Συνέντευξη του Ανδρέα Καρίτζη: Ο Τσίπρας έπρεπε να παραιτηθεί και όχι να εφαρμόσει μνημόνιο

Αναδημοσίευση από την FM Voice

Συνέντευξη στην ‘FM Voice’: Ο Τσίπρας έπρεπε να παραιτηθεί και όχι να εφαρμόσει μνημόνιο

,

Μόλις λίγες ημέρες μετά την επιστροφή του από τη Θεσσαλονίκη, όπου μίλησε στην παρουσίαση του βιβλίου «Το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ» (του Χρήστου Λάσκου και του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, εκδόσεις ΚΨΜ), ο πρώτος εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, επί προεδρίας Αλέξη Τσίπρα, δεν διστάζει να ταράξει τα νερά. Τον πετύχαμε κοντά στον χώρο εργασίας του, σε μία πάροδο της Πατριάρχου Ιωακείμ, στο κέντρο της Αθήνας. Ο Ανδρέας Καρίτζης δηλώνει ότι ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να παραιτηθεί, μετά την πραξικοπηματική παραγνώριση του δημοψηφίσματος από τους δανειστές και να μην αποδεχθεί το μνημόνιο. Παράλληλα, τονίζει ότι ο κ. Τσίπρας άλλαξε πολιτικά προς το χειρότερο, ενώ η κυβέρνησή του αποκόπηκε από την κοινωνία και έχασε την αναφορά της στην Αριστερά.

Τα μνημόνια είναι πραξικόπημα;

Στόχος της αρχιτεκτονικής της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι η δημιουργία θεσμών που ελέγχουν τις βασικές λειτουργίες των κοινωνιών. Οι θεσμοί αυτοί είναι απρόσβλητοι και δεν μπορούν να επηρεαστούν από τη λαϊκή βούληση. Αυτό βρίσκεται, τώρα, σε εξέλιξη και το μνημόνιο είναι ένα μέσο περάσματος από μία αστική δημοκρατική συγκρότηση σε αυτήν την νέα κατάσταση. Αξιοποιήθηκε, δηλαδή, η κρίση χρέους για να μπουν οι κοινωνίες σε τέτοια προγράμματα. Τα μνημόνια είναι μέρος ενός σχεδίου, που στόχο έχει να περάσουμε σε ένα μοντέλο κοινωνίας, στην οποία οι άνθρωποι που δεν έχουν οικονομική ισχύ να μην έχουν λόγο για τα πράγματα για τις βασικές κρίσιμες αποφάσεις της.

Άρα, η κοινωνία, τώρα, έχει αποσβολωθεί από την ένταση των μέτρων…

Η κοινωνία βρίσκεται σε μία αμήχανη κατάσταση, διότι εξάντλησε όλα τα εργαλεία που της έδινε η προηγούμενη θεσμική μορφή (εκλογές, κίνημα, πλατείες, δημοψήφισμα). Αυτό που απαιτείται είναι να βρεθούν άλλοι τρόποι πολιτικής και κοινωνικής δράσης για να μπορέσουμε να βγούμε από αυτήν την κατάσταση. Γιατί δεν πρόκειται για μία προσωρινή αλλαγή, όπως μας έλεγαν στην αρχή για τα μνημόνια. Αυτή είναι μία μείζονα αλλαγή, ιστορικού χαρακτήρα, μία κεντρική στρατηγική, πολύ επικίνδυνη, όχι μόνο για τα λαϊκά στρώματα αλλά και για κάθε άνθρωπο που πιστεύει στη Δημοκρατία. Ακόμη και τους φιλελεύθερους ή τους συντηρητικούς αν ρωτήσεις είναι θορυβημένοι με αυτό που συμβαίνει.

Νέα «κινήματα», νέοι μοχλοί εκτόνωσης της λαϊκής οργής

Το παρακάτω κείμενο είναι από τον «ριζοσπάστη». Το αναδημοσιεύουμε για να προσφέρουμε λίγο γέλιο στους αναγνώστες μας

Από συγκέντρωση των «Nuit Debout», με το πανό να γράφει: «Πολίτες, ας γράψουμε μόνοι μας το επόμενο Σύνταγμα»

Από τις αρχές του Απρίλη, έχουν πυκνώσει στη Γαλλία κινητοποιήσεις που συνδέθηκαν με «ανοιχτές συνελεύσεις» και συζητήσεις σε κεντρικές πλατείες, συχνά μέχρι αργά το βράδυ ή και το ξημέρωμα, οι οποίες γι' αυτόν το λόγο βαφτίστηκαν «Nuit Debout» («Νουί Ντεμπού», σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει «Ορθιος τη νύχτα» ή «Ολονυκτία»).

Το τελευταίο δεκαήμερο τέτοιες συγκεντρώσεις μοιάζουν να επεκτείνονται ραγδαία σε όλη τη χώρα. Αν και αρχικά συνδέθηκαν με την εναντίωση στην αντεργατική μεταρρύθμιση «Ελ Κομρί», πλέον, πολλοί τις εμφανίζουν ως μορφή καταδίκης κι άλλων πλευρών της πολιτικής της κυβέρνησης Ολάντ - Βαλς, ακόμα και ενάντια «γενικά στο σύστημα».

Στην ιστοσελίδα που έχει δημιουργηθεί, οι «Νουί Ντεμπού» καλούν το επόμενο διάστημα σε «μία μεγάλη διεθνή δράση το Σαββατοκύριακο της 15 του Μάη... για μαζικές καταλήψεις των δημόσιων πλατειών παντού στον κόσμο». Ομως, σε αναντιστοιχία με τους δυναμικούς ακτιβισμούς, τα αιτήματα είναι (τουλάχιστον) λειψά. Ετσι, καθορίζοντας «ως πρώτο του στόχο τη δημιουργία ενός χώρου σύγκλισης των αγώνων», το «κίνημα» των «Νουί Ντεμπού» καλεί σε ενίσχυση των δεσμών «των πολυάριθμων κινημάτων, που στις τέσσερις γωνιές του κόσμου αντιστέκονται και αντιμάχονται τον κοινωνικό αποκλεισμό, τη χρηματοπιστωτική δικτατορία, την καταστροφή του περιβάλλοντος, τους πολέμους και το μιλιταρισμό, την υποβάθμιση των συνθηκών της ζωής μας».

Εμπειρικές ενδείξεις ότι οι λιγότερες ώρες εργασίας αυξάνουν τους μισθούς

Αναδημοσίευση από (το)  περγάδι

πηγή: THE REAL MOVEMENT

Όπως μπορούμε να δούμε στο παρακάτω διάγραμμα, οι περισσότερες ώρες εργασίας δεν αυξάνουν τους μισθούς της εργατικής τάξης, ούτε οι λιγότερες ώρες εργασίας συμπιέζουν τους μισθούς.


Εμπειρικά στοιχεία για την αντίστροφη συσχέτιση μεταξύ ωρών εργασίας και μισθών στις χώρες της ευρωζώνης (Πηγή: ΟΟΣΑ)

Στην ευρωζώνη, καθώς οι ώρες εργασίας μειώνονται (άξονας x), οι μισθοί αυξάνονται (άξονας y). Η ευρωζώνη είναι μια καλή μελέτη περίπτωσης (case study) για την εμπειρική σχέση μεταξύ ωρών εργασίας και τους μισθούς, διότι κοινό νόμισμα σημαίνει ότι δεν υπάρχει ανάγκη προσαρμογής συναλλαγματικών ισοτιμιών.

Νίκος Νούλας: Η Αριστερά μπροστά στο προβλέψιμα απρόβλεπτο

Δελτίο τύπου

Το συνεργατικό βιβλιοπωλείο Ακυβέρνητες Πολιτείες, παρουσιάζει το νέο πολιτικό δοκίμιο του Νίκου Νούλά:

"Η Αριστερά μπροστά στο προβλέψιμα απρόβλεπτο",

προσπαθεί να καταπιαστεί με ορισμένα από τα θέματα και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η σύγχρονη Αριστερά: ο χαρακτήρας του ιμπεριαλισμού και της παγκοσμιοποίησης, ο ρόλος της Ελλάδας στο διεθνές τοπίο, ο χαρακτήρας της σύγχρονης εργατικής τάξης, το προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα, οι χαρακτήρας και οι προκλήσεις του κινήματος αντίστασης.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 6Μαΐου

στο βιβλιοπωλείο μας, Αλ. Σβώλου 28, στις 7 μμ.

Μαζί με τον συγγραφέα θα μιλήσουν οι:

Αλέξανδρος Κιουπκιολής, τμήμα Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ

Κώστας Παλούκης, Ιστορικός

Γιώργος Στεφανίδης, ομάδα Πλατύπους

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΚΚΙΝΟΥΣ ΔΗΜΑΡΧΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΠΕΛΕΤΙΔΗ – Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΜΙΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ

Συνεδρίαση λαϊκής αυτοδιοίκησης στο χωριό Βλάσι Αγράφων, 1943. Φωτογραφία του Σπύρου Μελετζή

Αναδημοσίευση από το  K-Lab

του Κώστα Παλούκη

Ο Μήτσος Παρτσαλίδης, ο κόκκινος δήμαρχος του μεσοπολέμου

Ο πρώτος «κόκκινος» δήμαρχος υπήρξε ο Μήτσος Παρτσαλίδης. Τον Φεβρουάριο του 1934 εκλέχτηκε δήμαρχος Καβάλας. Στις 12 Μαρτίου, στις επαναληπτικές εκλογές Σερρών, αναδείχτηκε δήμαρχος ο επίσης «κόκκινος» Διονύσης Μενύχτας. Ισχυρή παρουσία είχε, επίσης, η Αριστερά σε 60 δήμους και κοινότητες. Για πρώτη φορά η αριστερά με εκπρόσωπο έναν κομμουνιστή και εργάτη καταλαμβάνει δημοκρατικά έναν κρατικό θεσμό. Η προσπάθεια καθαίρεσής του προκάλεσε στην Καβάλα ένα πολύ δυναμικό κίνημα. Η επιτυχία του Ε.Μ.Ε.Α. στις δημοτικές εκλογές του 1934 ήταν κορυφαία στιγμή μιας μεγάλης αλυσίδας δράσεων των προσφύγων και όλων των εργατών της Καβάλας, «τεράστια κατάκτηση και νίκη του εργαζόμενου λαού της Καβάλας» είπε ο ίδιος ο Παρτσαλίδης μιλώντας στην πρώτη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου ανήμερα το Πάσχα του 1934. Το ψηφοδέλτιο του Ε.Μ.Ε.Α. περιλάμβανε σύμφωνα με τον Νίκο Καραγιαννακίδη ως υποψηφίους εργάτες και ιδιωτικούς υπαλλήλους, καθώς και μικροεπαγγελματίες, εκφράζοντας τη «σύγκρουση των δύο κόσμων που ολοκάθαρα χωρίστηκαν στην Καβάλα». Ο αντίπαλος συνδυασμός, ένα καθαρό αστικό ψηφοδέλτιο υπό το γηγενή Κλεάνθη Τερμεντζή, το δικό τους αστικό «Ενιαίο Μέτωπο», με υποψηφίους που ήταν καπνέμποροι, κτηματομεσίτες, έμποροι – καταστηματάρχες και ελεύθεροι επαγγελματίες, γιατροί, δικηγόροι, βιβλιοπώλες και επιχειρηματίες. Ένα σαφώς ταξικό ψηφοδέλτιο μεγαλοαστών και μεσοαστών, συγκέντρωνε όλο τον αστικό κόσμο, την εργοδοσία, τους αντιδραστικούς διανοούμενους και τον αστικό τύπο της πόλης, ενώ είχε την υποστήριξη της πολύ ισχυρής αστυνομίας και των καπνεμπόρων.

Helena Sheehan: «Το κύμα του ΣΥΡΙΖΑ»

Αναδημοσίευση από το «δρόμο της Αριστεράς»

της Helena Sheehan

«Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας ορίζοντας ελπίδας. Τώρα είναι ένας στρόβιλος απόγνωσης. Πάσχιζα να δω τις ενέργειες των συντρόφων υπό το καλύτερο δυνατό φως χωρίς να εγκαταλείπω το δικό μου κριτικό πνεύμα και την ηθική μου πυξίδα», αναφέρει η Helena Sheehan στο υπό έκδοση βιβλίο της «Το κύμα του ΣΥΡΙΖΑ» (The Syriza Wave), που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Monthly Review Press). Η Helena Sheehan είναι πολιτική ακτιβίστρια και καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Δουβλίνου, πρωτοστάτησε στην Ιρλανδία και στην Ευρώπη για την ανάπτυξη του κινήματος αλληλεγγύης στην Ελλάδα και συμμετείχε σε πολλές δράσεις στη χώρα μας. Στο βιβλίο της αποτυπώνει όλη αυτή την εμπειρία, από την ευφορία στην απογοήτευση, την οποία συνοψίζει στον υπότιτλο «Η εκτόξευση και η πτώση με την Ελληνική Αριστερά». Ο Δρόμος της Αριστεράς εξασφάλισε και παρουσιάζει μια προδημοσίευση αυτού του βιβλίου, που αναμένεται να φωτίσει αρκετές πλευρές της υπόθεσης ΣΥΡΙΖΑ, όπως μπορεί να δει και να αξιολογήσει κάποιος στοχαστής από μια κάποια απόσταση, έξω από τα όρια της Ελλάδας.

«Το Όχι ήταν Ναι. Το λάθος ήταν σωστό. Η δεξιά ήταν αριστερά. Η συνθηκολόγηση ήταν πράξη θαρραλέα». Είναι άλλο πράγμα να υπαινίσσεσαι ότι έχεις ένα πιστόλι στον κρόταφο και να παραδέχεσαι την ήττα και άλλο πράγμα να κάνεις στροφή και να ισχυρίζεσαι ότι επιτεύχθηκε μια μεγάλη ηθική νίκη και να βάζεις στο στόχαστρο οποιονδήποτε δεν συμφωνεί. Παραβιάστηκε κατάφωρα η στοιχειώδης λογική, αγνοήθηκαν τα στοιχεία της εμπειρίας και υπήρξε άρνηση της ηθικής ενοχής. Υπήρξε απεγνωσμένη προσκόλληση σε αντιφάσεις. Το ‘ναι’ και το ‘όχι’ στην ίδια πρόταση, στην ίδια διαδικασία οικειοποίησης, δεν είναι συμβατά, ούτε από λογική, ούτε από εμπειρική, ούτε από ηθική άποψη. Όσον αφορά την εννοιολογική σύλληψη της αντίφασης, το θέμα δεν είναι να την βεβαιώνεις και να βυθίζεσαι σε αυτήν, αλλά να πασχίζεις να την επιλύσεις, να την υπερβείς, να δημιουργήσεις μία νέα σύνθεση από αυτή. Λες και η εντατικοποιημένη οικονομική απαλλοτρίωση και η πολιτική συνθηκολόγηση δεν ήταν κιόλας κάτι αρκετά κακό, πρόσθεσαν και τη διανοητική σύγχυση και την ηθική υποβάθμιση στην τρομακτική πραγματικότητα που ξεδιπλωνόταν.

Να τσιτάρεις τον Έγελο και να περιφρονείς την «όμορφη ψυχή» προκειμένου να επιτεθείς σε οποιονδήποτε επέλεξε να ενεργήσει σε συνέπεια με τις πεποιθήσεις του, με εξέπληξε ως κάτι ιδιαίτερα άθλιο. Ντράπηκα για συντρόφους που το έκαναν αυτό. Δεν μπορείς να χτίσεις μια αριστερά όταν πετάς στα σκουπίδια την ίδια τη βάση των πεποιθήσεων μας. [Κι αυτό] προήλθε από ένα μείγμα απροκάλυπτου καιροσκοπισμού, γνήσιας σύγχυσης, ψυχολογικής αναστάτωσης και μεταμοντέρνας σοφιστείας…

ΠΩΣ Η ΔΥΤΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ ΤΟΝ ΣΥΡΙΑΚΟ ΛΑΟ

«Είπατε ψέματα για το Ιράκ. Είπατε ψέματα για το Αφγανιστάν.

Είπατε ψέματα για τη Λιβύη. Λέτε ψέματα

για τη Συρία και το Ιράν.»

Από το "avantgarde"

Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο της Ιρανής γεωπολιτικής αναλύτριας Sharmine Narwani σε μετάφραση της Νικολέττας Κίτσου. Ανεξάρτητα από επιμέρους διαφωνίες (όπως πχ το σημείο στο οποίο αναφέρει πως ο σημερινός κόσμος είναι πολυπολικός), το άρθρο είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικό σε ό,τι αφορά την αφήγηση που χρησιμοποίησε η Δυτική Αυτοκρατορία για να πλαισιώσει τις προσπάθειές της να επιβάλει αλλαγή καθεστώτος στη Συρία, στα πλαίσια της επικαιροποίησης της ηγεμονίας της στην πλούσια σε πετρέλαιο περιοχή της Μέσης Ανατολής και παγκόσμια. Η αντιμετώπιση του πολέμου της πληροφορίας που εξαπολύει η Αυτοκρατορία ενάντια στους εχθρούς της είναι και αυτή ταξική πάλη, και καλά θα κάνουν να το πάρουν χαμπάρι αυτό οι διάφοροι αριστεροί που χάφτουν αμάσητο ό,τι τους πλασάρουν τα ΜΜΕ του ιμπεριαλιστικού τους μπλοκ, πανηγυρίζοντας για «επαναστάσεις» και καταγγέλλοντας «δικτάτορες που σφάζουν το λαό τους» μαζί με το BBC και το CNN. Μετά τη Λιβύη, τη Συρία και την Ουκρανία, η αφέλεια δε μπορεί να αποτελεί πια δικαιολογία.

Στις 23 Μαρτίου 2011, στην αρχή αυτού που σήμερα αποκαλούμε «συριακό πόλεμο», δύο νέοι άντρες – ο Σάερ Γιαχία Μερχέτζ και ο Χαμπήλ Άνις Νταγιούμπ- δέχτηκαν πυρά και σκοτώθηκαν στην πόλη Ντάραα της νότιας Συρίας.

Ο Μερχέτζ και ο Νταγιούμπ δεν ήταν ούτε άμαχοι, ούτε αντίθετοι με την κυβέρνηση του Προέδρου της Συρίας Μπασάρ Αλ-Άσαντ. Ήταν δύο στρατιώτες που υπηρετούσαν στις τάξεις του Αραβικού Συριακού Στρατού.

Δολοφονημένοι από ένοπλους αγνώστους, ο Μερχέτζ και ο Νταγιούμπ ήταν οι πρώτοι από τους ογδόντα οκτώ στρατιώτες που σκοτώθηκαν σε όλη τη Συρία κατά τον πρώτο μήνα της σύρραξης – σε Ντάραα, Λαττάκεια, Ντούμα, Μπάνιας, Χομς, Μουανταμίγιατ, Ιντλίμπ, Χαράστα, Σουγουέιντα, Ταλκάλαχ και στα προάστια της Δαμασκού.

Σύμφωνα με την Ανεξάρτητη Διεθνή Επιτροπή Έρευνας του ΟΗΕ για τη Συρία, ο συνολικός αριθμός των νεκρών από την πλευρά των κυβερνητικών δυνάμεων της χώρας ήταν 2.569 μέχρι τον Μάρτιο του 2012, δηλαδή κατά το πρώτο έτος των συγκρούσεων. Εκείνη την περίοδο, ο συνολικός αριθμός απωλειών που έδινε ο ΟΗΕ για όλα τα θύματα της πολιτικής βίας στη Συρία ήταν 5.000 νεκροί.

Αυτοί οι αριθμοί αποκαλύπτουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα των γεγονότων στη Συρία. Σίγουρα δεν πρόκειται για τη σύρραξη για την οποία διαβάζαμε στα πρωτοσέλιδα – αν μη τι άλλο, η “ισορροπία” στους θανάτους μεταξύ των δύο πλευρών υποδεικνύει τουλάχιστον ότι η κυβέρνηση ακολούθησε την αρχή της αναλογικότητας στη χρήση ισχύος για την αντιμετώπιση της βίας.

ΕΞΕΓΕΡΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΓΑΛΛΙΑ

Η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και η κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων που προωθεί η κυβέρνηση Ολάντ έβγαλε τις τελευταίες μέρες στους δρόμους της Γαλλίας δεκάδες χιλιάδες μισθωτούς αλλα και νεολαίους που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των συνδικάτων και απαίτησαν να αποσυρθεί το επίμαχο νομοσχέδιο από τη Βουλη.

Φωτογραφίζοντας τα μπαρ της Γαλλικής εργατικής τάξης

Ο Γάλλος φωτογράφος Blaise Arnold αποτίει φόρο τιμής σε μακρινά,ξεχασμένα και σχεδόν εγκαταλελειμμένα μπαρ της Γαλλίας. Με το φακό του απαθανατίζει μπυραρίες, καφετέριες και έρημα μπαρ στο Παρίσι και τα προάστιά του το σούρουπο ή την αυγή. Μιλώντας στη HuffPost Greece ο φωτογράφος αναφέρει ότι για το άλμπουμ Red Lights εργάζεται εδώ και δέκα χρόνια. "Πρόκειται για μέρη τα οποία είναι σπάνια. Εξαφανίζονται μαζί με την εργατική τάξη που σύχναζε εκεί.", αναφέρει.

περισσότερες φωτογραφίες εδώ:

RED LIGHTS

αναρχία στην στάνη