμενων» αμερικάνων της 83ηςΔΕΘ. Ξεχωρίζει ακόμα και ανάμεσα σε μια σειρά Υπουργούς και επιτελάρχες νευραλγικών κυβερνητικών θώκων όπως η Υπουργός εκπαίδευσης και πολιτιστικών Υποθέσεων Μάρι Ρόις ή ο υφυπουργός ενέργειας Μάρκ Μενέζες. Την αποστολή, όπως λένε, την διάλεξε προσεκτικά ο ίδιος Αμερικάνος πρόεδρος αφού πρώτα αποδέχθηκε, θυμίζουμε, την επιστολή του Έλληνα πρωθυπουργού, ώστε να είναι οι ΗΠΑ η τιμώμενη χώρα της φετινής έκθεσης
.

Ο Ross, τρομακτικά και αφοπλιστικά ειλικρινής, όπως θα δούμε, παρενέβη με άρθρο* του στον δημόσιο διάλογο από το ΒΗΜΑ της Κυριακής(9/9/18), με τίτλο «Είμαστε μόνο στην αρχή..».

Στη φετινή ΔΕΘ εκπροσωπούνται Αμερικάνικες εταιρίες που δραστηριοποιούνται εγχώρια στην ιατροφαρμακευτική φροντίδα, στην αεροδιαστημική, στην πληροφόρηση, στην ασφάλεια και στα καταναλωτικά αγαθά. Συνολικά πάνω από πενήντα επιχειρήσεις που «αντιπροσωπεύουν πράγματι την καινοτόμα και επιχειρηματική φύση των Αμερικάνικων εταιριών».

Η παρουσία αυτή σύμφωνα πάντα με τον Ross δείχνει την «εμπιστοσύνη στο οικονομικό μέλλον της Ελλάδας όπως επίσης και την επιθυμία του Αμερικάνικου επιχειρηματικού κόσμου για συνεργασίες..». Ο Υπουργός Εμπορίου όμως, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, που θυμίζει την δυνατή βούληση του Αμερικάνου διπλωμάτη του βαθέως κατεστημένου, του Statesman Τζέφρι Πάιατ, ομολογεί την «πίστη» του στην «καθαρή» έξοδο της ελληνικής οικονομίας από μια δύσκολη περίοδο και την «επίσημη επάνοδο» της, στις διεθνείς αγορές.

Το έθνος ως κόμμα, το κόμμα ως έθνος

Ελληνοαυστραλοί μακεδονομάχοι στο συλλαλητήριο της Αθήνας (4/2/2018). Η κληρονομιά του Μακεδονικού Αγώνα έχει σημαδέψει την ιστορία τούτου του τόπου, αν και πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι συνήθως νομίζεται | EUROKINISSI

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών" 

του Τάσου Κωστόπουλου 

«Κατά το πλείστον καλλιεργώμεν κόμμα Ελληνικόν και όχι εθνικήν Ελληνικήν ιδέα.
Η ιδέα θα σχηματισθή αφού συμπηχθή το κόμμα»
Κέντρο Μακεδονικού Αγώνα Θεσσαλονίκης (29/8/1905)

Γιατί το Μακεδονικό προσφέρεται τόσο ως εφαλτήριο για πολιτική κινητοποίηση της εγχώριας εθνικοφροσύνης, πολύ περισσότερο από τα υπόλοιπα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής που είθισται ν’ αποκαλούμε «εθνικά»;

Η απάντηση δεν βρίσκεται μόνο στο προφανές, στην ευκολία δηλαδή και το ακίνδυνο της επίδειξης εθνικής μαγκιάς απέναντι σ’ έναν καταφανώς πιο αδύναμο γείτονα· επίδειξης που στις μέρες μας λειτουργεί ως μηχανισμός εκτόνωσης σοβαρότερων και βαθιά τραυματικών συλλογικών ταπεινώσεων.

Οι ρίζες των περιοδικών εθνικιστικών εξάρσεων γύρω από το Μακεδονικό βρίσκονται στην ίδια την Ιστορία. Οχι φυσικά την αρχαία, που συμβολική μόνο σημασία έχει σχετικά με το όλο αντικείμενο, αλλά του τελευταίου ενάμιση αιώνα.

Σε αντίθεση με άλλα «εθνικά θέματα» διπλωματικού καθαρά χαρακτήρα, το Μακεδονικό υπήρξε εξαρχής ένα ζήτημα εσωτερικής κυρίως πολιτικής, από την εποχή ακόμη που η Μακεδονία αποτελούσε τμήμα του οθωμανικού κράτους. Ζήτημα δηλαδή μαζών και πολιτικής κινητοποίησής τους, με επίδικο αντικείμενο είτε την κατάκτηση είτε τη διατήρηση της πολιτικής και κοινωνικής εξουσίας − τόσο της κεντρικής όσο και ποικίλων μικροεξουσιών στο επίπεδο του χωριού ή ακόμη και της συνοικίας.

Σαν σήμερα το 1976 πεθαίνει ο Μάο Τσε Τουνγκ

Ο Τσου Εν Λάι και  ο Μάο Τσε Τουνγκ - 1935

Μετά την Θεσσαλονίκη τι;

Εικόνες από το «Ασημένιο Βέλος», το τραίνο που θα κάνει το ταξίδι Αθήνα-Θεσσαλονίκη σε τρεισήμισι ώρες:

Debbie Bookchin: Πώς οι ιδέες του πατέρα μου βοήθησαν τους Κούρδους να δημιουργήσουν μια καινούργια δημοκρατία

Κουρδικές γυναίκες του καντονιού Kobani στην Ροχάβα 

που διαδηλώνουν σε διαδήλωση ζητώντας την απελευθέρωση 

του ηγέτη του PKK Αμπντουλάχ Öcalan, Συρία, 2015

Ένα άρθρο της Debbie Bookchin, κόρης του Murray Bookchin, σχετικά με τον πατέρα της, τη σχέση του με τον Ocalan και την επίδραση των ιδεών του Αμερικανού φιλόσοφου στο κουρδικό κίνημα.

Αναδημοσίευση από το "ROJAVAKURDISTAN.GR"

Πηγή: "NYRDaily"

Μια ήπια ανοιξιάτικη μέρα στο Βερμόντ, τον Απρίλιο του 2004, ο πατέρας μου, ο ιστορικός και φιλόσοφος Murray Bookchin, κουβέντιαζε μαζί μου, όπως κάναμε σχεδόν καθημερινά. Μιλούσαμε για όλα και για όλους - τους φίλους, την οικογένεια και τους στοχαστές από τον Karl Marx και τον Karl Polanyi (τον οποίο θαύμαζε) μέχρι τον τότε πρόεδρο George W. Bush (τον οποίο δεν θαύμαζε) και τον George Smiley, τον φανταστικό χαρακτήρα του John Le Carré, με τον οποίο ταυτίστηκε και τον λάτρεψε. Έκανε μια παύση και άξαφνα αποκάλυψε κάτι που ακουγόταν ως μια περίεργη είδηση: «Προφανώς», είπε, «οι Κούρδοι διάβασαν το έργο μου και προσπαθούν να υλοποιήσουν τις ιδέες μου». Το είπε τόσο τυχαία και αδέξια που ήταν σαν να μην το πίστευε ούτε ο ίδιος.

Ο πατέρας μου, ογδόντα τριών ετών εκείνη την εποχή, είχε περάσει έξι δεκαετίες, γράφοντας εκατοντάδες άρθρα και είκοσι τέσσερα βιβλία που διατύπωναν ένα αντικαπιταλιστικό όραμα για μια οικολογική, δημοκρατική και ισότιμη κοινωνία που θα εξάλειφε την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο και θα οδηγούσε την ανθρωπότητα σε αρμονία με τον φυσικό κόσμο, ένα σύνολο ιδεών που ονόμασε «κοινωνική οικολογία». Παρόλο που το έργο του ήταν γνωστό στους αναρχικούς και ελευθεριακούς αριστερούς κύκλους, δεν θα το έλεγε κανείς ευρέως γνωστό.

Οι νέοι «μακεδονομάχοι», ο Λένιν και η απάτη

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

του Δημήτρη Ψαρρά

Στην αντιπαράθεση απόψεων γύρω από τη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ κυριαρχούν οι κραυγές, οι εθνικιστικές κορόνες και οι θεωρίες συνωμοσίας. Δεν λείπουν, πάντως, και κάποιες απόπειρες να εκτεθούν και επιστημονικά επιχειρήματα, σύμφωνα με τα οποία θα ήταν ασύμβατος με την ιστορική αλήθεια ο οιοσδήποτε «συμβιβασμός» Ελλάδας και ΠΓΔΜ στο ζήτημα του ονόματος της γειτονικής χώρας και δευτερευόντως στα ζητήματα της ονομασίας των πολιτών και της γλώσσας της.

Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκει η γνωστή παρέμβαση του καθηγητή Μπαμπινιώτη, ο οποίος επιχείρησε να μειώσει τη σημασία της «Τρίτης Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για την Τυποποίηση Γεωγραφικών Ονομάτων» το 1977, όπου σαφώς –και χωρίς καμιά ελληνική αντίδραση– αναφερόταν ως μία από τις γλώσσες της Γιουγκοσλαβίας η «μακεδονική». Η παρουσία του κ. Μπαμπινιώτη στην ελληνική αντιπροσωπεία σε εκείνη τη Διάσκεψη εξηγεί και τους λόγους που τον οδηγούν σήμερα σ’ αυτές τις διευκρινίσεις (βλ. σχετ. «Γλωσσολογική αλαλία», στην «Εφ.Συν.», 6.6.2018).

Αλλά υπάρχει κάτι πολύ σοβαρότερο και ιδιαίτερα αποκαλυπτικό. Ο πυρήνας των επιστημονικών προσεγγίσεων του θέματος από την πλευρά των επικριτών της συμφωνίας εντοπίζεται σε ένα μικρό βιβλίο, το οποίο έχει εκδοθεί εδώ και 60 χρόνια και ακόμα τώρα προβάλλεται ως βασικό ντοκουμέντο σ’ αυτή τη σειρά των «επιστημονικών» επιχειρημάτων.