Η ζωή μας κύκλους κάνει: τέλος εποχής και αρχή μιας νέας

Είναι σαφές ότι η ευρύτερη δυνατή ενότητα αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων είναι ανάγκη για μια αριστερά που θα πρέπει να διεκδικήσει εκ νέου την εξουσία για να αποτελέσει την επιζητούμενη διέξοδο από την ομίχλη των μνημονίων. Ωστόσο ένας τέτοιος στόχος δεν μπορεί να υπηρετηθεί με τις χθεσινές μεθόδους.

Αναδημοσίευση από το “Press Publica”

της Δέσποινας Σπανούδη

Το 3ο μνημόνιο είναι εδώ. Και σιγά αλλά σταθερά ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και υποστηρικτές της κυβέρνησης, επιχειρούν να βρουν θετικά σημεία αναπαράγοντας τα κυβερνητικά non paper που πέφτουν βροχή. Ωστόσο η βασική επιχειρηματολογία είναι ίδια από την αρχή: «εφόσον το μνημόνιο διαπιστώσαμε και εμείς ότι είναι μονόδρομος, καλύτερα να το διαχειριστούμε εμείς, παρά οι άλλοι». Και προκειμένου να υπάρχει μια ρωγμή εξόδου, πετάμε την μπάλα και κατά την Ευρώπη ότι και αν σημαίνει αυτό. Δεν είναι σαφές βέβαια, αν η περιβόητη αλλαγή των συνθηκών, αναμένουμε να προέλθει από κινητοποιήσεις των λαών κατά της λιτότητας – συνεπώς ενάντια στην ωμή νεοφιλελεύθερη πολιτική που θα εφαρμόζει η κυβέρνηση- ή αν θα προέλθει από τα αδιέξοδα των τραπεζιτών και των αγορών που – ελπίζουν ότι- θα αναγκαστούν να χαλαρώσουν τα λουριά και να αναζητήσουν εναλλακτικούς πολιτικούς εκφραστές με πιο μετριοπαθές προφίλ.

Η ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης και ο εξευτελισμός της δημοκρατίας

Η δραματική απομείωση της εθνικής κυριαρχίας συμβαδίζει πλήρως με τον εξευτελισμό της δημοκρατίας που επέφερε η νέα συμφωνία. Είναι αδιανόητο ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς πρωτοστάτησε σε αυτήν την εξέλιξη, πόσο μάλλον ο ισχυρισμός ότι η κυβέρνηση μπορεί να διαχειριστεί τη νέα αυτή κατάσταση προς όφελος του λαού. Μετά τις εξελίξεις αυτές αναδύεται με επιτακτικό τρόπο η εθνική και κοινωνική ανάγκη, το «Όχι» στο δημοψήφισμα και στο Κοινοβούλιο να βρουν πολιτική έκφραση.

του Kώστα Λαπαβίτσα

Η νέα δανειακή σύμβαση που υπερψήφισε η Βουλή στις 14 Αυγούστου 2015 μπορεί να χαρακτηριστεί αποικιοκρατική για λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω. Αντίστοιχο είναι και το μνημόνιο που τη συνοδεύει, το οποίο και θα αναλύσω σε επόμενο άρθρο.

Το νομοσχέδιο της 14ης Αυγούστου συνολικά απαρτίζεται από τα προαπαιτούμενα της συμφωνίας, τη νέα δανειακή σύμβαση και το συνοδευτικό μνημόνιο. Πρόκειται για ένα κείμενο 354 πυκνογραμμένων σελίδων, οι πρώτες 270 σελίδες του οποίου – τα προαπαιτούμενα – αποτελούν μια σειρά λεπτομερών νομοθετικών παρεμβάσεων που αφορούν ένα τεράστιο φάσμα επαγγελματικών κλάδων και οικονομικών δραστηριοτήτων και στρατηγικής σημασίας όπως: φυσικό αέριο, ηλεκτρισμός, αρτοποιοί, φαρμακοποιοί, οδηγοί φορτηγών αυτοκινήτων, συμβολαιογράφοι, κ.α. Η δανειακή σύμβαση καταλαμβάνει τις επόμενες 28 σελίδες και εμπεριέχει - όπως και οι προηγούμενες - καίρια νομικά και άλλα εθνικής κυριαρχίας θέματα. Τέλος, το νέο μνημόνιο που συνοδεύει τη δανειακή σύμβαση θέτει το πλαίσιο της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της χώρας για τα επόμενα χρόνια σε 56 σελίδες.

Το χρήμα στον καπιταλισμό ή το καπιταλιστικό χρήμα;

Πίσω από το δίλημμα "δραχμή ή ευρώ" με τους όρους που τίθεται στην πολιτική σκηνή, αποκρύπτεται στην πραγματικότητα ένα άλλο ερώτημα που αγγίζει όλο και περισσότερο ευρύτερες λαϊκές μάζες και αφορά την ίδια την λειτουργία του χρήματος. Η βίαιη επέκταση της κεφαλαιακής σχέσης την εποχή των μνημονίων δεν αφορά μόνον στις εργασιακές σχέσεις, αλλά αγγίζει και τον συσσωρευμένο πλούτο των μικρομεσαίων στρωμάτων αλλά και του κράτους. Αυτός ο πλούτος θα πρέπει να ενταχθεί στην κεφαλαιακή σχέση (στην κυκλοφορία του χρήματος). Μια πρώτη γεύση αυτής της κεφαλαιακής επέκτασης έλαβε η ελληνική κοινωνία με χρηματιστηριακή φούσκα την πρώτη εποχή της επιβολής του νεοφιλελευθερισμού στη χώρα μας.

Σήμερα έχει αρχίζει να αναπτύσσεται ένας ευρύτερος προβληματισμός αν είναι δυνατόν να υπάρξει ένα άλλο παράλληλο σύστημα χρηματικών συναλλαγών έξω από το τραπεζικό, ένα άλλο τραπεζικό σύστημα αποδεσμευμένο από το παγκόσμια χρηματοπιστωτικό σύστημα και πολλά παρόμοια που αφορούν στην λειτουργία του χρήματος, θέματα που ήταν και παραμένουν περιθωριακά στον προβληματισμό αλλά και στις πρακτικές της παραδοσιακής Αριστεράς.Ξεκινώντας την δημοσίευση μιας σειρά κειμένων για αυτά τα θέματα, δημοσιεύουμε ως πρώτο κείμενο το παρακάτω:

Το χρήμα στον καπιταλισμό ή το καπιταλιστικό χρήμα;

Αναδημοσίευση από τις "Θέσεις", Τεύχος 97, περίοδος: Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2006

των Dick Bryan και Michael Rafferty

μετάφραση Χρήστος Βαλλιάνος

«Ο πλούτος των κοινωνιών στις οποίες κυριαρχεί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής εμφανίζεται ως ένας τεράστιος σωρός εμπορευμάτων…»1

Από την πρώτη μόλις πρόταση του Κεφαλαίου του Μαρξ γνωρίζουμε ότι ο καπιταλισμός χαρακτηρίζεται από δύο ουσιώδη γνωρίσματα: το εμπόρευμα και το ανταγωνιστικό κίνητρο για συσσώρευση. Όπως έδειξε η ανάλυση και των δύο, πολύ συχνά το χρήμα περιγράφεται ως η απλή θεραπαινίδα τους: ως το λάδι που λιπαίνει την ανταλλαγή εμπορευμάτων και διευκολύνει τη συσσώρευση, χωρίς να έχει κάποιο κεντρικό ρόλο. Όταν λοιπόν το χρήμα τραβιέται τόσο γρήγορα στο παρασκήνιο, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος του μαρξισμού διολίσθησε στην περιγραφή μιας «πραγματικής» οικονομίας αγαθών και υπηρεσιών, ταξικών σχέσεων και αξίας, σε αντιπαράθεση με έναν νομισματικό κόσμο αναπαράστασης (και στρεβλής παράστασης).

Η πρόσφατη αναβίωση του ενδιαφέροντος για το χρήμα και τις χρηματοπιστωτικές σχέσεις είναι απόλυτα ευπρόσδεκτη, καθώς η νέα εξέχουσα θέση της χρηματοοικονομικής σφαίρας σε παγκόσμια κλίμακα υποχρέωσε τους μαρξιστές να επανέλθουν σε μερικά βασικά ερωτήματα σχετικά με τη φύση του χρήματος στον καπιταλισμό. Το έργο του Κώστα Λαπαβίτσα αποτέλεσε μια σημαντική συμβολή, τόσο για την πρόσφατη αποσαφήνιση της μαρξικής θεωρίας σχετικά με το εμπορευματικό χρήμα και την πίστη,2 όσο και για τις παρεμβάσεις σχετικά με τη σημερινή ισχύ των μαρξιστικών αναλύσεων του χρήματος.3

Λίγοι είναι οι μαρξιστές, και ασφαλώς ανάμεσά τους δεν είναι ο Λαπαβίτσας, που θα ήθελαν να υιοθετήσουν την προαναφερθείσα θέση, όπως διατυπώθηκε προηγουμένως: το χρήμα δεν έχει σημασία στην καπιταλιστική οικονομία. Ωστόσο, το παρόν άρθρο θέτει και ένα περαιτέρω ερώτημα: ποιο είναι το χαρακτηριστικά καπιταλιστικό στοιχείο στο χρήμα στον καπιταλισμό – κατά ποιο τρόπο διαφέρει το καπιταλιστικό χρήμα από το μη καπιταλιστικό χρήμα και πώς το ίδιο το χρήμα στον καπιταλισμό αντανακλά τη διπλή διάσταση του εμπορεύματος και της συσσώρευσης; Το ερώτημα αυτό ως επί το πλείστον, και στις περισσότερες αναλύσεις, δεν τίθεται. Το χρήμα μπορεί να παίζει διάφορους ρόλους στο πλαίσιο του καπιταλισμού, όμως το ίδιο δεν είναι ειδικά καπιταλιστικό.

Δήλωση M. Γλέζου : "Να μην αποτελέσει η Αριστερά μια εφταμηνίτικη παρένθεση"

Δήλωση M. Γλέζου:

Η αλλοπρόσαλλη και παραπαίουσα στρατηγική της Κυβέρνησης Μαξίμου, έχει δημιουργήσει τραγικές καταστάσεις στην ιδεολογική και πολιτική συνείδηση των αγωνιστών.

Ενώ κανένας δεν συμφωνεί με το τρίτο μνημόνιο που δένει και υποδουλώνει χειροπόδαρα το Λαό μας για δεκαετίες ολόκληρες, με τα ψευτοδιλήμματα απελπισίας και τρομολαγνείας που δημιουργεί, βασανίζει τους αγωνιστές, που δεν θέλουν να αποτελέσει η Αριστερά μια εφταμηνίτικη παρένθεση.

Συνέλθετε επιτέλους συναγωνιστές κι σύντροφοι της ηγεσίας του Ενιαίου Κόμματος.

Αλέξη Τσίπρα, σε πήραν χαμπάρι όλοι

Αναδημοσίευση από το "πιτσιρίκος"

Αίσθηση έχει προκαλέσει η κίνηση του επικεφαλής των Podemos, Πάμπλο Ιγκλέσιας, να αφαιρέσει από τον λογαριασμό του στο Twitter την κοινή του φωτογραφία με τον Αλέξη Τσίπρα και το σύνθημα «Η Ελπίδα Έρχεται», ενώ υπάρχουν πληροφορίες πως τις επόμενες ημέρες θα τον κάνει unfollow.

Είναι προφανές πως, ενόψει των ισπανικών εκλογών, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας δεν θέλει να έχει καμία σχέση με τον απατεώνα Αλέξη Τσίπρα, γιατί οι Ισπανοί ψηφοφόροι θα σκεφτούν πως είναι κι αυτός απατεώνας και θα του γυρίσουν την πλάτη.

Βέβαια, ο Νίκος Παππάς δήλωσε πως ο Πάμπλο Ιγκλέσιας δεν άντεξε τη μεγάλη επιτυχία του Αλέξη Τσίπρα να υπογράψει νέο Μνημόνιο, και ζηλεύει τον πρωθυπουργό μας, αφού αυτός δεν θα καταφέρει να φέρει Μνημόνιο στην Ισπανία, αν εκλεγεί πρωθυπουργός.

Η κυβερνητική εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασίλη δήλωσε πως ο Πάμπλο Ιγκλέσιας δεν αντέχει τη σύγκριση με τον Αλέξη Τσίπρα, γιατί ο Αλέξης είναι γκόμενος και ο Πάμπλο αναρχοάπλυτος.

Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο

Αναδημοσίευση από "RedNotebook.gr"

του Γιώργου Νικολαΐδη

Έχει γίνει πλέον φανερό πως η παρούσα κυβέρνηση, παρά τις όποιες εμμονές της να αυτοπροσδιορίζεται επικοινωνιακά ως «κυβέρνηση της Aριστεράς», έχει δώσει γη και ύδωρ στο διευθυντήριο των Βρυξελλών υιοθετώντας την πλέον νεοφιλελεύθερη αντιλαϊκή πολιτική ολομέτωπης επίθεσης στο λαό και στην κοινωνία. Το θηριώδες Μνημόνιο Τσίπρα που ψηφίστηκε παραμονές Δεκαπενταύγουστου με διαδικασίες εξπρές από τη βουλή (και με τις τροπολογίες-κερασάκι που προστέθηκαν στο «και πέντε») αποτελεί το επιστέγασμα μιας διαδικασίας σταδιακής προσχώρησης του κυβερνητικού επιτελείου στο «άλλο στρατόπεδο» των «εχθρών του λαού», μιας διαδικασίας της οποίας η αφετηρία και τα σημαντικά ορόσημα μπορεί να προσδιορίζονται σε διαφορετικά χρονικά σημεία από τον καθένα, αλλά το τέλος της σίγουρα έλαβε χώρα τις πρώτες πρωινές ώρες της 14ης Αυγούστου του 2015.

ΣΥΡΙΖΑ: Κραυγές και ψίθυροι

Αναδημοσίευση από το "alterthess"

του Χρήστου Λάσκου

Όντας ένας από τους 19, που στις 13 Αυγούστου υπέγραψα την δήλωση[*] μελών της ΚΕ αναφορικά με τη «Συμφωνία», πρέπει να πω πως αισθάνομαι πραγματικά ανακουφισμένος μετά από το σημερινό ρεπορτάζ της «Αυγής», κατά το οποίο, «σύμφωνα με πληροφορίες ήταν «αυθόρμητη κίνηση» […], [ενώ, κ]υβερνητικές πηγές σχολίαζαν στην «Αυγή», ότι δεν την θεωρούν, βάσει του περιεχομένου της, «αντικομματική ενέργεια»». Μετά από την ευχάριστη αυτή εξέλιξη, λοιπόν, θέλω να βοηθήσω λίγο τη συζήτησή μας διατυπώνοντας μερικά μικρά σχόλια και επικαλούμενος την ανάγκη στοιχειώδους ορθολογικότητας. Θέλω να πω περιμένω λογικές –όχι αριστερές ή δεξιές- απαντήσεις: και παρακαλώ, ας μην μπούμε τώρα σε επιστημολογικές παρατηρήσεις περί «της φύσεως της λογικής», της δεδομένης μεροληπτικότητάς της κτό.

Η υγιής αντίδραση των πολιτών στην ψήφιση του νέου Μνημονίου

Αναδημοσίευση από το "πιτσιρίκος"

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πέρασε το τρίτο Μνημόνιο τον Δεκαπενταύγουστο μέσα στα άγρια χαράματα. Δηλαδή, σαν τους κλέφτες.

Τώρα, πάλι σαν τους κλέφτες, σχεδιάζουν εκλογές, ώστε οι πολίτες να ψηφίσουν πριν νιώσουν στο πετσί τους τα νέα μνημονιακά μέτρα.

Αν η κυβέρνηση έχει την εντύπωση πως οι πολίτες είναι ικανοποιημένοι με το νέο Μνημόνιο -και πως στην ικανοποίησή τους οφείλεται το γεγονός πως υπήρχαν ελάχιστοι διαδηλωτές έξω από τη Βουλή- την περιμένει μια πολύ μεγάλη έκπληξη.

Οι πολίτες θεωρούν αυτή την κυβέρνηση τελειωμένη.

Μπορεί ο Τσίπρας με τον Παππά, τον Βούτση, τον Σταθάκη, τον Τσακαλώτο και τον Φίλη να την έχουν δει κυβέρνηση με πυγμή αλλά οι πολίτες τους θεωρούν ήδη παρελθόν.

Όπως θεωρούν παρελθόν τα αντίστοιχα λαμόγια της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.

Για ένα κοινό μεταβατικό πρόγραμμα των αντιμνημονιακών δυνάμεων

Αναδημοσίευση από το "RProject"

του Ηλία Ιωακείμογλου

Χάρη σε όσα έγιναν στη διάρκεια της εβδομάδας του δημοψηφίσματος, η ταξική συνείδηση των υποτελών κοινωνικών τάξεων έχει ανέβει πολύ υψηλότερα από τα χρόνια των μνημονίων 1 και 2.

Αυτή η συ­νει­δη­το­ποί­η­ση συ­νέ­νω­σε τις υπο­τε­λείς κοι­νω­νι­κές τά­ξεις σε ένα πρό­πλα­σμα κοι­νω­νι­κού μπλοκ εξου­σί­ας της ερ­γα­σί­ας που είναι αδια­νό­η­το ότι θα μπο­ρού­σε να εκ­προ­σω­πη­θεί από την ηγε­τι­κή ομάδα του ΣYΡΙ­ΖA. Επεί­γει τώρα, λοι­πόν, να συ­στή­σου­με τον νέο πο­λι­τι­κό φορέα που θα εκ­προ­σω­πή­σει αυτό το κοι­νω­νι­κό μπλοκ δυ­νά­με­ων, να συ­γκρο­τή­σου­με τώρα πραγ­μα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις βάσης χτι­σμέ­νες με κρι­τή­ριο τα­ξι­κό, σο­βα­ρό­τη­τα, συ­νέ­πεια και αγω­νι­στι­κό­τη­τα, για να προ­σφέ­ρου­με πο­λι­τι­κή και ορ­γα­νω­τι­κή ισχύ στο αντι­μνη­μο­νια­κό μπλοκ κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων που ποτέ δεν ήταν τόσο αξιό­μα­χο όσο σή­με­ρα.[1]

Αυτό όμως απαι­τεί ένα πο­λι­τι­κό σχέ­διο απο­δε­κτό από τις δυ­νά­μεις που είναι κα­ταρ­χάς δια­θέ­σι­μες να συμ­με­τά­σχουν σε ένα τέ­τοιο εγ­χεί­ρη­μα - απαι­τεί ένα κοινό πρό­γραμ­μα.

Το τέλος του ιστορικού ΣΥΡΙΖΑ: πέντε καταρρεύσεις μέσα σε μια νύχτα

Αναδημοσίευση από το "RProject"

Του Δημήτρη Μπελαντή

Η ψηφοφορία στη Βουλή για το Τρίτο Μνημόνιο αποτελεί μεγάλη ιστορική καμπή για την ελληνική και τη διεθνή Αριστερά. Η 14η Αυγούστου 2015 είναι μια ημερομηνία συναφής με ό,τι υπήρξε η 4η Αυγούστου 1914 για το τέλος της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας (η ψήφιση των πολεμικών δαπανών στο Ράιχσταγκ) - το τέλος της ιστορικής της περιόδου.

Πρό­κει­ται για ένα «τέλος επο­χής». Με πολ­λα­πλή έν­νοια, μά­λι­στα, καθώς δια­κρί­νου­με πε­ρί­που πέντε τέλη και κα­ταρ­ρεύ­σεις στο πα­κέ­το της μιας.