Οι Ζαπατίστας στις εκλογές για να περάσει η εξουσία στους «από κάτω»

Οι Ζαπατίστας βεβαιώνουν πως τίποτε στην πράξη δεν έχει αλλάξει στη

στρατηγική τους και πως ο αγώνας τους δεν είναι για την εξουσία ούτε καν

για την αναζήτησή της  | EPA/ DAVID DE LE PAZ

Αναδημοσίευση από την «εφημερίδα των συντακτών»

της Χριστίνα Πάντζου

Η διακήρυξη του πέμπτου Εθνικού Συνεδρίου Ιθαγενών (CNI) και του Ζαπατιστικού Εθνικοαπελευθερωτικού Στρατού (EZLN) της 14ης Οκτωβρίου αποτελεί σημείο καμπής στην πολιτική τακτική της ομάδας που άλλαξε τη δυναμική των αγώνων των ιθαγενών πληθυσμών του Μεξικού: για πρώτη φορά στην Ιστορία τους οι Ζαπατίστας θα μετάσχουν σε εκλογική αναμέτρηση.

Με τίτλο «Να σειστεί το κέντρο της Γης», το κείμενο αποτελεί έκκληση προς την κοινωνία ώστε να οργανωθεί για να υποστηρίξει μια νέα πολιτική πρωτοβουλία υπέρ της ανεξάρτητης υποψηφιότητας μιας ιθαγενούς γυναίκας για τις προεδρικές εκλογές του 2018.

Για τον σκοπό αυτό, το CNI και οι Ζαπατίστας προκήρυξαν μόνιμη συνέλευση με στόχο όσα συζητήθηκαν και συμφωνήθηκαν στο συνέδριο να γίνουν αντικείμενο διαβούλευσης σε «κάθε γεωγραφία, έδαφος και συντεταγμένη μας ώστε να επιλεγεί ένα ιθαγενές κυβερνητικό συμβούλιο, του οποίου ο λόγος θα εκφέρεται από μια ιθαγενή γυναίκα».

Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα…

Διαβάζοντας στο iskra.gr το παράπονο  συντρόφων της ΛΑΕ (εδώ: ΤΟ ΚΚΕ, Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ Η “ΕΧΘΡΟΣ” ... ΛΑ.Ε.) που μυξοκλαίνε στενοχωρημένοι γιατί δεν τους παίζει το ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ, το μόνο που έχουμε να τους πούμε είναι ότι υπάρχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να γίνει ο Τσίπρας επαναστάτης κομμουνιστής από να συμπορευτεί η ΛΑΕ με το ΚΚΕ και το ΑΝΤΑΣΥΑ. Παρ' όλα αυτά, αν επιμένουν να αυτοκαταναλώνονται σε αυτό τον ουτοπικό στόχο, θα τους συστήναμε να μπουν δυνατά στον αγώνα να ακολουθήσουν τις συμβουλές του Αντρέα Στραματσόνι, προς τους ποδοσφαιριστές Παναθηναϊκού. Με το «σεις» και με το «σας» δεν γίνεται δουλειά:

Δεν είναι «ροζ», είναι μαύρη και είναι «Ζούγκλα»

Αναδημοσίευση από «REDNotebook» 

του Στρατή Μπουρνάζου

Η υπόθεση εκβιασμού ανώτατου δικαστικού

Το «ερωτικό σκάνδαλο» ανώτατου δικαστικού, που ήρθε στη δημοσιότητα τις τελευταίες μέρες, δεν είναι ούτε «ροζ», όπως διατείνονται εκείνοι που το διακινούν, ούτε «κίτρινο», όπως ίσως σκεφτεί  αμέσως ο αναγνώστης. Είναι μαύρο, κατάμαυρο· είναι μια υπόθεση άθλιου εκβιασμού, εξαιρετικά δυσοίωνη για τον δημόσιο βίο, αν βρει έδαφος.

Θυμίζω πώς ξεκίνησε το ζήτημα. Πριν μία περίπου βδομάδα, το Ζοugla.gr του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου αποκάλυψε ότι «υψηλόβαθμος δικαστής του Συμβουλίου της Επικρατείας διατηρούσε ερωτική σχέση με παντρεμένη (πρώην υποψήφια και νυν) δικαστή, την οποία βοήθησε παράνομα ώστε να πετύχει στις εξετάσεις της και να ανέλθει στο Σώμα». Στη συνέχεια, το δημοσίευμα παραθέτει αποσπάσματα από τα προσωπικά μέιλ που αντάλλασσαν, ενώ το υπόλοιπο αφιερώνεται στο θέμα  της εκδίκασης από το ΣτΕ του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες.

Ποια είναι τα στοιχεία που μας υποχρεώνουν να αντιμετωπίσουμε την ιστορία σαν μια επικίνδυνη ιστορία εκβιασμού – και μόνον έτσι;

Έλα πουλί στον τόπο σου

(ένα αλληγορικό σχόλιο για την οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης/εξουσίας με μια ...καρακάξα)

Τα σύνθημα «Το πάθος για την Λευτεριά είναι δυνατότερο απ όλα τα κελιά» είναι αληθινό; Όχι πάντα, όπως συμβαίνει εξάλλου με όλα τα συνθήματα που διεκδικούν την θέση μιας καθολικής αλήθειας. Το video που παρουσιάζουμε παρακάτω αφηγείται την ιστορία μιας καρακάξας, η οποία μεγάλωσε με την φροντίδα ενός φίλου που την περιμάζεψε ως εγκαταλελειμμένο νεοσσό στον κόμβο Λενορμάν και Κωνσταντινουπόλεως. Η καρακάξα μετά από καιρό επέστρεψε στον τόπο που γεννήθηκε, στην “πατρίδα” της, αλλά δεν παρέμεινε εκεί. Συνεχίζει να περιπλανιέται μαζί με το κλουβί της και γύρω απ' αυτό. Και να ραμφίζει όποιον συναντά γύρω της, ακόμα και αυτούς που την φροντίζουν...

Το κακό έρχεται από πιο μακριά

(κλικ στην εικόνα για περισσότερα)

της Ελένης Πορτάλιου από τα «Τετράδια» που κυκλοφορούν

Ένας σύγχρονος συστημικός δικομματισμός - ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Δημοκρατία - έχει εγκατασταθεί στο πολιτικό εποικοδόμημα της ελληνικής μετα-δημοκρατίας κατ’ αναλογίαν με τις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου οι παλαιότερες διαχωριστικές γραμμές μεταξύ σοσιαλιστικών/σοσιαλδημοκρατικών και δεξιών κομμάτων έχουν καταλυθεί και οποιαδήποτε εναλλακτική πρόταση στον παγκοσμιοποιημένο (νεο)φιλελεύθερο καπιταλισμό φαντάζει ανέφικτη.

Όσον αφορά τα αριστερά και κομμουνιστικά κόμματα, η Ροσάνα Ροσάντα έχει δίκιο. «Στο γύρισμα του αιώνα από την αριστερά, ακόμα και την πιο μετριοπαθή, δεν απομένει τίποτα»¹. Δεν θα ήθελα σε καμιά περίπτωση να αγνοήσω σημερινές δυνάμεις όπως το Μπλόκο στην Πορτογαλία, οι Unidos Podemos στην Ισπανία, το κόμμα του Μελανσόν στη Γαλλία, το DieLinke στη Γερμανία ή οι μικρές διάσπαρτες αριστερές οργανώσεις στην Ευρώπη και την Ελλάδα. Η παρουσία τους δημιουργεί αναχώματα και στηρίζει αντιστάσεις αλλά δεν μπορεί να φωτίσει ένα επίκαιρο χειραφετητικό όραμα για μια άλλη πορεία της Ευρώπης και του κόσμου που προχωρούν στα σκοτεινά προς ένα εξαιρετικά δυσοίωνο μέλλον.

Η ευρωπαϊκή αντικαπιταλιστική Αριστερά συζητά: Η Ευρώπη σε κρίση, η κοινωνική αντίσταση, η Αριστερά και οι πολιτικές προοπτικές

4-5-6 Νοέμβρη στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ)

Η Ευρώπη βυθίζεται μέσα σε μια παρατεταμένη πολιτική και οικονομική κρίση που έχει ως θεμέλιο το κοινωνικό ζήτημα. Τα αδιέξοδα και οι ανισότητες από την πολιτική της επιθετικής λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού μεγεθύνονται. Κορυφαία πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα παραμένουν αναπάντητα.

Στην ΕΕ και διεθνώς, δυναμώνουν οι ακροδεξιές φωνές και ενισχύεται ένα ρεύμα επιστροφής στις πολιτικές «εθνικής κυριαρχίας». Τάση που διαπερνά τις συντηρητικές δυνάμεις που ηγεμόνευσαν στην καμπάνια για το Brexit. Τάση όμως που αναπτύσσεται και μέσα σε άλλες μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες: Τραμπ στις ΗΠΑ, Λεπέν και Σαρκοζί στη Γαλλία κ.α.

Απέναντι σε αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα, για το πώς μπορούμε να ανατρέψουμε τη λιτότητα και να αλλάξουμε τα πράγματα, για το πώς μπορούμε να χτίσουμε κόμματα που θα προσφέρουν μαζικές και ριζοσπαστικές εναλλακτικές, που δεν θα υποχωρούν στο ρεαλισμό και στην πολιτική του «δεν υπάρχει εναλλακτική», αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς από τη Γαλλία, την Ισπανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ελβετία, τη Βρετανία, την Κύπρο, τις ΗΠΑ και φυσικά την Ελλάδα, συναντιόμαστε και συζητάμε στην Αθήνα, στις 4, 5 και 6 Νοέμβρη.

Δράσεις αλληλεγγύης στην αυτοδιαχειριζόμενη ΒΙΟΜΕ

Ο αγώνας των εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ βρίσκεται πλέον ευθέως στο στόχαστρο των δικαστικών αρχών, μετά από αυτεπάγγελτη(!) προκαταρκτική έρευνα από την εισαγγελία Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης. Παράλληλα, στις 20 Οκτωβρίου ξεκινούν ξανά οι πλειστηριασμοί των οικοπέδων της ΒΙΟΜΕ που απειλούν με έξωση τους εργαζόμενους από το εργοστάσιο.

Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στη ΒΙΟΜΕ καλεί σωματεία, συλλογικότητες και αγωνιστές\τριες των κοινωνικών κινημάτων σε δράσεις υπεράσπισης της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟΜΕ, για την αντιμετώπιση της προσπάθειας ποινικοποίησης και καταστολής του αγώνα των εργαζομένων της:

- Τρίτη, 18/10, 12:00, παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Εργασίας (Σταδίου)

- Τετάρτη, 19/10, 15:30, στο Ειρηνοδικείο Αθήνας (Λουκάρεως), συμμετοχή σε δράση ματαίωσης πλειστηριασμού λαϊκής κατοικίας.

Η ποινικοποίηση και οι πλειστηριασμοί δε θα περάσουν!
Η ΒΙΟΜΕ θα μείνει σε χέρια εργατικά
Κανένα λαϊκό σπίτι σε χέρια τραπεζίτη

Όταν η «δεξιά» επικροτεί την «αριστερά» κάτι συμβαίνει...

Σπανίως μια μετάλλαξη λαμβάνει σάρκα και οστά σε τέτοιο βάθος και με τέτοια ταχύτητα.

Ο κ. Τσίπρας μιμείται πλέον τον μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου, με όλο και πιο ανατριχιαστικό τρόπο.

Ομιλεί με τη σύνταξη του Ανδρέα, τις παύσεις του Ανδρέα, τη στίξη του Ανδρέα.

Και το πιο ανατριχιαστικό, όλο και πιο έντονα πια η φωνή του θυμίζει τη φωνή του Ανδρέα.

Ανατριχιαστικό, αλλά αναμενόμενο, διότι όσο πιο κούφιος είναι ο μίμος, τόσο πιο έντονη ακούγεται η ηχώς του ινδάλματός του.

(απόσπασμα από το: «Σοκ και δέος από το άρθρο του Στάθη για τον πολιτικό απατεώνα Τσίπρα και τους γενίτσαρους του ΣΥΡΙΖΑ»)

Ο Στάθης προσπαθεί να αποδείξει ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά που γέννησε τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μεταλλάχτηκε και προσχώρησε στο αντίπαλο στρατόπεδο. Όμως δεν πρόκειται περι αυτού. Απλά ο ΣΥΝασπισμός, εκείνο το κόμμα που έτρεφε συνδιαχειριστικές αυταπάτες αλλά βολόδερνε για χρόνια στο περιθώριο της κοινοβουλευτικής σκηνής, σήμερα αναγεννήθηκε ως φοίνικας από τις στάχτες του και κυβερνά την χώρα...

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟ ΩΣ ΜΝΗΜΕΙΩΝ ΚΤΙΡΙΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ

Δελτίο Τύπου 14/10/2016

1. Στο Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων συζητήθηκε στις 13/10/2016 ο «χαρακτηρισμός ως μνημείων κτιρίων και τεχνικών εγκαταστάσεων του πρώην Αεροδρομίου Ελληνικού». Η διαδικασία διήρκεσε από τις 4.00 μ.μ. έως τις 12.00 τα μεσάνυχτα και η συζήτηση που έλαβε χώρα χαρακτηρίζει τη διολίσθηση του οργάνου σε διαδικασίες και αποφάσεις που δεν συνάδουν με την επιστημονική αντικειμενικότητα και την αυτονομία του.

2. Η εισήγηση της αρμόδιας διεύθυνσης του ΥΠΠΟΑ, η οποία υπογράφεται από τις συντάκτριες Αθανασία Γκουσιάκη και Αθηνά Κούτση, αρχιτέκτονες μηχανικούς, τον Προϊστάμενο του Τμήματος Προστασίας και Διαχείρισης Νεωτέρων και Σύγχρονων Μνημείων και Μνημείων Τεχνικού Πολιτισμού, Αλέξανδρο Ξενάκη, αρχιτέκτονα μηχανικό, και την Προϊσταμένη της Διεύθυνσης Αμαλία Ανδρουλιδάκη, αρχιτέκτονα μηχανικό, αφορούσε στα παρακάτω κτίρια και τεχνικές εγκαταστάσεις :

Ελλάδα: «συμπιεσμένο ελατήριο» ή βυθισμένη στη στασιμότητα;

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Ο χρόνος που ακολούθησε την υπογραφή του τρίτου μνημονίου από τον Αλέξη Τσίπρα διέλυσε και τις τελευταίες ψευδαισθήσεις όσων τον ψήφισαν τον Σεπτέμβριο του 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον τελεσίδικα καθεστωτικός – αυξάνει φόρους, κόβει συντάξεις, κάνει συμφωνίες για την ιδιοκτησία των ΜΜΕ με ανθρώπους που όζουν, επιτρέπει τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Αντίστοιχη είναι και η ηθική και πολιτική του απαξίωση, όπως και η αίσθηση απελπισίας και αποχής από τα κοινά που καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις.

Θα περίμενε κανείς ότι η μνημονιακή πλευρά θα πανηγύριζε, αφού έχει νικήσει και επιβάλλει τη δικιά της άποψη για την πορεία της χώρας. Ωστόσο δεν θριαμβολογεί, αλλά ανησυχεί βαθιά. Γνωρίζει πολύ καλά ότι ο εξευτελισμός του Τσίπρα ήταν απλώς ένα απαραίτητο βήμα. Αυτό που πραγματικά θα κρίνει τα πράγματα είναι η πορεία της οικονομίας, η οποία δεν παρέχει καμία βεβαιότητα. Ακριβώς γι’ αυτό το Grexit επανέρχεται μόνιμα και πιεστικά, εκεί που το μνημονιακό κατεστημένο νόμιζε ότι το είχε ξορκίσει.