Μακεδονικό: Από τον Ελευθέριο Βενιζέλο στη χάρτινη κολυμπήθρα

Αναδημοσίευση από το "protagon.gr"

του Δημοσθένη Κούρτοβικ

«Η Μακεδονία ανήκει σε αυτόν που θα την πάρει». Το είπε ο Ελευθέριος Βενιζέλος την παραμονή του Πρώτου Βαλκανικού Πολέμου. Μερικοί θα μιλήσουν για έκφραση ιμπεριαλιστικού κυνισμού. Στην πραγματικότητα όμως η δήλωση θύμιζε μάλλον την αποφασιστικότητα ενός μνηστήρα απέναντι σε μια περιζήτητη νύφη με μπερδεμένα αισθήματα. Ο ιδιοφυής πολιτικός ηγέτης αντιλαμβανόταν ότι η Μακεδονία ήταν ένας εθνικά αδιαμόρφωτος χώρος, κατοικημένος από μια πανσπερμία προνεωτερικών πληθυσμών, που κατά το πλείστο είχαν ανύπαρκτη ή, το πολύ, ρευστή εθνική ταυτότητα. Για την (ιστορικά αναπότρεπτη) μετάβασή του στην εποχή των εθνικών κρατών υπήρχε οξύτατος ανταγωνισμός μεταξύ των γειτόνων και τελικά, χάρη στη διορατικότητα και τη διπλωματική ευελιξία του Βενιζέλου, πιο κερδισμένοι βγήκαμε εμείς. Πολύ σύντομα, με τις ανταλλαγές πληθυσμών του 1919 (Συνθήκη του Νεϊγύ) και του 1923 (Συνθήκη της Λωζάνης) το κομμάτι της Μακεδονίας που είχε περιέλθει στην Ελλάδα έγινε και ουσιαστικά ελληνικό, δηλαδή εθνικά ομοιογενές.

Αυτά είναι τα γεγονότα, ιδωμένα ψύχραιμα και ρεαλιστικά. Αν πριν από είκοσι πέντε χρόνια είχαμε στηρίξει την επιχειρηματολογία μας για το θέμα του ονόματος σε μια τέτοια, κατανοητή από όλο τον κόσμο βάση και όχι σε επικολυρικές κορόνες για Μεγαλέξανδρους και προαιώνια ιστορικά δικαιώματα, θα είχαμε γίνει πειστικοί και θα είχαμε ξεσκεπάσει στη διεθνή κοινότητα ως αναχρονιστικό και ανεδαφικό τον αλυτρωτισμό του «κρατιδίου», αντί να θεωρηθούμε εμείς αναχρονιστικοί και ανεδαφικοί. Θα είχαμε πετύχει μια σύνθετη ονομασία όχι σαν τυπική παραχώρηση απαυδισμένων ενηλίκων σε χοντροκέφαλο παιδί (κάτι που τελικά ούτε αυτό έγινε, εξαιτίας μας) αλλά ως λογική και αυτονόητη λύση.

Ένας διαφορετικός πολιτικός σχηματισμός, που όταν θα αρχίσουν να τον «μετράνε» στις δημοσκοπήσεις, θα αλλάξει τα δεδομένα...

(Αγρίνιο, 15-1-2018)

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

«Προσωπικά, ο ταξικός μου προσανατολισμός είναι η υπέρβαση του καπιταλισμού. Τι είναι το DiEM25 όμως; Θέλουμε να γίνει αυτό που απέτυχαν να κάνουν οι αριστεροί στη δεκαετία του 1930: να αντιληφθούν ότι η καπιταλιστική κρίση δεν θα φέρει τον σοσιαλισμό ως ώριμο φρούτο αλλά θα φουντώσει την άκρα δεξιά, όπως και έγινε. Το DiEM25 λοιπόν εγκολπώνει δημοκράτες από όλη την Ευρώπη που θέλουν να αποφύγουν την επανάληψη της ιστορίας. Στην Ελλάδα θέλουμε να φέρουμε κοντά δημοκράτες από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες που να συμφωνούμε στα βασικά ζητήματα στη βάση του ορθού λόγου, όπως στις επτά τομές που προτείνουμε, να βγούμε από την αποικία χρέους, ε και μετά ας ξεκινήσουμε πάλι να τσακωνόμαστε πολιτικά».

(Γιάνης Βαρουφάκης, Αγρίνιο 15-1-18)

Το DiEM25, αργά άλλα σταθερά, προχωρά στην οργανωτική και την πολιτική του συγκρότηση στην Ευρώπη αλλά και στην χώρα μας. Επισημαίνουμε μερικές βασικές αρχές στην λειτουργία του, οι οποίες το διαφοροποιούν σημαντικά από άλλους κομματικούς μηχανισμούς. Εντοπίζονται στην λήψη των αποφάσεων, στην εκλογή των οργάνων και άλλα παρόμοια αλλά σημαντικά ζητήματα γιατί εξασφαλίζουν την πραγματική συμμετοχή των μελών ενός πολιτικού σχηματισμού στην διαμόρφωση της πολιτικής του και αποτελούν ασφαλιστικές δικλείδες για την χειραγώγηση του από μηχανισμούς και ομάδες που αυτονομούνται στο εσωτερικό του και επιβάλουν τις δικές τους στρατηγικές και πολιτικές, ιδιαίτερα όταν αυτός ο πολιτικός σχηματισμός συμμετέχει στην άσκηση κυβερνητικής εξουσίας και στην διαμόρφωση κρατικών πολιτικών.

Παρουσιάζουμε μερικές πολιτικές κατευθύνσεις που χαρακτηρίζουν την λειτουργία του DiEM25, τα οποία έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ένα αρχηγικό και μνημονιακό κόμμα, η οποία έγινε βάση «σχεδίου» από μηχανισμούς, που έβαλαν στην άκρη το “κόμμα” και επέβαλαν τις δικές τους στρατηγικές. Η ευθύνη αυτής μετεξέλιξης, η οποία ξεκίνησε πριν από τις εκλογές του Γενάρη του 15, δεν ανήκει μόνον στο στο πρωθυπουργικό περιβάλλον, αλλά στο σύνολο των πολιτικών ομαδοποιήσεων που συγκροτούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ, που υποτιμούσαν την “δημοκρατία” και την “συμμετοχή” και εμπιστεύονταν περισσότερο τα πεφωτισμένα “επιτελεία” τους. Είδαμε τα αποτελέσματα και την πολιτική ανικανότητά τους, όχι μόνον όσων στηρίζουν την σημερινή μνημονιακή κυβέρνηση αλλά και όσων επιχειρούν να κάνουν “αριστερή” αντιπολίτευση σε αυτή.

Αντιγράφουμε τα παρακάτω ενδεικτικά αποσπάσματα από γενικότερο κείμενο που περιγράφει τις “οργανωτικές αρχές” της λειτουργίας του, και αφήνουμε τον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, αν αυτές οι αρχές λειτουργίας – κάνοντας τις ανάλογες προσαρμογές - υπήρχαν στον ΣΥΡΙΖΑ, θα είχε αυτή την κατάληξη που έχει σήμερα:

Για την προβολή των ακροδεξιών από την Ίσκρα

-  Υπεύθυνος αναρτήσεων της Ίσκρα: Ναι, 11880 εκεί; Υπεύθυνος αναρτήσεων της Ίσκρα εδώ. Μόλις ανέβασα τα κείμενα του Μπιουκάναν, του Ρόμπερτς, του Στυλιανού, του Αποστολόπουλου και του Γρίβα, που μας καλούν να στρατευτούμε με τον Τραμπ, τον Πούτιν και τη Λε Πεν. Πείτε μου σας παρακαλώ τα τηλέφωνά τους. Θέλω να τους ενημερώσω, να μπουν στη σελίδα μας στο facebook να κάνουν like, για να φανεί η αυξανόμενη απήχηση της ΛΑΕ στο λαό. Έτσι, για να πάθουν την......
πλάκα τους τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ…
-  11880: Μα τι λέτε; Αυτοί που μου αναφέρατε είναι όλοι ακροδεξιοί. Εμείς ξέραμε τη ΛΑΕ για ένα αριστερό κόμμα. Αν σας κάνουν like όλοι οι ακροδεξιοί, τι σχέση μπορεί να έχετε με το λαό; Είστε σίγουρος ότι είστε ο υπεύθυνος αναρτήσεων της Ίσκρα και όχι της Χρυσής Αυγής;
-  Υπεύθυνος αναρτήσεων της Ίσκρα: Τι μου λέτε! Δεν είχα ιδέα πως αυτοί όλοι είναι ακροδεξιοί!
-  11880: Κακώς. Έπρεπε να μας είχατε ρωτήσει πριν τους αναρτήσετε.
Δεν πήρες το 11880 να ρωτήσεις τι είναι ο Μπιουκάναν, ο Ρόμπερτς, ο Αποστολόπουλος, ο Στυλιανού, ο Γρίβας, ο Τραμπ, ο Πούτιν και η Λε Πεν; Αδικαιολόγητος!

(από τους σύγχρονους Μύθους του Αισώπου)

η συνέχει εδώ, στο κείμενο του του Χρήστου Κεφαλή:

Για την προβολή των ακροδεξιών από την Ίσκρα

Ακαμάτες και γραφειοκράτες οι Γερμανοί !..

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Πόσος χαμένος καιρός έχει περάσει από τότε που έγιναν οι εκλογές στην Γερμανία και ακόμα να σχηματίσουν κυβέρνηση; Οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί σχηματισμοί ισχυρίζονται ότι συζητάνε το “κυβερνητικό πρόγραμμα” και άλλα παρόμοια γραφειοκρατικά...

Δεν διδάχτηκαν τίποτα από την αριστερή κυβερνητικότητα “τσάκα τσάκα” του Αλέξη Τσίπρα στην οποία έχει προσχωρήσει και ο Πάνος  Καμένος. Όταν ο Αλέξης μεσολάβησε για να κλείσει το γρηγορότερο δυνατό αυτό το θέμα που κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή της Γερμανίας, ο κ. Σούλτς δεν πήρε στα σοβαρά  τις συμβουλές του και διάλεξε να «διαβουλευθεί» με το κόμμα του. Και ιδού τ' αποτελέσματα. Όχι μόνον δεν έχουν προχωρήσει οι διαπραγματεύσεις, αλλά  "Αντιδρούν οι «αριστεροί» του SPD για την κυβέρνηση με την Μέρκελ"

Αυτά τα ζητήματα αντιμετωπίστηκαν  από την "πρώτη φορά Αριστερά" στην χώρα μας με «αριστερό» ριζοσπαστισμό, αντίστοιχο με αυτόν που διέκρινε παλαιότερα έναν άλλο εθνικό ηγέτη, ο οποίος όμως ανήκε στην ριζοσπαστική δεξιά (ΕΡΕ), τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Η «αριστερή» υπέρβαση της παραδοσιακής αστικής πολιτικής, για την διαχείριση των πολιτικών συμμαχιών, πραγματώθηκε με ένα απλό τρόπο.

Υπόθεση Ουάινστιν: η φύση αντικαθιστά την κουλτούρα ως πηγή της βίας

του Ολιβιέ Ρουά

(Ο Olivier Roy είναι ισλαμολόγος, διευθυντής ερευνών στον Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας και επισκέπτης καθηγητής στο Πρίνστον. Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στην LE MONDE στις 09.01.2018.)

Αναδημοσίευση από το «—Nomadic universality»

Κάτι έχει αλλάξει στον τρόπο καταγγελίας των σεξουαλικών επιθέσεων. Ο αναγνώστης θα θυμάται εκείνες που έγιναν στην Κολωνία την Πρωτοχρονιά τού 2016, ή τη συζήτηση για την κυκλοφορία των γυναικών στα «επικίνδυνα προάστια»: το σφάλμα εκεί είχε αποδοθεί στην κουλτούρα των δραστών (εν προκειμένω, φυσικά, το Ισλάμ). Οι επιθέσεις που διαπράττουν Δυτικοί άνδρες υπεράνω υποψίας είτε υποβαθμίστηκαν, είτε παρουσιάστηκαν ως κάτι που ανάγεται σε μια ατομική παθολογία. Και ως λύση προτάθηκε να προωθήσουμε τις «δυτικές αξίες» περί σεβασμού των γυναικών.

Αλλά με την υπόθεση Ουάινστιν και την καμπάνια «Μάζεψε το γουρούνι σου»[1], έχουμε μια αντιστροφή προοπτικής: το πρόβλημα δεν είναι πλέον η κουλτούρα του δράστη (που μπορεί να είναι οποιασδήποτε θρησκείας, φυλής, μορφωμένος, καλλιεργημένος, μέχρι και να «υπερασπίζεται τις δυτικές αξίες» δημοσίως), αλλά είναι ίδια του η φύση ως αρσενικού, ως ζώου, ως χοίρου. Η φύση έχει αντικαταστήσει την κουλτούρα ως πηγή της βίας. Αλλά όταν πρόκειται για μια επιστροφή στη ζωικότητα, δεν θεραπεύουμε τα αρνητικά του αρσενικού με τον ίδιο τρόπο όπως όταν πρόκειται για έναν πολιτισμικό καθορισμό.

Οι γυναίκες Ζαπατίστας συγκαλούν την πρώτη διεθνή συγκέντρωση αγωνιζόμενων γυναικών

Ανακοινωθέν 

της Παράνομης Ιθαγενικής Επαναστατικής Επιτροπή - Γενικής Διοίκησης (CCRI-CG) του Ζαπατιστικού Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης (EZLN)

Μεξικό
29 Δεκεμβρίου 2017

Προς τις γυναίκες του Μεξικού και του Κόσμου
Προς τις ιθαγενείς γυναίκες του Μεξικού και του Κόσμου
Προς τις γυναίκες του Ιθαγενικού Συμβουλίου Διακυβέρνησης
Προς τις γυναίκες του Εθνικού Ιθαγενικού Κογκρέσου
Προς τις γυναίκες της Εθνικής και Διεθνούς Έκτης

Συντρόφισσες, αδελφές

Σας χαιρετάμε με σεβασμό και αγάπη, ως γυναίκες που είμαστε – γυναίκες που αγωνίζονται, αντιστέκονται και εξεγείρονται ενάντια στο σοβινιστικό και πατριαρχικό κράτος.

Γνωρίζουμε καλά ότι το κακό σύστημα μας εκμεταλλεύεται, μας καταπιέζει, μας κλέβει και μας υποτιμά όχι μόνο ως ανθρώπινα όντα, αλλά μας εκμεταλλεύεται, μας καταπιέζει, μας κλέβει και μας υποτιμά ξανά και ξανά και ως γυναίκες.

Και γνωρίζουμε ότι τα πράγματα είναι τώρα χειρότερα, γιατί τώρα σε ολόκληρο τον κόσμο μας δολοφονούν. Και δεν τους νοιάζει τους δολοφόνους – ο πραγματικός δολοφόνος είναι πάντα το σύστημα πίσω από το πρόσωπο ενός άντρα – γιατί καλύπτονται, προστατεύονται και μάλιστα ανταμείβονται από την αστυνομία, τα δικαστήρια, τα μέσα ενημέρωσης, τις κακές κυβερνήσεις και όλους τούς «από πάνω» που είναι αυτό που είναι χάρις στα δικά μας δεινά.

Ωστόσο, δε φοβόμαστε ή, κι αν ακόμη φοβόμαστε, ελέγχουμε το φόβο μας και δεν παραδινόμαστε, δεν παραιτούμαστε, δεν ξεπουλιόμαστε.

Αν είσαι λοιπόν γυναίκα που αγωνίζεται, αν δεν συμφωνείς μ’ αυτό που μας κάνουν επειδή είμαστε γυναίκες, αν δε φοβάσαι, ή ακόμα κι αν φοβάσαι αλλά ελέγχεις το φόβο σου, τότε σε προσκαλούμε να συναντηθείς μαζί μας για να μιλήσουμε και να ακούσουμε η μία την άλλη ως γυναίκες.

Γι’ αυτό καλούμε όλες τις εξεγερμένες γυναίκες του κόσμου στην:

ΠΡΩΤΗ ΔΙΕΘΝΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ, ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ.

Η συνάντηση θα γιορταστεί στο Caracol της Morelia, ζώνη Tzotz Choj, στην Τσιάπας του Μεξικού, στις 8, 9, και 10 Μαρτίου του 2018.

Η άφιξη θα πραγματοποιηθεί στις 7 Μαρτίου και η αναχώρηση στις 11 Μαρτίου.

Εάν είσαι άντρας μάταια διαβάζεις ή ακούς αυτό το ανακοινωθέν, γιατί δεν είσαι προσκεκλημένος.

Σύνθετες (Ιερο)Μητροπολιτικές Αφίξεις

Αναδημοσίευση από τον "ποδονίφτη"

του Κώστα Παπακώστα

Αυτή η βορειοδυτική μεριά του λεκανοπεδίου που απαρτίζεται από τους Δήμους Νέας Φιλαδέλφειας και Νέας Ιωνίας, είναι καταδικασμένη τους τελευταίους καιρούς να μην ξεμένει λεπτό, ούτε από πρόσωπα που πρωταγωνιστούν ούτε από «μυστήρια» συμβάντα. Ένας «δικέφαλος» θίασος οικονομικών και επιχειρηματικών συμφερόντων με απόκρυφες διασυνδέσεις μεταξύ τους (κατά πως φαίνεται τούτους τους τελευταίους καιρούς), σχεδιάζει και επενδύει πάνω σε εν μέρει υφαρπαγμένους δημόσιους χώρους ή σε αδόμητες εκτάσεις στην περιοχή και σε οικόπεδα.

Οι μέχρι τώρα παραστάσεις που είχαμε αφορούσαν σε ότι περιστρέφεται γύρω από το θέμα της κατασκευής του γηπέδου της ΑΕΚ, όπου έχει αποκρυσταλλωθεί πλέον το τακτικό πλαίσιο για την υλοποίησή του. Με rotation, για να το πούμε ποδοσφαιρικά και εκ περιτροπής, εναλλάσσεται ένας κατευθυνόμενος από πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα οπαδικός βούρκος επιβολής με αλλοπρόσαλλες και εν πολλοίς έκνομες Συριζικές κυβερνητικές πρωτοβουλίες, ο οπαδισμός με ροπή προς το έγκλημα με τους Περιφερειακούς σχεδιασμούς της Δούρου στη περιοχή, οι οποίοι έχουν πάρει εξιτήριο από τις ριζικές ανάγκες των πολιτών και τις παραδοσιακές στρατηγικές δυνάμεων που ομνύουν στην αριστερά και δη τη ριζοσπαστική. Εσχάτως, όσοι ακόμα θεωρούμε ότι βλέπουμε καλά αυτό που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, συνειδητοποιούμε ότι έχουμε αφίξεις – ω!, τι υπέροχες στιγμές− και από το χώρο της εκκλησίας.

Μακεδονία και Εθνικισμός

Αναδημοσίευση από το "ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ"

για το μακεδονικό ζήτημα…*

Το ζήτηµα που έχει προκύψει από τις αρχές του 1990 για την ονοµασία της ∆ηµοκρατίας της Μακεδονίας και απασχολεί την ελληνική κοινωνία ως σήµερα είναι πολύ πιο βαθύ από όσο εµφανίζεται και σίγουρα ιδιαίτερα σηµαντικό για όσους και όσες από εµάς συµµετέχουν στο λεγόµενο ριζοσπαστικό, επαναστατικό, ανταγωνιστικό ή όπως αλλιώς κίνηµα. Και είναι σηµαντικό για τρεις κυρίως λόγους. Πρώτον, το µακεδονικό ζήτηµα µε όλες του τις προεκτάσεις είναι βασικός άξονας συγκρότησης του ελληνικού εθνικισµού και του κράτους του. ∆εύτερον, υπάρχει το πολύ συγκεκριµένο επίδικο ζήτηµα της µακεδονικής µειονότητας στην ελληνική επικράτεια. Τρίτον, απλά και µόνο το γεγονός ότι αυτή η υπόθεση αφορά πλειοψηφικά την ελληνική κοινωνία, η οποία ήδη έχει πάρει θέση, αναδεικνύεται σε δείκτη ωριµότητας και υπευθυνότητας αυτού του κινήµατος να πάρει και αυτό θέση δηµόσια.

Το Μακεδονικό Ζήτημα ως Βασικός Άξονας Συγκρότησης του Ελληνικού Εθνικισμού

Για να κατανοήσουµε την εθνικιστική στάση της ελληνικής κοινωνίας πρέπει να αντιληφθούµε ότι στην Ελλάδα, όπως και σε όλη τη Βαλκανική, κύριο φαντασιακό αυτοπαράστασης της κοινωνίας αποτέλεσε και αποτελεί η ιδέα του έθνους στη ροµαντική της εκδοχή, ελλείψει ιδιαίτερης σχέσης µε το κίνηµα του ∆ιαφωτισµού. Αντίθετα µε τον πολιτικό εθνικισµό που αναδύθηκε στην αµερικάνικη και γαλλική επανάσταση, όπου το έθνος συγκροτήθηκε στη βάση πολιτικών σωµάτων ισότιµων πολιτών που δηµιούργησαν το σύνταγµά τους ή εναντιώθηκαν στον βασιλιά που δρούσε ενάντια στα συµφέροντα τους, ο ροµαντικός εθνικισµός επικαλείται το αίµα, το αρχέγονο της καταγωγής και της γλώσσας και το ένδοξο παρελθόν.

Είναι "φίλος" μας ο Τράμπ, όπως λένε οι δημοσκοπήσεις;

Νέα εργαλεία για την ανίχνευση των πολιτικών πεποιθήσεων αναπτύσσονται από τους τεχνικούς της εξουσίας, που καθιστούν τις δημοσκοπήσεις μουσειακά εκθέματα.

(κλικ στην εικόνα περισσότερα)

Ο παραδοσιακός αντιαμερικανισμός στην χώρα μας είχε και μια παράμετρο που επηρέαζε ανέκαθεν την διακύμανσή του. Η παράμετρος αυτή ήταν η κομματική ταυτότητα του Προέδρου των ΗΠΑ. Αν ήταν “δημοκρατικός” υπήρχε μια σχετική μείωση, ενώ αντίθετα αν “ρεπουμπλικάνος” παρουσιαζόταν μια σχετική έξαρση.

Από την άλλη μεριά, πάντα υπήρχε στη χώρα μας ένας σταθερός συντηρητικός πυρήνας φιλοαμερικανισμού, ανεξάρτητος απ' αυτή την παράμετρο. Υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν φορείς της άποψης ότι ο πιο βασικός στρατηγικός σύμμαχος της χώρας θα πρέπει να είναι οι ΗΠΑ, γιαυτό δεν ξενίζει το φαινόμενο ότι εμφανίζονται κείμενα σαν αυτό:

Η χθεσινή κίνηση από την Ελληνική κυβέρνηση να ψηφίσει υπέρ του Ψηφίσματος που καταδίκαζε την απόφαση της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών να αναγνωρίσει της Ιερουσαλήμ, ως πρωτεύουσα του Ισραήλ και να μεταφέρει εκεί την πρεσβεία της από το Τέλ Αβίβ, την κατατάσσει στο στρατόπεδο των φίλων του μεγάλου δημοκράτη Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος πρωτοστάτησε στην προώθηση του Ψηφίσματος και στις ύβρεις εναντίον των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Του ίδιου του Ταγίπ Ερντογάν που ήρθε, λίγες ημέρες πριν μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο και στο Μέγαρο Μαξίμου και πούλησε ωμό τσαμπουκά έναντι της Ελλάδας και του λαού της. Την ίδια στιγμή με τη χθεσινή κίνηση βάλαμε απέναντι τους μοναδικούς στρατηγικούς εταίρους που έχουν απομείνει σε αυτό τον άμοιρο τόπο, τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

(απόσπασμα από εδώ: «Είναι στρατηγική αυτοκτονία όταν “φτύνεις” τους συμμάχους σου: Η Ελλάδα εναντίον της Αμερικής;»

Εδώ ο σταυρός, εκεί ο σταυρός, που είναι είναι ο σταυρός;